Μαμά στο σπίτι (αχ!)

Αχ αχ αχ! Ανήκα λοιπόν και εγώ στις γυναίκες που μέχρι τα 28 -όπου κι έγινα μαμά- ποτέ δεν είχα φανταστεί τον εαυτό μου σε αυτή τη φάση… ; Hθελα να έρθει, αλλά το έβλεπα σαν κάτι μακρινό…

Όπως και πολλά άλλα κορίτσια, από το Δημοτικό ειχα προγραμματιστεί για την τέλεια επαγγελματία ή μάλλον για να το θέσω καλύτερα για την τέλεια υπάλληλο!

Γενικότερα είχα μια συνέπεια στις υποχρεώσεις μου… σπoύδασα, έκανα το μεταπτυχιακό μου, δούλεψα για λίγα χρόνια… και μετά… εκεί που νόμιζα ότι κάπως έχουν τακτοποιηθεί τα πράγματα έκλεισε η εταιρία στην οποία ήμουν…

Μετά από αυτό πήραμε την απόφαση με τον άντρα μου να προσπσθήσουμε για ένα μωράκι. Έτσι θα περνούσα μια ήρεμη εγκυμοσύνη, θα ξεπεταγόταν λίγο το ζουζουνέλι και μετά να έβρισκα εκ νέου μια δουλειά.

Έτσι κι έγινε, εκτός από το τελευταίο part, αυτό της δουλειάς!

Κι εδώ ξεκινάει ο δικός μου προβληματισμός… Εννοείται ότι αυτό το πλασματάκι έχει γεμίσει πολύ τη ζωή μου (είναι ξεκάθαρα το σημαντικότερο κατόρθωμα μου!!!) και ότι είναι ότι καλύτερο για τη μικρούλα μου που έχει τη μαμά της εδώ και 2 χρόνια πάντα μαζί της. Εχουμε γίνει αυτοκολλητάκια!

Αλλά από την άλλη κορίτσια, νιώθω ότι χάνω τα ενδιαφέροντα μου, ότι  μένω κάπως πίσω κι αυτή η κλεισούρα ώρες ώρες μου βαράει στον εγκέφαλο! Μπορεί να αποκτώ άλλες δεξιότητες αλλά το μυαλό μου λίγο σαφρακιάζει (αν υπάρχει κι αυτή η έκφραση, αλλά αυτή μου κολλάει τώρα)

Είναι και που είχα προγραμματιστεί να δουλεύω στη ζωή μου… Δεν ξέρω… Εσείς πώς αισθάνεστε;

μαμά Φλώρα

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com