Η δική μου πορεία μέχρι την ευτυχία

Ολίβια και αγαπημένες μου μανούλες γεια σας!

Η δική μου ιστορία ξεκινάει πριν 15 χρόνια, στη Θεσσαλονίκη όπου γνώρισα τον μετέπειτα άντρα μου.

Ήμουν στο 1ο έτος του πανεπιστημίου και εκείνος στο 2ο. Μετά από 3 χρόνια σχέσης μένω έγκυος. Κεραμίδα… Δεν είχα τελειώσει ακόμα τη σχολή μου, ο σύντροφός μου δεν είχε πάρει πτυχίο. Τίποτα δεν ήταν ευνοϊκό. Θα μου πείτε γιατί δεν πρόσεχες και δίκιο θα έχετε, αλλά ερωτευμένοι ήμασταν, μικροί και φοιτητές στην πιο ερωτική πόλη! Τα θέλαμε και τα πάθαμε.

Θα σας ομολογήσω την πληγή μου… Δεν ήθελα να κρατήσω το παιδί, δεν ήθελα να «σταματήσει» η ζωή μου τόσο νωρίς, είχα όνειρα, ήθελα να κάνω πράγματα… Ο σύντροφος μου όμως με έπεισε ότι το μωράκι αυτό ήρθε για καλό και δεν θα μας εμποδίσει καθόλου. Απλά θα καθυστερήσω λίγο το πτυχίο μου λόγω της γέννας..

Επιστρέψαμε πίσω στην Αθήνα, το ανακοινώσαμε στους γονείς μας οι οποίοι μετά το πρώτο σοκ προσφέρθηκαν να μας στηρίξουν με οποιον τρόπο θέλαμε. Παντρευτήκαμε πολύ γρήγορα κάνοντας ένα πάρτυ για τους φίλους μας, μην έχοντας ακόμα συνειδητοποιήσει ότι αν και 21 είμαι παντρεμένη και σύντομα μαμά.

Η εγκυμοσύνη μου εξελισσόταν σχετικά καλά είχα κάποια μικροπροβλήματα αλλά έχοντας πολύ κοντα και μαμά και πεθερά είχα πολύ μεγάλη βοήθεια. Άργησα να χαρώ γι’ αυτό που μου συνέβαινε γιατί ακόμα δεν το είχα βάλει στο μυαλό καλά καλά τι πρόκειται να μου συμβεί. Όταν άρχισε όμως να κινείται μέσα μου, τότε άρχισα να ξετρελαίνομαι με την ιδέα… Ο άντρας μου ήταν ήδη χαζομπαμπας..

Λίγες μέρες πριν γεννήσω  άρχισα να νιώθω περίεργα, αλλά επικοινώνησα με τον γιατρό μου και μου είπε να παω σε λίγες ώρες να με δει.. όμως από ένα σημείο και μετά δεν άκουγα το μωρό. Και  μετά από λίγη ώρα «έπεσε» η κοιλιά μου. Αυτό ήταν. Με μετέφεραν στο νοσοκομείο και γέννησα φυσιολογικά ένα νεκρό κοριτσάκι.. ένιωσα τα πάντα, αλλά το κλάμα του μωρού μου δεν το άκουσα ποτέ.

Θα μπορούσα να σας πω πολλά για εκείνη τη μέρα, αλλά 12 χρόνια μετά και μου φαίνεται ακόμα οδυνηρό..

Γύρισα σπίτι με άδεια αγκαλιά… με ένα έτοιμο βρεφικό δωμάτιο κενό.. Βούλιαξα στην απελπισία.. δεν ένιωθα τίποτα. Kενό..

Και μετά ήρθαν οι τύψεις. Τύψεις που δεν το ήθελα στην αρχή. Τύψεις  που είχα πει στον άντρα μου να κάνω έκτρωση. Με τιμωρούσε ο Θεός για όλα αυτά, έλεγα.

Για πάνω από 7 μήνες δεν ζούσα, απλώς επιβίωνα,  ο άντρας μου έκανε ότι μπορούσε, ήθελε να με βοηθήσει, μου έδειχνε πόσο με αγαπούσε, πόσο με ήθελε αλλά εγώ είχα παγώσει. Δεν ένιωθα τίποτα… Εκείνες τις μέρες τον κάλεσαν στο στρατό και με έπιασε ακόμα μεγαλύτερη απελπισία. Πως θα τα καταφέρω μόνη μου;

Όμως πριν φύγει κάναμε μια μεγάλη κουβέντα για μας και με ταρακούνησε ότι αν συνεχίσουμε έτσι θα θάψουμε τους εαυτούς και τη σχέση μας. Ήμασταν 22 και 23 χρονών, πολύ μικροί για να αντέξουμε τόσο βάρος. Τον αγαπούσα τόσο που στην ιδέα και μόνο ότι  θα τον έχανα τρελαινόμουν. Επισκέφτηκα ψυχολόγο και άρχισα να βλέπω φως για πρώτη φορά..

Τα κατάφερα και ενεργοποιήθηκα, αποφάσισα να πάρω το πτυχίο μου και μέχρι να γυρίσει από φαντάρος να βρω και μία δουλειά..

