Όλοι πίστευαν ότι η κόρη μου δεν θα τα κατάφερνε…
Η ιστορία της Γιώτας
(Η Γιώτα γέννησε με καισαρική και επισκληρίδιο)
Είμαι η Γιώτα και έχω δυο κορούλες, την Ειρήνη, 4 ετών και την Ελπίδα, 2.5 ετών. Θέλω να σας διηγηθώ την ιστορία της Ειρήνης από τη σύλληψή της μέχρι 40 μέρες μετά τη γέννησή της. Από τη στιγμή που παντρεύτηκα επιδίωκα να μείνω έγκυος. Η αλήθεια είναι ότι έμενα έγκυος, αλλά πάντα απέβαλα στην 9η εβδομάδα. Αυτό έγινε 4 φορές. Ο γιατρός μου, καλός μου φίλος και στη συνέχεια κουμπάρος μου (νονός της Ειρήνης μου) άρχισε να με βομβαρδίζει με εξετάσεις για να βρει το λόγο που απέβαλα συνεχώς.
Να μην τα πολυλογώ, μετά από άπειρες εξετάσεις τον ανακάλυψε. Μου είπε ότι δεν ήταν σοβαρό το πρόβλημα, ότι υπήρχε λύση, αρκεί να κάναμε τη σωστή θεραπεία. Το μόνο που μου τόνισε ήταν να μην μείνω έγκυος αμέσως, να είμαι προσεκτική και να κινούμαι αργά και με σταθερά βήματα. Σαν να μου είπε «Πήγαινε και μείνε έγκυος!«…
Παραμονές Χριστουγέννων του 2005, μια κυρία στη δουλειά μου μου έφερε σε ένα κομμάτι αλουμινόχαρτο ένα μαύρο πράγμα και μου είπε: «Γιώτα μου, δεν ξέρω αν συνειδητά ακόμα δεν απέκτησες παιδί ή αν υπάρχει κάποιο πρόβλημα. Συγνώμη που παίρνω την πρωτοβουλία, αλλά σου έφερα λίγο μήλο από την Αγία Ειρήνη τη Χρυσοβαλάντω. Αυτό το κομμάτι ήταν στο εικονοστάσι της μητέρας μου εδώ και 40 χρόνια. Αν πιστεύεις σε αυτά και θέλεις, θα σου το δώσω να το φας αού νηστέψεις πρώτα τρεις μέρες»
Πήρα το μήλο την ημέρα των Χριστουγέννων και ήμουν πολύ σίγουρη ότι η Αγία Ειρήνη θα βοηθούσε.
Στις 21 Ιανουαρίου έκανα τεστ και ΝΑΙ ήταν θετικό. Τηλεφωνώ το γιατρό μου, του λέω τα νέα και αμέσως αρχίσαμε θεραπεία, ενέσεις, χάπια κτλ. Ήμουν 4 εβδομάδων και η σύλληψη έγινε όπως τα υπολόγισα την ημέρα των Χριστουγέννων, την ημέρα δηλαδή που έφαγα το μήλο.
Εξετάσεις, άγχος, αγωνία, πανικό αισθάνονταν όλοι. Εγώ ήρεμη απολάμβανα την εγκυμοσύνη μου.
Στην 24η βδομάδα μου ήρθε αίμα. Εκεί έπαθα και εγώ πανικό. Νοσηλεύτηκα λίγες μέρες στο νοσοκομείο, πήρα τα χαπάκια μου, έμεινα στο κρεβάτι μου για αρκετό καιρό και όλα καλά.
22 Αυγούστου (37η βδομάδα) με την κοιλιά τούρλα διασκεδάζω στη Θεσσαλονίκη στην Πέγκυ Ζήνα. Η ώρα ήταν 2:30 και πάνω στο «Πάλι μωρό μου λείπεις, πάλι με εγκαταλείπεις» άρχισα να αισθάνομαι τα πρώτα πονάκια. Ο άντρας μου και η αδερφή μου πανικοβλήθηκαν. Εγώ ατάραχη.
Πήγαμε στο σπίτι της αδερφής μου, ετοιμάστηκα, πήραμε τη βαλιτσούλα μου και καρφί για την (κωλο)κλινική. Γύρω στις 6:30 το πρωί με πονάκια με τακτοποίησαν στην αίθουσα τοκετού και απλά περιμέναμε.
