Γράφει η Νανά Παλαιτσάκη
Το κείμενο το σημερινό το αφιερώνω στην Γεωργία. Είναι αναγνώστρια του “eimaimama.gr”. Με τιμήσατε και με τιμάτε όλοι πάντα με την κριτική σας. Για μένα , το ότι διαθέτετε χρόνο να γράψετε μήνυμα είναι τιμή .Διαβάζω πάντα τα μηνύματα που στέλνετε. Τόσο στα social media, όσο και στο my lady, στο zougla.gr και φυσικά στο eimaimama.gr
To κείμενο το σημερινό είναι αφιερωμένα στην Γεωργία και σε όλους όσους σκέφτονται σαν την Γεωργία, άντρες και γυναίκες (Το σχόλιό της μπορείτε να το διαβάσετε κάτω απο το κείμενό μου «29 Χριστούγεννα χωρίς τον Αλέξη, τον γιό μου»
Η Γεωργία λοιπόν, έγραψε ότι το κείμενο της θύμισε σήριαλ του Παπακαλιάτη. Αλήθεια ποιος είπε ότι οι σεναριογράφοι δεν εμπνέονται απο βιώματα για να γράψουν, «παντρεύοντας την μυθοπλασία» έτσι ώστε να μην αποκαλύψουν τους πραγματικούς πρωταγωνιστές πίσω απο τους ρόλους; 2 ) γιατί άραγε η δική μου ζωή να μην μπορεί να γίνει ταινία; (Διαθέτει τα πάντα: έρωτες, χωρισμούς, media, καταχρήσεις, διαπλοκές, πολεμικά ρεπορτάζ, συναντήσεις με μαγικούς ανθρώπους, απορρίψεις ανελέητες, ταξίδια, αποχωρισμούς, ένα παιδί που μεγαλώνει παράλληλα με την ιδιωτική τηλεόραση στην Ελλάδα, όπου είχε την ατυχία η μάνα του να πληρώνει φως, νερό, τηλέφωνο, σχολεία, φροντιστήρια, ανάλογα με το πόσο «πουλούσε »στην a.g.b, συσκέψεις με διαμορφωτές της κοινής γνώμης που αν ο Παπακαλιάτης ή ο «όποιος Παπακαλιάτης» μαγνητοσκοπούσε μία σύσκεψη δελτίου ειδήσεων την εποχή που έγιναν τα ΙΜΙΑ, νομίζω ότι ο Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής θα γινότανε απο πλευράς τηλεθέασης «ντοκιμαντέρ για τις κάμπιες στην Αλάσκα») και 3) να θυμάστε ότι πολλές φορές αυτά που συμβαίνουν στην ζωή ξεπερνούν την τέχνη
Αυτό που τάραξε την Γεωργία λοιπόν, είναι ότι ο γιος μου μου είπε «σ’ αγαπάω μαμά» Η αναγνώστρια του κειμένου επεσήμανε ότι δεν ξέρει κανένα αγόρι στην Ελλάδα που να λέει «σ’ αγαπάω» στην μάνα του, εκτός και αν η μάνα είναι ετοιμοθάνατη!!!!!
Λοιπόν Γεωργία, ο γιος μου πάντα, ακόμα και μετά απο μεγάλες ρήξεις που είχαμε -και είχαμε τρεις δυνατές ρήξεις στην ζωή μας, με την τελευταία να κρατάει περισσότερο απο 4 μήνες σιωπής- μου έλεγε «σ’ αγαπάω μαμα» γιατί το έλεγα εγώ και το εννοούσα με όλη την δύναμη της ψυχής μου.
