Χριστούγεννα χωρίς τον Αλέξη (τον γιο μου)

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΧΩΡΙΣ  ΤΟΝ ΑΛΕΞΗ (τον γιο μου)

Ο γιος μου, το διαζύγιο με τον μπαμπά του, η δουλειά και τα Χριστούγεννα!

Γράφει η Νανά Παλαιτσάκη

Είναι ο Μάνος Αντώναρος που έδωσε την ιδέα . «Χριστούγεννα έρχονται, σου θυμίζω… Αλέξης»

Φυσικά κατάλαβα . Ένα κείμενο για τα Χριστούγεννα με το γιο μου!

«Τι να πρωτογράψω ρε Μάνο;»

«Ό,τι σε φωτίσει ο Θεός ….» μου είπε και… έκλεισε.

29 ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΧΩΡΙΣ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ

Σας σοκάρω; Περιμένετε. Τα φαινόμενα απατούν. Επέλεξα και επιλέγω να στέκομαι απέναντι ή δίπλα σας, χωρίς στολή. Γυμνή. Η στολή δίνει ρόλο και ορίζει ιεραρχία. Εδώ στο «είμαι μαμά» μας συνδέει κάτι μοναδικό. Κρατήσαμε κάποια στιγμή στην αγκαλιά το παιδί μας και εγώ εκείνη την στιγμή, ξημερώματα Πέμπτης 29 Ιουλίου ήταν θυμάμαι, ένιωσα σαν τον Μέγα Αλέξανδρο!

ΚΑΤΟΡΘΩΣΑ ΛΟΙΠΟΝ, γιατί περι κατορθώματος πρόκειται, να πλησιάζουν τα φετινά Χριστούγεννα και να συνειδητοποιώ, ιδιαίτερα στο τέλος του σημερινού κειμένου, ότι τα έχω γιορτάσει ΧΩΡΙΣ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ να είναι ευτυχισμένο .

Σήμερα κατάλαβα ότι μέσα στην απογοήτευση γι’ αυτό που δεν του προσέφερα, είμαι ευτυχισμένη πολύ που αν και μας χωρίζουν χώρες, είμαστε «πακέτο» εγώ για εκείνον σε μια απόλυτη και αναντικατάστατη σχέση ζωής που βασίζεται στην αλήθεια.

ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΦΑΣΗΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΜΟΥ
(Απο 0 – 5 ετών)

Θυμάμαι λοιπόν ότι η μαμά μου, οι συγγενείς, οι φίλοι υποστηρίζαμε ότι  στολίζαμε το σπίτι για το «παιδί», ότι καλούσαμε φίλους για να χαρεί και το «παιδί», ότι πηγαίναμε σε θεατρικές παραστάσεις για το «παιδί» ή ότι βλέπαμε σινεμά για το «παιδί»

Ήταν τόσο υποκριτικά τα όσα κάναμε για το «παιδί » που στην θέση του θα έκανα ότι ακριβώς έκανε ο γιος μου και άλλα παιδάκια επίσης: «Καταστρέφανε το περιβάλλον που ΝΟΜΙΖΑΜΕ ότι ήταν για παιδιά, αλλά μόνο για παιδιά δεν ήτανε»

ΤΙ ΚΑΝΑΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΡΑΣΟΥΝ ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

1 . Στολίζαμε το χριστουγεννιάτικο δέντρο, ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΝΤΑΣ , στα παιδιά να τραβάνε τις μπάλες! Το παιδί έκλαιγε που το απομακρύναμε, αλλά εμείς αμετακίνητοι!!! Το ΠΑΙΔΙ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙ ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ για να μην «χαλάσει» το δημιούργημα

