Το νόημα της ζωής

Το νόημα της ζωής

μαμά Ελένη – Ζωή

Γεια σας και από μένα!

Εγώ θα ήθελα να παραθέσω την δική μου ιστορία.

Δουλεύω από τα 19 μου, στα 25 παντρεύτηκα τον παιδικό μου έρωτα και στα 28 αποκτήσαμε το πρώτο μας παιδί, στα 30 το δεύτερο. Μέσα σε αυτά τα χρόνια κατάλαβα πολλά πράγματα.. Αρχικά, είχα τελείως λάθος προσανατολισμό! Είχα μεγαλώσει σε ένα σπίτι που φαινομενικά δεν του έλειπε τίποτα.. αλλά πραγματικά του έλειπε η αγάπη… αγάπη μεταξύ των γονιών μου, που κατά την σημερινή μου άποψη, είναι το κυριότερο, για ένα υγιές σπίτι και ψυχικά υγιή παιδιά. Ο πατέρας μου, που δυστυχώς κατάφερα να τον καταλάβω όταν ήταν πολύ αργά πια, μου έλεγε από την στιγμή που έπιασα δουλειά, ότι το σημαντικότερο πράγμα στην ζωή μου πρέπει να είναι η δουλειά! Ότι αυτή θα μου δώσει ότι μου χρειαστεί και δεν πρέπει να περιμένω τίποτα από την οικογένεια που θα φτιάξω. Και αυτό και έκανα..

Δουλεύω σε ναυτιλιακή εταιρία και από ότι φαντάζεστε, οι απαιτήσεις είναι αρκετές. Και έτσι, ακόμα και αφού είχα παντρευτεί, δεν έδινα τον απαραίτητο χρόνο στον σύζυγο μου.. πρώτα ερχόταν η δουλειά.. οι ατελείωτες ώρες, τα ταξίδια εντός και εκτός Ελλάδας, κτλ. Ο αγαπημένος μου όμως είχε απίστευτη υπομονή. Καθόταν με ηρεμία και αγάπη και με έπαιρνε από το αεροδρόμιο… μετά από κάθε ταξίδι, από κάθε ταλαιπωρία και καθόταν ήρεμα και με άκουγε να μονολογώ για τα διάφορα που είχαν συμβεί.

Αυτός από την άλλη, με υπερασπιζόταν στους δικούς του (ο σύζυγος μου, είναι το υιοθετημένο μοναχοπαίδι της πρώτης εξαδέλφης της γιαγιάς μου) και επειδή ήταν μεγάλοι σε ηλικία, ήθελαν να δουν ένα εγγόνι.

Ο καημένος δεν μου έλεγε τίποτα και έτσι όταν μου μίλαγε η πεθερά μου και μου έκανε παράπονα, εγώ τα έβαζα με τον άντρα μου.. (τώρα που έχουν περάσει τα χρόνια νιώθω τόσο πολύ άσκημα .. αααχχχ..). Κάποιες φορές μου έκανε μια απλή συζήτηση με θέμα τα παιδιά.. και ότι θα ήθελε να αποκτήσει και αυτός κάτι που να είναι δικό του, επειδή δεν είχε γνωρίσει την πραγματική του οικογένεια και ήθελε να έχει και αυτός κάποιες ρίζες (αυτό το κατάλαβα αργότερα ).

Κάποια στιγμή, το Πάσχα του 2007, ο πατέρας μου διαγνώστηκε με καρκίνο. Οι γιατροί δεν του έδωσαν πολύ χρόνο και έτσι είχε μπει στην διαδικασία να καθίσει και να τακτοποιήσει τις εκκρεμότητες του, πράγμα που ήταν πολύ δύσκολο, γιατί ήταν 48 χρονών. Κατά την διάρκεια της αρρώστιας του, άρχισα να καταλαβαίνω κάποια πράγματα. Ο πατέρας μου είχε διπλή ζωή: μία κυρία και ένα παιδάκι.. εκεί άρχισε το έδαφος να τρίζει κάτω από τα πόδια μου..

