Αλλιώς τον περιμέναμε, όμως έστω κι έτσι μας έδωσε ΤΟΣΗ ΧΑΡΑ!!

Η ιστορία της Άννας

Ολα ξεκινησαν απο εκεινο το πανεμορφο ταξιδι επετειου στη Σαντορινη τον Ιουλιο του 2011!!! Οι πιο ωραιες και αξεχαστες διακοπες εφεραν σε υπαρξη τον μικρο μας βασιλια ακριβως μετα απο 4χρονια γαμου. Δυσκολη εγκυμοσυνη με ανακατωσουρες, καουρες, συσπασεις αλλα ταυτοχρονα η καλυτερη περιοδος της ζωης μας. Απολαυσαμε την καθε μερα αναπτυξης του μωρου μας. Ειναι ενα θαυμα απο τον Θεο και μας προκαλουσε δεος!

Ας τα παρουμε απο την αρχη. Ειχα υποψιες εγκυμοσυνης, μιας και το αποφασισαμε, αλλα δεν το περιμεναμε τοσο γρηγορα. Οταν ειδαμε το τεστ να ειναι θετικο…. εβαλα τα κλαματα!!! Οχι επειδη δεν το ηθελα, αλλα επειδη ο μονος λογος που αργουσα να παρω την αποφαση να κανουμε παιδι ηταν ο φοβος της γεννας.

«Δεν αντεχω τους πονους«, ελεγα, «Δεν μπορω να γεννησω, θα πεθανω στη γεννα» και αλλες πολλες αρνητικες σκεψεις! Οσο εβλεπα το τεστ λοιπον συνειδητοποιουσα οτι ειναι μονοδρομος και οτι πρεπει να τα καταφερω. Για αρκετους μηνες δεν σκεφτομουν την διαδικασια της γεννας, μεχρι που αρχισαν να πλησιαζουν οι μερες…

27/2/12

Ο γιατρος μου ‘πε πως θα ηταν καλο να γεννησω σε 15 ημερες, ενω ειχα ΠΗΤ 27/3/12.

Στις 6/3/12 στο ραντεβου μας με τον γιατρο, μου βρηκε διαστολη 1.

«Αντε, μαλλον θα γεννησουμε τις επομενες μερες«, μου έλεγε. Εκεινο το βραδυ δεν κοιμηθηκα απο το αγχος μου. Φυσικα δεν γεννησα ουτε την επομενη, ουτε την μεθεπομενη, οποτε Κυριακη πρωι πηγα να με ξαναδει.

«Διαστολη 1«, μου ξαναπε!! «Δεν γεννας, θα τα ξαναπουμε την Τριτη«

Φυγαμε λοιπον και πηγαμε για φαγητο με ενα ζευγαρι φιλων μας. Αρχισα να νιωθω πονους περιεργους, λες και θα γλιστρουσε το μωρο!! Και ενω ετοιμαζομασταν για το σπιτι (το νοσοκομειο που θα γεννουσα βρισκονταν σε γειτονικη πολη), ο αντρας μου και οι φιλοι μας με γυρισαν αρων αρων στο νοσοκομειο! Ειχε ξεκινησει η διαδικασια ωδινων, με διαστολη….. 1!!! Ηταν απιστευτο. Τοσοι πονοι, οι παλμοι να χτυπανε κοκκινο και αυτη η διαστολη παρεμενε!

Περπατησα 3 φορες σχεδον ολη την πολη, νυχτωσε και τιποτα. Με κρατησαν μεσα. Πρωτη φορα εμενα σε νοσοκομειο και ημουν εξω απο τα νερα μου. Μαζευτηκαν και αρκετοι φιλοι μας επειδη νομιζαμε οτι γενναω…

Και ξημερωσε με τα πολλα η ΑΞΕΧΑΣΤΗ σε ολους μας Δευτερα 12/3/12. Με ανεβασαν στα χειρουργεια (αφου πρωτα μου εβαλαν ορο- Ο 2ος μεγαλος μου φοβος!!) εχοντας διπλα μου την αδελφικη μου φιλη Δεσποινα (νοσηλευτρια). Μου ‘βαζαν ορους, ελεγχαν διαστολη, τιποτα!! Καποια στιγμη εφτασε η διαστολη 2 και μετα 2μιση!! Μου εσπασε ο γιατρος τα νερα, καναμε επισκληριδιο αλλα η ατιμη διαστολη κολλησε παλι…!!

