Η δική μας ιστορία πολυδακτυλίας

Ήθελα πολύ καιρό να σας πω τη δικιά μας ιστορία, αλλά δεν το έπαιρνα απόφαση…

Έμεινα έγκυος στο δεύτερο μωράκι μας μετά από προσπάθειες 6 μηνών. Το θετικό αποτέλεσμα μας βρήκε με πολλή χαρά και τη μεγάλη μας κορούλα 2.5 χρονών.

Όλα ήταν ομορφα και ωραία, εκτός από τους εμετούς, μέχρι να πάω στον δεύτερο μεγάλο υπέρηχο του 6ου μήνα.

Βρήκαμε εξαδακτυλία και στα δυο ποδαράκια, αλλά δεν μας άγχωσε πολύ μιας και ο άντρας μου έχει το ίδιο. Η εμβρυολόγος όμως μας είπε «Καλού κακού, έλα να σε δω σε ένα μήνα, μιας και η πολυδακτυλία συνδέεται με πολλά σύνδρομα«

Δεν βάζουμε κάτι κακό στο μυαλό μας, λόγω της κληρονομικότητας του μπαμπά.

Πήγα στον 7ο μήνα και βλέπω τη γιατρό να ψάχνει αρκετά στο κεφαλάκι. Μετά από αρκετή ώρα μου ανακοινώνει -είχα πάει μόνη μου, νομίζοντας πως είναι ένας ακόμη έλεγχος ρουτίνας- ότι το μωράκι μου έχει ένα μικρό έξτρα δακτυλάκι στο χέρι, μάλλον χωρίς οστό και παραπάνω υγρό στον εγκέφαλο..

Σχεδόν ψύχραιμη τη ρωτάω τι σημαίνουν αυτά και η απάντηση σχεδόν κάθετη.

Μου έδινε τρεις επιλογές:

– εγκεφαλική αιμορραγία

– κάποιο σύνδρομο

– υδροκεφαλία

Γκρεμίστηκε ο κόσμος μου. Νόμιζα πως έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Φοβόμουν να τη ρωτήσω στον 7ο μήνα πια, αν έχουμε πιθανότητα φυσιολογικού μωρού.

Έκλαιγα χωρίς ανάσες. Δεν μπορούσα να της πω «Θέλω να πάρεις τηλέφωνο στον άντρα μου να έρθει». Ευτυχώς το σκέφτηκε μόνη της. Από το τηλέφωνο του είπε και εκεινου «Έλα, γιατί έχουμε πρόβλημα«

Αφού ήρθε και τον ενημέρωσε, μας ρώτησε αν θέλουμε να το παλέψουμε. Φυσικά και ναι.

Περιμένουμε 2 βδομάδες να δούμε αν αυξηθεί, αλλά ενδιάμεσα πηγαίνουμε και σε άλλους γιατρούς για 2η και 3η γνώμη. Όλοι μας ειπαν ότι βρήκαν το υγρό, αλλά ότι ακόμα δεν ήταν τόσο σοβαρό, μιας και υπάρχει περίπτωση να μην αυξηθεί και η ζημιά να μην είναι μεγάλη.

Πάμε πίσω στη γιατρό μετά από δυο βδομάδες, μας λέει πως όλα είναι σταθερά, αλλά θέλει να μας στείλει στον Νικολαϊδη στο Λονδίνο για να εξετάσει και εκείνος το μωρό και να κάνουμε και MRI. Κλείνουμε ραντεβού και εκεί και μετά από 10 μέρες καταφέρνουν να μας βρουν με το ζόρι ένα ραντεβού.

