Πεθερο-εμπιστοσύνη

Προ μηνός επέστρεψα στη δουλειά μου έπειτα από 16 μήνες απουσίας. 16 μήνες γεμάτους με ένα μόνο άνθρωπο. Την Ιωάννα -εντάξει και τον μπαμπά της και super σύζυγο, το Γιώργο.

Όπως είναι φυσικό σε αυτή τη σχέση δεν είχε μπει κανείς άλλος, ξυπνούσαμε, τρώγαμε, βολτάραμε, παίζαμε πάντα μαζί… και ξαφνικά πρέπει να την εμπιστευτώ κάπου αλλού. Όχι οπουδήποτε, αλλά στη μαμά του super συζύγου μου.

Και το ερώτημα έρχεται από μόνο του. Την εμπιστεύομαι;

Θα γράψω ακριβώς αυτό που σκέφτομαι.

Όπως έχω ξαναγράψει, ο Γιώργος είναι ένας εξαιρετικός σύζυγος-πατέρας-άνθρωπος. Μεγάλωσε σε μια όμορφη οικογένεια και όπως φαίνεται καθαρά αυτό είχε θετικότατο αποτέλεσμα πάνω του.

Η μητέρα του λοιπόν συνέβαλλε, με τον τρόπο που κάθε μαμά συμβάλλει, το παιδί της να γίνει ο άνθρωπος που είναι σήμερα.

Πώς λοιπόν θα μπορούσα έστω και για μια στιγμή να αμφιβάλλω για τη γυναίκα αυτή;

Και βέβαια δεν τα κάνει όλα όπως θα ήθελα και βέβαια υπάρχουν στιγμές που διαφωνώ σιωπηλά με ορισμένες ενέργειες, αλλά ξέρετε κάτι; Την αγαπώ. Και η αγάπη αυτή γίνεται μεγαλύτερη κάθε στιγμή που η Ιωάννα μου είναι ευτυχισμένη μαζί της. Κάθε στιγμή που ακούω από το τηλέφωνο τα μικρούτσικα χαχανητά της όσο εγώ προσπαθώ να ρωτήσω τη γιαγιά της αν έφαγε. Κάθε στιγμή που γυρίζω στο σπίτι και έχει μάθει κάτι νέο που θέλει να μου δείξει. Κάθε στιγμή που τα παιχνίδια στο σαλόνι και οι καραμέλες μέσα στα παπουτσάκια της γίνονται μάρτυρες μιας ημέρας γεμάτης παιχνίδι. Κάθε στιγμή  που τα χεράκια της μοσχοβολάνε καθαριότητα και τελικά κάθε στιγμή που το μικρό μου κοριτσάκι εκδηλώνει την αγάπη του στη γιαγιά Πόπη.

Τι κι αν τα νυχάκια της δεν είναι «καλοκομμένα» ή αν έφαγε λίγο κέικ παραπάνω. Τι κι αν παρακοιμήθηκε ή κοιμήθηκε λιγότερο. Όλα αυτά είναι τόσο ασήμαντα μπροστά στην αγάπη που εισπράττει.

Προσπαθώ να μην κάνω τα πράγματα μεγαλύτερα από αυτό που τους αξίζει και προσπαθώ να έχω ένα χαμόγελο πάντα για τη γυναίκα που άφησα στα χέρια της το πιο πολύτιμο δημιούργημα μας.

Αν εμπιστεύομαι την πεθερά μου;

Απερίφραστα και χωρίς δισταγμό ΝΑΙ.

Ναι, γιατί μεγάλωσε το σύζυγο μου και τα κατάφερε πολύ καλά. Ναι, γιατί  με περιέβαλλε με αγάπη και καλοσύνη από την αρχή και το πιο μεγάλο ναι γιατί το παιδί μου περνάει όμορφα μαζί της. Και μπορεί ακόμη να μη μπορεί να μου το πει, το μαρτυρούν όμως ένα σωρό αντιδράσεις της όπως τα γεμάτα λάμψη από χαρά μάτια της και το γαργαλιστο γελάκι της.

ΥΓ. Δεν ξέρω αν είμαι η εξαίρεση ή αν η μητέρα του συζύγου μου είναι η εξαίρεση. Ξέρω όμως ότι όπου υπάρχει αγάπη και καλή διάθεση η ευτυχία εκεί φωλιάζει..

Μαμά Μαρία

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com