Όλοι είμαστε εν δυνάμει ΑΜΕΑ
Ξημερώνοντας η 3η Δεκεμβρίου –η Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία– πολλαπλά συναισθήματα με τυλίγουν….
Για όσες/όσους δε με γνωρίζουν, είμαι η Χριστίνα, μητέρα δύο υπέροχων δίδυμων κοριτσιών και σύζυγος του Βασίλη (όχι του Άγιου Βασίλη).
Τα κορίτσια μου λοιπόν είναι τόσο όμοια όσο και διαφορετικά μεταξύ τους με ποικίλους τρόπους!
Η Παρασκευή είναι ένα τσαχπίνικο πλασματάκι γεμάτο δύναμη και η Μαρία είναι ένα γλυκό παιδί που σε κερδίζει με την πρώτη!
Μέχρι τώρα το μόνο που σας έχω πει είναι χαρακτηριστικά δύο όμοιων παιδιών.
Πείτε μου λοιπόν, πόση σημασία μπορεί να έχει το γεγονός ότι η Εύη βλέπει ενώ η Μαρία δε βλέπει;
Πόση διαφορά κάνει το γεγονός ότι η Εύη περπατάει και μιλάει ενώ η Μαρία ίσα που κρατάει το κεφάλι της και κάθεται σε απόλυτη ησυχία;
Ωστόσο η Μαρία μπορεί να δεί με την ψυχή της αυτά που τα μάτια ξεγελιούνται, μπορεί να παίξει και να τρέξει με την ψυχή της με την αστείρευτη και αγνή φαντασία της, μπορεί ακόμη και να πετάξει… Είμαι σίγουρη…
Ποιοι είμαστε εμείς λοιπόν οι σακατεμένοι, ανάπηροι ψυχικά άνθρωποι -ενήλικες κατά το πλείστων -που θα εμποδίζουμε τη Μαρία να σύρει σε ένα τρελό γαϊτανάκι στα σύννεφα την Εύη, το Γιώργο, τον Κώστα, την Ειρήνη και όλα τα παιδιά του κόσμου που όσο και αν είναι σκληρά μπορούν τελικά να παίξουν μαζί..;;;
Ποιοι είμαστε τελοσπάντων εμείς οι γονείς που ψάχνουμε την τελειότητα και επιβάλουμε το παιδί μας να την κατακτήσει όταν εμείς οι ίδιοι είμαστε τόσο ελλιπείς..;;
Το να μεγαλώνεις ένα παιδί με αναπηρίες σίγουρα δεν είναι εύκολο! Όμως σου δίνεται η ευκαιρία να ξεθάψεις τη χαμένη παιδικότητά σου… να πιάσεις το νόημα… να έχεις ένα λόγο να υπάρχεις…
Στην Ελλάδα βέβαια, στον 4ο κόσμο όπως λέω εγώ, όλα αυτά είναι ουτοπικά! Στην Ελλάδα τη γλυκιά Μαρία θα την αντιμετωπίσουν ως άρρωστη, ως ανίκανη, ως απροσάρμοστη, ως χαζή, ως απόβλητη…
Σας φαίνονται πολύ σκληρές λέξεις για το γλυκύτατο δίχρονο παιδάκι της φωτογραφίας;
Θυμηθείτε λοιπόν την τελευταία φορά που απομακρύνατε βίαια το παιδί σας από ένα παιδί με σύνδρομο Down,
την τελευταία φορά που κοιτάγατε έναν άνθρωπο σε καρότσι λες και μόλις είχε κατέβει το Enterprise στην πλατεία Συντάγματος,
την τελευταία φορά στο λεωφορείο που σκυλοβρίσατε μέσα σας -θα το κάνατε και απέξω σας αλλά έχε χάρη που ντρέπεστε τι θα πει ο κόσμος (αυτό είναι μόνιμο πρόβλημα και πιστεύω θα είναι εσαεί…)- επειδή έκανε 5 ώρες να ανοίξει την μπάρα, άλλες 5 να ανέβει το αμαξίδιο και άλλες 5 να ξεκινήσει το λεωφορείο….
