Η εμπειρία τοκετού μου στην Ελβετία!

Αγαπημενες μου μανουλες, μαμαδες, μητερες!

Διαβαζω χρονια τις ιστοριες σας και ομολογω πως εχω βιωσει ολη τη γκαμα συναισθηματων, αλλοτε χαρα, αλλοτε θλιψη και μερικες φορες τρομο απο τις ιστοριες τοκετου σας. Ουσα πλεον μαμα ενος κοριτσιου 13 μηνων πλεον, αποφασισα μαζι σας να μοιραστω την ιστορια μου που κι αυτη οπως τοσες αλλες εχει λιγο απο ολα. Πολλη χαρα, λιγο φοβο και μια ελαφρια μελαγχολια. Ο λογος;;; Ετσι απλα γιατι εσεις θα με νιωσετε και θα ταυτιστειτε μαζι μου… και θα γελασετε και θα δακρυσετε… ποιος αλλος θα μπορουσε καλυτερα;;;

Ας τα παρουμε ομως απο την αρχη. Γνωρισα τον συζυγο μου το 2012 και αμεσως ερωτευθηκαμε και μειναμε μαζι!!! 3 μολις μηνες μετα εκεινος οργανωσε την πιο υπεροχη προταση γαμου με ρομαντικη μουσικη, αστακομακαροναδα και κερια παντου!!! Η απαντηση;;; Ε η αναμενομενη!!!

Στις 6 Δεκεμβριου ανημερα του Αγιου Νικολαου παντρευτηκαμε με πολιτικο γαμο, 7 μηνες μετα το πρωτο ραντεβου! Σημαντικη μερα για εμενα αφου εκεινη την ημερα γιορταζει ο πολυαγαπημενος μου πατερας που εχασα πριν 18 χρονια, εφηβη ακομα, αλλα και ο αντρας της ζωης μου… ο αντρας μου!

Στις 25 Δεκεμβριου κραταω το πρωτο θετικο τεστ εγκυμοσυνης! Απιστευτη χαρα αλλα και ενας μικρος πανικος μπροστα στο αγνωστο! Δυστυχως ομως λιγες μερες μετα στις 3 Ιανουαριου το μωρακι μας με μια βιαιη αποβολη εφυγε απο κοντα μας, αφηνοντας με συντετριμμενη και τον αγαπημενο μου να νιωθει υπευθυνος αλλα και ανικανος να με βοηθησει να το διαχειριστω. Εκανε τα παντα για να με κανει να νιωσω καλα αλλα δυσκολευτηκα να το ξεπερασω.

Η πρωτη μου ερωτηση στον γιατρο μου: Ποτε μπορουμε να ξαναπροσπαθησουμε;;;

– Αμεσως! μου ειπε κι εμεις το καναμε.

Ξαναεμεινα εγκυος αλλα μετα την αποβολη δεν ειχα προλαβει να αδιαθετησω και ετσι και δεν το ειχα καταλαβει, απλα περιμενα τη περιοδο μου η οποια ομως αργουσε κι εγω νομιζα οτι χρειαζεται χρονο για να ξαναρυθμιστει ο κυκλος μου. Στο μεταξυ ειχα ενα ατυχημα και βρεθηκα να χειρουργουμαι στα επειγοντα του ΚΑΤ για ριξη τενοντα ουσα εγκυος αλλα χωρις να το γνωριζω.

10 μερες μετα ερχεται η περιοδος μου οπως νομιζα αλλα δεν τελειωνε και δεν τελειωνε και περνουσαν οι μερες και ο αντρας μου να φωναζει να μιλησω με τον γιατρο. Καποια στιγμη πειστηκα και τον πηρα. Η πρωτη του οδηγια ηταν «Κανε ενα τεστ εγκυμοσυνης και ελα αυριο απο το ιατρειο να σε δω«

Μα τι μου λεει τωρα αυτος, σκεφτηκα… τεστ εγκυμοσυνης;;; Ειναι δυνατον;;; Ε και ομως ηταν… οχι αχνο ροζ, καραροζ που λεμε! Σε ενα δευτερο ειχα το αποτελεσμα!!! Ομως για κατσε εγκυος και περιοδος που δεν τελειωνει;;; Και χειρουργειο πριν 10 μερες;;; Με ζωσαν τα φιδια. Και δυστυχως αυτο που φοβομουν ηταν ατελης αποβολη και επρεπε να κανω αποξεση. Δεν θελω να το επεκτεινω εδω,  φανταζεστε τα συναισθηματα και την απογοητευση…

