γράφει ο Γιάννης Καφάτος
Πριν απ’ όλα να πω ότι σέβομαι τον κόπο και το κέφι όσων μπαίνουν στο έξοδο –στις μέρες μας που όλα πρέπει να τα υπολογίζεις δεν είναι και μικρό- να οργανώσουν παιδικό πάρτι σε παιδότοπους.
Από την άλλη, όσο και να σέβομαι την ανάγκη των παιδιών να πηγαίνουν στα πάρτι των φίλων τους προκειμένου να αποκτήσουν παρέες κλπ, δεν μπορώ να αφήνω πλέον έξω από τα «θέλω» και τον εαυτό μου.
Πες με «εγωιστή μπαμπά» αλλά δεν μπορώ να ανεχτώ άλλο αυτό το απολύτως ψεύτικο, στημένο σκηνικό «χαράς» που τι κάνει; Μαθαίνει στα παιδιά έναν τύπο, μια διαδικασία και όχι την πραγματική διασκέδαση με τους φίλους τους.
Μη νομίζεις ότι σου μιλάει η «μητέρα Τερέζ». Το έχω κάνει κι εγώ …
Έλα τώρα να σου αποδομήσω όλη αυτή ψευτοδιασκέδαση που τελικά το μόνο που κάνει είναι να προκαλεί εκνευρισμό:
Φτάνεις, βάζεις το παιδί να βγάλει τα παπούτσια του (ναι, αυτά τα παπούτσια για τα οποία πριν φύγεις από το σπίτι μπορεί να σφάχτηκες με το καμάρι σου γιατί δεν τα ήθελε, ή δεν τα ήθελες εσύ –πέδιλα το καταχείμωνο… δε σου λέω τίποτα καινούρι …), περιμένουν να έρθουν όλα τα παιδάκια και μετά τα παραλαμβάνει ο μάγος. Εδώ έχω να γράψω πραγματεία… αλλά θα το κάνω άλλη φορά.
Μετά κόβουν την τούρτα, μετά φαί, μετά τρώνε την τουρτα και μετά φεύγουν –τα παιδιά– φωνάζοντας: πού είναι το δώρο μου;
Άλλος καρκίνος αυτή η θλιβερή συνήθεια να πρέπει να δωροδοκήσεις τους καλεσμένους στο πάρτυ σου! (και γι’ αυτό νομίζω ότι έχω να σου πω κάτι μια άλη φορά).
Και καλά, όλα τα παραπάνω μπορεί να ακούγονται υπερβολικά και να λες με το μυαλό σου ότι πάει, ο Καφάτος απλώς θέλει να γκρινιάξει.
Σου διαφεύγει η μικρή λεπτομέρεια ότι όσο συμβαίνουν αυτά που το παιδί σε τελευταία ανάλυση δεν τα καταλαβαίνει έτσι όπως εσύ ό ενήλικας… εσύ ο ενήλικας κάθεσαι στην ροτόντα που σου «κάθεται» κι αρχίζεις να φλυαρείς με τη γιαγιά, τη θεία, άλλον δόλιο πατέρα ή μάνα… για ό,τι παπαριά έρθει του καθενός στο μυαλό να πει. Στο top ten φυσικά το σχολείο και οι κακοί δάσκαλοι, μετά η κρίση και οι κακοί δημόσιοι υπάλληλοι –για τους πολιτικούς πάντα κρατείται μια πισινή αφού δεν είστε και κολλητοί οπότε μην «καρφωθούμε», μετά… μετά τέλος. Ξανα-μανά τα ίδια με ένα ιντερμέδιο για τον καιρό. Αν δεν υπήρχε κι αυτός ο καιρός, πόσες κουβέντες δεν θα είχαν ξεκινήσει ποτέ! (η τελευταία φράση είναι η αγαπημένη ατάκα των μετεωρολόγων, δεν είναι δική μου αλλά τη βρίσκω γεμάτη σοφία… σε σχέση με τις κοινοτυπίες των παρτι)
