Δεν θέλω να ξανακούσω για γέννα!
Ειμαι η μαμα Θ. και εχω εναν υπεροχο γιο 4,5 χρονων… Ειχα μια υπεροχη εγκυμοσυνη που δεν την καταλαβα καθολου, εκτος απο κατι μικροπονακια στη μεση. Δεν ενιωθα εγκυος, ολα τελεια!!!
Ειχα ομως μια πολυ δυσκολη γεννα, πολυωρη. Γεννησα μολις μπηκα στη 37η εβδομαδα τελειως απροοπτα. Ειχα παει επισκεψη στο γιατρο μου, μου εκλεισε ραντεβου να με ξαναδει σε μια εβδομαδα και μολις βγηκα ξεκινησαν οι πονοι στη μεση… Δεν εδωσα σημασια μιας και μολις ειχα εξεταστει, λεω ειναι απλα πονακια και πηγα σπιτι να ξεκουραστω. Ομως ολα χειροτερεψαν, αρχισα να ποναω υπερβολικα και τελικα πηρα τη γιατρο μου και πηγα στο νοσοκομειο…
Μετα απο ατελειωτες ωρες πονου και κουρασης δεν μπορεσα να βοηθησω αλλο, ηταν πανω απο τις δυναμεις μου… Προσπαθουσα μα δεν εβγαινε δυναμη… Ζηταγα καισαρικη μα τιποτα…
Τελικα γεννησα φυσιολογικα την επομενη μερα, ο μικρος βγηκε με βεντουζα τυλιγμενος σε τρια σημεια με το λωρο, καταμαυρος και με βοηθεια να αναπνευσει -με μαλαξεις- εκλαψε μετα απο λιγη ωρα με εμενα σχεδον αναισθητη να με βαζουν στο οξυγονο και να τα βλεπω ολα ασπρομαυρα!!! Το παιδακι μου ειχε ενα τεραστιο αιματωμα για μερες απο τη βεντουζα και τα ποδαρακια του κατατρυπημενα μιας και καθε μερα εκανε εξεταση για ικτερο επι 16 μερες και 2 μερες θερμοκοιτιδα απο τον υψηλο ικτερο λογω βεντουζας…
Εμενα με γεμισανε ραματα μεσα εξω, με εραβαν μιαμιση ωρα σε φυσιολογικο τοκετο!!! Και για 40 μερες καθομουν απο τους πονους σε σωσιβιο!!!
Τρια χρονια μετα εμφανισα φλεβικη ανεπαρκεια, εγχειριστηκα περυσι… Απο την αρχη εβλεπα μετα τη γεννα να αλλαζουν τα ποδια μου εμφανιση σταδιακα, να νιωθω κοπωση και τρεμουλο… Αυτα απο το σπρωξιμο…
Μετα απο αυτο ουτε να ξανακουσω για γεννα… Το παιδακι μου το λατρευω και δεν μετανιωνω οσα και αν περασα. Θα τα ξαναπερναγα, οπως ολες μας για τα παιδια μας. Τελος καλο, ολα καλα… Μα ο φυσιολογικος τοκετος δεν ειναι παντα η καλυτερη λυση…
Απο τη μια δεν θελω αλλο παιδι απο φοβο για τη γεννα, αλλα αν το μετανιωσω γινεται;
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Εγώ ήμουν μια περίεργη περίπτωση, ευχή και κατάρα μαζί. Γέννησα σε 2,5 ώρες φυσιολογικά, χωρίς τεχνητούς. Μου σπάσαν τα νερά μόνα τους και μετά με έπιασαν οι πόνοι. 2,5 ώρες είναι η ευχή... Μηδέν ταλαιπωρία τόσο για μένα όσο και για το μωρό. Όλοι μου λένε 'τυχερη!'. Και ναι, είμαι! Αλλά από την άλλη ο τόσο σύντομος τοκετός συνεπάγεται με το να μην προλάβει το σώμα σου και το μυαλό σου να προσαρμοστεί στον πόνο και να συνηδειτοποιησει τι γίνεται. Δεν πρόλαβε να συμβαδισει η επισκληριδιος με το σώμα μου καθώς αφού την έκανα έφτασα τέλεια διαστολή σε δέκα λεπτά. Άρχισα να σπρώχνω και να νιώθω ότι με σκίζουν στα δύο. Αποτέλεσμα όλης της γρηγοραδας και του πόνου ήταν να πανικοβληθω. Ένιωσα και την περινεοτομη (απαραίτητη καθώς το μωρό έβγαινε με το κεφάλι αλλά και με το χέρι μπουνιά πάνω στο πρόσωπο οπότε δε χωραγαν μαζί. Ένιωσα και το πρώτο ράμμα ώσπου μου κάνανε τοπική για να συνεχίσουν. Όλο αυτό ήταν η καταρα. Για μέρες δε μπορούσα να κοιμηθώ καθώς νόμιζα ότι νιώθω το σκισιμο και το ράψιμο ξανά και ξανά σαν να μου το κάνουν εκείνη τη στιγμή. Τυχερή μεν αλλά για τον ίδιο λόγο που είχα τύχη είχα μετά ψυχοσωματικους πόνους από κάτω. Ο γιατρός εξαίρετος, μου εξήγησε ότι πόνεσα γιατί δε συμβαδίζει η επισκληριδιος και γιατί δεν προετοιμάστηκαν ψυχολογικά καθώς οι πόνοι μου ξεκίνησαν αμέσως στο 5λεπτο με διαστολή 6, δεν ήρθαν λίγοι λίγοι και ήπιοι ώστε να δυναμώσουν σταδιακά.
Η ίδια το έγραψες μόνη σου "θα το ξαναπέρναγα". Αυτό από μόνο του μας λέει πολλά ή μάλλον εσένα την ίδια θα έπρεπε να σου λέει πολλά! Ότι, προφανώς, μέσα σου δεν είσαι κατασταλλαγμένη, ότι δεν είσαι σίγουρη ότι δεν πρέπει να κάνεις κ 2ο παιδί ή ότι αν δεν θέλεις να αποκτήσεις ένα ακόμα παιδάκι. Γι' αυτό σκέψου το καλά πριν χαθεί ο χρόνος (ελπίζω να καταλαβαίνεις τι εννοώ).