Μετα απο αυτα λοιπον και με οδηγιες να παρω αντισυλληψη για 6 μηνες αφησαμε το σχεδιο «μωρακι» για αργοτερα, αλλωστε ειμαστε νεοι λεγαμε, εχουμε καιρο. Μας απορροφησε η δουλεια και αργοτερα η αποφαση μας να μετακομισουμε στο εξωτερικο κι ετσι περασαν 2.5 χρονια που δεν σχεδιαζαμε, ουτε συζητουσαμε για παιδι και πιο πολυ εγω που δεν ηθελα να ξαναζησω τετοια εμπειρια. Στο μεταξυ ο αγαπημενος μου αδελφος παντρευτηκε μια υπεροχη κοπελα και εκανε εναν κουκλο που αλλον τετοιο παιδαρο καταξανθο γαλανοματη δεν εχω ξαναδει!!! Υπεροχο και σαγηνευτικο πλασμα!!! Και δωσ’του παιχνιδια και αγαπες με τον μπεμπη και ταξιδια πανω κατω για να τον δουμε… Και ερχεται η συζητηση απο τον αντρα μου στην αρχη χαλαρα, αλλα στη συνεχεια με λιγη πιεση γυρω απο το θεμα παιδι.

Εμεις; μου ελεγε, ποτε θα το βαλουμε μπροστα;;; Καλα πινουμε, ταξιδευουμε, αλλα και τι ζωη ειναι αυτη, χωρις ενα γιο να παιζω playstation;;;

Τρομαρα του ηθελε και γιο. Ε με τα πολλα το ξαναβαλαμε μπροστα και τελος Μαιου του 2015 κρατουσα ακομα ενα τεστ εγκυμοσυνης θετικο… παγωμαρα και φοβος πουθενα χαρα… και αν αποβαλλω ξανα;;; Και αν εχω προβλημα και το μωρακι μου βγει αρρωστο, τι ζωη θα του προσφερω;;; Θα φτασω μεχρι το τελος;;; Και αλλες πολλες σκεψεις και δακρυα αντι για χαρα… Μονο ο καλος μου μου ελεγε συνεχεια οτι ολα αυτη τη φορα θα πανε καλα και να μην αγχωνομαι.

Και για πρωτη φορα στις 8 εβδομαδες ακουσαμε καρδουλα κι εγω πηρα μια σακουλα φαρμακα λογω ιστορικου. Στοχος η 12η εβδομαδα… ποια γεννα μετα απο τετοιες λαχταρες. Και φτανουμε στη 12η και απο τη χαρα του με εχει ταισει τοσες σοκολατες που εχω παρει ηδη 4 κιλα αλλα χαλαλι για να βγει γλυκο το μωρο μας και γλυκαμενο που το περιμενουμε πως και πως!!! Αλλα και εδω μια μαυρη σκια περασε απο πανω μας.

Τα αποτελεσματα των αιματολογικων εδειξαν πιθανο συνδρομο down και εγω εχασα τη γη κατω απο τα ποδια μου… Τι να μου λενε δεν ειναι τιποτα σιγουρο και θα το τσεκαρουμε, χαλια μαυρα η ψυχολογια μου. Κι εκει για αλλη μια φορα ο καλος μου μου ετριξε τα δοντια και μου ειπε οτι στα δυσκολα οργανωνομαστε, δεν κλαιμε τη μοιρα μας. Και με τις οδηγιες του καλου μου γιατρου εκανα το Harmony Test, μια εξεταση DNA που θα μας ελεγε με αποδειξεις και οχι με ενδειξεις την αληθεια… plus το φυλο του μωρου μας. Ειχαμε κανονισει διακοπες οποτε εκανα το τεστ και εφυγα την επομενη για το νησι μου τη Σαντορινη με το μωρακι μου στη κοιλια και περιμενοντας τα αποτελεσματα.