Πρέπει δε να σου πω ότι ειδικά για τα σχολεία, όταν τα παιδιά μου ήταν σε προνηπιο και νηπίο, στη γειτονιά μου η κουβέντα ήταν «εσείς σε ποιο ιδιωτικό θα πάτε», όχι αν «θα πάτε δημόσιο ή θα κοιτάξτε για ιδιωτικό». Εμείς έτσι κι αλλιώς –και προ κρίσεως εννοώ– είμαστε υπέρ του δημόσιου σχολείου, οπότε τι να πεις μετά από τέτοια δήλωση…
Σουξέ έχουν επίσης οι εμπειρίες από αρρώστειες, ατυχήματα, και άλλες φυσικές καταστροφές για τις οποίες όλοι φυσικά έχουν κάτι να πουν και να ταυτιστούν συνάμα. Επίσης την ώρα που κάποιος περιγράφει το πιο τρομερό πράγμα που έχει συμβεί στον ίδιο ή σε κάποιον γνωστό του… τσουπ στο κρίσιμο σημείο –φυσικά– πετάγεται ο άλλος: εμένα να δεις… (χειρότερο από πολιτικό πανελ: αφήστε με να ολοκληρώσω…)
Προφανώς τα πράγματα δεν είναι τόσο ακραία όσο τα περιγράφω –εκτός κι αν είναι αλλά δεν μπορώ να τα περιγράψω τόσο καλά, παίζει κι αυτό.
Εκείνο πάντως που θέλω να πω είναι τα πάρτι στον παιδότοπο είναι ένα τόσο στημένο πράμα, όσο στημένη ήταν και η ζωή μας στα τέλη των 90’ς και 00’ς. Τότε που το Lifestyle δεν άφηνε να δουν ότι το σπίτι σου δεν ήταν το Loft με θέα στο central park και άρα πώς θα κάνεις ρε κακομοίρη πάρτι για το παιδί σου στα 80 τετραγωνικά…
Το στήσιμο φέρνει ξιπασιά και τέλος πάντων κοίτα γύρω σου σήμερα να δεις τους ξιπασμένους πόσο σπασμένοι έχουν γίνει.
Βαριέμαι τα παρτι στους παιδοτόπους, γιατί πάνω απ΄ όλα τιμούν το δεύτερο συνθετικό τους «τόπους» και λιγότερο το «παιδί». Είναι αντίγραφα, κακέκτυπα παρακμιακών ballrooms που σκοτώνουν τον αυθορμητισμό. Ακόμη και η μουσική που «πρέπει» να είναι τόσο δυνατά ώστε να μην ακούγονται οι γεννήτριες που κρατάνε φουσκωμένα τα φουσκωτά… ακόμη κι αυτό δεν είναι παιδικό. Για να μη μιλήσω για την ίδια τη μουσική που μου έχει τύχει να ακούσω σε παιδότοπο (και γι’ αυτό θα σου πω άλλη φορά… όλο υποσχέσεις δίνω σήμερα).
Μακάρι να μπορούμε να περνάμε καλά με γιορτούλες σπίτι, με κέφι, κόλαση από παιδικές φωνές και πόνους στη μέση από τον τρίημερο καθαρισμό του παιδικού δωματίου που διαλύθηκε! Δεν πειράζει.