Ειχα κουραστει απο τους πονους, ενω ελεγα οτι δεν ποναω. Ηθελα να γεννησω φυσιολογικα, επεμενα!! Και μετα απο κει δεν θυμαμαι τιποτα……!!!! Αποσπασματικες μνημες μονο, εικονες μισες και σκοτεινες, αλλα κυριως παραισθησεις!!!

Ξυπνησα μετα απο 8 μερες στην εντατικη!! Ειχα υποστει τοση ταλαιπωρια που επαθα τελικα αδρανεια μητρας. Προσπαθουσαν σχεδον 4 ωρες να την σωσουν με μαλαξεις και διαφορα ιατρικα κολπα, αλλα τελικα δεν τα καταφεραν και μπηκα χειρουργειο. Ελα ομως που η αιμορραγια δεν ελεγε να σταματησει!! Κοντεψα να πεθανω, δευτερολεπτα ηταν αυτα που με χωρισαν απο τον θανατο!!

Εκεινη την πιο δυσκολη νυχτα του αντρα μου, που εζησε τον ερχομο ενος παιδιου που τοσο λαχταρουσε, αλλα κοντεψε να χασει εμενα!! Τον στηριξαν φιλοι, γνωστοι και αγνωστοι, καθως οι γονεις μας ηταν μακρια και προσπαθουσαν να βρουνε την επομενη πτηση να ερθουν. Οι προσευχες τους και η δυναμη που εδωσε ο Θεος σε γιατρους και αναισθησιολογους που ηρθαν και απο 4 γειτονικους νομους αλλα και σε αυτους απο Αθηνα που ηρθαν για ενα σεμηναριο γυναικολογιας, με κρατησαν στη ζωη.

Θυμαμαι μονο τον αντρα μου να μου λεει στο χειρουργειο «Μην κλεισεις τα ματια σου! Εχουμε ενα παιδι που μας χρειαζεται και τους δυο. να φανεις δυνατη»! Αυτο μου ‘δινε δυναμη τοσες μερες ξαπλωμενη χωρις να ξερω που βρισκομαι. Ημουν σε καταστολη πανω απο 5 μερες προκειμενου να δυναμωσει η καρδια μου, καλωδιωμενη με του κοσμου τα μηχανηματα. Αναρρωσα πολυ γρηγοροτερα απ’ οτι περιμεναν οι γιατροι.

Και ηρθε λοιπον η στιγμη να σφιξω τον μικρο μου αντρα στην αγκαλια. 10 μερες μετα τη γεννα…!! Του μιλησα και γυρισε να με βρει!! Ποσο συγκινητικο ηταν αυτο το θεαμα!! 10 μερες μυριζε απλως την μπλουζα μου και τωρα με ειχε πραγματικα κοντα του! Επιτελους τον ειδα.

Μειναμε πολλες μερες ακομα στο νοσοκομειο μεχρι να φτασω τα κατωτερα φυσιολογικα ορια υγειας. Δυσκολοι ηταν οι μηνες που ακολουθησαν γιατι ημουν αρκετα αδυναμη, αλλα τελικα ημουν νικητρια μεσα απο τους φοβους μου και τους πονους.

Και το καλυτερο; Μπορεσα να τον θηλάσω!!

Ναι, αφου αφησαμε λιγες μερες ωστε να φυγει η επιρροη των φαρμακων, ο καλος μου δεχτηκε με χαρα το γαλα μου, μιας και το ξενο δεν το ηθελε καθολου. Το μεγαλυτερο δωρο του γιατρου μου ηταν αυτο. Μου εβγαζαν το γαλα οσο ημουν ακομα σε καταστολη στην εντατικη και για οσο διαστημα επαιρνα τα φαρμακα.

Τωρα ο 12 μηνων γιος μας ειναι το μοναδικο γεγονος που μας βοηθα να ξεχασουμε την δυσκολη περιπετεια μας. Και αν μου ‘λεγαν να τα ξαναπερασω ολα αυτα για χαρη του, θα το εκανα ευχαριστως!! Τελικα δεν εχει σημασια η αρχη ενος γεγονοτος, αλλα η καταληξη!!!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com