Μυστήριο τρένο

Γειά χαρά!

Είμαι ζωντανή, έχω όλες μου τις αισθήσεις, είμαι σωματικά ακέραιη, δεν μου λείπει κάτι που να με κάνει να δεινοπαθώ για να τα βγάλω πέρα (για τώρα τουλάχιστον), έχω τον άντρα μου και τα παιδάκια μου και η ζωή κυλάει ήρεμα… βαρετά… αισιόδοξα… άσχημα… με γέλια… με κλάμματα…

Τίποτα δεν είναι τέλειο στην ζωή μου

ΟΜΩΣ

είναι τέλεια που βλέπω, που περπατώ, που μυρίζω, που νιώθω, που αισθάνομαι, που αγγίζω, που καταλαβαίνω, που μιλάω, που γελάω, που κλαίω…

Όλα είναι τόσο όμορφα τελικά, αν σκεφτείς  πως κάποιοι δεν μπορούν να κάνουν έστω ένα απο αυτά τα αυτονόητα για εμάς, λόγω σοβαρών προβλημάτων υγείας…

Ένα απο τα σοβαρά προβλήματα όμως που δεν ανέφερα είναι το ψυχολογικό. Ένας παράγοντας που απλά κλείνει πόρτες, σπίτια, στόματα.

Αντιλήφθηκα ξαφνικά πως »δεν έχω» πια γονείς στο πλευρό μου.

Ίσως να τους εχω στο μέλλον, ποτε δεν ξερεις, αλλα ποτέ δεν θα είναι το ίδιο για μένα… Κάτι έχει αλλάξει μέσα μου, αλλά κανείς δεν με πιστεύει εκτός απο τον άντρα μου..

Τι είναι αυτό;

Η ωριμότητά μου..

Δεν θα μου επιτρέψει να αφήσω αυτούς τους ανθρώπους να εισβάλλουν ξανά στη ζωή μου όπως παλιά, γιατί πάντα θα υπάρχει το ενδεχόμενο να με ξαναπληγώσουν μα όχι μόνο εμένα, πλέον και τα εγγόνια τους… δηλαδή τα παιδιά μου.

Ξέρω πως ωρες ωρες με πιάνει μια απογοήτευση και λέω »τώρα είμαι μόνη μου εντελώς;»

Μετα κοιταζω την οικογένειά μου και χαμογελώ…

Κοιτάζω απο το παράθυρο (κυρίως μ’ αρέσει η δύση του ηλίου)

Βλέπω τα χρώματα και πόση γαλήνη με κατακλύζει…

Μετά σκέφτομαι »αυτοι οι ανθρωποι δεν θελουν να μαθουν πως ειναι τα πρωτα εγγονια τους»
»αυτοι οι ανθρωποι δε θελουν να μαθουν τι κανω, πως ζω αν και μενουν πολυ κοντα μου»
»αυτοι οι ανθρωποι ειναι μιζεροι, ποιο το νοημα της ζωης τους, κλεισμενοι σε ενα σπιτι και μαγαζι»

Αυτοι οι ανθρωποι με ξυπνησαν για τα καλα και τωρα νιωθω απεραντη ελευθερια… Δεν θα εχω και πολλους «βοηθους» αν ποτε χρειαστω κατι, μαλλον μονη μου θα τα κανω ολα…

Αλλα ανεκαθεν δεν ειχα, απλα δεν ηθελα να το δω..

Με τον αντρα μου ωρες ατελειωτες με κρασακι και κουβεντα… νιωθω οτι φιλοσοφουμε τη ζωη μας και νιωθω οτι καποτε αυτη η ροδα θα γυρισει και οσοι τωρα μας περιφρονουν, καποτε θα βρεθουν στην αναγκη μας… Τοτε ομως εγω θα κοιτω τον ηλιο που θα δυει… Και θα σιγοτραγουδω ΄΄ΕΙΜΑΙ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΡΕΝΟ, ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΧΩ ΕΠΙΒΑΤΗ. ΟΤΙ ΕΧΩ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ, ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΤΑΙ ΑΠΑΤΗ΄΄

Αληθεια ειμαι καλα, δεν μου σαλεψε, υποψιν ε!

χα χα αντιο σας !!

Νίκη