Στο "Είμαι Μαμά!" όλοι έχουν λόγο! Θες να μοιραστείς μαζί μας μια εμπειρία σου; Να γράψεις κάποιο κείμενο σχετικό με την ειδικότητά σου; Είδες κάτι ενδιαφέρον που πιστεύεις ότι αξίζει να δημοσιεύσουμε; Επικοινώνησε μαζί μας στο eimaimama@gmail.com
Μανουλες, ψυχραιμία! Τον φαγατε τον άνθρωπο... Κατά τη γνώμη μου έχει πολλα δικιά στα λεγόμενα του,οπως και εσείς σχετικά με την έλλειψη χώρου στα διαμέρισματα. Σας εχω 2-3 ερωτησεις:επαναλαμβάνετε ότι το πιο σημαντικό είναι "να περασει καλά το παιδι".Πως περναει καλά το παιδι; Μήπως όπως του έχει δείξει ο γονέας πιο είναι το καλά; Και τι μπορεί να προτιμα ένα μικρό παιδι; Στριμωγμενο με λίγους φίλους στο σπίτι και τους γονείς να έχουν όρεξη για παιχνιδι μαζί τους η ξαμολυμενο σε ένα παιδοτοπο με όλους τους συμμαθητές και ένα επαγγελματία απασχόλητη και τους γονείς καθισμένους στις ροτοντες με καφέ, τσιγάρο και ψιλη κουβέντα περι ανέμων και υδατων; Και ποσο σημαντικό είναι στην επιλογή μας τελικά αυτή η διαφορά ενασχόλησης με τα παιδια μας που υπάρχει μεταξυ σπιτιου και παιδοτοπου; Και τι συμπέρασμα βγάζει το παιδι ότι σημαίνει τελικά καλοπέραση και γιορτή; σικέ παιχνιδι, σικέ πιατακι, ανταλλαγή σακουλιτσων με δωρακια, ξεχωρη διασκέδαση από γονείς και παλι πισω στη ρουτίνα του σπιτιού...
Ενώ συνήθως απολαμβάνω τα άρθρα του κ. Καφάτου, το συγκεκριμένο με εξέπληξε δυσάρεστα!! Καλά κάνει ο άνθρωπος, όπως όλοι μας άλλωστε, και εκφράζει τη γνώμη του, αλλά το συγκεκριμένο άρθρο ήταν τραβηγμένο από τα μαλλιά!! Αρχικά δεν καταλαβαίνω τα περί ανούσιων συζητήσεων μεταξύ γονέων στον παιδότοπο, δηλαδή αν οι ίδιοι αυτοί γονείς έρθουν στο σπίτι μας για το πάρτυ του παιδιού μας οι συζητήσεις γίνονται ως δια μαγείας πιο ουσιαστικές;; ο χώρος φταίει δηλαδή και για αυτό, ή το γεγονός ότι πιθανότατα γνωρίζεις κάποιους από αυτούς τους γονείς για πρώτη φορά και προφανώς και δεν μπορείς να ξεκινήσεις με το καλησπέρα σας πολιτική συζήτηση;; φυσικά και στο τοπ τεν θα είναι συζητήσεις περί σχολείου και δασκάλου, αυτά είναι άλλωστε και τα πρώτα κοινά που βρίσκεις με τους ανθρώπους αυτούς που ως επί το πλείστον είναι γονείς συμμαθητών των παιδιών σου! Επίσης παντελώς άσχετο και άκαιρο το σχόλιο περί ιδιωτικών ή δημόσιων σχολείων... και για αυτό οι παιδότοποι φταίνε;; στο σπίτι σου δηλαδή δεν θα τολμούσαν να σε ρωτήσουν κάτι τέτοιο;;; σε εμένα προσωπικά ποτέ κανείς δεν έχει κάνει αυτή την ερώτηση, την οποία την θεωρώ και παντελώς ανούσια ούτως ή άλλως, αλλά αφού θίγεται έστω και για άσχετο με το άρθρο λόγο το θέμα αυτό, ας