Είχα την τύχη να μην το ακούσω ΠΟΤΕ απο την μητέρα μου και αυτό ξέρετε, με θύμωνε πάρα πολύ. Δεν το άκουσα ούτε όταν πέθαινε η μαμά μου. Είχε τους λόγους της και όταν την συγχώρεσα απελευθερώθηκα. ΌΜΩΣ, συνειδητοποιώντας ότι μπορεί η επόμενη στιγμή να έρθει και να μην προλάβεις ποτέ να πεις στους ανρθώπους αυτό που θες, δεν χάνω χρόνο. Εκπαίδευσα λοιπόν και το παιδί μου να μην χάνει χρόνο σε τίποτα. Είναι υπέροχο, πίστεψέ με, δοκίμασε το έστω μια φορά, να εκδηλώσεις το συναίσθημα με λέξεις. Αν δεν μπορείς να τις πεις, γράψε σε ένα χαρτί αυτό που νιώθεις. Ξέρω ότι είναι πολύ δύσκολο, ιδιαίτερα αν είσαι θυμωμένος άνθρωπος, ιδιαίτερα αν δεν έχεις συγχωρήσει για ν’ απελευθερωθείς .
Έχεις αναρωτηθεί γιατί τα ζώα εκφράζουν το « σ αγαπάω » και οι άνθρωποι που σκέφτονται σαν και σένα , νομίζουν ότι μόνο σε σήριαλ του Παπακαλιάτη μπορεί ν ακουστεί αυτό ;
Λοιπόν εγώ, εκτός απο μαμά του Αλέξη, είμαι και γυναίκα . Απο ένα συγκεκριμένο περιστατικό και μετά στην ζωή μου, αποφάσισα στον άντρα που κοιμάμαι δίπλα του, ακόμη και μετά το πιο ξεσχιστικό καβγά, να του λέω, αν το νοιώθω, «σ’ αγαπάω». Οι άνθρωποι μπορεί να τσακωνόμαστε για το ποιός δεν έβγαλε τα σκουπίδια έξω, για τον μπαμπά του, για τον μπαμπά της, για την αδελφή του την κουτσομπόλα, για τα λεφτά που δεν έχουμε, για την ηλεκτρική σκούπα, για ένα μήνυμα στο fb που του έστειλε μια γ@@@α , για το σήριαλ στην τηλεόραση που θέλαμε να δούμε και αυτός είδε αγώνα ….. Έχω «σκοτωθεί» άπειρες φορές για «σημαντικότατα» καθημερινά θέματα. Όμως ακόμη και αν έχω βγάλει ή έχει βγάλει απο το στόμα του «φίδια» ξέρω πόσο σημαντικό είναι στο κρεβάτι πριν κοιμηθούμε να τον πάρω μια αγκαλιά και να του πω «σ’ αγαπάω»
Κάποτε δεν το έκανα. Ήταν πολύ μεγάλη βλακεία, γιατί αντιμετώπιζα την ζωή με αυτιστικό τρόπο. Εκπαίδευσα τον εαυτό μου να εξελιχθεί. Χαίρομαι που του παιδί μου έγινε πιο εξελιγμένο μοντέλο απο μένα… Ένα αγόρι στην εφηβεία είναι διαφορετικό απο ένα αγόρι στα είκοσι. Ένα αγόρι στην εφηβεία είμαι μονίμως θυμωμένο με τα πάντα. Όταν ο Αλέξης ήταν στην εφηβεία, νόμιζα ότι οι μοίρες είχαν συνωμοτήσει εναντίον μου για να τιμωρηθώ, είχα ξεχάσει το τι έκανα εγώ ως έφηβη !!!
Ο Αλέξης επίσης δεν θέλει χάδια απο την μάνα του, εκνευρίζεται. Ούτε αγκαλιές πολλές – πολλές, άσχετα αν εγώ βλέπω την αρβύλα νούμερο 45 και νομίζω ότι η πατούσα του χωράει στην παλάμη μου, όπως… τότε! Όμως, το «σ’ αγαπάω μάνα» μου το λέει και πίστεψέ με, μόνο ετοιμοθάνατη δεν είμαι, όπως επίσης, δεν παίζουμε αυτή την στιγμή σε σήριαλ, ούτε γυρνάμε για ταινία ( Στο μέλλον δεν αποκλείω τίποτα )
Αν νιώθεις σήμερα ότι αγαπάς έστω έναν, ακόμη και αν είναι ο εαυτός σου, μην χάνεις χρόνο και περιμένεις την επόμενη για να το πεις. Κάντο σήμερα και εκπαίδευσε τα παιδιά σου να κάνουν το ίδιο. Ξέρεις, τα παιδιά, όπως τα ζώα, «αντιγράφουν» συμπεριφορές !
