Μαμά σε πανικό…

Δεν ξέρω αν κάνω καλά που γράφω κάτω απο την επήρεια tavor, είναι η πρώτη φορα που παίρνω μιας και η γιατρός μου κατάλαβε πως δεν μπορώ να συνέλθω διαφορετικά… Τουλάχιστον σήμερα… Αυτό που έπαθα το είχα ξαναπάθει πριν κάποιους μήνες… Πόνος φοβερός στο στομάχι, εμετοί, ένας όξυς πόνος με διαπερνά απο το στέρνο μπροστά και χτυπάει μέχρι την πλάτη πίσω και τέλος χάνω τον έλεγχο της αναπνοής και της ομιλίας μου. Το καταλαβαίνω απο πρίν πως θα μου συμβεί αλλα δεν ξέρω πως να το σταματήσω… Η μάλλον πως να σταματήσω τα αίτια που το προκαλούν…

Εδώ και αρκετό καιρό πολλά πράγματα πάνε στραβά κι έχω βρεθεί σε μια κατάσταση όπου προσπαθώντας να φτιάξω ένα χαλάνε άλλα 3 κι αυτό εχει γίνει ένας εξαντλητικος φαύλος κύκλος… Αυτό που με αποτελειώνει όμως είναι η ατάκα «Μείνε δυνατή«… Ήμουν δυνατή για πολλά πάρα πολλα χρόνια… αλλά μου τελείωσε… Σωματικά και ψυχικά… Έχω αδειάσει εντελώς… Φωνάζω βοήθεια αλλα δεν ακούει κανείς…

Ξανά η ατάκα: «Πρέπει να μείνεις δυνατή… για τα παιδιά σου!» Καθόλου δεν αμφισβητώ την μαγική επίδραση που έχουν τα παιδιά στις μαμάδες τους πιστεύω όμως πως εχει όρια… Οπως επίσης πιστεύω πως ο άνθρωπος χρειάζεται κι ένα σύστημα υποστήριξης…. Πέφτω τουλάχιστον τους τελευταίους 8 μήνες αλλα δεν είναι ποτέ κανείς εκεί να με πιάσει… Η έστω να απλώσει το χέρι του να προσπαθήσει… Μόνο κρίνουν… Κρίνουν πόσο ατελής είμαι γιατί δεν αντέχω άλλο να μείνω δυνατή… Βλέπω τις ζωές των κοντινών μου ανθρώπων, όπως βλέπεις μια ταινία στην τηλεόραση… Εγω βλέπω την ζωή τους αλλά εκείνοι δεν βλέπουν την δική μου… Οπως έναν τηλεθεατή δεν μπορείς να τον δεις μέσα απο την οθόνη της τηλεόρασης…

Μέρα με τη μέρα γίνομαι αόρατη, όσο και να προσπαθώ να το αλλάξω… Λιώνω… Το μόνο σχέδιο μου είναι να καταφέρω να βγάλω την επόμενη μέρα…. Δεν θυμάμαι πως είναι να γελάς αληθινά, θα μπορούσα να πάρω Όσκαρ όμως για τις ερμηνείες μου, όταν χρειάζεται να κρύψω την αλήθεια… Δεν βρίσκω χαρά σε τίποτα πια…. Έχασα όλα μου τα ενδιαφέροντα… Δεν το βλέπει κανείς πως κατρακυλάω; ή μήπως απλά δε νοιάζει κανέναν; Κι αν δεν τους νοιάζει τι γίνεται;

Δεν μιλάω για απλά κοντινά άτομα, μιλάω για τον άντρα μου και τους γονείς μου με ένα bonus την μικρή μου κόρη, η οποία εχει ξεσηκώσει τις συμπεριφορές τους κι εχει γίνει αγνώριστη…. Την αγαπώ τόσο πολύ κι αυτή είναι που θα μου δώσει την τελευταία μαχαιριά… Είναι τόσο επιθετική απέναντι μου και ξέρω πως εχει θυμώσει απίστευτα μαζί μου για όσα μου συμβαίνουν… Με εκδικείται γιατί δεν έχω δυνάμεις… μου λέει ευθέως «Eσυ φταίς«, επίσης έχω ακούσει απο τα γλυκά χειλάκια της να λέει «σε μισώ«…

Ολη η μέρα μου είναι μια ατέλειωτη μάχη… Ξεκινάει απο την μικρή μου και φτάνει μέχρι τον πατέρα μου… Φυσικά στο κλάμπ ο άντρας και η μάνα μου… Έχω χαθεί, δεν ξέρω ποια είμαι… Που πήγε το γέλιο μου, που ήμουν πάντα η ψυχή της παρέας; Που πήγε το κουράγιο μου που τα έβαζα μονάχη με Θεούς και δαίμονες; Που πήγαν οι αντοχές μου που μετά απο 15 ώρες δουλειάς χόρευα όλη τη νύχτα πάνω σε δωδεκάποντα;

Τι έγινε αυτή η κοπέλα; Πολυ την συμπαθούσα… Ξέβαψε κι έγινε γκρί, αυτό είναι σίγουρο… Πως ξανά βάζεις χρώμα όμως στη ζωή σου; … Και παρακαλώ μην απαντήσετε με τα παιδιά σου, γιατί δεν πιάνει….τα παιδιά μου έχουν όσα χρειάζονται και δεν τους λείπει τίποτα… Αλλά αυτό δεν με γεμίζει πια… Φοράω πάντα την καλή μου μάσκα μπροστά στα μικρά μου….

Συγνώμη που κλείνω απότομα αλλά ήρθαν δυο περιπολικά και κάμποσοι αστυνομικοί στην πολυκατοικία που μένω… κάποιον ψάχνουν… τα στραβά δεν έχουν τελειωμό… Να πάρω τα παιδιά να τα πάω στη μαμά μου; Μένω χαμηλά κι αυτή τη στιγμή υπάρχει σκαλωσιά που φτάνει στο μπαλκόνι μου…. Ελεος πια!!!!

Μαμά σε πανικό…

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com