Και τώρα θα γεννήσω, ύστερα θα γεννήσω και τίποτα… Να κοιλοπονάω, να ακούω τις άλλες γυναίκες να μπαίνουν σε διπλανές αίθουσες τοκετού με πόνους «ΑΑΑΑΑΑ!!» και σε λίγο «Ουα ουα!«. Είχα γίνει έξαλλη… «Εγώ πότε θα γεννήσω;«
Κάποια στιγμή που μπήκε ο άντρας μου μέσα στην αίθουσα που ήμουν (γιατί έμπαιναν όλοι με δόσεις) του ζήτησα το μωρό να το ονομάσουμε Ειρήνη στην Αγία Ειρήνη τη Χρυσοβαλάντω. Ευτυχώς το δέχτηκε και ήμουν διπλά χαρούμενη.
22:00 η ώρα και μου λέει ο γιατρός μου, «Γιώτα, δεν έχουμε διαστολή! Έχει φτάσει στο 5. Εξαντλήσαμε όλες τις πιθανότητες. Πάμε για καισαρική!«
«Όπου θέλεις πάμε«, του είπα, «αρκεί να τελειώνουμε!«
22:35 άκουσα το μωρό μου να κλαίει. Μου το δείξανε μέσα στα αίματα (ήταν πολύ ζαρωμένη και πολύ ταλαιπωρημένη), της έδωσα ένα φιλάκι στον ποπό και μου την πήρανε.
Από εκεί και πέρα άρχισε ο Γολγοθάς και για το μωρό μου, αλλά και για εμάς. Αφού με ετοιμάσανε, γύρω στις 00:30 με ανέβασαν στο δωμάτιο να ξεκουραστώ.
2:30 τη νύχτα μπουκάρει ένας κύριος στο δωμάτιο, ο οποίος μου είπε ότι είναι παιδίατρος και ήθελε να με ενημερώσει ότι το μωρό μου είχε ένα προβληματάκι με την αναπνοή του και την έβαλαν λίγο στο οξυγόνο. Μου είπε να μην ανησυχώ, δεν ήταν τίποτα σοβαρό, αλλά ήταν υποχρεωμένος να με ενημερώσει.
Με έπιασε ανησυχία, έφυγε και η νάρκωση και άρχισα λίγο να πονάω. Δεν ήμουν γενικά πολύ καλά.
5:30 το πρωί ξαναμπουκάρει ο ίδιος παιδίατρος και μου λέει (ακούσατε, ακούσατε!):
«Ενημερώστε τον σύζυγο και τον γιατρό σας. Το μωρό σας είναι πολύ χάλια. Χειροτέρεψε η κατάστασή της, τη διασωληνώσαμε και τη στείλαμε στο Ιπποκράτειο«
ΚΑΓΚΕΛΟ εγώ!!!
Τηλεφώνησα αμέσως στον άντρα μου και στον γιατρό μου. Αγωνία, πανικός. Οι ώρες περνούσαν και κανένας δεν με ενημέρωνε για την κατάσταση του μωρού μου. Κάποια στιγμή ήρθε η μαμά μου και μου είπε να μην ανησυχώ, γιατί το μωρό είναι μια χαρά. Απλά ανέβασε πολύ ίκτερο για αυτό την πήγαν στο Ιπποκράτειο. Κοινώς μαλακίες… Προσπαθούσαν να μου χρυσώσουν το χάπι…
Μέσα στο θάλαμο ήμουν με άλλες δυο κοπέλες. Τα κορίτσια μέσα στη χαρά με τα μωρά τους. Εγώ απελπισμένη χωρίς δικό μου μωρό. Κάποια στιγμή μου άλλαξαν δωμάτιο, μου πήραν το κινητό μου και βέβαια εκτός από την οικογένειά μου κανένας δεν με επισκεπτόταν. Ούτε καν ο γιατρός μου. Με έζωναν τα φίδια…
Την 4η μέρα επιτέλους ήρθε ο γιατρός μου. «Πού είσαι; Ούτε εσύ ήρθες να με δεις καθόλου! Τι έγινε; Πώς είναι το μωρό μου;«
Όσο ψύχραιμος μπορούσε να είναι μου είπε, «Δεν ήρθα να σε δω γιατί το μωρό σου με έχει μεγαλύτερη ανάγκη από σένα. Δεν είναι καλά το μωρό, Γιώτα. Κόλλησε ένα μικρόβιο από την κλινική όταν γεννήθηκε και έπαθε ολική συψαιμία. Θα τα καταφέρει, όμως, Γιώτα μου, γιατί είναι πολύ δυνατή και πολύ όμορφη!«
Εγώ στα μαύρα τα πανιά.
