Σταμάτα να κάνεις σαν παιδί

Διάβασα κάπου για το παιδί που, κατά βάθος, ακόμα υπάρχει μέσα μας. Πάντα ήθελα να γράψω για μένα. Νομίζω ότι πάντα με βρίσκω σε αυτά που γράφω, αλλά αυτή τη φορά ένιωσα την ανάγκη να με αντιμετωπίσω κατά πρόσωπο.

Δεν ξέρω αν οι αναμνήσεις είναι αυτές που έχουν τον πρώτο λόγο στο παρόν κείμενο ή αυτός που γράφει αυτή τη στιγμή, σίγουρα όμως, εδώ θα αποτυπωθεί η γλύκα του παρελθόντος, ο κόσμος στα μάτια ενός παιδιού και η εξομολόγηση μιας χαμένης ψυχής.

Δεν πρόκειται για τρεις διαφορετικές ιστορίες, όσο για περιόδους της ζωής μου που, ακόμα και σήμερα, στιγματίζουν την κάθε μου απόφαση. Σήμερα γράφω για εμένα. Ίσως όχι εντελώς για εμένα, αλλά για ένα καλά κρυμμένο και καμιά φορά ξεχασμένο κομμάτι του εαυτού μου.

Αυτό που μου υπενθυμίζουν οι άλλοι, οι φίλοι και οι γνωστοί, όταν μου λένε ότι κάνω σαν παιδί και ότι πρέπει επιτέλους να μεγαλώσω. Απαντώ νευρικά, θυμωμένα, με μια υπερηφάνια που από μόνη της περιμένω να κλείσει το στόμα όσων απερίσκεπτα τόλμησαν να με αποκαλέσουν έτσι. Δεν λέω, όλο και καμια κατσουκανιά θα ‘κανα, δεν μπορεί, μα να με πουν παιδί;

Γκρεμίζεται ο κόσμος που λιθαράκι – λιθαράκι χτίζω τόσα χρόνια για να μπορώ σήμερα να πω ότι ενηλικιώθηκα κι ότι επιτέλους ανήκω κι εγώ στους ήρωες του ονείρου που είχα από παιδί. Σ’ αυτούς που ανέκαθεν έβαζαν το παιδί τους, και κάθε παιδί, στο τρυπάκι να μεγαλώσει όσο πιο γρήγορα μπορεί. Στους μεγάλους.

Τώρα δεν μπορώ να κάνω ό, τι έκανα μικρός.

Ένας γάμος, μια δουλειά και «μη!», πολλά «μη!», τα οποία ξεστομίζω με τόση μανία, κρύβοντας έτσι καλά όλα αυτά που θα ‘θελα να κάνω: να γελάσω με την καρδιά μου, να κοιτάξω επίμονα ό ,τι και όποιον μου κάνει εντύπωση, να ζητήσω κάτι που θέλω, χωρίς να χρειαστεί να κουνηθώ, και να το έχω έτσι απλόχερα μπροστά μου.

Το παίζω προσαρμοσμένος στο νέο μου σώμα που διαρκώς και ακατάπαυστα αλλάζει, το παίζω άνετος και κουλ σε κάθε πρόκληση, σε κάθε κακουχία που κάνει την εμφάνισή της.

Όταν κάποιος πληγώνεται, το παίζω αναίσθητος κι όταν γύρω μου χαίρονται, το παίζω υπεράνω. Το παίζω διακριτικός και δεν ρωτάω σχεδόν ποτέ, γιατί, όπως λένε, είναι αγένεια να είμαστε τόσο περίεργοι. Γι’ αυτό λοιπόν κι εγώ το παίζω μεγάλος. Έτσι μου έμαθαν οι γονείς μου. Έτσι μου έμαθαν οι μεγάλοι.

Δεν ξεχνώ το παιδί μέσα μου όμως. Κάποτε ήταν ιδέα και κυλούσε μαζί με το αίμα στο σώμα μου. Τώρα εξακολουθεί να κατοικεί μέσα μου, αλλά όποτε το ψάχνω, το βρίσκω κουλουριασμένο σε μια γωνιά στην άκρη της ψυχής μου. Πόνεσε, φώναξε, χτύπησε την πόρτα που καλά είχα κλειδωμένη και, όποτε έκανα για να την ανοίξω, πάντα θυμόμουν ότι το κλειδί το είχαν άλλοι, όχι εγώ.

Δεν ξεχνώ τις φορές που έκλαψα με πόνο, κι ας μην υπήρχε σοβαρός λόγος. Δεν ξεχνώ τις φορές που φώναξα με όλη μου τη δύναμη, κι ας τιμωρήθηκα μετά προς παραδειγματισμό. Όταν περπατώ στον δρόμο, πολλοί είναι αυτοί που θα ‘θελαν να έχω το κεφάλι μου σκυφτό και να αποβάλλω από το βήμα μου το χοροπηδητό που με χαρακτήριζε από πιτσιρικά, μα ούτε αυτό δεν το ξεχνώ. Μάλιστα, ακόμα παραμένει χαρακτηριστικό μου, κι ας με κοροιδεύουν καμια φορά.

Έλα αναγνώστη, πες την αλήθεια… Κι εσύ έχεις νιώσει μειονεκτικά στο άκουσμα αυτής της φράσης. «Σταμάτα να κάνεις σαν παιδί!».

Προσβάλλεσαι όταν, άθελά σου, μπαίνεις στη διαδικασία να σκεφτείς όλα όσα θα μπορούσες να έχεις κάνει σαν παιδί, μα ξέρεις ότι τα στερήθηκες. Είσαι μεγάλος κι όταν κάνεις ένα λάθος, πέφτουν πάνω σου για να σου χτυπήσουν πόσο σημαντικό είναι να πάψεις να σκέφτεσαι έτσι, σαν παιδί.

Και η δική σου ζωη ευνουχισμένη είναι, μη νομίζεις.

Σε έβαλαν από μικρό στα «πρέπει» και σε έχωσαν στο σπίτι για τα καλά. Εσύ ήθελες να την βγάζεις στις αλάνες και στα προαύλια των σχολείων, μα τέτοια είναι η κοινωνία μας. Μη νομίζεις ότι θα βρεις εύκολα, αγαπητέ αναγνώστη, γειτονιές με παιδιά που τρέχουν ανέμελα σήμερα.

Ίσως, σε κάποια ταινία φαντασίας ή κάμποσα χρόνια πριν να έβρισκες, όπως τότε το ’92 που τα παιδιά ήταν σχολείο-μπάλα, μπάλα-σχολείο, μα τώρα όχι. Τώρα μετρούν την κάθε ώρα και την κάθε στιγμή που περνάει, περιμένοντας πως και πως να συμπεριφερθούν ως ενήλικες.

Θα ξανάρθει η στιγμή που θα σε πουν παιδί και εσύ θα εκνευριστείς, θα βάλεις τις φωνές και θα σηκώσεις το κεφάλι περήφανα, για να πεις ότι δεν είσαι κι ότι κάνουν λάθος. Θυμήσου, μόνο, ότι όσο δυναμικός κι αγέρωχος προσπαθήσεις να δείξεις, άλλο τόσο το παιδί που κρύβεις μέσα σου θα βγαίνει στην επιφάνεια.

Έτσι κάνουν τα παιδιά κι έτσι κάνω κι εγώ.

πηγή enfo.gr