Η Ελλάδα των… εμποδίων!

Η Ελλάδα των… εμποδίων!

μαμά Αγγελική

Η δική μου ιστορία δεν είναι «ιστορία» αυτή-καθαυτή, αλλά περισσότερο απολογισμός/σύνοψη της ζωής μου μέχρι τώρα.  Γεννήθηκα στην Στουτγάρδη της Γερμανίας 37 χρόνια πριν.  Οι γονείς μου, νεοφερμένοι τότε Έλληνες μετανάστες, γνωρίστηκαν και παντρεύτηκαν εκεί και 9 μήνες μετά τον γάμο τους γεννήθηκα εγώ.  Η γέννα μου δύσκολη –απ’ ό,τι μου έχει πει η μαμά μου– και είχε ως αποτέλεσμα να γεννηθώ με εγκεφαλική παράλυση, η οποία όμως δεν έγινε αντιληπτή αμέσως.  Για να μην σας τα πολυλογώ, όταν ήμουν 2,5 χρονών κι ενώ είχαν μάθει οι γονείς μου ότι έχω εγκεφαλική παράλυση, αποφάσισαν να γυρίσουν μόνιμα πίσω στην Ελλάδα και εγκαταστάθηκαν στην Θεσσαλονίκη.

Όπως μπορείτε να φανταστείτε οι υπηρεσίες για τα άτομα με ειδικές ανάγκες στην Θεσσαλονίκη της δεκαετίας του ’70 ήταν από ισχνές εώς ανύπαρκτες.  Υπήρχε τότε μόνο το Ίδρυμα Σπαστικών (φοβερός επιθετικός προσδιορισμός, έτσι;) Βορείου Ελλάδος, το οποίο έπειτα μετονομάστηκε σε Ελληνική Εταιρία Προστασίας Αναπήρων Παίδων (η γνωστή ΕΛ.Ε.Π.Α.Π) στο οποίο με πηγαίναν οι γονείς μου για φυσικοθεραπείες (σ.σ. η εγκεφαλική παράλυση που έχω επηρρεάζει μόνο την κίνηση και την φυσική μου ισορροπία.  Όλες οι άλλες λειτουργίες του εγκεφάλου μου – λόγος, αισθήσεις, νευρολογικές λειτουργίες κτλ. – είναι μια χαρά).

Όταν ήρθε η ώρα να γραφτώ στην Α’ Δημοτικού, δεν με δέχονταν σε κανένα δημόσιο σχολείο της περιοχής, λόγω της κινητικής μου δυσκολίας.  Η ΕΛ.Ε.Π.Α.Π. παρείχε τότε βασική σχολική υποστήριξη στα παιδιά που πήγαιναν εκεί, αλλά η Διευθύντρια ήταν κάθετη ότι δεν έπρεπε με κανέναν τρόπο να πάω στο σχολείο εκεί, διότι με θεωρούσαν λιγάκι … … … παιδί-θαύμα (βλέπετε είχα μάθει να διαβάζω από τα 3 μου), οπότε πίστευε ότι έπρεπε να μπω σε κανονικό, δημόσιο σχολείο.  Ο κακομοίρης ο πατέρας μου έφτασε μέχρι τον τότε Υπουργό Παιδείας, ο οποίος δήλωσε ότι δεν μπορούσε να κάνει τίποτε γι’ αυτό γιατί ήταν αποκλειστικά στην αρμοδιότητα του κάθε Διευθυντή.  Με τα πολλά – παρακάλια, βρισίδια, κλάμματα κλπ. – με δέχτηκαν σ’ ένα από τα σχολεία της γειτονιάς μου, αφού όμως βάλανε τους γονείς μου να υπογράψουν υπεύθυνη δήλωση ότι σε περίπτωση που πέσω/χτυπήσω/πάθω κάτι μέσα στο σχολείο, το σχολείο δεν θα φέρει καμία απολύτως ευθύνη !  (Φοβερή μέριμνα και αντιμετώπιση, ε ;;;)

Τα χρόνια πέρασαν κι εγώ έβγαλα Δημοτικό, Γυμνάσιο και Λύκειο με πολύ καλούς βαθμούς (ο χαρακτηρισμός «παιδί-θαύμα» αποσύρθηκε, μόλις ήρθα σ’ επαφή με τα μαθηματικά – μπλιαχ !!! – ήμουν όμως καλή κι επιμελής μαθήτρια) και χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα αντιμετώπισης από συμμαθητές, δασκάλους, καθηγητές κλπ. (με συνήθισαν, βλέπετε, οπότε με αποδέχτηκαν και με αγάπησαν) και πέρασα με τις Πανελλαδικές στο τμήμα Φιλολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου, το οποίο και τελείωσα σε 3.5 χρόνια (ένα εξάμηνο πριν την λήξη του έτους, δηλαδή).

Όλα αυτά τα χρόνια – και ειδικά τα φοιτητικά – είχα ζωή χαρισάμενη.  Έβγαινα με τους φίλους και τις παρέες μου, είχα και 2-3 ιδιαίτερα για να βγάζω τα «προς το ευ ζην», πήγαινα εκδρομές … ήταν τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου !!!  Όμως ήρθε το τελευταίο εξάμηνο των σπουδών και μαζί μ’ αυτό το ερώτημα: «Και μετά ;;; ΤΙ κάνουμε ;;;».

Το πτυχίο της Φιλολογίας μου έδινε μόνο μία διέξοδο επαγγελματική: αυτήν της καθηγήτριας Φιλολόγου, αλλά η Ελληνική Πολιτεία μου την έκλεινε αυτήν την δίοδο.  Στο γραφείο Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης που ρώτησα, μου είπαν ότι δεν θα μπορούσα να διοριστώ ποτέ σαν καθηγήτρια κι ότι το καλύτερο που είχα να κάνω ήταν να κοιτάω τους διαγωνισμούς του Δημοσίου μήπως θα μπορούσα να μπω σε κάποια διοικητική θέση χωρίς εξετάσεις.  Αυτά όμως ήταν προ-ΑΣΕΠ κι όλοι ξέρουμε πώς γινόταν οι προσλήψεις (ή τουλάχιστον το μεγαλύτερο μέρος τους) τότε.  Αφήστε που η προοπτική του να γίνω Δημόσιος Υπάλληλος δεν με ενθουσίαζε καθόλου.  Μετά από πολλή σκέψη, αποφάσισα ότι θέλω να φύγω στο εξωτερικό για να δω αν μπορώ όντως να σταθώ εντελώς μόνη μου στα πόδια μου.  Βρήκα ένα μεταπτυχιακό πρόγραμμα σε Πανεπιστήμιο της Αγγλίας και ανακοίνωσα στους γονείς μου ότι θέλω να το κάνω σκεπτόμενη πως αν ΔΕΝ τα καταφέρω μόνη μου ένα χρόνο στην Αγγλία και δηλώσω ήττα κι επιστρέψω στην Ελλάδα, τουλάχιστον θα έχω κι ένα μεταπτυχιακό μπας και καταφέρω κάτι καλύτερο.

Στην Αγγλία έφτασα στις 19 Σεπτεμβρίου του 1996.  Την χώρα την λάτρεψα με το που πάτησα το πόδι μου στο αεροδρόμιο του Χήθροου !!!  Ευγένεια, οργάνωση, σεβασμός, καθαριότητα, τεχνολογία … ό,τι έλειπε από την Ελλάδα, το βρήκα εδώ !  Κανένας δεν με κοίταζε περίεργα, κανένας δεν με λυπόταν, κανένας δεν μου έλεγε ότι δεν μπορώ να κάνω κάτι !!!  Τελείωσα το μεταπτυχιακό κι όταν ήμουν εκεί κοντά στα τελειώματα, γνώρισα έναν άνθρωπο που μ’ έκανε να γελάω με την καρδιά μου !!!

Τον Χρήστο. 

Έναν άνθρωπο 7 χρόνια μεγαλύτερό μου, αλλά με καρδιά και διάθεση μικρού παιδιού !!!  Γίναμε φίλοι αχώριστοι και με βοήθησε πάρα πολύ με την μεταπτυχιακή μου εργασία (γιατί ήμουν και ελαφρώς κουμπούρας τότε με τους Η/Υ).  Μια μέρα μου λέει «Τι θα κάνεις τώρα που θα τελειώσεις ; Θα ξαναπάς κάτω ;»

«Δεν θέλω» του λέω «αλλά πως θα μείνω εδώ ;  Θα μπορέσω να βρω δουλειά ;  Δεν μπορώ να ζητάω χρήματα από τους γονείς μου επ’ άπειρον»

«Γιατί να μην βρεις ;» μου λέει «Ό,τι θες μπορείς να κάνεις.  Βρες μια δουλειά του ποδαριού για να έχεις ένα βασικό εισόδημα και να μην επιβαρύνεις τους γονείς σου και μετά ψάχνεις με την ησυχία σου να δεις τι θέλεις να κάνεις»

Έτσι κι έγινε.  Η ευκολία που βρήκα την 1η μου δουλειά εδώ στην Αγγλία, όντας ξένη, άτομο με ειδικές ανάγκες και χωρίς να μιλάω τα Αγγλικά της … Βασίλισσας, με άφησε άφωνη !!!  Δεν ήταν και καμιά ιδαίτερη δουλειά – μη φανταστείτε, εισαγωγή δεδομένων τιμολογίων σε πολυεθνική εταιρία έκανα – αλλά μου έδινε τον 1ο μου ΚΑΝΟΝΙΚΟ μισθό, που μου επέτρεπε να ζω ΕΝΤΕΛΩΣ ανεξάρτητη για πρώτη φορά στην ζωή μου !!!

Έτσι έμεινα εδώ.  Η φιλία μου με τον Χρήστο εξελίχθηκε σε αγάπη και 1 χρόνο μετά συγκατοικήσαμε κι έκτοτε δεν έχουμε χωρίσει ποτέ ! 

Πριν από 6 χρόνια η ζωή μας απέκτησε νέο νόημα όταν αποκτήσαμε τον Πάρι και 4 χρόνια αργότερα ολοκληρωθήκαμε ως υπάρξεις με την έλευση του Ορέστη !!!  Δύο καταπληκτικές εγκυμοσύνες, δύο υπέροχοι τοκετοί, δύο τέλεια πλασματάκια !!!  Σε καμία από τις δύο εγκυμοσύνες μου δεν αντιμετωπίστηκα ως «διαφορετική».  Σε καμία εγκυμοσύνη μου δεν μου υπέδειξαν ΠΩΣ πρέπει να γεννήσω, αλλά με ρωτούσαν πάντοτε τι νομίζω πως είναι το καλύτερο για μένα.  Δεν ήρθε ποτέ κανένας να με ΕΛΕΓΞΕΙ για το ΠΩΣ μεγαλώνω τα παιδιά μου, αλλά με ρωτούσαν συνέχεια αν υπάρχει κάτι στο οποίο να χρειάζομαι βοήθεια.  Ποτέ δεν άκουσα ότι δεν μπορώ να κάνω κάτι επειδή είμαι άτομο με ειδικές ανάγκες.  Το αντίθετο, μάλιστα !  Οι άνθρωποι εδώ ρωτάνε τι ΜΠΟΡΕΙΣ να κάνεις για να προσαρμόσουν τις καταστάσεις ανάλογα.

Ο Χρήστος κι εγώ δουλεύουμε τώρα full-time τώρα στο Αγγλικό Εθνικό Σύστημα Υγείας, ο Πάρις πηγαίνει στην 1η Δημοτικού κι ο Ορέστης στον παιδικό σταθμό.  Είμαστε καλά και μεγαλώνουμε τα παιδιά μας με όλες τις χαρές και τις στενοχώριες, τους ενθουσιασμούς και τις μικρο-απογοητεύσεις που περνάν οι γονείς και τα ζευγάρια.  Πολλοί άνθρωποι με ρωτάν «Μα πώς τα καταφέρνεις, βρε παιδί μου, χωρίς βοήθεια ;»  Και τους απαντώ ότι το σύστημα και η κοινωνία εδώ με έμαθε να πιστεύω στον εαυτό μου και να στηρίζομαι στα πόδια μου, προσφέροντάς μου βοήθεια μόνο αν το ζητήσω.  Έτσι τα καταφέρνω.

Μακάρι κάποια στιγμή ν’ αλλάξουν τα πράγματα και στην Ελλάδα όσον αφορά τα άτομα με ειδικές ανάγκες και να αντιμετωπίζονται με μεγαλύτερο σεβασμό και λιγότερο πατρονάρισμα.  Αν υπάρχει κάποια μανούλα ή εγκυούλα με ειδικές ανάγκες ανάμεσά σας, θα χαρώ πολύ να επικοινωνήσει μαζί μου.

Ευχαριστώ πολύ

μαμά Αγγελική
 

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com