Νιώθω πως μου καταστρέψανε την πιο όμορφη μέρα της ζωής μου!

Με το Γιωργο ημασταν μαζι ηδη 2 χρονια το Νοεμβρη που περασε και εγω εγκυος στο κοριτσακι μας, χωρις να το ξερω. Το μαθαμε στις 3/12! Χαρα, αγχος, ολα αυτα τα αναμικτα συναισθηματα που κατακλυζουνε ολα τα ζευγαρια φανταζομαι…. Μια εννοια παραπανω την ειχα εγω, επειδη εχω κινητικο προβλημα, περιφερικη πολυνευροπαθεια, πως θα τα κανω, πως θα στηριχτω, θα βαρυνω, θα τα βγαλω περα;;….

Επιλεξαμε τον καλυτερο γιατρο για τα δεδομενα εδω της επαρχιας μας, εγω πολυ ευχαριστημενη.

Η 1η μας δυσκολια ερχεται μετα τις γιορτες οπου επρεπε να κανω ληψη τροφοβλαστη μιας κι εχουμε και οι δυο μας στιγμα β μεσογειακης αναιμιας, αλλα ολα καλα τελικα και η κυηση συνεχιστηκε κανονικα.

Και οι μηνες περνανε, και το μωρακι μας μια χαρα στη φωλιτσα του, και οι επισκεψεις στο γιατρο ικανοποιητικες, και η απαντοχη μεγαλη για να γεννηθει, ολα καλα εκτος απο κατι κρισεις δυσπνοιας που παθαινα και με στειλανε για σπιρομετρηση οπου εκει φανηκε πως οι πνευμονες μου λειτουργουνε κατα 72%, ειτε επειδη ειμαι εγκυος και πιεζονται ειτε στα πλαισια της πολυνευροπαθειας, αλλα εγω χαλαρη, ξερω τι μου γινεται.

Ο γιατρος μου μιλαει με το νευρολογο μου οπως κι εγω, παιρνουμε το οκ για επισκληριδιο και κλεινουμε για καισαρικη στις 16/7/2014.

Το μωρο ομως ειχε αλλα σχεδια και πηγαινοντας στις 10 Ιουλιου ξημερωματα στο νοσοκομειο, εντοπιζουμε συσπασεις ανα 4 λεπτα και διαστολη 2! Ερχεται!! Σε συνεννοηση με το γιατρο μου μου χορηγουνε κατασταλτικα και το πρωι ερχεται και μου ανακοινωνει πως η καισαρικη θα γινοταν εκεινη τη μερα! Ειδοποιω τα σογια, κανω ποστ στο FB (:P) καταχαρηκανε ολοι και τωρα επρεπε να περιμενω γιατι γινοτανε πανικος εκεινη τη μερα απο χειρουργεια…

«Mη φας και μη πιεις» οι εντολες κι εγω τις εκτελεσα ευλαβικα και περιμενα υπομονετικα…

Ξαναρθε ο γιατρος μου, ηρθε ο νευρολογος μου, ηρθε η αναισθησιολογος νο1, ο αναισθησιολογος νο2, ριχνανε μια ματια και φευγανε, ωσπου λιγο πριν μπω για καισαρικη ο αναισθησιολογος νο2 μου πεταει τη βομβα «το ξερεις οτι θα πας να γεννησεις στο Αλεξανδρα στην Αθηνα, ε;«…. και μενω εγω στηλη αλατος να τον κοιταω και ρωταω «ποτε;; και γιατι;;;;» και μου λεει «περιμενουμε τηλέφωνο, σε καμια ωρα θα ερθει η ντακοτα και θα σε παρει και επειδη δεν αντεχουνε οι φλεβες σου θα σου βαλω ενα φλεβοκαθετηρα στο ποδι που θα τον στηριξω με ραμματα… Κι ολο αυτο για το δικο σου καλο, η περιπτωση σου ειναι ιδιαιτερη, εχεις κανει ενα χειρουργειο στη μεση και μας μπερδευει με την επισκληριδιο και ειχες και δυσπνοιες….«

