Μια μανούλα με 4 αγγελάκια και ένα στην κοιλίτσα…

Μια μανούλα με 4 αγγελάκια και ένα στην κοιλίτσα…

γράφει η Νόρα

Με τον άντρα μου είμαστε μαζί εδώ και 15 χρόνια, δηλαδή την μισή μου ζωή (αν και εγώ αισθάνομαι πως είναι ολόκληρη). Τα τελευταία 7 μένουμε μαζί και τα τελευταία 3 είμαστε παντρεμένοι. Και τότε αποφασίσαμε ότι είναι καιρός εφόσον και οι δύο το θέλαμε, να αποκτήσουμε παιδάκι. Μόνο που το ταξίδι μας αυτό… θα ήταν τελικά ταραχώδες.

Το 2009 έμεινα έγκυος και το μωρό παλινδρόμησε στις 6 εβδομάδες, δεν άκουσα την καρδούλα του… τυχαίο γεγονός είπε ο γιατρός. Κλάμα και εγώ και ο άντρας μου μιας και ποτέ δεν περιμέναμε κάτι τέτοιο. Απόξεση δεν έκανα γιατί έφυγε μόνο του, με πόνο και αίμα…

Σε 4 μήνες, αρχές του 2010 μένω πάλι έγκυος. Φοβισμένοι αλλά αισιόδοξοι. Πρώτος υπέρηχος καλός, αλλά νωρίς ακόμα για να ακούσουμε καρδούλα, λέει ο γιατρός και ξεκινάμε αντιπηκτικές. Την άλλη εβδομάδα πάμε με χαρά να το ακούσουμε επιτέλους…. τίποτα… δεύτερο αγγελάκι στον ουρανό… κλάμα και απελπισία εμείς… Ακόμα δεν χρειάζονται εξετάσεις μας λένε, είναι τυχαίο.

Δεν νομίζω τους λέω εγώ και ζητάω να μου δώσουν πλήρες πακέτο εξετάσεων. Η ιστολογική που κάναμε αυτή τη φορά, έδειξε «πιθανή» χρωμοσωμική ανωμαλία. Οι εξετάσεις καλές. Μόνο αυξημένα nk μου βρήκαν για τα οποία ο κάθε γιατρός είχε να πει τα δικά του και τελικά όταν μετά από καιρό επανέλαβα την εξέταση, σε άλλο εργαστήριο, βγήκε φυσιολογική. Οπότε τι κάνουμε… προσευχόμαστε, αφήνουμε λίγο καιρό να περάσει και ξαναπροσπαθούμε είπαμε και οι δύο μας… Έτσι και έγινε…

Καλοκαίρι του 2011 η πανέμορφη Σαντορίνη στις διακοπές μας, βοήθησε στην σύλληψη όχι ενός, αλλά 2 θαυμάτων! Η χαρά μας απερίγραπτη… διπλή ευλογία… Μια φίλη μου σύστησε τον δικό της μαιευτήρα, διευθυντή κλινικής σε μεγάλο δημόσιο μαιευτήριο. Οι προηγούμενοι 2 που είχα ήταν ιδιώτες, οποτε οκ σκέφτομαι ας πάω να τον δω, ίσως με την εμπειρία του με βοηθήσει… Τελικά μάλλον εγώ τον βοηθούσα μόνο με τα 75αρια που πληρωναμε στις επισκέψεις του ιατρείου του (απογευματινά στο μαιευτήριο)…. Ήρθε η μέρα να τα δούμε στον υπερηχο, μη γνωρίζοντας ακόμα ότι είναι δύο…

Δίδυμα μας λέει και ακούμε τις καρδιές τους… για πρώτη φορα… Κοιταχτήκαμε με τον άντρα μου και δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε ότι ζούσαμε το ονειρο… Τα μωρά μας είναι ζωντανά και είναι δύο! Χοροπηδαγαμε μέχρι να φτάσουμε στο αυτοκίνητο… Πήρα άδεια απο την δουλεια κατευθείαν και ήμουν στο σπιτι. Παρόλα αυτά στις 9 εβδομάδες βλέπω ροζ… πανικός…. Τον παίρνω τηλέφωνο και μου λέει, ε πήγαινε σε ενα εργαστήριο και κανε έναν υπερηχο να δεις αν ζούνε. Με τρελή αγωνία πάω, η καρδούλα τους χτυπούσε. Τον ξαναπαιρνω μου δίνει προγεστερονη και ξεκούραση λέει. Έτσι και έκανα, σχεδόν όλη μέρα στο κρεβάτι.

