Στον αυτόματο πιλότο!

Λένε ότι το δεύτερο παιδί μεγαλωνει στον αυτόματο πιλότο. Και δεν έχουν άδικο.

Ξέρεις, την πρώτη φορά που μένεις έγκυος λες «Θα κάνουμε μωρό! Θα κάνουμε μωρό!» και λες «μωρό» και όχι «παιδί», βασικά επειδή από την κοιλιά σου μωρό θα βγει και εκτός αυτού λίγο πολύ μπορείς να φανταστείς πώς θα είναι το μωρό σου (οι περισσότερες φαντάζομαι πως περιμένουν ένα μωρό ίδιο με τον εαυτό τους μωρό, έτσι όπως τον βλέπουν στις φωτογραφίες ή έστω ίδιο με τις βρεφικές φωτο του συζύγου ή τέλος πάντων μία μίξη των δύο), ενώ σου είναι τρομερά δύσκολο να φανταστείς το πλάσμα που κυοφορείς ως παιδάκι.

Και ενώ από το πρώτο παιδί ακόμα, συνειδητοποιείς ότι ο χρόνος κυλά σαν νερό και το πλασματάκι σου μεγαλώνει σε χρόνο dt και δεν θυμίζει καθόλου πια μωρό (τα ρηλάξ, οι ατμομάγειρες, οι κουδουνίστρες εξαφανίζονται πολύ γρήγορα στο πατάρι, ενώ τα φορμάκια, αχ τα φορμάκια, μέχρι να πεις «πλυντήριο» έχουν ήδη μικρύνει!), στο δεύτερο δεν το συζητώ… Περνάει τόσο γρήγορα που ώρες ώρες αναρωτιέσαι «Ρε συ, μήπως γέννησα πριν δύο χρόνια και έχω μπερδευτεί;«

Ο γιος μας είναι 3 1/2 μηνών και ήδη βλέπει καθαρά και τίποτα δεν αφήνει απαρατήρητο, γελάει με χαχανητά σαν μεγάλο παιδί, μπαμπαλίζει όλη μέρα, σχεδόν κάθεται, μην σας πω και σχεδόν σηκώνεται (θέμα ημερών είναι να τον βρω κάποια στιγμή καθιστό στο ρηλάξ) και φοράει φορμάκια και κορμάκια για 6-9 μηνών, περικαλώ. Σαν χθες σάς γκρίνιαζα ότι είχα πάρει μόνο μεγαλύτερα κορμάκια και αυτός ήταν λεπτός σαν σαμιαμίδι και του έπλεαν και 3 1/2 μήνες μετά δεν τον προλαβαίνω. Θυμάμαι την Κατερίνα που του έκανε δώρο ένα φορμάκι με τον Winnie για 9 μηνών, λέγοντάς μου ότι το πήρε για να έχω ρούχα και για μετα και το μετά έχει ήδη φτάσει και σε κανένα μήνα βλέπω τον Winnie να μπαίνει στο κουτί των αναμνήσεων.

Αν ο χρόνος με την Αθηνά κύλησε και κυλάει νερό, με τον Αρχέλαο κυλάει σαν… τι κυλάει; Πετάει σαν ρουκέτα στον ουρανό! Και όλα λες και γίνονται πια τόσο αυτονόητα και αυτόματα: άλλαγμα πάνας σε ένα μιλισεκόντ, το μπάνιο τσακ μπαμ και με πλήρη οργάνωση παρακαλώ, ο ύπνος -Θεέ, μ’ αγαπάς!- οργανωμένος, ο θηλασμός πιο εύκολος, τα σιναχάκια πιο εύκολα και όχι «Θεέ μου, τι έχει το παιδί μου;», οι βόλτες πιο άνετες… Γενικά… όλα πιο… ΕΥΚΟΛΑ.

Και έτσι φαντάζομαι θα συνεχίσει να είναι. Άλλωστε είναι και η αδερφή του κοντά του. Θα του μάθει τραγούδια, θα τον πιάσει για να περπατήσει, θα του δείξει τον τρόπο για το ομαδικό παιχνίδι και θα τον προσγειώσει φαντάζομαι η ίδια στην σκληρή πραγματικότητα του κόσμου, γιατί όλο και καμιά μπούφλα ή σπρωξιά θα φάει.

Όλα αυτά τα γράφω… γιατί άραγε τα γράφω; Δεν ξέρω! Ίσως γιατί ενώ τρελαίνομαι που τον βλέπω πια τόσο «μεγάλο» και τόσο «ανθρωπάκι», μου λείπει ρε γαμώτο αυτή η μοναδική αίσθηση του να έχεις ένα τόσο δα μαιμουδάκι στην αγκαλιά σου. Η αίσθηση του λεχουδιού. Για πότε θα φτάσει και αυτός να μου λέει ‘΄ΌΧΙ» και «ΔΕΝ» και «ΤΣΟΥΚ!» και θα σκαρφαλώνει σε καρέκλες και θα εκφέρει άποψη για τα πάντα, ούτε που θα το καταλάβω.

Για αυτό αγαπημένες φίλες που περιμένετε το πρώτο σας παιδάκι και αγχώνεστε για το πώς θα τα πάτε με ένα μωρό, κοιτάξτε να το απολαύσετε… Περνάει τόσο γρήγορα η φάση «έχουμε μωρό» που μετά θα γίνεται και εσείς κλισεδιάρικες όπως εγώ και θα αναφωνείτε «Πότε σε γέννησα παιδί μου και πότε μεγάλωσες τόσο!». Οπότε απολαύστε το… Και το άγχος στο πρόγραμμα είναι, αλλά… βασικά ΑΠΟΛΑΥΣΤΕ ΤΟ! Α! Και τραβήξτε ΠΟΛΛΕΣ φωτογραφίες!