Σ’ ευχαριστώ για την κριτική σου, γιατί αν δεν μου έδινες την αφορμή, ίσως να περίμεναν περισσότεροι να δούνε μοναδικούς ανθρώπους της ζωής τους ετοιμοθάνατους για να τους πούνε «σ’ αγαπάω».
Μην περιμένετε το άσπρο δωμάτιο του νοσοκομείου… Πείτε το με μια αγκαλιά όσο πιο γρήγορα γίνεται… Ακόμη και απο το κινητό, πιάνει!
—
Τη Νανά Παλαιτσάκη θα τη βρείτε -εκτός των άλλων- στο www.mylady.gr
Στο "Είμαι Μαμά!" όλοι έχουν λόγο! Θες να μοιραστείς μαζί μας μια εμπειρία σου; Να γράψεις κάποιο κείμενο σχετικό με την ειδικότητά σου; Είδες κάτι ενδιαφέρον που πιστεύεις ότι αξίζει να δημοσιεύσουμε; Επικοινώνησε μαζί μας στο eimaimama@gmail.com
Εγώ βέβαια τον γιο μου τον έχω τρελλανει στα σ' αγαπω και τις αγκαλιές και τώρα που μου λέει "μαμα σ' αγαπάω τοχιο" λιωνω!!!
Καταπληκτικό κείμενο για ακόμη μια φορά! Δεν θα πω πολλά αλλά τα παιδιά λένε σ' αγαπώ σε οποιαδήποτε ηλικία, όταν το έχουν ακούσει και το έχουν νιώσει κάθε ημέρα! Εμένα η μαμά μου, αν και μοναχοπαίδι, ήταν πολύ αυστηρή, αλλά την αγάπη της την ένιωθα και την νιώθω κάθε ημέρα και τώρα που έγινα κι εγώ μανούλα της λέω πιο πολλά σ' αγαπώ απο ποτέ!!
Νανά,το πρώτο σου κείμενο μου φάνηκε μελαγχολικό. Όχι τόσο ώς προς το περιεχόμενο, όσο ως προς το ύφος. Σε μια β' ανάγνωση, διέκρινα μια τάση απολογιστική, επειδή...εργαζόσουν; Γιατί πρέπει η μητέρα να είναι αυτοκόλλητη με το παιδί; Ποιό διεστραμμένο μυαλό έχει σκεφτεί ότι μια μητέρα πρέπει να είναι ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ ΜΑΝΑ! Προσωπικά το αρνούμαι. Πανω από όλα είμαι ΕΓΩ! Ούτε το παιδάκι μου, το οποίο φυσικά μετά τα 22- το αργότερο- ΕΛΠΙΖΩ να έχει το δικό του σπίτι,τη δική του δουλειά, τη δική του ζωή και -αν θέλει- να μου τηλεφωνεί πότε πότε να μαθαίνει αν ζω( εννοείται ότι εγώ θα ανησυχώ γι' αυτόν μέχρι να πεθάνω, αλλά δεν θα του γίνω ΠΟΤΕ βραχνάς) ούτε και ο αντρούλης μου, για τον οποίο επιθυμώ διακαώς να παραμείνω αιωνίως η γκόμενα του και ποτέ μα ποτέ να γίνω η μαμά του. Οπότε, ναι, φροντίζω κάθε απόγευμα να κυλιέμαι μαζί με τα αυτοκινητάκια στη μοκέτα, μαγειρεύω, πλένω καθαρίζω αλλά έχω θέσει τα όριά μου και στους δύο. Αγαπούλες μου, μπορεί να είμαστε οικογένεια, αλλά δεν αποτελώ προέκτασή του εαυτούλη σας. Άν κάτι μου αρέσει να το κάνω, θα το κάνω για εμένα και αν επιμείνετε να με αποζητάτε για αποκλειστική σας χρήση σας έχω έτοιμη μια σύνδεση με Κάιρο. Μου αρέσει πολύ η δουλεία μου, αυτό έχω σπουδάσει και μυξοκλάμματα τύπου μην παθ θτη δουλειά μαμακα θε παακαλώωωωω φυσικά και δεν μου