Το αυτοκολλητάκι μου (κυριολεκτικά)

Εδώ και 2.5 περίπου χρόνια μεγαλώνω ένα υπέροχο παιδί!

 Ένα όμορφο, γλυκύτατο και αρκετά έξυπνο κορίτσι. Το ταξίδι μαζί της μαγευτικό, πρωτόγνωρο μιας και είναι το πρώτο μου παιδάκι.

Η Μ. είναι ένα παιδί που ήρθε στην ζωή μας μετά από πολλές προσπάθειες. Έχει φέρει τεράστια αλλαγή στην ζωή όλης μου της οικογένειας. Δεν υπάρχει έστω και ένας που να μην της έχει αδυναμία. Και γενικότερα όποιος την γνωρίζει γοητεύεται….. Μαγικά!!! Έχει χάρισμα νομίζω σε αυτό.

 Όλα καλά θα μου πείτε.. ποιος είναι ο λόγος αυτού του γράμματος;

Όχι να κουκουβαδίσω.. Αυτό το κάνω 24 ώρες την μέρα..

Δεν θα το κάνω εδώ. Εδώ θα μοιραστώ τον φόβο μου.

 Ας τα πάρω όμως από την αρχή..

Μια υπέροχη εγκυμοσύνη με τις απαραίτητες μικρές θυσίες ώστε να πάνε όλα καλά. Μετά την γέννηση ξεκίνησε του ταξίδι του θηλασμού! Ένα ταξίδι που με μάγεψε και που κράτησε 2 υπέροχα χρόνια. Είχα βλέπετε την πολυτέλεια του άπλετου ελεύθερου χρόνου, μιας και είμαι άνεργη. Το ταξίδι αυτό ήταν και δύσκολο, δεν ήταν μόνο μαγικό… Πρώτα από όλα η μικρούλα μου έφτασε 20 μηνών σχεδόν για να κοιμηθεί όλη την νύχτα!!!  Θήλαζε κάθε 4 ώρες περίπου. Και τα βράδια ακόμα πιο συχνά. Λόγων μεγάλων προβλημάτων στα οστά μου, ο θηλασμός γινόταν με εμένα ξαπλωμένη και εκείνη στο πλάι.

 Ήταν βαρύ μωράκι το μωρό μου! Όπως καταλαβαίνετε, λοιπόν, η κούνια ήταν διακοσμητικό έπιπλο και κρεβάτι μας ήταν το κρεβάτι της μαμάς!

Την Μ. την έχω μεγαλώσει αποκλειστικά μόνη μου. Η πεθερά μου πολλά χιλιόμετρα μακριά και ηλικιωμένη, η μαμά μου πολύ ηλικιωμένη, αδελφές δεν είχα την τύχη να έχω.

 Ο μπαμπάς να λείπει από το σπίτι λόγων δουλειάς, 15 και 16 ώρες και όποτε ερχόταν και μας  έβρισκε ξύπνιες, νύσταζε εκείνος πολύ… Οπότε το γλυκό μου το παιδί, έμαθε με εμένα. Ήξερε ότι το γάλα της θα της το δώσω εγώ. Εγώ το μπάνιο της, εγώ την αγκαλιά όταν φοβάται, εγώ το χάδι, εγώ το φιλί για καληνύχτα!

Μην με παρεξηγήσετε.. Και βγαίναμε!! Και σε συγγενείς πηγαίναμε και στους παιδότοπους και σε φίλες και στους παππούδες.. Πάντα όμως μέχρι και μια ηλικία περίπου 18 μηνών κολλημένη πάνω μου.. Αν κάτι δεν της πήγαινε καλά έτρεχε και κρυβόταν στην αγκαλιά μου. Με όλους συναναστρεφόταν αλλά με μετρό που το έβαζε αυτή.. υπήρχαν λοιπόν τα όρια της με τους άλλους και μετά εγώ… η λύση έκτακτης ανάγκης (Η Λέα όπως με ονομάζω εγω). Η μαμά..!  Στην αρχή μου φαινόταν έως και αστείο. Βλέπετε δεν έχω αλλά παιδιά για να έχω μετρό σύγκρισης.. νομίζω ότι σε κάτι τέτοια θέματα οι μανούλες λειτουργούμε βάση ενστίκτου…  το δικό μου ένστικτο θέλει κάτι καιρό τώρα να μου πει…