καταθέσω λοιπόν κι εγώ το δικό μου σχόλιο: πήγα σε δημόσιο σχολείο και σε δημόσιο θα στείλω και το παιδί μου, όχι μόνο για οικονομικούς λόγους αλλά και από άποψη. Και σε δημόσιο παιδικό σταθμό ήθελα επίσης να το στείλω, είμαι κι εγώ κύριε Καφάτε όπως κι εσείς υπέρ του δημόσιου σχολείου, αλλά το ίδιο το κράτος επειδή τολμώ με προσωπικές θυσίες να έχω ακόμη δουλειά εν μέσω οικονομικής κρίσης κι εγώ και ο σύζυγός μου με αναγκάζει να πληρώνω ιδιωτικό σταθμό. Μπορεί μεν μιας και έχουμε την τύχη να εργαζόμαστε και οι δύο να είναι καθαρή ανάγκη και όχι θέμα κοινωνικοποίησης του παιδιού το να πάει παιδικό σταθμό προκειμένου να μπορώ να συνεχίζω να εργάζομαι, το κράτος όμως μου λέει έμμεσα ότι αφού δουλεύετε και οι δύο είστε αρκετά πλούσιοι για να πληρώσετε ιδιωτικό... Συνεπώς δεν είναι επιλογή μου το ιδιωτικό σχολείο αλλά λύση απόλυτης ανάγκης, καθώς αυτό το κράτος αντί να βοηθά και να στηρίζει τις εργαζόμενες μητέρες τις τιμωρεί που έχουν το ΘΡΑΣΣΟΣ (και ακόμη περισσότερο εδώ που φτάσαμε, την ΤΥΧΗ) να δουλεύουν, μακάρι όμως αυτό και να ήταν το μοναδικό πρόβλημα αυτής της χώρας!! άλλη συζήτηση όμως αυτή, για κάποια άλλη φορά όπως λέτε κι εσείς.... Τέλος, αυτό που με "χάλασε" περισσότερο είναι που υπονοείται ότι οι γονείς που κάνουν τα πάρτυ σε παιδότοπο τα κάνουν είτε γιατί βαριούνται τη φασίνα είτε γιατί είναι τόσο ξιπασμένοι που και δεν θέλουν να δουν οι καλεσμένοι τους ότι δεν ζουν σε loft με θέα central park!! άκρως υποτιμητικό σχόλιο που μου προκαλεί τουλάχιστον ΑΗΔΙΑ.... στα γενέθλια του παιδιού σου το μόνο που θέλεις είναι να περάσει το ίδιο καλά, δεν σε νοιάζει ούτε η φασίνα ούτε η γνώμη αυτουνού που θα δει ότι τελικά μένεις σε 72 τετραγωνικά που τα χρωστάς, με θέα τον τοίχο του απέναντι!!! Τα τρία πρώτα γενέθλια του παιδιού μου τα έκανα στο σπίτι, μαγειρεύοντας ένα σωρό φαγητά και καθαρίζοντας μετά τα μεσάνυχτα όπως κάνω άλλωστε καθημερινά και χωρίς το πάρτυ αφού αυτός είναι ο μόνος ελεύθερος χρόνος που απομένει μεταξύ δουλειάς και ασχολίας με το παιδί μου, και ποτέ δεν παραπονέθηκα ή είπα ότι κουράστηκα!! η χαρά του παιδιού μου ήταν διπλάσια δική μου χαρά και ανταμοιβή! στα τέταρτα όμως γενέθλια που εκτός από συγγενείς και λίγους φίλους μας με παιδιά το παιδί μου επιθυμούσε να καλέσει και κάποια παιδιά από τον παιδικό, συγνώμη που είχα την ξιπασιά να πάω στον παιδότοπο καθώς στα 72 τετραγωνικά μου με θέα δεν χωράνε 35 άνθρωποι (μιας και τα τετράχρονα έρχονται παρέα και με τους δύο γονείς τους, δεν τα φέρνει ταξί μόνα τους)!!!! Σάμπως