2. Καλούσε η μαμά μου στο σπίτι  φίλες και φίλους της με αφορμή τις γιορτές,  τους οποίους, υποθέτω, το παιδί μου ούτε ήθελε να δει, ούτε ήθελε να τον «τσιμπάνε», ούτε ήθελε να τον κρατάνε αγκαλιά για να δει το αστράκι στο δένδρο που μόλις πήγαινε να αγγίξει του απομάκρυναν το χέρι απότομα … Ο ΑΛΕΞΗΣ ΕΚΛΑΙΓΕ…. Ο ηλικιωμένος συγγενής τον απομάκρυνε απο το αντικείμενο περιέργειας, ο ΑΛΕΞΗΣ έκλαιγε πιο πολύ… αλλά εμείς όλα για το παιδί τα «κάναμε»

3. Τις ταινίες που διαλέγαμε (παιδικές) στο σινεμά, συνειδητοποιημενοασυνείδητα  εμείς οι «ΜΕΓΑΛΟΙ» θέλαμε να δούμε. Το παιδί έδειχνε δυσανεξία αλλά εμείς του λέγαμε Σςςςςςςς……..

4. Τα δώρα που προοριζόντουσαν για το παιδί είχαν περισσότερο αποδέκτες τον μπαμπά και τους φίλους του, καθώς απο τραινάκια έως τηλεκατευθυνόμενα αυτοκίνητα γινόντουσαν αντικείμενα κωλομπαρέματος απο τους 30ρηδες, οι οποίοι κλειδωνόντουσαν στο παιδικό δωμάτιο για να «παίξουν»

5. Το παιδί ήθελε να κυλιστεί ολόκληρο στο αλεύρι και την ζύμη, με την οποία η μαμά μου έπλαθε κουλουράκια. Η αντίδραση της μαμάς ήταν να απομακρύνει με συνοδεία το παιδί απο την κουζίνα, στερώντας του την χαρά, της τσαπατσουλιάς γιατί… κάθε παιδί τρελαίνεται για να τσαλαβουτάει στις λάσπες, στις ζύμες, στα αλεύρια, στις μπογιές, στα νερά και να κοπανάει με όλες του τις δυνάμεις κατσαρολικά

6. Το χειρότερο ήταν, όταν πολλοί κανονίζαμε εκδρομές σε βουνά εσωτερικού ή εξωτερικού για σκι. Θυμάμαι ότι κάποιοι εξειδικευμένοι δάσκαλοι αναλάμβαναν τα νήπια και οι ενήλικες καβλαντζίζαμε στις πίστες… Οι συναντήσεις με τα παιδιά κρατούσανε πεντάλεπτα. Απο αγάπη το κάναμε όλοι  και απο διάθεση να αποκτήσουν τα παιδιά «παραστάσεις», απλώς τα παιδιά ήταν «αλλού» και «αλλού» οι γονείς. Εγώ κατέβαινα την κόκκινη πίστα και ο Αλέξης επιχειρούσε στην bebe. Μετά μάθαινα τα νέα του, απο τον δάσκαλο…

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΑΠΟ 6 – 16  χρονών ο Αλέξης

(Χωρισμένη πια)

Για μένα ίσως ήταν τα Χριστούγεννα και οι γιορτές ήταν απο τις χειρότερες γιορτές της ζωής μου!

Η καριέρα στην τηλεόραση και η πορεία στα δελτία ειδήσεων ήταν ΑΠΑΓΟΡΕΥΤΙΚΗ για την συνύπαρξη γονιού και παιδιού και ιδιαίτερα ενός χωρισμένου γονιού, που πρέπει να υπολογίσει ποιές μέρες δικαιούται να είναι με το παδί και ποιες μέρες δικαιούται ο άλλος γονιός, ο οποίος ΔΕΝ είναι δημοσιογράφος .