15 μερες μετα βγηκαν τα αποτελεσματα… ημασταν στη παραλια και πιναμε εγω χυμο και ο αγαπημενος μου τον καφε του. Αρνητικο σε ολα τα συνδρομα και… κοριτσι!!! Κοριτσαρος, τι κοριτσι τωρα που τη χαζευω!!! Ο αντρας μου επαθε σοκ… τον ειχε σιγουρο τον γιο χαχα!!! Τελικα εμαθε να φτιαχνει κοτσιδες και να τρελενεται για το ροζ… ισως παιζει με το επομενο νινι playstation αν μας αξιωσει ο Θεος να κανουμε.

Η εγκυμοσυνη μου θα ελεγα οτι ηταν μια πολυ καλη τυπικη εγκυμοσυνη. Ναυτιες το πρωτο τριμηνο, το δευτερο τιποτα και το τριτο με τσακσαν οι καουρες και λογω των πολλων κιλων που εβαλα (τερματισα στα 28) με πονουσαν τα γονατα μου και η μεση μου.

Και φτανουμε στη πολυποθητη ΠΗΤ 06/02/2016. Εγω πρησμενη απιστευτα με αποστευτες καουρες και αγωνια. Η μαμα μου ειχε ερθει 3 εβδομαδες νωριτερα γιατι πιστευε οτι θα εχω γεννησει και ειχε κλεισει εισητηριο επιστροφης για τις 14 Φεβρουαριου. Ο γιατρος μου με ειχε ενημερωσει οτι θα πηγαιναμε για φυσιολογικο τοκετο εκτος απροοπτου, αφου δεν υπηρχε καποιο αλλο προβλημα. Ο αντρας μου να εχει αγχωθει γιατι δουλευε συνεχεια βραδινες βαρδιες μηπως ερθει η ωρα να γεννησω κι εκεινος λειπει και η μαμα μου να μου λεει να πω του γιατρου να με βαλει για καισαρικη για να προλαβει να δει το μωρο πριν φυγει. Ατιμη κριση βλεπεις, τα οικονομικα χαλια για αλλαγες εισητηριων. Εγω να εχω καταστενοχωρηθει που με αγχωναν αλλα με πεισμα τους ξεκαθαριζα οποτε θελει η μικρη θα ερθει ο γιατρος μου ειπε μετα την ΠΗΤ εχω ακομα 2 εβδομαδες περιθωριο.

Ξημερωνει 06/02/2016 Σαββατο και απο την προηγουμενη μερα μου ειχε πει ο γιατρος μου οτι πλεον θα με βλεπει καθε 2 μερες, αλλα ολα βαινουν καλως. Η γραμματεας μου μου ειχε βαλει λιγο τις φωνες για τα κιλα που ειχα παρει και μου ελεγε οτι τα μωρα ερχονται με τα χιονια ή οταν εχει πανσεληνο!!! Να σημειωσω εδω οτι ολα αυτα τα ζουσα στην ομορφη Ελβετια που μενω εδω και 3 χρονια. Επισης μου ελεγε τα μωρα ερχονται συνηθως τη νυχτα και δωστου αγχος ο αντρας μου. Και αφου ξημερωσε η ΠΗΤ κι εγω δεν εχω κανενα δειγμα για τοκετο το βραδυ πριν κοιμηθω, απλα ξεπρηστικα λιγο στους αστραγαλους. Οπα λεω εδω ειμαστε, ερχεται η κορακλα!!!

Και περναει και η Κυριακη και το βραδυ της Κυριακης παει για δουλεια ο αντρας μου εγω και η μαμα μου για υπνο. Αλλα δεν με επαιρνε ο υπνος ειχα μια ανησυχια και 28 παραπανισια κιλα μη ξεχνιομαστε. Τελικα με πηρε ο υπνος και ξυπναω στις 4 το πρωι, κοιταω το ρολοι και εκεινη τη στιγμη νιωθω ενα «τακ» δεν ξερω πως να το περιγραψω. Σαν να ανοιξε η πορτα για να ερθει το μωρο μου στη ζωη!!! Αλλα εγω προσπαθω να κοιμηθω ξανα και αλλαζω πλευρο, λεω ιδεα μου ειναι!!! Ομως δεν με παιρνει ο υπνος και στις 04:30 σηκωνομαι για να παω στο μπανιο… και σπασαν τα νερα και νερα παντου στο στρωμα στη μοκετα.