Πάμε Λονδίνο, μου κάνει μια άλλη καθηγήτρια το MRI, μου ανακοινώνει σχεδόν πονόψυχα πως δεν υπάρχουν άλλες εγκεφαλικές αλλοιώσεις και στο τέλος μου λέει «Μην κάνεις έτσι. Το πολύ πολύ να έχει κάποιο σύνδρομο» Λες και μου έλεγαν πως έχει μια ελιά στο κούτελο…

Περιμένουμε 4  μέρες να μας δει ο Νικολαϊδης. Ακούμε ακριβώς το ίδιο. «Μην κάνεις έτσι. Είναι καλά το μωρό. Το πολύ πολύ να έχει σύνδρομο«

Γυρνάμε Κύπρο και ξαναπάμε στη γιατρό, η οποία μου λέει πως αν θέλω, καλό θα ήταν να κάνω και αμνιοπαρακέντηση -ενώ είμαι στον 8ο μήνα- για να σιγουρευτούμε για κάποια σύνδρομα…

Ξεκίνησα λοιπόν 8 μηνών να κάνω αμνιοπαρακέντηση, μιας και ένιωθα ότι ούτε την ώρα του τοκετού δεν θα έβρισκα το κουράγιο να ρωτήσω αν είναι καλά το μωρό.

Περιμένουμε τα αποτελέσματα. Και επιτέλους έρχονται. ΟΛΑ ΑΡΝΗΤΙΚΑ! Το μωρό μας δεν έχει σύνδρομο!

Ξεκίνησα 2 βδομάδες πριν γεννήσω (θα γεννούσα με προγραμματισμένη κ.τ. στις 38 εβδομάδες μιας και στην πρώτη μου κορούλα κάναμε πάλι καισαρική) να τρέχουμε να ετοιμάσουμε όλα τα μπεμπέ. Που με όλα αυτά, η αλήθεια είναι πως δεν είχα καμιά διάθεση να ασχοληθώ…

9 Απριλίου 2012 ήρθε στον κόσμο ο μικρός μου ήρωας και όταν την πήρα στην αγκαλιά μου ευχαριστούσα το Θεό που αυτό το μικρό πλασματάκι άντεχε τόσα πολλά όσο ήταν στην κοιλίτσα μου… Φρόνιμη, ήρεμη και ψύχραιμη μέχρι να έρθει η ώρα να βγει στον κόσμο και να ομορφύνει πιο πολύ τη ζωή μας.

Ήρθε στη ζωή μας με 12 δαχτυλάκια κανονικότατα στα ποδαράκια της. Και 10 στα χεράκια συν ένα μικρό μικρούλι δαχτυλάκι χωρίς κόκκαλο που το αφαιρέσαμε τη δεύτερη κιόλας μέρα χωρίς ούτε σημαδάκι πλέον.

Στους δύο μήνες ξεκινήσαμε φυσιοθεραπείες γιατί κινητικά δεν ακολουθούσε την ηλικία της. Φτάσαμε πια σχεδόν 10 μηνών και πλέον κινητικά ήταν όπως έπρεπε ανάλογα με την ηλικία της.

Τότε ξεκινάμε τις διαδικασίες για την αφαίρεση των δαχτύλων στα ποδαράκια της μιας και ζω τον άντρα μου που τόσο πολύ ταλαιπωρείται με τα πόδια του, ούτε παπούτσια μπορεί να βάλει, ούτε να περπατήσει εύκολα χωρίς να πονάει.

Στις εξετάσεις έπρεπε να κάνουμε ξανά MRI και να ελέγξουμε και το υγρό στο κεφαλάκι της που στο μεταξύ είχαμε αρχίσει να το ξεχνάμε σαν μια ανάμνηση κακιά. Αλλά θέλαμε να δούμε τι έγινε… Όλα φυσιολογικά.

Κάναμε και την επέμβαση, πήγαν όλα καλά. Βάλαμε νάρθηκες για περίπου 3 εβδομάδες. Περπατήσαμε σχεδόν 16 μηνών και πλέον στους 21 μήνες είναι όλα μια κακιά ανάμνηση και χαιρόμαστε πια και τα δυο μας μωράκια χωρίς καμιά έγνοια στο μυαλό μας.

Σε ευχαριστώ άγγελέ μου που ήρθες στη ζωή μου… Και ευχαριστώ το Θεό και την Παναγίτσα που μας χάρισαν ακόμα έναν άγγελο…

Αυτή ήταν η ιστορία της μικρής μου Ζωής-Μαρίας, του μικρού μου ήρωα!

μαμά Κατερίνα

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com