Μιχαέλα, για 1,5-2 χρόνια τα εβλεπα μισή με μία ώρα το μεσημέρι και μετά τις 9:30 το βράδυ. Δε μου έλειπαν τόσο γιατί δεν προλάβαινα να το σκεφτώ. Τώρα σου φαίνεται τραγικό, αλλά μετά σε τρέχει η καθημερινότητα και δεν προλαβαίνεις να στενοχωρηθείς. Τώρα που ξεσυνήθισα, μου φαίνεται πολύ δύσκολο τις ελάχιστες φορές που τα αφήνω αλλού και το απόγευμα. Νομίζω ότι δεν είμαι εκεί και με θέλουν, ενώ παλιά είχα συνηθίσει και δεν είχα σχεδόν καθόλου τύψεις. Τους έλειπα, μη λέμε βλακείες, αλλά με τις τύψεις το κάνουμε πιο δύσκολο. Όσο μπορείς να σκέφτεσαι ότι θα βρεθούμε 2 ώρες μετά τη δουλειά και είναι εντάξει γιατί θα κάτσουμε να παίξουμε και θα περάσουμε καλά. Αν εσύ είσαι σίγουρη ότι οι δύο ώρες είναι καλά, θα είναι καλά και το παιδί σου. Θέλουν να σε βλέπουν σίγουρη. Δεν πειράζει που θα λείψω μωρό μου γιατί μετά θα έρθω και θα παίξουμε μαζί. Αν καταφέρεις και βρεις άνθρωπο να σε βοηθάει με το σπίτι (π.χ. η μαμά σου όλα τα μαγειρέματα και ό,τι άλλο μπορεί) και ασχολείσαι με το σπίτι μια φορά το Σ/Κ νομίζω πως δύο ώρες θα σας φτάσουν μέσα στη μέρα. Δεν είναι το ιδανικότερο, αλλά δες το εσύ πρώτα από τη θετική του πλευρά (= θα έχω 2 γεμάτες ώρες μόνο με το παιδί μου) για να το κάνεις πιο εύκολο και για το παιδί. Αν δεν βρεις βοήθεια για το σπίτι θα είναι πιο δύσκολο αλλά και πάλι να σκέφτεσαι πόσο χρόνο θα έχεις με το παιδί και όχι αυτόν που δε θα έχεις. Φιλιά και καλή δύναμη!