Εγω ψυχραιμη παιρνω τηλεφωνο τον καλο μου που ειχε το κινητο του συνεχεια πανω του και του λεω «Αγαπη μου, μην αγχωθεις, σπασαν τα νερα, σε περιμενω, μη τρεχεις«. Στην εταιρια του ολοι ηξεραν οτι ειμαι εγκυος και του ειχαν πει οταν χτυπησει το τηλεφωνο τα παρατας ολα και φευγεις, μονο φωναξε μας οτι φευγεις χαχα!!! Εγω στο μεταξυ κατεβαινω τις σκαλες και ανοιγω τη πορτα στο δωματιο που κοιμοταν η μαμα μου. «Μαμα ξυπνα, ηρθε η ωρα».

Η κυρια πηγα εκανα ντους. εβαλα καθαρα ρουχα. ξυριστηκα, η μαμα στο μεταξυ μαζευε τα νερα. Και μολις ετοιμαστηκα, εφτασε και ο αντρας μου, μας πηρε πηραμε και τις βαλιτσουλες μια δικη μου και μια για τη μπουμπου μου, τα ειχα ετοιμασει ολα ροζ, σουπερ, πλυμμενα, σιδερωμενα για τη μπουμπουκα μου!!!

Φτανοντας στο νοσοκομειο λογω κοστους δεν θα ειχα τον γιατρο μου αλλα θα γεννουσα στην εφημερια σε μια ξενη χωρα και μη μιλωντας ακομα καλα τη γλωσσα, αλλα εγω ελεγα ειμαι μαθημενη στα δυσκολα, δε μασαω. Και καλα εκανα.

Μου συμπεριφερθηκαν πολυ ομορφα, στην αρχη με πηγαν στο δωματιο των Ωδινων, με εξετασαν, μου ειπαν εχω διαστολη 2 και αν αντεχω τον πονο. Καλε ναι μια χαρα ειμαι, τους ελεγα, που να φανταστω τη συνεχεια… Πολυ συντομα μας πηγαν στην αιθουσα τοκετου και επετρεψαν να ειναι μεσα και η μαμα μου και ο αντρας μου. Φορουσα τα δικα μου ρουχα, δεν μου εκαναν κλυσμα, ουτε με ξυρισαν. Μου εβαλαν ενα μηχανημα και μου ελεγαν οποτε τους χρειαζομαι να παταω ενα κουμπι. Εδω επιασαν οι πονοι για τα καλα ομως, εγω να φωναζω συνεχεια η μαμα μου να μην αντεχει, ο αντρας μου αυπνος, κουρασμενος, μια να παρηγορει την πεθερα και μια εμενα που τον εβριζα που με εβγαζε φωτογραφιες ενω εγω πονουσα.

Καποια στιγμη ηρθε η μαια και μου λεει «Θα σου βαλω κατι ζεστο στη κοιλια για τον πονο και κατι αναλγητικα στον ορο»

Jesus, αυτα τα λετε αναλγητικα, της λεω, δεν αντεχωωωωωωω!!!!

Η μαμα μου ημιλιποθιμη… «Μα εχει γεννησει 2 παιδια αυτη η γυναικα φυσιολογικα;» ελεγα μεσα στο πονο μου

Και ερχεται η κρισιμη ερωτηση «Θες να κανουνε επισκληριδιο;»

Τιιιιιι;;;; Στη χωρα μου σχεδον ολες γεννανε με επισκληριδιο, τους φωναξα!

– Ερχεται η γιατρος, ειναι στο δρομο και θα στη κανει!

– Στο δρομο; Ποιο δρομο;;;; Δεν εχετε γιατρο σε αυτο το νοσοκομειο;;;

Εκ των υστερων μου εξηγησαν οτι παντα εχουν γιατρο, απλα επεσα στην αλλαγη βαρδιας και επρεπε να με αναλαβει αυτη που θα ηταν εκει για τις επομενες 8 ωρες και οχι αυτος που σχολουσε. Ε μια λογικη την εχει οσο να πεις. Μια γλυκομιλητη ευγενεστατη κυρια ηρθε και μου εξηγουσε βημα βημα τι κανει και να μη φοβαμαι! Δεν φοβαμαι, κυρια μου, ποναω, της ελεγα. Ποτε δεν φοβομουν γιατρους και βελονες, κανε οτι θες, αρκει να μην ποναω αλλο.

