Τα αληθινά δώρα μου

Τα αληθινά δώρα μου

γράφει ο Δήμος Μπουλούκος

Oταν ο Μάνος μου πρότεινε να γράψω για το eimaimama, είχα πολλά στο μυαλό μου. Αλλωστε για τις δύο κόρες μου θα μπορούσα να μιλάω επί ώρες, πολύ περισσότερο να γράφω. Aφήστε που ήθελα να αναλάβω την υπεράσπιση όλων των μπαμπάδων, βροντοφωνάζοντας μέσα από το κείμενο μου που θα του έδινα τον τίτλο: «Είμαι Μπαμπάς!»

Ωστόσο άλλαξαν τα σχέδια μου, μία από τις ημέρες των φετινών Χριστουγέννων, που λόγω ολιγοήμερης άδειας από τη δουλειά, είχα την ευκαιρία να περάσω αρκετό χρόνο μαζί με τη Ζέτα και την Εβελίνα.

Είχε περάσει η 25η Δεκεμβρίου και σκεφτόμουν ότι όπως συμβαίνει τα 2-3 τελευταία χρόνια, πάλι ο μπαμπάς – δηλαδή εγώ – έμεινα χωρίς δώρο. Και μπορεί να υπάρχουν άλλες προτεραιότητες, αλλά ξύπνησε μέσα μου το… παιδί, με εκείνο το παράπονο όταν δεν βρίσκει τίποτα κάτω από το στολισμένο έλατο. Ο Αγιος Βασίλης δεν είχε έρθει φέτος για μένα, σκέφτηκα κάποια στιγμή. Μάλλον τον έχει χάσει εδώ και χρόνια το δρόμο…

Πόσο λάθος ήμουν! Πως ήταν δυνατόν να χάσω το νόημα, έστω και για μια στιγμή. Πως μπόρεσα να σκεφτώ κάτι τέτοιο!

Ευτυχώς με επανέφερε στην πραγματικότητα το επόμενο βράδυ, αυτό της Πέμπτης 27 Δεκεμβρίου, αγκαλιά με τις δύο αγάπες μου στο καναπέ, λόγω της απουσίας της τρίτης αγάπης, της Λίνας, στη δουλειά.

Μόνοι μας ως αργά, μιλούσαμε για όλα. Απαντούσα στις τόσο γλυκές τους απορίες, χαζεύαμε παιδικά προγράμματα στην τηλεόραση και κάθε λίγο τις πείραζα. Ο χρόνος σα να μην κυλούσε, ο κόσμος όλος ήταν συγκεντρωμένος στο σαλόνι του σπιτιού μας και τα μάτια μας έλαμπαν, όχι από τα φωτάκια του δέντρου…

Πόσο αλλαζόνας ήμουν, έστω και για λίγο, όταν αναρωτήθηκα για το δώρο μου. Τα δύο σπουδαιότερα δώρα τα πήρα τον Αύγουστο του 2006 και τον Οκτώβριο του 2008, όταν αντίκρυσα για πρώτη φορά τη φατσούλα τους. Κι ας μην ήταν Χριστούγεννα.

Από τότε έχουμε συνέχεια… Εορτές, όταν τουλάχιστον είμαστε όλοι μαζί. Η αθωότητα της παιδικής τους ηλικίας και η κοριτσίστικη γλυκύτητα τους μου προσφέρουν τόσα συναισθήματα που δεν θα μπορούσα να ζητήσω ούτε σε ένα εκατομμύρια γράμματα στον Αγιο Βασίλη. Με τις εύκολες και δύσκολες στιγμές, με τα άγχη, τις αγωνίες αλλά και χαρά, την υπερηφάνεια και την ευτυχία, η κοινή μου πορεία με την Ζέτα, την Εβελίνα και τη μαμά Λίνα είναι δώρο Θεού.

Κι ως έτσι πρέπει να αντιμετωπίζουμε τα παιδιά μας, ακόμα και αυτές τις δύσκολες στιγμές που όλοι περνάμε. Οσα προβλήματα και εμπόδια εάν συναντάμε, ποτέ δεν πρέπει να λησμονούμε ότι η μοναδική φορά που ο άνθρωπος φτάνει το Θεό, είναι όταν δίνει ζωή σε ένα παιδί. Το απόλυτο θαύμα! Και αυτό το θαύμα συνεχίζουμε να το έχουμε κοντά μας, για αρκετά χρόνια, άρα μην χάνετε το νόημα, όπως πήγα να το χάσω εγώ…

Αγκαλιάστε τα παιδιά σας και περάστε πολλές στιγμές μαζί τους. Σίγουρα θα είναι τα καλύτερα σας Χριστούγεννα!

—

Ο Δήμος Μπουλούκος είναι δημοσιογράφος στο Mega και στο gazzetta.gr