στο σπίτι μου δεν θα υπήρχε πάλι το "στημένο" παίζω-κόβω τούρτα-φαγητό-τρώω την τούρτα-παίζω και μετά φεύγω!! όοοοοοοοχι καλέ, στο σπίτι θα κρατούσα γονείς και παιδιά εδώ όλο το Σαββατοκύριακο!! Σάμπως στο σπίτι μου δεν θα συζητούσα με τους γονείς των άλλων παιδιών για το σχολείο και τους δασκάλους!! όοοοοοχι, θα μας ενέπνεε η θέα του loft μου και δεν θα μιλούσαμε για παπαριές όπως λέτε, αλλά θα αναλύαμε τις προτάσεις του Yanis (του Βαρουφάκη ντε!) στο Eurogroup. Σάμπως δέκα τετράχρονα θα διασκέδαζαν περισσότερο κλεισμένα και στριμωγμένα σε ένα μικρό δωμάτιο (μιας και οι γονείς θα καταλάμβαναν το επίσης μικρό σαλόνι και μάλιστα αναγκαστικά όρθιοι οι περισσότεροι) από ότι διασκέδασαν σε ένα μεγάλο παιδότοπο τρέχοντας, παίζοντας, γελώντας με την ψυχή τους και χοροπηδώντας! Δεν θα ξεχάσω το χαμόγελο και τη χαρά της κόρης μου και των φίλων της στο πάρτυ της, αυτό δείχνει πόσο ευτυχισμένη ήτανε εκείνη την ημέρα και αυτό ακριβώς ήθελα. Α και επίσης, αναμνηστικά χειροποίητα μικροδωράκια έδωσα στα παιδάκια και στα πάρτυ που έκανα στο σπίτι μου και στο πάρτυ στον παιδότοπο, ούτε αυτό έχει να κάνει μόνο με τον παιδότοπο ήταν άλλο ένα άτοπο σχόλιό σας... Έχοντας την εμπειρία διοργάνωσης και των δύο ειδών πάρτυ λοιπόν, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι το καλύτερο πάρτυ είναι αυτό που κάνει τα παιδιά να περνάνε καλύτερα! σε κάποιες ηλικίες ο ιδανικός χώρος ίσως να είναι ένας παιδότοπος αν το σπίτι είναι μικρό και αν φυσικά υπάρχει η οικονομική δυνατότητα, σε κάποιες άλλες που δεν θα υπάρχουν και γονείς μαζί είναι στο σπίτι. Μην τα ισοπεδώνουμε όμως όλα! το μόνο σημαντικό μειονέκτημα του παιδότοπου είναι το φαγητό που προσφέρεται σε αντίθεση με το φαγητό που θα μαγείρευες στο σπίτι. Το τελικό κόστος βγαίνει ακριβώς το ίδιο (αν το ψάξεις, γιατί ο καθένας ζητάει ότι του κατέβει!!), τα παιδιά διασκεδάζουν το ίδιο ίσως και πολύ περισσότερο στη δική μας περίπτωση τουλάχιστον. Η μουσική δεν χρειάζεται να είναι στο τέρμα, αν είναι δυνατά αρκεί μόνο να πεις στον ιδιοκτήτη να το χαμηλώσει! τόσο απλά! Ο χώρος που θα επιλέξει ο καθένας με τα δικά του κριτήρια και με τις δικές του ανάγκες είναι δικαίωμά του και αυτό θα έπρεπε να είναι απόλυτα σεβαστό από τους καλεσμένους, εκτός και αν πάνε σε ένα πάρτυ για να κρίνουν αυτόν που το διοργάνωσε όπως κάνατε εσείς, και όχι για να τιμήσουν με την παρουσία τους το παιδάκι που έχει γενέθλια και να μοιραστούν τη χαρά των γονιών του.... Συγνώμη για το μεγάλο σχόλιο....
Τι ωραία που τα γράψατε όλα!