Θυμηθείτε την τελευταία φορά που ψάχνατε να παρκάρετε ή που σταματήσατε να πάρετε τσιγάρα και βάλατε το ρημάδι σας πάνω στη ράμπα… (την είδατε τη ράμπα, νιώσατε ένοχοι για μερικά κλάσματα του δευτερολέπτου, κοιτάξατε αριστερά και δεξιά και είπατε έλα μωρέ τι θα κάνει τέτοια ώρα έξω ένας ανάπηρος; -Ναι βγάλατε και λαική εντολή, ΟΙ ΑΝΑΠΗΡΟΙ ΜΕΤΑ ΤΙΣ 8 ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΕΧΟΥΝ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ!!! (Χούντα σα να λέμε ένα πράγμα…)
Θυμηθείτε την τελευταία φορά που το παίξατε κινέζοι και βάλατε το τζιπ στη θέση αναπήρων, τάχα μου δεν είδατε μια σηματάρα ΝΑΑΑΑΑΑ (με το συμπάθειο!!), αλλά είπατε μέσα σας απαλύνοντας τις ενοχές σας «ΜΑ ΚΑΛΑ ΜΠΟΡΕΙ Ο ΑΝΑΠΗΡΟΣ ΝΑ ΠΑΕΙ SUPER MARKET;;;«
Σας φαίνονται όλα αυτά σκληρά και ματώνει η καρδιά σας;
ΓΙΑΤΙ;
Όταν εσείς φέρεστε σκληρά στον συνάνθρωπό σας που το μόνο που αποζητά είναι σεβασμό και ίση αντιμετώπιση είναι καλά;
Θα τελειώσω κάπου εδώ… Δεν έχω σκοπό να προσβάλλω, θίξω, στεναχωρήσω κανένα… Εγώ έχω ήδη πολύ στεναχωρηθεί από εσάς….
Φροντίστε λοιπόν τα παιδιά σας να μάθουν το σεβασμό στη διαφορετικότητα, την αγάπη και το ενδιαφέρον στο συνάνθρωπο… φροντίστε να αξιοποιήσετε την ευκαιρία που σας δίνεται κάνοντας κάτι καλύτερο… άλλωστε μην ξεχνάτε ποτέ ότι ΟΛΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝ ΔΥΝΑΜΕΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΜΕ ΕΙΔΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ….
Για την Ιστορία σας παραθέτω τα παρακάτω:
Η Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία (Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες) καθιερώθηκε να εορτάζεται στις 3 Δεκεμβρίου από το 1992, επειδή εκείνη την ημέρα η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ υιοθέτησε το Πρόγραμμα δράσης για τα ΑΜΕΑ.
Η Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες δίνει την ευκαιρία στις κυβερνήσεις, στους οργανισμούς και στις κοινωνίες να εστιάσουν την προσοχή τους στα δικαιώματα και τις δυνατότητες των ανθρώπων με αναπηρία.
7-10% του παγκόσμιου πληθυσμού πάσχει από μια αναπηρία, γεγονός που σημαίνει ότι μπορεί να υπάρχουν περισσότεροι από 500 εκατομμύρια άνθρωποι με ειδικές ανάγκες. Το 80% κατ’ εκτίμηση ζει σε αναπτυσσόμενες χώρες…
(Διαβάστε περισσότερα στο www.newsitamea.gr)
Με αγάπη,
Χριστίνα
Υ.Γ. Το βίντεο αυτό το έφτιαξα εγώ είναι στιγμές απόλυτης καθημερινότητας και αγώνα της οικογένειας μας:
Υ.Γ.2 Και ένα ακόμα βίντεο:
Λογικο ειναι να απευθυνθω και σε σενα Παναγιωτα: η απαντηση που εδωσα στη Μαρω για τους γονεις που τραβουν μακρια το υγιες παιδι τους απο ενα παιδι με αναπηρια, ισχυει και για σενα. Σχετικα με την αγανακτηση της Χριστινας, διακρινω μια ειρωνια του στυλ"ελα τα χεις κανει κι εσυ αυτα και σου λειπουν".Πως εισαι τοσο σιγουρη οτι εχει παρκαρει παρανομα σε ραμπα(ραμπα, οχι μπαρα).