Εκείνο το απόγευμα, κατεβαίνοντας με τη μαμά μου στο κυλικείο, κάποια μαία μου είπε «Εκείνος ο κύριος (ήταν ένα κύριος με άσπρη ποδιά και έπινε καφέ) είναι ο παιδίατρος που συνόδευσε το παιδί σου στο Ιπποκράτειο«.
Τον πλησιάζω όλο λαχτάρα και τον ρωτάω σε τι κατάσταση είναι το μωρό μου. Και ξέρετε τι μου είπε;
«Α! Και σας έψαχνα! Μου οφείλετε 300 Ευρώ επειδή συνόδευσα το μωρό σας με το ασθενοφόρο στο Ιπποκράτειο!«
Ήθελα να τους σκοτώσω όλους. Όλους τους μισούσα. Ήθελα να πάω σπίτι μου με το μωρό μου!!
Περνούσαν οι μέρες, βγήκα από την (κωλο)κλινική και το μωρό μου δεν το είχα δει ακόμη. Μόνο σε φωτογραφίες από τη στιγμή που γεννήθηκε. Ένα πρωί ενώ είχαν φύγει από το σπίτι ο άντρας μου με τον πατέρα μου, μ’ έπιασε υστερία, ήθελα να φύγω και εγώ, ήθελα να πάω δίπλα της.
Μου τηλεφώνησε ο άντρας μου κάποια στιγμή και μου είπε «Γιώτα μου, πρέπει να κάνεις κουράγιο. Το μωρό δεν πάει καθόλου καλά. Μου είπαν ότι πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για όλα. Κόλλησε και άλλο μικρόβιο εδώ«
Το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό ήταν «Αεροβαφτίστε την! Μην φύγει έτσι το μωρό… Σας παρακαλώ!!«
Και έτσι και έγινε. Ο γιατρός μου μπήκε στην εντατική (παρεμπιπτόντως ο γιατρός μου δεν έφυγε λεπτό από δίπλα της) και την αεροβάπτισε. Το όνομα αυτής «Ειρήνη»!
Η κατάστασή της παρέμενε σταθερή από εκείνη τη στιγμή. Ούτε καλύτερα, ούτε χειρότερα. Εγώ είχα φτάσει στα όριά μου. Την 15η μέρα από τη γέννηση της Ειρήνης με έπιασε κρίση. Ούρλιαζα και φώναζα «Θέλω ΤΩΡΑ να πάω στο μωρό μου!!» και τελικά -ναι!- με πήγαν να δω την Ειρήνη μου.
Φτάνοντας στο Ιπποκράτειο στον 5ο όροφο, στην εντατική νεογνών μας περίμεναν ο γιατρός μου και ένας νεογνολόγος (όλοι οι άνθρωποι εκεί δίνουν την ψυχή τους!! Με πόση αγάπη περιθάλπτουν τα τα μισόκιλα μωράκια που βρίσκονται εκεί και με πόση κατανόηση και ηρεμία αντιμετωπίζουν τους γονείς!).
Μπαίνουμε στην εντατική, με πάνε σε μια θερμοκοιτίδα και μου λένε «Αυτή είναι η κόρη σου!«
«Χριστέ μου! Το παιδάκι μου!!«. Ήταν όντως τόσο όμορφη όσο μου έλεγε ο γιατρός μου.