Ενα μήνα μετα και ενω το αίμα είχε σχεδόν σταματήσει… είχα ενα πονακι που με ανησυχούσε. Τον παίρνω τηλέφωνο μου λέει το εντερο σου θα είναι. Σε μια ώρα γεμίζω ένα διάδρομο αίματα και δύο κομμάτια πέφτουν. Πάνω στον πανικό μου διατηρώ την ψυχραιμία μου και τα βάζω κάπου να τα πάρουμε μαζι μήπως πρέπει να τα εξετάσουν. Παίρνει ο άντρας μου τον γιατρο τηλέφωνο, του τα λέει και η απάντηση του ήταν: δες αν εφημερευει το μαιευτήριο και αν ναι, πήγαινε την τώρα, εγω θα ερθω το πρωι (ήταν στο εξοχικό του μας είπε….).

Πάμε λοιπόν σε πολυ άσχημη κατάσταση και αφου μπαίνω διπλωμενη στα επείγοντα, με εξετάζουν και μου λένε ότι τα μωρα είναι εντάξει αλλα λόγω της αποκολλησης θα πρέπει να νοσηλευτώ. Τα κομμάτια τα πέταξαν, δεν τα είδαν καν. Είναι πηγματα αιματος, είπαν, δεν χρειάζονται εξέταση. Μου λένε απο εκει εφόσον ο γιατρός σου είναι στο δικο μας μαιευτήριο, κάνε του ενα τηλέφωνο να τον ρωτήσεις αν θελει να σου κάνουμε εισαγωγή στην κλινική του ή στην δικη μας. Στην δικη τους, η απάντηση του γιατρού… βλήματα εμείς που δεν καταλάβαμε απο τότε…

Έμεινα 10 μέρες στο μαιευτήριο, την πρώτη μέρα σε 8κλινο δωμάτιο σε τραγικές συνθήκες. Μετα πληρώσαμε και με άλλαξαν δωμάτιο. Ο γιατρός ερχόταν οποτε το θυμόταν, που και που μου έκανε κανέναν υπερηχο και αυτο ήταν. Σαν επισκέπτης… Κατα τα αλλα στην ουσία με έβλεπαν οι γιατροί της κλινικής.

Έρχεται η μέρα να φύγω. Στο κρεβάτι με πάπια όπως και εδω μου λέει, έτσι και έκανα. Κάναμε μετα απο 2 εβδομάδες και την αυχενικη διαφάνεια, σε 7 λεπτα και για τα δύο μωρα («ξεφτέρι» ο γιατρός μας ε;;;), όλα καλα λέει. Το μόνο που είχε μετρήσει ήταν το πάχος του αυχένα… συνεχίζαμε να είμαστε βλήματα εμείς…. Ίσως ο πανικός να μην σε αφήνει να δεις καθαρά…

Σε 2 εβδομάδες….3 Νοεμβρίου… Είναι απόγευμα και με πιάνει ένας πόνος σαν περιόδου αλλα όχι πολυ ισχυρός. Κάνω ενα μπάνιο μήπως χαλαρώσει τίποτα… το λέω στον άντρα μου… να πάρουμε τον γιατρο, μου λέει. Πάω τουαλέτα μήπως είναι απο το εντερο μου και βλέπω ότι η ζωή μου χάνεται… ο ένας σάκος έβγαινε…. ολόκληρος… τελικα έμεινε έτσι…. Το καλύτερο; Η απάντηση του γιατρου:

Πάρε να δεις αν εφημερευει το μαιευτήριο και πήγαινε την.

Δεν εφημερευε όμως… εδω έχει και καλύτερο…

Ε τότε πήγαινε την στο άλλο, λέει στον άντρα μου, που εφημερευει….

Έτσι και έγινε, καλεσαμε ασθενοφόρο, όταν με έβαζαν στο φορείο έσπασε και ο σάκος και κάπως έτσι βρέθηκα στα επείγοντα να μου λένε ότι έχουν και τα δύο καρδιακη λειτουργία και για ποιο λόγο πήγα… Έπρεπε να τους πω πέντε φορές ότι είχα δει με τα ματια μου τον σάκο για να μου πουν, α ναι! Το ενα δεν έχει σάκο. Το πάλευε το καημενουλι μου… αλλα χωρίς σάκο όχι για πολυ.