προκαλούν τύψεις συνείδησης. Με Βάση το κείμενο σου, Νανά, θα ήθελα να περάσω το μηνυμα στις Ελληνίδες μαμάδες να ξεκολλήσουν λιγάκι από τα πιτσιρικάκια και να κοιτάξουν τον παραμελημένο συχνά εαυτό τους. Είναι απίστευτο το πόσο καλό θα κάνουν και στα παιδιά τους, αν τα μάθουν να είναι αυτόνομα όντα και στον εαυτό τους και στην κοινωνία γενικότερα. (Επίσης, έχεις σκεφτεί ποτέ ότι ο γιος σου σε αγαπάει επείδη ήσουν μια μαμά γκλαμουράτη και αυτόνομη και όχι μια με παντούφλες και ποδίτσα που τα Χριστούγεννα θα τον έπνιγε μες στην αγάπη της την πασπαλισμένη με κουραμπιεδόσκονη και συμπλέγματα κατωτερότητας επειδή δεν μοιάζει με τη Νανά( κοίτα τί φοράει αυτή στην τηλεόραση);;;)
Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου!! Κανενός προέκταση δεν είμαστε, δεν υπάρχουμε στον πλανήτη ΜΟΝΟ για να μεγαλώνουμε παιδιά και να νταντεύουμε συζήγους (ειδικά αυτό το τελευταίο). Το σ'αγαπώ βέβαια, ακόμη και εμείς οι εργαζόμενες σκληρά, το λέμε και το εισπράττουμε. Γιατί, αγαπάμε και τον εαυτό μας και αυτό μας επιτρέπει να σκορπάμε αγάπη!
Ειμαι ενα απο τα πολλα παιδια που δεν ακουσαν την λεξη σ'αγαπω παρ ολο που μου το εδειχναν καθημερινα. Πηρα αρκετη αγαπη αλλα η λεξη δεν εβγαινε απο το στομα. Προσαπαθησα κι εγω να πολλες φορες να το πω στουσ γονεις μου,μα μου ηταν δυσκολο. Ευτυχως ηρθε στη ζωη μου ο αντρας μου και απο τις πρωτες μερες της γνωριμιας μας μου ελεγε σ'αγαπω. Απο εκεινη τη μερα δεν εχει σταματησει να μου το λεει καθε μερα. Εχουν περασει 6 χρονια. Μου εμαθε να λεω τη λεξη σ'αγαπω και στην κορη μας. Κι απο τοτε που γεννηθηκε δεν εχουμε σταματησει να της το λεμε καθε μερα! Και ξερετε κατι? Και η κορη μας μας λεει ΣΑΣ ΑΓΑΠΩ!!!! Νανα ειμαι σιγουρη οτι μας λες αληθεια, οπως κι ολες οι αλλες μητερες!
Καθε βραδυ πριν κοιμηθει ο 2,5 χρονων γιος μου του λεω σ'αγαπω και τις περισσοτερες βραδιες οταν εχει γυρισει ο μπαμπας απο τη δουλεια νωρις κανει το ιδιο και εκεινος. Ποτε δεν τον ρωτησα "αγαπας κ εσυ τη μανουλα;;" και ουτε προκειται.Και ομως παρολο που ειναι γιος ελληνιδας μαμας που ούτε αρρωστη ουτε ετοιμοθανατη ειναι, κ ειναι μονο 2,5 χρονων, πριν λιγες μερες μου ειπε μονος του "παπαω μαμα μου".Ομορφα κ απλα γιατι ετσι το εμαθε απο εμενα κ το μπαμπα του.Κ μπορει τωρα στα 2,5 απλα να "μιμειται",ισως στα 20 του να το εννοει κιολας.Ισως γιατι θα εχει μαθει να ειναι συναισθηματικα ελευθερος και να το λεει μονο οταν το θελει κ μονο οταν το εννοει.Αυτο ευχομαι για εκεινον και για τη μπεμπα μας που θα ερθει σε λίγες μερες...