Αντι να συμφωνησεις μαζι της οτι οντως υπαρχουν αρκετοι που το κανουν(ρωτα εμενα ποσες φορες ειχα παρει το 100 για οσους ειχαν παρκαρει στο αναπηρικο παρκιν της μητερας μου,γιατι τωρα παρκαρει στη πυλωτη κι ησυχασαμε) την μαλωνεις επειδη βγαινει και το λεει. Αμ για το αυτοκολλητο με τον γαιδουρακι;Το ξερω κι εγω χρονια, παει να πει οτι μου το εχουν βαλει κι εμενα στο αυτοκινητο που δεν εχω; Γιατι τοσος στρουθοκαμηλισμος; Εχεις δει την κιτρινη λωριδα πανω στα πεζοδρομια; Που να την δεις, ειναι κρυμενη απο τα αυτοκινητα. Ειναι για τους τυφλους Παναγιωτα. Συνανθρωπους μας που εχουν καθε δικαιωμα να κανουν βολτα ή να πανε στο σουπερ μαρκετ. Η το αλλο που εχει καποιος παρκιν στο σπιτι του και δεν παει να παρκαρει μεσα αλλα εξω απο αυτο το παρκιν και μαλιστα μου κλεινει και το πεζοδρομιο. Πες στη Χριστινα να κανει μια βολτα υπο αυτες τις συνθηκες κι αν δεν ουρλιαξει απο θυμο εγω θα κατσω να με φτυνεις μια βδομαδα. Το τελευταιο μου σχολιο αφορα την αποψη σου για τα παιδια ΑΜΕΑ:δεν θα τα αντιμετωπισεις ως αρρωστα, ανικανα, απροσαρμοστα, χαζα ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΑΝ ΣΟΥ ΔΩΣΕΙ Ο ΓΟΝΙΟΣ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ. Εγω απλα το παραθετω μηπως και ξαναδιαβασεις τι εγραψες. Γενικα η απορια μου προς εσενα, τη Μαρω, και την eleni ειναι γιατι απο ολο το κειμενο που διαβασατε, τις φωτογραφιες και το βιντεο που ειδατε (αν το ειδατε βεβαια) το μοναδικο πραγμα που σας βγηκε ειναι αυτη η ανεξηγητα θυμωμενη αντιδραση. Οταν μαλιστα οι δυο απο εσας εχουν αμεση σχεση με ΑΜΕΑ.
Συνεχιζω απευθυνομενη σε σενα Μαρω: Κατηγορεις τη Χριστινα οτι ειναι θυμωμενη. Ειναι υγιες συναισθημα ο θυμος, οταν ξερεις οτι εχεις ενα παιδι που αδικειται σαυτη τη χωρα. Της ζητας κι εσυ να αναλαβει ευθυνες, μπορει κι εσυ να μας πεις τι ευθυνες ειναι αυτες; Της ζητας να αλλαξει τα πραγματα. Ο καθενας Μαρω δεν ειναι σε θεση να φτιαξει 130 ραμπες, ουτε η Χριστινα θα αφησει τα παιδια για να τρεχει απο υπουργειο σε υπουργειο. Δεν εισαι ανωτερη εσυ επειδη τα εκανες ολα αυτα και καλο θα ειναι να σου πουν αλλοι, τι εισαι, οχι να κομπαζεσαι εσυ. Εισαι φοβερα κυνικη οταν της λες οτι κατηγορει τους αλλους για οτι επαθε κι οταν της λες οτι ζηταει απο τον κοσμο να αλλαξει για να ικανοποιηθει εκεινη! Το να απαιτει απο τον κοσμο να μην βαζει το αμαξι του πανω στην ραμπα ειναι για ικανοποιηση της Χριστινας; Μιλας σοβαρα; Μηπως ειναι για να εξυπηρετηθει το παιδι της; Δεν ειναι κυνισμος αυτος απο μερους σου; Κι ενα τελευταιο:αν ολοι οι γονεις αφιερωναν λιγα λεπτα της ωρας για να μιλησουν στα παιδια τους για καποια "διαφορετικα"παιδακια δεν θα ειχαμε φαινομενα bullying σε εξαρση, ουτε "τρομαγμενους"(και καλα) γονεις που θα τραβαγαν τα παιδια τους μακρυα απο αυτα τα παιδακια και δεν θα τα αφηναν να φοιτησουν στο ιδιο σχολειο(πιστεψε το, συμβαινει).
eleni επειδη κι εγω δεν σε αντιλαμβανομαι, μπορεις να μας εξηγησεις τι ευθυνες αναλογουν στην μητερα ενος παιδιου με αναπηρια; Επισης ποια ακριβως μπορει να ειναι η δικη σου αντιθετη αποψη, σε ποιο σημειο δηλαδη διαφωνεις με την Χριστινα; Και τι εννοεις οταν λες "δεν χαιδευω αυτια"; Που κολλαει αυτο; Και επισης συμφωνω με την Χριστινα, η φραση "πολυ κακια για το τιποτα", ειναι το λιγοτερο απρεπης.