Είναι η πρώτη φορά στα 37 μου χρόνια που κάνω σχόλιο σε άρθρο.Θελω να πω ότι το σχόλιο στο απαράδεκτο πραγματικά αρθρο είναι ότι πιο αληθινό και κοντά στην πραγματικότητα έχω διαβάσει τον τελευταίο καιρό!!!Κ ναι όταν το παιδί σου έχει μέσα στον χειμώνα γενεθλια,και ναι όταν ζεις σε μια πολυκατοικία 40ετιας χωρίς πυλωτη,και ναι όταν το σπίτι σου είναι 65τετραγωνικα ε σαν γονιός που δεν θέλει να στερήσει από το παιδί του το πάρτυ πας σε παιδότοπο!!!Για άλλη μια φορά μπράβο για το εύστοχο σχόλιο
Εγώ έχω περάσει από όλες τις φάσεις τα πρώτα γενέθλια τα κάναμε πάντα στο σπίτι. Μετά μεχρι τα 5 πηγαιναμε σε παιδότοπο γιατι αυτο που θελανε ηταν απλως να χοροπηδανε και να λερωνουν τα πάντα. Από εκεί και περα αποφάσιζαν τα ίδια τι θέλανε. Έχω κανει πάρτι με θέμα σε παιδότοπο, πάρτι με θέμα στο σπίτι. Πάρτι στην αυλή, πάρτι στο υπόγειο. Τα ποιο πετυχημένα ήταν πιτζάμα πάρτι στα 11τα γενέθλια της μεγάλης μου κόρης που κοιμηθηκαν στο σπίτι μας οι φίλες της, καναμε πασαρέλα με ρούχα και πιζαμες χορεψανε βγηκαν φωτογραφίες φαγαμε στο τραπέζι που ηταν στρωμενο με σεντόνια και κουβέρτες σαν κρεββατι ειχα γεμίσει μπαλόνια με ηλιον και πετάγανε σε όλο το σπίτι κλπ. Για τη μικρή μου μια χρονια καναμε πάρτι με θέμα "είμαι σταρ". Ειχα κολλησει φωτογραφίες με paparazzi κατα μηκος του δρόμου μας, ειχαμε στολες και μακιγιαζ για τα παιδάκια που μεταμφιέστηκαν και βάφτηκαν και εβαλαν κοσμηματα. Ειχαμε χυμο σε πλαστικά κολωνάτα ποτήρια καναμε διαγωνισμό τραγουδιου, μοντελινγκ και κοψαμε την τουρτα που ήταν μία "σταρ" όλα στη αυλή μας. Πέρυσι η μικρή μου ζήτησε να πάμε στο Λούνα παρκ (πηγαμε και περάσαμε φανταστικα) και φέτος η μεγάλη μου ζήτησε να πάμε για πατιναζ (πέρυσι πήγαμε για bowling). Όσο μεγαλώνουν...αλλάζουν και τα πάρτι.
Ως μαμα πλεον θα συμφωνησω πως ειναι καπως απροσωπο οταν ομως ημουν πιο μικρη διασκεδaζα πολυ περισσοτερο στα παρτυ που γινονταν σε παιδοτοπους απ οτι σε σπιτια οπως κ ολα τα παιδια τοτε.οποτε φανταζομαι το θεμα ειναι που διασκεδαζουν τα παιδια περισσοτερο το τι αρεσει σε μας δεν εχει σημασια η μερα γενεθλιων κ γιορτης τους ανηκει.
Δεν εχω παει ποτε σε πάρτυ σε παιδότοπο, αλλα νομίζω καταλαβαίνω τι θες να πεις αν και εχω συναντήσει χώρο που μονο τέτοιο παιδότοπο δεν θύμιζε. Ειναι διαμορφωμένος σαν σπίτι-βασικά σπίτι ειναι- με ξεχωριστά δωμάτια δραστηριοτήτων. Ενα για ζωγραφική και χειροτεχνίες, αλλου εχουν σκηνές και ξύλινα παιχνιδια και σε ενα μεγαλύτερο εχουν στήσει μεγάλες κατασκευές, ενα σαν μαγαζάκι και ενα σαν κουζινάκι. Ο χώρος ειναι ζεστός , φιλικός, και εχει ωραία αυλή με παιχνιδια για το καλοκαίρι και κούνιες. Μια μεγάλη τζαμαρία χωρίζει παιδια με γονείς και δεν βγάζεις παπούτσια!!!! Αν και μακριά απο εκει που μένουμε, ψάχνω να βρω ευκαιρίες να πάμε με την μικρη και πιστευω πως σε μεγαλύτερη ηλικία θα της εκανα μια φορά πάρτι εκει, μιας και τωρα ειμαστε μόλις κατι λιγότερο απο δυόμιση