Μπορεί να μοιάζει μελό, αλλά τα περισσότερα Χριστούγεννα τα ζούσα στα πλατό, με διπλές εγγκραφές, όπου τρώγαμε κουραμπιέδες που περίσσευαν απο το ντεκόρ, πίναμε ζεστό κρασί, κάνοντας δήθεν ότι το απολαμβάναμε για τις ανάγκες του πλάνου, χορεύαμε ξέφρενα στις οκτώ το πρωί, γιατί έτσι απαιτούσε το ordino της παραγωγής, φορούσαμε δεκάποντα με τουαλετάρες και μέσα σε όλο αυτή την «μασκαράτα » ερχότανε και ο Αλέξης μου, ο οποίος για να δει την μαμά του καθότανε ή σε κάποιο δημοσιογραφικό γραφείο ζωγραφίζοντας πάντα αεροπλάνα  ή αν γινότανε εορταστικό γύρισμα, υπέμενε ωωωωωρες, βλέποντας και μιλώντας με τους κομπάρσους

Σχεδόν ποτέ την μέρα των Χριστουγέννων, αν δεν είχα βάρδια ειδήσεων, δεν άντεχα να «κουνήσω» απο το κρεββάτι. Αν είχα βάρδια, συνήθως, για να μπορέσουν οι άλλοι συνάδελφοι να περάσουν σπίτι τους, ξεκινούσαμε το πρωί στις 9 την δουλειά για να φύγουμε απο το κανάλι μεσάνυχτα, ευχόμενοι, φυσικά πάντα υπέρλαμπρες, στον κόσμο «καλή σας νύχτα και χρόνια πολλά»

Τις Χριστουγεννιάτικες μέρες νομίζω ότι η μοναξιά όλων των ανθρώπων που ήμασταν γονείς σχεδόν ούρλιαζε… απλώς πιστεύαμε ότι είχαμε χροοοοοονο μπροστά μας να χαρούμε τα παιδιά μας, άλλωστε πάντα υπερίσχυε η ψευδαίσθηση ότι «για το καλό τους» γινόντουσαν όλα…

Ο Αλέξης απο τα 17 έως… που έφυγε για σπουδές!

Εγώ συνέχιζα να δουλεύω… και εκεί γύρω που το παιδί μου πήγαινε στην Δευτέρα Λυκείου, αρρωσταίνει η μάνα μου. Η αρρώστεια σοβαρή και ο δρόμος μονόδρομος. Την «γιαγιά» του την αγαπούσε ο Αλέξης πολύ, αλλά… τα χριστούγεννα της μαμάς μου για 3 χρόνια ήταν άσχημα πολύ. Θυμάμαι ότι ο Αλέξης μου ζητούσε να πάμε σε έκθεση αυτοκινήτων, εγώ είχα στο μυαλό μου τις ώρες φαρμακευτικής θεραπείας της μαμάς και… απλώς το σώμα μου ήταν δίπλα στο παιδί, εγώ απουσίαζα. Το κατάλαβε και μου το είπε … Θυμάμαι οτι γονάτισα, αλήθεια γονάτισα και του ζήτησα συγνώμη. Είχα στολίσει και Χριστουγεννιάτικο δένδρο  για εκείνον αλλά… τίποτα χειρότερο απο την διαίσθηση των παιδιών

Ήταν η εποχή που, ναι σαν χθες ήταν, μου ζήτησε εκείνος να με βγάλει έξω για φαγητό με το χαρτζιλίκι του. Είχε κλείσει σε ένα Γερμανικό εστιατόριο, πίσω απο το Χίλτον. Παραμονή Χριστούγεννα, το είχε κανονίσει. Ήταν τότε που κατάλαβα για πρώτη φορά … ότι η εποχή που τον κρατούσα με το μπλε φορμάκι μπροστά στο δένδρο και εκείνος με το δαχτυλάκι του προσπαθούσε να ξεκρεμάσει το χριστουγεννιάτικο αστεράκι απο το δένδρο, είχε περάσει με ταχύτητα φωτός και εγώ… δεν είχα ζήσει μαζί του ωραία Χριστούγεννα !

ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΖΕΙ ΣΤΗΝ ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ…

Στην αρχή για σπουδές και μετά δουλειά στο αεροδρόμιο του Μονάχου. Φυσικά και όταν σπούδαζε, ήθελε να εκμεταλλευτεί τα καλέσματα των φίλων του που ως Αυστριακοί έχουν σπίτια στα βουνά των Άλπεων. Φυσικά και διάλεγε να πάει, μια σπιθαμή δρόμος είναι στο Αμστερνταμ, δυο ώρες δρόμο το Βερολίνο, μια ευθεία η Βόρεια Ιταλία.

Φέτος τα Χριστούγεννα, ΔΕΝ θα έρθει Ελλάδα. Επέλεξε να περάσει και παραμονή Χριστουγέννων και παραμονή Πρωτοχρονιάς σε βάρδια στο αεροδρόμιο…

ΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΗΜΑ ΤΗΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ

Βρισκόμουνα στην προτελευαταία παράγραφο. Το σταθερό τηλέφωνο στο σπίτι έδειχνε κλήση απο εκείνον.

«Τι κάνεις μάνα;»

«Γράφω για σένα και με παίρνεις τηλέφωνο …..» απάντησα

«Τι θέμα;»

«Για το πως περνούσαμε τα Χριστούγεννα»

«Θα γράψεις την αλήθεια;»

«Πάντα την γράφω»

«Όχι μάνα, την δική μου αλήθεια να γράψεις.»

«Δηλαδή;»

«Επειδή είχατε χωρίσει με τον μπαμπά όταν πήγαινα πρώτη δημοτικού, ΠΟΤΕ ΔΕΝ πέρασα καλά τις γιορτές, γιατί έπρεπε να διαλέξω εγώ με ποιον ήθελα να περάσω… Τα μόνα Χριστούγεννα που πέρασα καλά ήταν όταν είχες έρθει και εσύ στο σπίτι του μπαμπά και ήμασταν όλοι μαζί. Γι’ αυτό και διαλέγω να δουλεύω γιορτές. Πρώτον γιατί τα λεφτά είναι καλύτερα και δεύτερον γιατί δεν υπάρχει το δίλημμα, ΑΝ κατέβω Ελλάδα να πρέπει να αποφασίσω με ποιον απο τους δυο θα περάσω τις μέρες… Τα χειρότερά μου, πάντως, ως παιδί, ήταν όταν σε ρεβεγιόν έπρεπε να είμαι με πολύ κόσμο… Ήθελα πάντα να είμαι με τους φίλους μου, τις φόρμες και να κάνουμε αυτό που θέλουμε…»

Φυσικά και είχα ανάψει ήδη τσιγάρο.

«Δεν μου λες Αλέξη, να το γράψω όπως μου το λες;»

«Φυσικά… για να καταλάβουν όσοι χωρίζουν ότι τα παιδιά αυτή την… οικογενειακή γιορτή μπορεί να την περνάνε πάρα πολύ δύσκολα. Ευτυχώς που όταν με έπαιρνες μαζί σου στην δουλειά έβλεπα ότι υπήρχε πολύ φιλική διάθεση απο τους συναδέλφους που δουλεύατε όλοι μαζί και το ίδιο γίνεται και εδώ τώρα στο αεροδρόμιο, όσοι δουλεύουμε μαζί αυτές τις μέρες είμαστε σαν οικογένεια… Μάνα γιατί δεν μιλάς;»

Ναι δεν μιλούσα, το κείμενο και τις σκέψεις μου χρειάστηκαν 3 λεπτά τυχαίου τηλεφωνήματος με τον Αλέξη για να τις ανατινάξει…

«Αν σου στείλω την ηλεκτρονική διεύθυνση του site, θα γράψεις τις σκέψεις σου ως Αλέξης Δούκας, ένα παιδί χωρισμένων γονιών;»

«Φυσικά, να μου το στείλεις… Α …σ’ αγαπάω πολύ»

—

Τη Νανά Παλαιτσάκη θα τη βρείτε -εκτός των άλλων- στο www.mylady.gr