Όταν τέλειωσε το στρατιωτικό του, όλοι μας προέτρεψαν να κάνουμε άλλο παιδάκι αλλά φοβόμουν και μονο στη σκέψη.. Για την ώρα αποφασίσαμε ότι είχε έρθει η στιγμή να ενεργήσουμε σύμφωνα με την ηλικία μας. Να ασχοληθούμε αρχικά με την καριέρα μας και μετά βλέπουμε..

Πέρασαν 3 χρόνια έτσι, με εμάς να ανεβαίνουμε επαγγελματικά αλλά η σχέση μας βούλιαζε. Κάναμε προσπάθεια να ξαναμείνω έγκυος αλλά μάταια. Και συνεχίζαμε να αποξενωνόμαστε. Το βλέπαμε, αλλά αρνιόμασταν να το παραδεχτούμε. Ήμασταν δύο νέοι άνθρωποι που είχαμε πονέσει τόσο πολύ και δυστυχώς η σχέση μας δεν άντεξε. Άλλωστε δεν υπήρχε πια ο λόγος για τον οποίο είχε γίνει αυτό ο γάμος.. Απλά  δεν μπορούσε κανείς να το πει φωναχτά. Αγαπιόμασταν, αλλά πια δεν ήταν αρκετό.

Έπρεπε όμως όλο αυτό να τελειώσει, γιατί θα καταλήγαμε να καταστρέψουμε ο ένας τη ζωή του άλλου.

Έπειτα από 7 χρόνια βρέθηκα μόνη μου. Έπρεπε να μηδενίσω το κοντερ και να ξαναρχίσω, έπρεπε να φύγω. Πήγα στην Φλωρεντία όπου ζούσε η θεία μου και προσπάθησα να αρχίσω από την αρχή.

Ήταν τόσο δύσκολο.. ένιωθα την καρδιά μου τόσο κλειστή.. πέρασαν 3 ολόκληρα χρονια για να νιώσω την ανάγκη να αγαπήσω κάποιον από την αρχή. Δεν ξέρω αν θα γινόταν ποτέ αν δεν γνώριζα τον σημερινό σύζυγο μου στην Ιταλία όπου είχε έρθει για ένα σεμινάριο. Με βοήθησε να ανοιχτώ, έκανε τόση υπομονή, μου έδωσε ότι χρειαζόμουν, μου γιάτρεψε όλες τις πληγές και με έκανε να ξαναπιστέψω ότι η ζωή είναι όμορφη!

Παντρευτήκαμε 1 χρόνο μετά και γύρισα στην Ελλάδα αλλά όσο και να προσπαθήσαμε, δεν κατάφερνα να συλλάβω φυσιολογικά. Το άγχος μου έκανε ακόμα πιο δύσκολη την κατάσταση. Και ερχόταν πάλι ο παλιός φόβος. Κι αν επαναληφθεί η ιστορία; Δεν θα το άντεχα αυτό. Θα με διέλυε και δεν θα υπήρχε επιστροφή. Κλάμα πάλι, αγωνία και φόβος, πόσος φόβος.. Και αν δεν τα καταφέρω; Θα διαλυθεί και αυτός ο γάμος μου;

Όμως ο αγαπημένος μου δεν με άφησε να βουλιάξω στην απελπισία, μου έδωσε δύναμη και θάρρος για να προσπαθήσουμε αλλά ακόμα κι αν δεν τα καταφέρουμε, θα υιοθετήσουμε, μου είπε.

«Με όποιο τρόπο μπορέσω, θα σε κάνω μανούλα, μην μου ανησυχείς«, μου είπε ένα βράδυ και τον πίστεψα!

Πριν 2,5 χρόνια μου χάρισε 2 υπέροχα παιδάκια με εξωσωματική. Την Αλίκη και το Φίλιππο.

Ναι, μετά από τόσα χρόνια μπορώ να το φωνάζω: ΕΙΜΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ!

Όσα χρόνια και αν περάσουν ποτέ δεν θα ξεχάσω το πρώτο μου μωρό… Και ακόμα αναρωτιέμαι τι θα γινόταν αν είχε ζήσει.

Πριν λίγες μέρες πήγαινα τα παιδιά μου για εμβόλιο και είδα στο δρόμο τον πρώην άντρα μου. Σάστισε  όταν με είδε με τα δίδυμα. Χαμογελάσαμε από μακριά ο ένας στον άλλον και μιλήσαμε λίγο. Έχει κι αυτός ένα γιο λίγων μηνών.

Τελικά μάλλον η μοίρα μας ήθελε να ευτυχήσουμε πλάι σε άλλους ανθρώπους.

Αυτή ήταν η ιστορία μου συγνώμη που είναι μεγάλη και σας κούρασα…

μαμά Σίσσυ

Κορίτσια μου, λένε ότι σου στέρησε η ζωή θα σου το φέρει. Εμένα αυτό ήρθε στη 31 μου, 10 ολόκληρα χρόνια μετά, που απέκτησα τα θαυματάκια μου! Αλλά ήρθε! Και αυτό έχει σημασία!!!!!!!!!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com