Η δική μου ευτυχισμένη ιστορία

Η ιστορία της Αννας

Με τον άντρα μου ημασταν μαζί ήδη 5 χρόνια πριν αποφασίσουμε να παντρευτούμε. Θελαμε αμέσως οικογένεια, οπότε 1 μήνα μετά το γάμο μας κρατάω στο ένα χέρι μου ένα αχνό θετικό τεστ εγκυμοσύνης, και στο άλλο το τηλεφωνο. Το ανακοινώνω στον αντρούλη μου με κλαμματα γιατί (χωρίς να ξέρω) με είχε πιασει ένας μεγάλος φόβος!!!

Για να μην μακρυγορώ, είχα μια ΤΕΛΕΙΑ εγκυμοσύνη και την έζησα πολύ δυνατα!! Από ζαλαδες και αναγούλες πολυ λίγο ταλαιπωρήθηκα (εχασα και 5 κιλα τους πρώτους 3 μήνες). Απλά μου είχε κλεισει η όρεξη…. (μου ξανανοιξε στον 7ο μήνα). Πλέαμε σε πελάγη ευτυχίας και οι δυό μας. Η εγκυμοσύνη δεν μου άλλαξε καθόλου την καθημερινότητα. Συνεχισα να εργάζομαι, να κάνω το νοικοκυριό μου κανονικότατα και να απολαμβάνω την προσοχη που μου δείχναν όλοι!!! 

Ως ΠΗΤ ειχα την 6η Σεπτέμβρη 2011. Οταν όμως μπήκα στον μήνα μου, ο μπεμπούλης δεν έλεγε να εμπεδωθεί… Δρόμους επαιρνα, δρόμους άφηνα (και είχε και την αυγουστιάτικη ζέστη) αλλα η κοιλιά μου να κοιτάει τον Θεο….

Ο γιατρός μου ειπε ότι είναι μεγάλο το μωράκι και δεν χωράει από την λεκάνη μου. «Να μην το ταλαιπωρήσουμε και εκεινο και εσενα» και να μου κλεισει χειρουργείο για καισαρική. ΄

Εγω ανενδοτη, ήθελα φυσιολογικο τοκετό… (αφου όλα κυλησαν ομαλα μεχρι τώρα γιατί να στραβώσουν στο τελος αναρωτιόμουν)

Τελικά στις 5 του Σεπτεμβρη, στις 9 το πρωι είχαμε ραντεβου με το γιατρό για το εβδομαδιαίο καρδιοτακογράφημα… αλλα στις 7 μου σπάσαν τα νερα, όμως δεν πόναγα καθόλου!

Ο άντρας μου ήταν έτοιμος να φυγει για κάποιες εξωτερικές δουλειές και τον γυρισα πίσω από την πόρτα…. λεγοντας του να φέρει και την σφουγγαρίστρα

Αφου έκανα ενα ντουσάκι, ξεκινήσαμε για το νοσοκομειο (ειναι δημοσιο και μολις 11 λεπτά απο το σπίτι μας), μέσα στην καλή χαρα και στα γέλια. Δεν φοβόμουν καθόλου και ανυπομονούσα να κρατήσω στην αγκαλιά μου το μωράκι μας.. (ειχα παρει και όλο το μηνα και ηθελα να γεννησω πια).

Φτανοντας στο νοσοκομειο μου πηραν το απαραιτητο ιστορικο, ξυρισματα κτλ κτλ. Στο μεταξύ ειχαν καταφτάσει και όλοι οι δικοί μας.

Ομως δεν πόναγα καθόλου (μονο τα νερα συνέχιζαν να τρέχουν) και έτσι με πήγαν στο δωματιο μου μέχρι να πονέσω…

Εκει βλέπω όλους τους δικούς μας και ημασταν σαν εκδρομή, μέσα στα γέλια, στα πειράγματα και στις φωτογραφίες!!!

Αφου όταν με πήρε η ξαδέλφη μου τηλεφωνο για να μου φέρει κατι αν το χρειάζομαι οταν θα ερχόταν, της λεω «Φέρε τσιμπιδακι για τα φρύδια και καθρεφτάκι γιατί δεν πρόλαβα να καλλωπιστώ«

Τελικα κατα τις 12:30 αρχίζω να πονάω σαν τη περιόδο και κατα τις 3 οι πόνοι είχαν δυναμώσει. Τοτε με πήγαν στην αιθουσα ωδινων και μέχρι τις 7 οι διαστολή να εχει κολλήσει στο 5, η κοιλιά μου να είναι πολυ ψηλα, και το μικρό μας να αρχίζει να ρίχνει παλμούς. 

Δεν φοβήθηκα καθόλου, μπορώ αν πω ότι το διασκέδαζα με τον αναισθησιολογο και έτσι οι πόνοι γινόντουσαν λίγο πιο υποφερτοι. Κατα τις 8 βλέπω τον άντρα μου να μπαινει μεσα στο δωμάτιο (παρόλο που ειναι δημόσιο το νοσοκομειο και δεν επιτρεπεται) μαζι με το γιατρό μου. Μου λεει ο γιατρός ότι το μωρό δεν λεει να εμπεδωθει, οτι δεν μπορει να το νοιωσει από κατω με το χέρι του, και ότι προτεινει την καισαρική. Βεβαια αν του πούμε να περιμένουμε για να εξελιχθει θα κάνει ότι του πούμε. 

Μενοντας μόνη με τον άντρα μου και αρκετα πιασμένη από τις τοσες ώρες στο κρεβάτι και τους πόνους του αρχίζω να σκεφτομαι το ενδεχόμενο της καισαρικής πιο σοβαρα. Εκεινη τη στιγμή βλέπω ότι οι παλμοί του μικρούλη μας από τους 170 πεφτουν στους 80-90 και πανικοβάλλομαι. Φωνάζει ο άντρας μου το γιατρό και του λεει «καισαρική τωρα«. 

Απο εκείνη τη στιγμή αρχίζουν οι υπεροχες στιγμές!

Καθησυχασμένη πλέον ότι σε λίγα λεπτα θα κραταω το μωράκι μας, αρχίζω να το διασκεδάζω και να κάνω πλάκα με τις μαιες, με τον άντρα μου και τον ανασθησιολογο!!!

Στις 5 Σεπτεμβριου 2011 και ώρα 21:44 γεννήθηκε ο θησαυρούλης μας, 3700 ο καλός μας!!!!

Εκεινη τη στιγμή δεν μπορεσα να δω πολλα πράγματα γιατί είχα το σεντόνι μπροστά μου παρα μόνο ότι όταν τον βγάλανε τους κατούρησε…..!!!!

Οταν μου το φεραν για να το θηλάσω ένοιωθα ότι κρατάω όλο τον κόσμο στα χέρια μου!!!

Απο κείνη την ημέρα είμαστε αυτοκόλλητοι και πλεον είμαστε μια χαρούμενη οικογένεια…. που ευελπιστουμε να την αυξησουμε σύντομα!!!!

Ευχομαι σε όλες τις υποφηφιες μανούλες να έχουν μια τοσο καλή εγκυμοσυνη και γεννα (εστω και με καισαρική) όπως εγω και να το διασκεδάσουν οσο μπορούν!!!!