Εισαγωγή λοιπόν αλλα με βλέμμα άδειο πλέον…. Την άλλη μέρα το πρωι πυρετός… Το μεσημέρι είχε πέσει, προσευχομασταν για το θαύμα… Όμως σε λίγες ώρες είχα συσπασεις γεννας και οι γιατροί πουθενα…. Μετά απο πολλές ώρες πονων, ουρλιαχτων, εμετων, λιμνών αιματος τελείωσαν όλα και τα μωρα μου έγιναν αγγελάκια στον 4ο μήνα τους…

Και ο πόνος δεν σταματάει εκει… Επειδη έγινε Σάββατο και εγω ήθελα να γίνει ιστολογική και καρυοτυπος, μου λένε έλα να τα πάρεις την Δευτέρα να τα πας…. Και έτσι την Δευτέρα τα πήραμε σε ενα δέμα σαν φάκελο να τρέχουμε σε όλη την Αθήνα…. Μια μάνα με τα μωρα της σε ενα φάκελο…. Το αποτέλεσμα ήταν να μην μπορέσει να γίνει καρυοτυπος γιατι για να γίνει, πρέπει η εξέταση να γίνει την ίδια μέρα…. Καταφέραμε και κάναμε ιστολογική που έδειξε ότι ήταν δύο υγιή κοριτσακια και ότι βρέθηκε μυκητας στον πλακουντα του ενός και μια μοριακη εξέταση (σαν αντικατάσταση του καρυοτυπου) που απέκλεισε χρωμοσωμικες ανωμαλίες. Η παθολογοανατόμος που έκανε την νεκροψία μας είπε ότι πιστεύει ότι έφταιξε ο μυκητας που μόλυνε τον πλακουντα. Δύο μεγαλογιατροι που πήγα μετα δεν το δέχονταν και μου έλεγαν να κάνω υστεροσκόπηση. Ο τρίτος και τελευταίος, που έχω ακόμα, μου είπε ότι δεν χρειάζεται υστεροσκόπηση στην περίπτωση μου. Μου έκανε υπερηχο και μου είπε ότι μορφολογικές ανωμαλίες δεν υπάρχουν, μια άλλη εξέταση που λέγεται υδροσονογραφια και δείχνει για πολυποδες βγήκε φυσιολογική, οποτε προχωράμε κανονικά…. Για το ρακος που υπήρξα δεν έκανα λόγο, νομίζω ότι κάθε μανούλα μπορει να καταλάβει…. Ο γιατρός που είχα τότε δεν θέλησε καν να μάθει αν έζησα η αν πεθανα…

Ας μπούμε και στα καλα λοιπόν, αλλάξαμε σπίτι γιατι σε εκείνο ξαναζουσα κάθε μέρα την ίδια φρίκη… Και Ιούνιο του 2012, ένας μπλε σταυρος στο τεστ εγκυμοσύνης έφερε την ευτυχία στο νεο μας σπιτικό. Τώρα είμαι 8 μηνών, ζαλιζω συχνα τον γιατρο μου, κάνω κάθε μήνα εξέταση για μυκητες, μετράμε κάθε φορα τον τραχηλο, με κάθε πονακι που δεν έχω ξανανιωσει τρέχω στο ιατρείο του, έχω πάρει οικιακο φορητό Doppler για να ακούω την καρδούλα του όταν έχω ανησυχία, προσεύχομαι και ευχαριστώ τον Θεό και την Παναγία κάθε μέρα που περνάει και κάπως έτσι εύχομαι και ελπίζω με όλη την καρδια μου να καταφέρουμε να τον κρατήσουμε στην αγκαλια μας γερο και δυνατο…. Ναι είναι μπεμπης….

Με λίγα λόγια, να ρωτάτε τα πάντα, αν ο γιατρός δεν σας κάνει αλλαξτε τον, πάρτε δεύτερες και τρίτες γνώμες, μην έχετε τυφλή εμπιστοσύνη σε κανέναν και πάνω απο όλα μην χάνετε το κουράγιο και την πίστη σας.

Αυτα τα όχι και τόσο λίγα (συγνώμη αν σας κουρασα) είχα να σας πω… και αυτο που ζητάω απο εσάς οποία μανούλα θελει, είναι να συμπεριλαβετε στην προσευχουλα σας και τον δικο μου μπεμπη…. Κάνε Παναγίτσα μου να έρθει στην αγκαλια μας γερός και δυνατός και θα μας έχεις χαρίσει τον κόσμο ΌΛΟ…..

ENHMEΡΩΣΗ 29/3/13:

Ήθελα απλώς να σας ενημερώσω οτι το αγγελάκι μας γεννήθηκε τελικά στις 23 Ιανουαρίου 2013, 2320 γρ, 25 ημέρες πριν την ΠΗΤ με καισαρικη γιατι δεν μεγάλωνε άλλο σύμφωνα με τις μετρήσεις του γιατρού. Εμεινε στην ΜΕΝΝ 7 μέρες και τον πήραμε σπιτάκι μας υγιεστατο.

Η Παναγία το έκανε το θαύμα της και είμαστε οι πιο ευτυχισμένοι γονεις του κόσμου!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com