Και αρχίζει ο νεογνολόγος να μου εξηγεί: «Καταρχήν η κόρη σου είναι σε καταστολή«. Είχε πολλά σωληνάκια στο κεφάλι της και ο γιατρός μου εξηγούσε τι δουλειά έκανε το καθένα από αυτά. Κάποια στιγμή μου δείχνει ένα μικρό μανταλάκι στο δαχτυλάκι του μωρού και μου λέει
«Αυτό μετράει το οξυγόνο της καρδιάς της. Αυτή τη στιγμή έχει 140 παλμούς. Μίλησέ της λίγο!«
«Μα πώς να της μιλήσω; Αφού είναι σε καταστολή!«
«Μιλησέ της, θα νιώσει ότι είσαι διπλα της!«
Σκύβω, λοιπόν, στη θερμοκοιτίδα, Ολίβια και μανούλες και αρχίζω να της μιλάω, της έλεγα να κάνει υπομονή, ότι γρήγορα θα γίνει καλά κτλ. Και ξαφνικά αρχίζει να σφυρίζει το μηχάνημα. Γυρνάω και τι να δω; Οι παλμοί της καρδιάς της είχαν φτάσει τους 210!
«Γιατρέ το μωρό μου!!!! Τι έγινε;;«
«Γνώρισε τη φωνή σου, Γιώτα!«, μου είπε, «9 μήνες την κουβαλούσες!«
Το πιστεύετε ότι ένα βρέφος μόλις 15 ημερών αναγνώρισε τη φωνή της μαμάς του και ανέβασε τους καρδιακούς παλμούς;
Από εκείνη τη μέρα πήγαινα και την έβλεπα κάθε μέρα, 5 λεπτά το πρωί, 5 λεπτά το απόγευμα. Σιγά σιγά συνήλθε. ‘Ετρωγε 5-5 τα γραμμάρια…
40 ημερών βγήκαμε από το νοσοκομείο με βάρος μόλις 2 κιλά. Φεύγοντας από το νοσοκομείο ο νεογνολόγος μου είπε «Παίρνεις ένα μωρό που από τη στιγμή που γεννήθηκε αυτό που έμαθε είναι να αγωνίζεται και να κάνει υπομονή!«
Και έτσι είναι. Τώρα είναι 4 χρονών και μονίμως κάνει υπομονή για τα πάντα. Είναι κάτι που έχουν παρατηρήσει και οι δασκάλες της στο σχολείο.
Είχαμε βέβαια αρκετά προβλήματα, αλλά δόξα το Θεό, όλα αντιμετωπίστηκαν. Η αλήθεια είναι ότι εγώ για αυτό το παιδί ακόμη και τώρα νιώθω μόνιμο τρόμο. Δεν θέλω, όμως, να παραπονιέμαι. Έχω ένα όμορφο και γερό κοριτσάκι τώρα.
Ευχαριστώ μέρα νύχτα τον Θεό πρώτα που μου την χάρισε και όλο το προσωπικό της εντατικής νεογνών του Ιπποκρατείου για όσα έκαναν.
[Σημείωση Ολίβιας: επειδή έτυχε φέτος να γνωρίσω αυτή την υπέροχη μανούλα, σας λέω ότι αυτό το κοριτσάκι είναι σήμερα ένα από τα πιο γλυκά παιδιά που έχω γνωρίσει ποτέ! Και πανέμορφη! Και αυτή και η μικρή της αδερφούλα!]
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
ΥΠΕΡΟΧΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΑ ΠΕΡΑΣΑΜΕ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ 42 ΜΕΡΕΣ ΣΤΗΝ ΕΝΤΑΤΙΚΗ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟΥ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟΥ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ 30 ΣΤΟ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ ΛΟΓΩ ΔΥΣΚΑΤΑΠΟΣΙΑΣ ΕΥΤΥΧΩΣ ΕΙΜΑΣΤΕ 100% ΚΑΛΑ ΤΡΩΜΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΣΕ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΑΠΟ 15 ΜΗΝΩΝ ΠΑΡΟΛΟ ΠΟΥ ΤΡΕΦΟΜΑΣΤΑΝ ΜΕ ΡΙΝΟΓΑΣΤΡΙΚΟ 13 ΜΗΝΕΣ ΜΟΥ ΘΥΜΗΣΕΣ ΠΟΛΥ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΤΑΛΑΙΠΩΡΙΑ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΧΑΙΡΕΣΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΣΟΥ ΕΓΩ ΕΧΩ ΤΑΞΕΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΠΑΙΔΑΚΙ ΚΑΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑΣΑ ΝΕΚΤΑΡΙΟ