Η φωλιά μου

Αγαπώ πολύ τον άντρα μου. Πάρα πολύ. Ακόμα και όταν μαλώνουμε και για μια στιγμή θέλω να του σπάσω το κεφάλι, εξακολουθώ να τον αγαπώ. Μπορεί με την πρώτη ματιά να μοιάζουμε αταίριαστοι, όμως είμαστε ένα πολύ ταιριαστό δίδυμο. Η καθημερινότητά μας τουλάχιστον αυτό δείχνει.

Αγαπώ πολύ την κόρη μου. Πέφτω στο γκρεμό για την κόρη μου. Κόβω αυτόματα το ένα μου χέρι και το ένα μου πόδι, κρατώντας η ίδια το μαχαίρι. Κάνω όλα οσα λένε οι στίχοι του «Για σένανε μπορώ» της Μαρινέλλας και ακόμα περισσότερα. Η κόρη μου είναι το καθημερινό μου χαμόγελο. Είναι η ελπίδα μου.

Αγαπώ πολύ και το μωρό που μεγαλώνει στην κοιλιά μου. Είμαι 20 εβδομάδων έγκυος, το Σεπτέμβρη αν όλα πάνε καλά η ζωή μας θα αποκτήσει και άλλα χάχανα και άλλα ουα ουα και άλλα χαμόγελα και άλλη ευτυχία.

Αυτός είναι ο μικρόκοσμός μου. Αυτή είναι η οικογένειά μου. Γύρω της λίγοι άμεσοι συγγενείς και μερικοί πραγματικοί φίλοι.

Δεν έχω καμία διάθεση να γράψω ένα κατεβατό για τα αποτελέσματα των εκλογών. Δεν θέλω ούτε να αστειευτώ, ούτε να κλαφτώ, ούτε να φοβηθώ, ούτε να καταραστώ, ούτε να κοροιδέψω, ούτε να γελάσω, ούτε να κλάψω. Θέλω μόνο να σας πω πως (κάθε μέρα και πιο πολύ) πιστεύω πως η οποιαδήποτε αλλαγή οφείλει να ξεκινήσει από τον μικρόκοσμό μας. Το έχω ξαναγράψει και κάποιοι το παρεξήγησαν: δεν εννοώ να κοιτάξει ο καθένας την πάρτη του και να ζει μια ζωή εις βάρος των άλλων. Εννοώ ότι πρέπει «να γίνεις η αλλαγή που ελπίζεις να δεις στον κόσμο«, όπως είχε πει ο Γκάντι. Αν έχω την απαίτηση να με σέβονται, πρέπει να μάθω να σέβομαι. Εύκολα κρίνουμε τους άλλους και ξεχνάμε να κοιτάξουμε την καμπουρίτσα μας.

Βέβαια ο καθένας αλλιώς αντιλαμβάνεται αυτή την αλλαγή. Όχι, δεν γίνεται να σκεφτόμαστε όλοι το ίδιο. Δεν γίνεται να επιλέγουμε όλοι το ίδιο. Δεν γίνεται, ρε παιδί μου. Και ούτε θα γίνει ποτέ. Μην λυπάσαι για αυτό!

Να σου πω ένα τραγούδι;

(άκουσε το όλο ΕΔΩ)

Μου λεν αν φύγω από τον κύκλο θα χαθώ
στα όρια του μοναχά να γυροφέρνω
και πως ο κόσμος είν’ ανήμερο θεριό
κι όταν δαγκώνει εγώ καλά είναι να σωπαίνω.

Κι όταν φοβούνται πως μπορεί να τρελαθώ
μου λεν να πάω κρυφά κάπου να κλάψω
και να θυμάμαι πως αυτό το σκηνικό
είμαι μικρός, πολύ μικρός για να τ’ αλλάξω.

Μα εγώ μ΄ ένα άγριο περήφανο χορό
σαν αετός πάνω απ’ τις λύπες θα πετάξω.
Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ,
σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ.

Θα πάω να χτίσω μια φωλιά στον ουρανό,
θα κατεβαίνω μόνο αν θέλω να γελάσω
Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ,
σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ.

Κανείς μας δεν είναι πολύ μικρός για να αλλάξει το σκηνικό. Εύκολο δεν είναι, αλλά ούτε και ακατόρθωτο. Πείτε με ρομαντική, όμως αληθινά το πιστεύω… Αν ο καθένας μας χτίσει μια όμορφη, υγιή φωλιά, τότε υπάρχει μεγαλύτερη ελπίδα… Και δεν χρειάζεται να είναι στον ουρανό, όπως τραγουδάει ο Αγγελάκας. Στη γη να είναι.

Δεν φοβάμαι. Ούτε κλαίω (πια). Έχω τη φωλίτσα μου και οι φτερούγες μου είναι έτοιμες να βοηθήσουν και άλλους να χτίσουν τη δική τους φωλιά. Και φωλίτσα τη φωλίτσα, ίσως κάτι γίνει…

Εγώ πάντως θα το κάνω. Για όλους αυτούς που αγαπώ. Θα γίνω επιτέλους η αλλαγή που θέλω να δω στον κόσμο.