Σε 10 λεπτα αρχισα να ροχαλιζω, η μαμα τελικα δεν λιποθυμισε, ουτε ο αντρας μου κι εγω σταματησα να γκρινιαζω και να φωναζω. Στο μεταξυ ηρθε και ο πεθερος μου στο καφε του νοσοκομειου και πηγαν ολοι εκει αφου εγω επεσα και κοιμηθηκα. Εδωσαν στον αντρα μου κλειδι της αιθουσας τοκετου να μπαινοβγαινει και ερχοντουσαν να με τσεκαρουν καθε 10 λεπτα. Μετα απο 8 ωρες και αφου μου χορηγησαν τεχνητους πονους γιατι λογω της επισκληριδιου σταματησε να πηγαινει γρηγορα η διαδικασια και φτανουμε στη πολυποθητη στιγμη.

Μια ωρα πριν μου ειχαν πει να καλεσω τον αντρα μου να ειναι μαζι μου στις εξωθησεις. Και αφου φτασαμε διαστολη 10, ηρθε η μαια και η γιατρος και καποιες αλλες και μου λενε σπρωχνε. Εγω απο τη μεση και κατω παραλυτη και να μου εκοβαν ποδια ουτε που θα το καταλαβαινα. Αλλα με ολη τη δυναμη σωματος και ψυχης εσπρωχνα γιατι φοβομουν μη με πανε για καισαρικη αν δεν τα καταφερω. Οχι γιατι ειμαι εναντια στη καισαρικη, ισα ισα ειστε ηρωιδες οσες το κανατε αυτο. Αλλα φοβομουν πως θα φροντισω το μωρο μου ολομοναχη σε μια ξενη χωρα χωρις συγγενεις, χωρις τη μαμα μου και με τον αντρα μου να δουλευει καθε μερα. Και με αυτες τις σκεψεις πηρα δυναμη και μετα απο μιση ωρα, ισως και μια, δεν θυμαμαι η αληθεια ειναι, βγηκε ενα μωρο, πρησμενο, χοντρο με πααααααααρα πολλα μαλλια, ασχημουτσικο, ιδια ο μπαμπας της!!

Και εγω απλα τη κοιτουσα δεν εκανα κινηση να την αγκαλιασω απο το σοκ. Ο αντρας μου εκλαιγε…

«Παρε το αγκαλια, συγχαρητηρια, ειναι το μωρο σου, δικο σου ειναι» μου ειπε η γιατρος και με επανεφερε στη πραγματικοτητα!!!

«Χαρουμενε μπαμπα, θα κοψεις τον λωρο;» ειπε η γιατρος στον αντρα μου που παρανυχιδα ματωνει και κανει λες και ηρθε η συντελεια του κοσμου. Και τον εκοψε και μας αφησαν για λιγο μονους την οικογενεια μας πλεον να γινουμε ενα ολοι μαζι!!!

Σημερα κλεισαμε 1 ετους, το μωρο μου ειναι υγιεστατο, πανεξυπνο, πανεμορφο, μα τι θα ελεγε η μαμα κουκουβαγια!!! Το συμπερασμα που εβγαλα απο την χωρα που μενω ειναι οτι ο τοκετος ειναι κατι φυσικο, δε χρειαζονται παρεμβασεις, ουτε αποστειρωσεις, απλα το προσωπικο λειτουργει σαν θεατης εκπαιδευμενος να παρεμβει μονο αν χρειαστει και για να δωσει οδηγιες!!! Και δεν θα μετανοιωσω ποτε που ηταν μεσα ο αντρας μου στον τοκετο γιατι δεν με νοιαζει που με ειδε στα χειροτερα μου ουτε αυτον τον ενοιαξε… ειχε δικαιωμα να δει το παιδι του να ερχεται στο κοσμο και μονο καλο μας εκανε αυτο και μας εδεσε περισσοτερο και αγαπηθηκαμε περισσοτερο και θελουμε το ιδιο ο ενας τον αλλο!!!

Σας ευχαριστω που υπαρχετε στη ζωη μου!!!

Ευχομαι σε ολες σας να ζησετε μια τοσο ομορφη ιστορια σαν τη δικη μου και με κανενα πονο!!!

Μαμα Παναγιωτα
 

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com