Η μητερα μου ειναι ΑΜΕΑ. Απευθυνομαι πρωτα στη Χριστινα: Εννοειται πως θα σου μιλησω γλυκα(γιατι κι αυτο καταντησε πολυτελεια), ειναι το λιγοτερο που μπορω να κανω σε μια μανα που παλευει καθε μερα στο τρελοκομειο που λεγεται Ελλαδα. Εννοειται πως ΠΡΕΠΕΙ να βγαινεις και να λες τα κακως κειμενα για να αφυπνιζονται καποιοι. Αν υπαρχει μια μεριδα ανθρωπων που ενοχλουνται(γιατι αραγε;) ειναι ενα σοβαρο θεμα. Ομως ΥΠΑΡΧΟΥΝ τα προβληματα, ΥΠΑΡΧΕΙ ρατσισμος και ΥΠΑΡΧΕΙ αδιαφορια. Να δεχτουμε οτι δεν ειναι ολοι οι ανθρωποι ρατσιστες. Μα εστω κι ΕΝΑΣ ανθρωπος να υφισταται ρατσισμο και να μην εχει ποιοτητα στη ζωη του, τοτε αυτο θα πρεπει να μας βαραινει ολους. Και εχεις δικιο Χριστινα: μεσα σε 5λεπτα μπορει καποιος να γινει ΑΜΕΑ. Και μια που ανεφερες την παροιμια"καθαρος ουρανος αστραπες δεν φοβαται" να πω κι εγω "οποιος εχει την μυγα μυγιαζεται." Εγω μια φορα που ξερω απο πρωτο χερι τα προβληματα των ΑΜΕΑ στην Ελλαδα, καταλαβαινω την πικρα σου. Και σιγουρα δεν ζητας να σε λυπηθουν, ζητας απλως να υπαρχει κρατος προνοιας που να στεκεται διπλα σε αυτους τους ανθρωπους, καθως και σεβασμος απο αρκετους συμπολιτες μας που παραβιαζουν τα στοιχειωδη δικαιωματα των αναπηρων.Χριστινα, υποκλινομαι. Να χαιρεσαι τις κουκλες σου.
Χριστινάκι μου το παιδί σου σε χρειάζεται πάρα πολύ κι εσύ έχεις μεγάλο αγώνα να δώσεις. Μην αναλώνεσαι στον θυμό και στην πικρία. Παρόλο που είναι ανθρώπινο να αισθάνεσαι έτσι, είναι ταυτόχρονα πολύ βασανιστικό και δεν έχει νόημα. Ναι η Ελλάδα πληγώνει. Και οι Έλληνες πληγώνουν πολύ ο ένας τον άλλο. Δες που καταντήσαμε και πως το καταφέραμε. Δεν έγινε τυχαία. Ειλικρινά το κείμενό σου κι εμένα με έβαλε σε αμυντική στάση και σκέφτηκα ότι βάζεις όλο τον κόσμο σε ένα καλάθι που είναι άδικο. Αλλά μετά κατάλαβα ότι είναι εγωϊστική η σκέψη μου αυτή για τον απλούστατο λόγο ότι για μένα δεν είναι γολγοθάς ακόμα και μια απλή επίσκεψη στο σούπερ μάρκετ. Θέλω μόνο να σου πω ότι από τότε που διάβασα το πρώτο κείμενό σου σε σκέφτομαι συχνά. Ότι υπάρχουμε πολλοί εκεί έξω που ποτέ δεν θα αντιμετωπίσουμε το Μαράκι σαν κάτι παράξενο, δεν θα δυσκολέψουμε ποτέ τη ζωή της και δεν θα μπαίναμε ποτέ εμπόδιο (με οποιονδήποτε τρόπο) στην καθημερηνότητά της. Μπορεί να μην είμαστε οι περισσότεροι, αλλά νομίζω ότι αυξανόμαστε.