Όταν πια έφυγε στις 13 Αυγούστου 2009, είχα πια καταλάβει ένα μέρος από το νόημα της ζωής. Ο πατέρας μου είχε κοντά του όλες του τις οικογένειες.. και εμάς, και τους άλλους, που τώρα, έχω καταλάβει ότι και αυτοί τον αγαπούσαν πάρα πολύ! Εκεί κατάλαβα ότι τελικά η οικογένεια είναι το πιο σημαντικό πράγμα που υπάρχει! Ότι ο πατέρας μου απλά είχε κάνει λάθος στην συμβουλή που μου είχε δώσει και ότι έπρεπε να ψάξω βαθύτερα να βρω την αιτία που είχε προκαλέσει αυτήν την συμπεριφορά του. Κατάλαβα ότι οι άνθρωποι δίπλα μου δεν είχαν άδικο. Πολλές φορές φυσικά ο τρόπος που εξέφραζαν τις σκέψεις τους για παράδειγμα τα πεθερικά μου ήταν αρκετά απότομος, και δεν μπορούσα να τους καταλάβω.

Με απλά λόγια.. είχα άδικο!

Ευτυχώς, ο Θεός μας χάρισε σε πρώτη φάση την κόρη μας. Η μικρή γεννήθηκε 05.06.2010. Η εγκυμοσύνη δεν ήταν πολύ εύκολη, γιατί στον δεύτερο μήνα έπαθα αποκόλληση πλακούντα και έτσι έπρεπε να καθίσω στο κρεβάτι για λίγο καιρό. Ήξερα όμως ότι όλα θα πήγαιναν μία χαρά και έτσι έγινε. Μετά τον ερχομό του «ΔΩΡΟΥ» μας, εκεί κατάλαβα το νόημα της ζωής μου… Δυστυχώς δεν μπόρεσα να προσφέρω στην μικρή μου όλα όσα θα ήθελα, τουλάχιστον τον πρώτο καιρό και αυτό γιατί οι άνθρωποι που συνεργαζόμουν ήξεραν το κορίτσι που ποτέ δεν έλεγε όχι και πάντα ήταν εκεί, οπότε ήταν πολύ δύσκολο από την μια μέρα στην άλλη να το αλλάξω αυτό. Δούλευα μέχρι την ημέρα που πήγα να γεννήσω. Και πήγα στο γραφείο 40 μέρες μετά. Δράμα. Δεν κατάφερα να θηλάσω το μωρό μου και φυσικά το άφηνα μόνο του – με την γυναίκα.

Με το δεύτερο είχα αλλάξει τρόπο σκέψης. Δεν υπήρχε τίποτα και κανείς εκτός από το πρώτο μου παιδί και την εγκυμοσύνη μου! Όταν ανέβαιναν οι τόνοι.. τους κατέβαζα εγώ. Τον γιο μου κατάφερα να τον θηλάσω.. βασικά ακόμα τον θηλάζω και είναι κοντά ενός έτους. Έπαιρνα το θήλαστρο μου και τους πρώτους μήνες έβγαζα το γάλα μου, το έβαζα στο ψυγείο του γραφείου και όποιος είχε πρόβλημα.. ξύδι! Χιχι!! Ήξεραν ότι τουλάχιστον 30 λεπτά την ημέρα θα είμαι απασχολημένη με εμένα! Έκλεινα την πόρτα του γραφείου μου και άρχιζα να βγάζω… Το είχα πάρει απόφαση!! Είχα στα χέρια μου (δανεικά φυσικά από τον Θεό) δύο υπέροχα δώρα, που το μοναδικό που πρέπει να κάνω, είναι να τα μεγαλώσω με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, με αγάπη, με κατανόηση, με υπομονή

Από τότε που έφυγε ο πατέρας μου, ορκίστηκα να προσπαθήσω να μην κάνω τα ίδια λάθη που έκαναν οι γονείς μου. Πιθανόν να κάνω άλλα.. χιχιχι αλλά κανείς δεν είναι αλάθητος, είμαστε απλοί άνθρωποι, και θα πρέπει να δεχόμαστε και τις συμβουλές των άλλων, άσχετα αν έχουν διαφορετική ηλικία ή θέση στην κοινωνία κτλ.

Λυπάμαι που σας ζάλισα.

Ευχαριστώ πολύ

Μαμά Ελένη – Ζωή

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com