Χαμογελαστό μου μωρό!

Πείτε με χαζομαμά, πείτε με κουκουβάγια, ότι θέλετε, πείτε με, αλλά θα το πω, δεν αντέχω: έχω το πιο γλυκο-χαμογελαστό μωράκι του πλανήτη! Δεν αντέχω σας λέω, θέλω να τον φάω, να τον ροκανίσω, να τον λιώσω στα φιλιά. Είχα που είχα το πανέμορφο χαμογελάκι της νεράιδας Αθηνάς (άλλο χαμογελαστό πλάσμα και αυτό!), τώρα έχω και τον Αρχέλαο ο οποίος σου χαμογελάει και σου παίρνει την ψυχή.

Με το που ξυπνάει, ανοίγει ναααα τις ματάρες του και ρίχνει ένα χαμόγελο. Στην πρωινή μας μασαζο-γυμναστική χαμογελάει, στο απογευματινό μας tummy time χαμογελάει. Τρώει χαμογελάει, βλέπει την Αθηνά χαμογελάει, τον πειράζει ο μπαμπάς του χαμογελάει, του μιλάνε στο δρόμο, χαμογελάει. Μέχρι και πάνα όταν του αλλάζω, αυτός χαμογελάει! Και εγώ κάθε φορά κάνω σαν τη χαζή και ο Μάνος κουνάει το κεφάλι «Πάει το έχασε τελείως η γυναίκα μου».

Φτου σκόρδα, φτου, για δεύτερη φορά ο Θεός, η μοίρα, η τύχη μου έδωσαν ένα μωρό πολύ…. easygoing να το πω; Πολύ χαρούμενο.

Αν κλαίει; Ε φυσικά και κλαίει! Μωρό είναι! Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω γιατί τραβάμε τόσο άγχος με το κλάμα των μωρών. ΤΑ ΜΩΡΑ ΚΛΑΙΝΕ. Κλαίνε γιατί δεν έχουν τα έρμα άλλον τρόπο να εκφραστούν. Δεν υπάρχει λόγος να αγχωνόμαστε με το κλάμα. Αρκεί να προσπαθήσουμε να το αποκωδικοποιήσουμε!

Πεινάνε; Θα κλάψουν.

Έκαναν κακά; Θα κλάψουν.

Πονάει η κοιλιά; Θα κλάψουν.

Κρυώνουν; Θα κλάψουν.

Βαριούνται; Θα κλάψουν (και με εντελώς στεγνό κλάμα, τα ψευτράκια!!)

Θέλουν αγκαλιά; Θα κλάψουν!

– Μα όλο αγκαλιά γίνεται; Απαπα, θα το αφήσω να κλαίει.

Όχι, να μην το αφήνετε να κλαίει. Η αγκαλιά είναι ζωτικής σημασίας για όλα τα παιδιά, πόσο μάλλον για τα τόσο μωρά. Δεν καταλαβαίνω αυτή τη λογική. Απενοχοποιήστε την αγκαλιά παρακαλώ! Σκεφτείτε πόσες αναμνήσεις από αγκαλιές κουβαλάτε εσείς οι ίδιοι… Αγκαλιές που σας ανακούφισαν, που σας χάρισαν ασφάλεια…

Ο Αρχέλαος λοιπόν και κάθε μικρός Αρχέλαος και Αρχελίνα (και Αθηνά!!) λατρεύουν τις αγκαλιές, ζητούν τις αγκαλιές. Η αγκαλιά είναι το αγαπημένο τους μέρος. Ο κόσμος είναι ακόμα πολύ άγνωστος και τρομακτικός για αυτά. Η αγκαλιά της μαμάς όμως… Παράδεισος!

Φουλ στις αγκαλιές και τα χαμόγελα είμαστε λοιπόν! Χαμόγελα το πρωί, το μεσημέρι και το βράδυ!

Αγκαλιές επίσης πρωί, μεσημέρι, βράδυ! Το βράδυ δε, παίρνουμε το μεμέ της μαμάς αγκαλιά και κοιμόμαστε μέχρι να αποφασίσει αυτή να σηκωθεί (εκτός αν κάνουμε κακά στο μεταξύ, πράγμα ευτυχώς σπάνιο)

Και ναι είμαι χαζομαμά! Κρατιέμαι, κρατιέμαι, κρατιέμαι τόσο καιρό, μα δεν αντέχω θα το πω: ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ, ΣΑΣ ΑΓΑΠΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ!!