Ο Γιάννης μου, ο άντρας της ζωής μου, ο ήρωας μου!!!

Με τον άντρα μου γνωριστήκαμε και τα φτιάξαμε απο το γυμνάσιο το 1995 και απο τότε είμαστε μαζί.. Στην αρχή δεν τον ήθελα η κακούργα γιατι μου φαινόταν πολύ ήσυχος πολύ ξενέρωτος.. Με κυνήγησε και με κέρδισε 10 μήνες μετά την γνωριμία μας και απο τότε είμαστε 17 χρόνια κλεισμένα μαζί…!

Στα 23 μας αποφασίσαμε να συζήσουμε, να δοκιμάσουμε τους εαυτούς μας μαζί ολο το 24ωρο, ενας χρόνος ηταν αρκετός για να καταλάβουμε πως θα έιμαστε για πάντα μαζι…

8-7-2006 παντρευτήκαμε ενω ήμουν 5 μηνών έγκυος στην πρώτη μας κόρη!!!!!!

Ο άντρας μου είναι ο ήρωας μου είναι ο άνθρωπος που με στήριξε όσο κανένας άλλος απο τα χρόνια της εφηβείας μου μέχρι και σήμερα που είμαι 31 χρονών… 

Απο όταν χώρισαν οι γονείς μου ονειρευόμουν μια όμορφη οικογένεια μια οικογένεια με έναν καλό ανθρωπο με ένα σπίτι γεμάτο παιδιά και σκύλο.. Μια ευτυχισμένη ζωή! Τα ονειρά μου τα πραγματοποίησα, σας μιλάω σοβαρά, οτι ονειρευτηκα το έχω..

Έχω έναν αντρα διαμάντι δίπλα μου, έναν πατέρα με όλη τη σημασία της λέξης που απο την αρχή ήθελε να έχει ενεργή συμμετοχή στο μεγάλωμα  των παιδιών μας και το κατάφερε!!! Μου χάρισε 2 υπέροχες κόρες τη Φωτεινή και τη Μελίνα που τον λατρέυουν όσο εγω με όλη τη σημασία  της λέξης…

Τώρα πια τιποτα δεν μας πτοεί! Είμαστε μαζί απο μικρα έχουμε μια ευτυχισμένη οικογένεια και εύχομαι να ζήσουμε μαζί ως τα βαθιά μας γεράματα! 

Γιάννη μου, αγάπη μου, σ’ αγαπω ευχαριστώ για τα υπέροχα πράγματα και συναίσθηματα που μου χαρίζεις 17 χρόνια τωρα.. ευχαριστώ που με αγαπάς και που με κοιτάς ακόμη στα μάτια οπως με κοίταγες απο  την πρώτη κι όλας μέρα!!!!

Η Κατερίνα σου……

Σου αφιερώνω καποιους στίχους απο το τραγούδι του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα «Αγκαλιά στον καναπέ»

Ας μείνουμ’ έτσι, να μη μιλάμε
αγκαλιασμένοι στον καναπέ
ν’ ακούμε δίσκους που αγαπάμε
φυλακισμένοι σ’ ένα… ποτέ.

Αγκαλιά στον καναπέ μας, με τα μυστικά εφέ μας
τα κοινά μας μονοπάτια στη ζωή.
Αγκαλιά στην κάθε μέρα, μια χαρά και μια.. φοβέρα
τα παιδιά που μεγαλώνουμε μαζί…
Αγκαλιά, να μη χαθούμε, και να μην παραδοθούμε,
σ’ εποχή που δε χωράει το «μαζί»….

Υ.Γ Θα μου χαρίσεις κι έναν γιο;;;; 🙂