Ζώντας την μικρή μου και αξιολογώντας την, ένα καμπανάκι κτυπάει μέσα μου… αχνά βέβαια πολύ αχνά, γιατί παρόλα αυτά έχω ένα πολύ έξυπνο και ιδιαίτερο παιδί σε σημείο που την χαζεύουμε συχνά ο πατέρας της και εγώ…. όμως το καμπανάκι συνεχίζει.. τι να πω; μπορεί απλώς να είμαι υπερβολική, μπορεί να είναι το άγχος της μάνας αυτό.. μπορεί όμως και όχι……

Σήμερα είναι ακόμα πάνω μου…. Ο θηλασμός έχει τελειώσει κάτι μήνες τώρα (περίπου 5), αλλά τίποτα δεν έχει αλλάξει.. δεν το έχει δεχτεί όπως θα έπρεπε…. Θέλει μόνιμα να έχει το χέρι της μέσα από την μπλούζα μου και να ακουμπήσει το στήθος μου.. μέρα νύχτα.. μα είτε βλέπει ταινία, μα είτε είμαστε στους παππούδες, μα είτε ξαπλώνουμε για να κοιμηθούμε… από την ώρα δε που έχει σταματήσει ο θηλασμός έχει αναπτύξει μια ανυπόφορη γκρίνια για τα πάντα!!!

 παραδείγματα..

Ξυπνάμε, λέμε καλημέρα, αγκαλιαζόμαστε, κάνουμε τα δικά μας και αν χρειαστεί να φύγω για λίγο από κοντά της κλαίει, αν αλλάξουμε πάμπερς κλαίει, αν βάλουμε την μπλούζα της φοβάται και κλαίει, αν δεν γίνουν τα πράγματα μέχρι και την συγκεκριμένη λεπτομέρεια όπως τα θέλει … ε κλαίει… και της μιλάω και της εξηγώ και της ξαναμιλώ και τα αναλύουμε τα πράγματα εις βααααάθος… πράγμα που δεν περίμενα ότι θα κάνω με ένα δίχρονο+.. Αλλά αποτέλεσμα μηδέν! 0!  Δεν ξεκολλάει απο πάνω μου  και έχω αρχίσει να πνίγομαι… και έχω αρχίσει να έχω τύψεις που πνίγομαι … και κλαίω.. και πιέζομαι.. και όσο πιο πολύ πιέζομαι  τόσο πιο πολύ κλαίω… και ανησυχώ…

Μήπως η παραπάνω αγάπη και προσοχή που της έχω δώσει της έκαναν τελικά κακό;; Δημιούργησα ένα παιδί ανασφαλές;;;; 

Μια φίλη μου μου είπε πρόσφατα για την κόρη της μέσα σε μια παρόμοια κουβέντα μας… «Από τότε που έκανα βήματα εγώ πίσω, η κόρη μου έκανε βήματα μπροστά….» Εννοώντας ότι από τότε που σταμάτησε να δείχνει ενδιαφέρον, το παιδί της προχώρησε..

Έτσι είναι;;;

Πρέπει να αρχίσω να απομακρύνομαι από εκείνη…;

 Να μην της δείχνω στοργή, να μην είμαι δίπλα της;; Να μην την φιλώ συνέχεια;; Η αγάπη μου της κάνει κακό;;  Μπορεί απλώς να είναι έτσι τα παιδιά, μπορεί όμως και όχι. Έχω σκεφτεί αρκετές φορές την λύση ενός παιδοψυχολόγου. Δεν το έχω κάνει ακόμα. Και δεν ξέρω αν θα το κάνω.. όλα αυτά είναι άγνωστα σε μένα. Οι μόνοι γιατροί που γνώρισα σαν παιδί ήταν ο δερματολόγος, η παιδίατρος και τα λοιπά..

 Ο παιδοψυχολόγος  είναι άγνωστο υλικό..

θα δούμε….

Προς το παρόν ακόμα την παρατηρώ, την καθοδηγώ (ελπίζω), την «ακούω και την νιώθω».  Ο χρόνος θα μας δείξει τον δρόμο.. αν όλα αυτά είναι σκόρπιες σκέψεις μιας υπερβολικής μαμάς ή κάτι άλλο που ούτε να σκεφτώ δεν θέλω…

Λ.Ε.Α

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com