Εγω δεν ηθελα πολυ να αρχισω τα κλαματα, κοιταξα το Γιωργο και αυτος στα χαμενα, του λεω πηγαινε ριξε δυο πραγματα σε μια βαλιτσα, του λενε πως δε μπορει να με συνοδεψει γιατι θα εχει και αλλα περιστατικα στη ντακοτα και δεν εχει χωρο κτλ, κ αναγκαστηκε να βγαλει εισιτηριο με αεροπλανο να ερθει με τη πεθερα μου μαζι αργοτερα.  Στο μεταξυ ηρθανε για το φλεβοκαθετηρα, εκει σπαραξα, πως εκατσα Χριστε μου και το βαλανε αυτο το πραγμα…; Οσοι ειχανε ερθει να με δουνε ξαναμπηκανε μεσα στο δωματιο με τα ματια γεματα δακρυα…

Ο γιατρος μου με διαβεβαιωσε οτι απο μαιευτικης πλευρας ειμαστε πολυ καλα αλλα δε με αναλαμβανανε οι αναισθησιολογοι τελευταια στιγμη αν και ξερανε για μενα και εκεινος δε μπορουσε να κανει κατι επιπλεον.

Να μη τα πολυλογω, ταξιδεψα μονη χωρις συνοδο με τη ντακοτα, με αγνωστους παρεα, με ενα τσαντακι με ενα κινητο μεσα μονο, με τη ψυχολογια στα πατωματα και βρεθηκα στο Αλεξανδρα τη Πεμπτη 10 Ιουλιου 7 το απογευμα νομιζω στο φορειο πανω, με τους γιατρους να με ρωτανε τι εγινε κι εγω να μη μπορω να αρθρωσω λεξη από το σοκ.

Η καισαρικη προγραμματιστηκε για την επομενη μερα…

Οταν μπηκα χειρουργειο, μ’ εβαλε κατω ο διευθυντης του αναισθησιολογικου και μου εξηγησε  2  πραγματα….. Οπως οτι λογω της δυσπνοιας, αν μου κανανε ολικη ναρκωση υπηρχε κινδυνος γαστρικης παλινδρομησης, λιγος αλλα υπηρχε.

Αν μου κανανε επισκληριδιο, λογω του χειρουργειου που ειχα στη μεση μπορει απλα να μην επιανε στην καλυτερη και στη χειροτερη, να μου βαραγανε κανενα νευρο και να εμενα παραλυτη, κινδυνος που παντα υπαρχει αλλα ενας λογος παραπανω σε μενα που δεν ητανε «ανοιχτος» ο δρομος για το φαρμακο της αναισθησιας, φανερα τουλαχιστον! Γι’ αυτο στη Μυτιληνη δε με αναλαμβανανε.

«Εχουμε 20 λεπτα να αποφασισεις«, μου λεει… Κι εγω εκει, με τα χειρουργικα ρουχα να πρεπει να παρω τη πιο κρισιμη αποφαση της ζωης μου, σε 20 λεπτα.

Τελικα επελεξα την επισκληριδιο κανοντας το σταυρο μου. Και μπηκαμε χειρουργειο… και στις 2 το μεσημερι γεννηθηκε η ντοματιτσα μας…… 2.890 και 49εκ!

Εγω εκεινο το βραδυ το περασα προληπτικα στο δωματιο ανανηψης συνδεδεμενη με μηχανηματα. Τον αντρα μου και το μωρο τους ξαναειδα την επομενη. Νοσηλευτηκα συνολικα 5 μερες, μαρτυρικες επειδη δε με βοηθαει και η κινηση μου να αυτοεξυπηρετηθω και τωρα εδω και 5 ημερες ειμαστε σπιτι μας οι 3 μας, εγω προσπαθω να μαζεψω τον εαυτο μου, ο Γιωργος τρεχει και βοηθαει, η μικρη λες και καταλαβαινει την κατασταση ειναι το πιο βολικο μωρο του κοσμου!

5 μερες… κι ακομα ξεσπω σε κλαματα οταν θυμαμαι στιγμες. