Η μεγάλη μου κόρη δεν με θέλει…
Έχω δύο κοριτσάκια. Το μεγάλο 2 ετών και το μικρό 2 μηνών.
Τα απέκτησα με μεγάλο κόπο. Είχα εξαιρετικά δύσκολες εγκυμοσύνες. Στη δεύτερη μάλιστα εγκυμοσύνη γλίτωσα παρατρίχα από του χάρου τα δόντια. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να μην μπορώ να φροντίζω τη μεγάλη μου κόρη. Το έργο αυτό ανέλαβαν ο άντρας μου, ο οποίος τα πήγε περίφημα, κι η μαμά μου όταν εκείνος έλειπε για επαγγελματικούς λόγους, η οποία επίσης τα πήγε εκπληκτικά.
Στην αρχή ήταν δύσκολα γιατί το μωρό είχε μάθει μαζί μου μιας κι ασχολιόμουν μαζί της συνεχώς. Με ζητούσε συνέχεια κι έκλαιγε όταν δεν πήγαινα. Στην πορεία συνήθισε το καημένο να βλέπει μια μαμά ξάπλα όλη μέρα. Όταν γέννησα την μικρή, αποφάσισα να σταματήσω την μεγάλη για λίγο καιρό άπό τον παιδικό για να μην κουβαλήσει ιώσεις στο σπίτι και κολλήσει το νεογέννητο και για να δεθούμε περισσότερο, να την χαρώ, να της δείξω πόσο την αγαπώ.
Εκείνη όμως δε με θέλει καθόλου. Όταν ξυπνάει κλαίει και χτυπιέται που βλέπει εμένα κι όχι τον μπαμπά της και γενικά τον ζητά όλη μέρα, δε θέλει να παίζει μαζί μου, πηγαίνω κοντά της και φεύγει, μου λέει «Nα πας στην μπέμπα σου που είναι το παιδάκι σου, εγώ είμαι το παιδάκι του μπαμπα«
Δεν νιώθω καλά. Με ενοχλεί και με στενοχωρεί τόσο πολύ αυτή η κατάσταση. Προσπαθώ να αφιερώνω αποκλειστικό χρόνο σ’ αυτή αλλά δεν είναι πάντα εφικτό. Θέλω να γίνουμε όπως ήμασταν πριν μείνω έγκυος. Για να αποκτήσω το δεύτερο παιδί μου, «έχασα» το πρώτο κι αυτό πονάει πολύ.
[divider]
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Να σου ζήσουν τα παιδάκια σου! Μόλις διάβασα την ατάκα "Nα πας στην μπέμπα σου που είναι το παιδάκι σου, εγώ είμαι το παιδάκι του μπαμπα“ είναι σαν να το άκουσα ολόιδιο από το στόμα του μεγάλου μου γιού. Ήταν 2 ετών όταν γεννήθηκε ο μικρός. Πολύ κολλημένος πάνω μου και εξαρτημένος... με τον ερχομό του μωρού στο σπίτι κόλλησε τόσο πολύ στον μπαμπά του σε σημείο να με στεναχωρεί και να με βγάζει στο κλάμα.... ακόμα και τώρα που είναι 3 και κάτι και ο μικρός 15μηνών τυχαίνει να το λέει καμιά φορά... δεν ξέρω αν φταίει οτι θηλάζω ακόμα, αλλά από την αρχή προσπάθησα να εντάξω τον μεγάλο στην "παρέα" της φροντίδας του μωρού και να αφιερώνω χρόνο μόνο για εκείνον χωρίς την παρουσία του μωρού. Σιγά σιγά βλέπω πως φτιάχνουν τα πράγματα και σίγουρα δεν πρέπει να πιστεύουμε οτι δεν μας θέλουν τα μεγάλα παιδάκια μας. Απλά ένιωσαν προδομένα κατά κάποιο τρόπο και δεν μπορούν να το εξηγήσουν.... Υπομονή και με τον καιρό θα γίνουν καλύτερα τα πράγματα. Το παιδάκι σου σε λατρεύει και δεν θα πάψεις ποτέ να είναι η δική του μοναδική του μανούλα!
Εμένα έχουν ακριβώς τρια χρόνια διαφορά και η μεγάλη μου κόρη είχε παρόμοια αντίδραση,ειδικά τους δύο πρώτους μήνες.Τώρα επτά μήνες μετά συνεργαζόμαστε καλύτερα,έχει κάπως ηρεμήσει αλλά ακόμα υπάρχουν ξεσπάσματα και κυρίως μαζί μου,επειδή με μοιράζεται με τη μικρούλα.Χρειάζεται μεγάλη υπομονή και ψυχραιμία!!!!!!!!Βοήθησε τη να εκδηλώνεται ,να εξωτερικεύει τα συναισθήματά της.Οπως λέω κι εγώ σε όποιον με ρωτάει πως αντέδρασε .....είναι σα να έχει ο άντρας σου γκόμενα και στη φέρνει και στο ίδιο σπίτι να συγκατοικήσετε !!!!Γίνεται?????
na ta xairese ta koritsakia sou apla se ekdikhte epideis dinhs perisoteri prosoxh sthn mikrh mine psuxremh piasthn me to kalo kai mhn thn bgazeis apexw oso afora thn mikrh na ths les ela na kanoume mpanio to mwro kai na ths les istories gia authn otan htann mikrh asthn na simetexh se oti kaneis sto mageirema pantou kai an arniete pesths ela na kanoume to keik pou aresh stwn mpampa afou exai kolhsh stwn mpampa opws kalo 8a htan an mporouse na sou krathsei kapioos to mwro na pate bolta h dyo sas kai na kanete pragmata pou ths aresoun opws kanate prhn thn mikrh me iremia kai psuxremia na to xeirhsths oxi fones! kai mhn katalabenei oti se phrazei to gegonos pou "den se 8elei" giati den 8a to stamathsh pote!!!
εγω πιστευω οτι σε "τιμωρει" επειδη ζηλευει το μικρουλι! καλυτερα να μιλησεις με εναν ψυχολογο και αν αυτο ειναι δυσκολο λογω οικονομικων υπαρχουν καποιες "γραμμες στηριξεις για γονεις"! μπες στο googleμηπως βρεις κατι απο το τηλεφωνο!
Καλημέρα !! Καταλαβαίνω πως νιώθετε.. αν όχι ακριβώς γιατί ακόμα δεν έχω γίνει μητέρα αλλά έχω κάποιες γνώσεις καθώς ασχολούμαι με τα παιδαγωγικά! Η ηλικία της κόρης σας αρχίζει να είναι σε ένα μεταίχμιο καθώς ξεφεύγει απο την φάση του Εγώ της. Επίσης το κοριτσάκι σας ζηλεύει... Αυτή την περίοδο έχει "φάει μεγάλη ήττα" καθώς ξαφνικά απο εκεί που ήταν μόνη της στο βασίλειο της , έρχεται κάτι καινούργιο που δεν ξέρει πως να συμπεφερθεί αλλά καταλαβαίνει πως της κλέβει και την δόξα... Σίγουρα έχει προσκολληθεί στον μπαμπά αφού εκείνος περνούσε πολύ ώρα μαζί της και την φρόντιζε.... Αρχικά και πολύ σημαντικό είναι να μιλήσουμε στο παιδί , να κάνουμε μια συζήτηση και να του πούμε πως καταλαβαίνουμε πως νιώθει και ότι είναι αποδεκτό. Καλό θα ήταν να φέρουμε ως παράδειγμα αν υπάρχει κάποιος αδερφός του μπαμπά ή της μαμάς και να πούμε πώς αισθανόμασταν και εμείς όταν είχε έρθει στον κόσμο. Είναι σημαντικό να έχουμε σε αυτό το στάδιο να έχουμε ψυχραιμία και κατανόηση. Μπορείτε να της μιλήσετε για το μωρό , ότι είναι μικρούλι και χρειάζεται την βοήθειά μας για να μεγαλώσει γιατί δεν μπορεί να περπατήσει κτλ κτλ.... Μην κάνετετο λάθος να της λετε συνέχεια ότι είναι το μεγάλο παιδί... Γιατί υποσεινήδητα θα στερηθεί κάποια προνόμια της ηλικίας της.... μπορείτε όμως να δίνετε έμφαση σε αυτά που μπορεί να κάνει ως μεγαλύτερο... πχ μπορεί να ζωγραφίζει... Τέλος καλό θα ήταν να ασχολείστε μαζί με το μωράκι μαζί και να σε βοηθάει.... Να αναφέρεστε και σε εκείνη όταν ήταν μωράκι να της λέτε ιστοριούλες απο εκείνη την εποχή. Τέλος επειδή μετά την γέννα θα είναι δύσκολο να την παίρνετε αγκαλιά , χαρίστε της φιλιά και χάδια... Πολύ σημαντικό επίσης είναι επειδή τώρα περνάει μια περίοδο με πολυ στρες μην προσπαθήσετε να κάνετε κάποια αποκοπή στην πάνα ή να κόψει την πιπίλα.... Υπάρχει η περίπτωση να εμφανίσει παλινδρόμηση δηλαδή να μιμηθεί την συμπεριφορά του μωρού... Μπορεί επίσης αν έχει κόψει την πάνα και αρχίσει να έχει ατυχήματα... Μην αντιδράσετε με θυμό.. Είναι φυσιολογικό απλά κάντε υπομονή και μην δίνετε σημασία... Στο εμπόριο ύπαρχουν βιβλία σχετικά με αυτό το θέμα ! Αν μπορείτε ρίξ'τε μια ματιά... Θα βοηθήσει... Ελπίζω και εγώ να σας βοήθησα... Φιλιά !!!
Πάρε να διαβάσεις το βιβλίο "Στην καρδιά των συναισθημάτων του παιδιού" της Isabelle Filliozat, εκδόσεις Ενάλιος. Θα σε βοηθήσει να καταλάβεις και να βοηθήσεις το παιδί σου, αλλά θα βοηθήσει και την δική σου ψυχολογία ως μητέρα. Τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο :) Να σου ζήσουν τα κοριτσάκια σου.
Κατ αρχας να σου ζησουν τα κοριτσακια σου. Εχω και εγω δυο στις ιδιες περιπου ηλικιες με τις δικες σου. Η μεγαλη μου ειναι 22 μηνων και η μικρη δυο. Οταν γεννησα ρωτησα την μαια τι να κανω για να μην ζηλεεψει η μεγαλη που ηταν κολλημενη πανω μου συνεχως. Με συμβουλεψε λοιπον απο την πρωτη μερα να λεω στην μεγαλη " παμε να αλλαξουμε το μωρακι" "παμε να ταισουμε μαζι το μωρακι". Με αλλα λογια την εβαλα και αυτην στο παιχνιδι. Καθε βραδυ εγω βαζω την μεγαλη για υπνο περνωντας μια ωρα μονο μαζι της. Ν της διαβαζω παραμυθια και να της τραγουδαω το δικο της τραγουδακι που επινοησα μονο για αυτην. Βεβαια εχει κατι ιξεσπασματα ωρες ωρες αλλα μου ειπανε οτι στην ηλικια των δυο περνανε πμια προ εφηβια και θελει υπομονη θα περασει. Επισης η μαια μου ειπε οτι αν εχω προβλημα μπορω να απευθυνθω σε παιδοψυχολογο, αλλα παλι καλα δεν εχει χρειαστει τουλαχιστον ακομα.