Λίγα δευτερόλεπτα αρκούν να σου αλλάξουν τη ζωή!

Τον άντρα μου τον γνώρισα το 2001, όταν ήμουν 19 και εκείνος 22.

Δεν μπορώ να πω ότι ήταν έρωτας κεραυνοβολος, απλά υπήρχε μια συμπάθεια.Βγήκαμε πολλές φορές μέχρι να γίνουμε «ζευγαρι».

Στους 3 μήνες περάσαμε δαχτυλίδι. Μπορεί να ήταν αυθόρμητη κίνηση αλλά έτσι νιώσαμε και έτσι κάναμε!! Οι εντάσεις μεταξύ μας και οι τσακωμοί ήταν συχνοί αλλά ήμασταν αυτό που λένε «μαζί δεν κάνουμε και χώρια δεν μπορουμε»!!

Τον Ιούλιο του 2003 χωρίσαμε κάπως άγρια και μπορώ να πω πως ήταν η χειρότερη περίοδο της ζωής μου.

Τον Ιανουάριο του 2004 τα ξαναβρισκουμε και αποφασίζουμε να κάνουμε το επόμενο βήμα και να μείνουμε μαζί.Από τη στιγμή που μείναμε μαζί όλα άλλαξαν προς το καλύτερο. Eίχαμε το δικό μας σπίτι και ζούσαμε ατελείωτες στιγμές ευτυχίας. Παντρευτηκαμε το Νοέμβριο του 2005 και ήξερα μέσα μου ότι αυτός ο άνθρωπος μόνο ευτυχία και Αγάπη θα μου δώσει για το υπόλοιπο της ζωής μου!!

Το 2007 γεννιέται η κόρη μας και ήρθε να συμπληρώσει την ευτυχία μας!! Το 2009 γεννιέται ο γιος μας και ολοκληρώνει την ευτυχία μας! Όλα όσα ονειρευομουν από μικρό παιδί έπαιρναν σάρκα και οστά με τον άντρα μου και τα παιδιά μου! Τα καλοκαίρια και οι χειμώνες περνούσαν γρήγορα και εγώ κάθε μέρα ευχαριστουσα το Θεό για όλα αυτά που με αξίωσε να έχω!!!

Η δουλειά του άντρα μου είναι τέτοια που μια με δύο φορές την εβδομάδα ταξιδεύει με φορτηγό. Πριν οχτώ μήνες ακριβώς προετοίμαζε το φορτηγό όπως πάντα πριν από κάθε ταξίδι για να φύγει. Ήταν η περίοδος που έπρεπε να αλλαχτουν τα φίλτρα πετρελαίου και έτσι σήκωσε το μπροστινό μέρος του φορτηγού (καμπινα-κουβουκλιο) για να τα αλλάξει. Έφυγε με το αυτοκίνητο μου να πάει να πάρει τα φίλτρα και μετά απο δέκα λεπτά γύρισε.. Παρκάρει το αυτοκίνητο, κατεβαίνει και πηγαίνοντας προς το φορτηγό ακούγεται ένας εκκωφαντικος θόρυβος (δεν ξέρω σαν τι να περιγράψω πως ακουστηκε). Βγαίνω έξω και βλέπω το κουβούκλιο του φορτηγού να έχει ερθει στην αρχική του θέση μόνο του. Ο άντρας μου είχε μείνει άγαλμα και το κοιταζε.

Αν ήταν 20 δευτερόλεπτα νωρίτερα στο φορτηγό θα ήταν από κάτω από το κουβουκλιο (το βάρος του είναι πάνω από 500 κιλα) και δεν χρειάζεται να πω τι θα είχε συμβεί.

Έπαθα κρίση, φώναζα, ουρλιαζα, δεν μπορούσα να πιστέψω αυτό που θα μπορούσε να είχε συμβεί.. Αγκάλιασα τον άντρα μου και κλαιγαμε μαζί συνειδητοποιώντας πως ήταν ζωντανός από θαύμα. Οι μέρες που ακολούθησαν ήταν εφιαλτικές. Τις νύχτες ένιωθα να μου κόβεται η αναπνοή και πεταγομουν από το κρεβάτι πανικόβλητη. Ο άντρας μου για αρκετό καιρό σηκωνόταν τα βράδια κοιταζε τα παιδιά μας και έκλαιγε.

Ήταν η χειρότερη περίοδος της ζωής μου. Για αρκετό καιρό στο μυαλό μου στριφογυριζε ενα ΑΝ. Τι θα είχε συμβεί ΑΝ…..

Από εκείνη τη μέρα τα πάντα άλλαξαν. Αναθεωρησα πολλά πράγματα στη ζωή μου. Αυτό το κοινότυπο ότι η ζωή μας είναι στιγμές είναι τόσο αλήθεια τελικά. Το ότι μια στιγμή μπορεί να αλλάξει όλη σου τη ζωή είναι το πιο ρεαλιστικό πράγμα.

Εκείνο που κατάλαβα είναι πως έχω τόση αγάπη μέσα μου για αυτόν τον άνθρωπο (η αλήθεια είναι πως δεν εξωτερικευω τα συναισθήματα μου) που απλά δεν μπορώ να σκεφτώ τη ζωή μου χωρίς αυτόν. Μαζί με τα παιδιά μας είναι αυτός που μου δίνει ζωή και δύναμη για να υπάρχω!! Είμαι ευγνώμων για όσα μου έχει δώσει η ζωή και το μόνο που εύχομαι είναι να υγιείς ο άντρας μου και τα παιδιά μου και να πορευόμαστε με αγάπη!!!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com