Άραγε αγαπάμε;

Για να με βρει απολυτα σύμφωνη θα το αλλάξω λίγο.

«And when you love someone,

don’t just love their petals,

love their thorns, too»

Ή,  για να δανειστώ τα λόγια της Marguerite Yourcenar,

«Δεν αγαπάμε αρκετά τους ανθρώπους, όταν δεν αγαπάμε την αθλιότητα, την ταπείνωση και τη δυστυχία τους..»

Και τελικά αναρωτιέμαι… μάθαμε ποτέ μας να αγαπάμε αληθινά ή μήπως αγαπήσαμε όλα τα όμορφα ροδοπέταλα κι απαυδήσαμε με τ’ αγκάθια του ρόδου που μας τρυπουσαν τ’ ακροδάχτυλα;

Το αιώνιο ερώτημα… μπορούμε ν’ αγαπήσουμε έναν άνθρωπο ολοκληρωτικά μαζί με τα ελαττώματά του; Ή μήπως τα ίδια αυτα ελαττώματα σταθούν αιτία να ξεθωριασει η αγάπη μας; Η αγάπη αυτή που προκλήθηκε από τις αρετές μας;

Μπορώ να σ’ σγαπώ χωρίς να θέλω να σε  αλλάξω για να σε κάνω καλύτερο στα δικά μου μάτια; Μπορώ εγώ; Μπορεί ο καθένας μας ν’ αγαπήσει ανιδιοτελώς; Ή μήπως ανιδιοτελής είναι μονάχα η γονεϊκή αγάπη; Μήπως σ’αγαπώ γιατί ζητώ κάτι από εσένα; Μήπως η αγάπη πάει χέρι-χέρι με την απαίτηση.

Κι μήπως τελικά η αγάπη μας υφίσταται υπό όρους; Δεν ξέρω αν μάθαμε να αγαπάμε με όλη μας την ψυχή ή αν ψάχνουμε απλά το χαμένο κομμάτι του παζλ της ευτυχίας μας. Ποιος το κρατά αυτό το πολυπόθητο κομμάτι που γυρίσαμε τον κόσμο για να το αναζητήσουμε;

Πόσο μα πόσο εγωιστικά αγαπάμε! Αγαπάμε εκεί που μας βολεύει. Αγαπάμε για να περνάμε όμορφα. Η ανθρώπινη φύση δεν αγαπάει τα ζόρια.

Αλλά ακόμα κι αν όντως αγαπάμε δυνατά, ξέρουμε να χαρίζουμε αυτή μας την αγάπη; Ξέρεις να μ’ αγαπάς όπως θέλω να μ’ αγαπούν; Αν μ ‘άλλο τρόπο, ξένο προς εμένα, μου δείξεις την αγάπη σου, ποτέ μου δε θα την εισπραξω. Θα είναι σαν να μην μ’ αγαπησες ποτέ κι η αγάπη σου θα ταξιδεύει ανάμεσα στους ανθρώπους χωρίς ποτέ να φτάνει στον παραλήπτη της…

Κι αναρωτιέμαι σήμερα… μάθαμε ποτέ μας ν’ αγαπάμε; Κι αλήθεια.. μάθαμε ποτέ μας ν’ αγαπιόμαστε…;

Αγγελική Καλαματιανού

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com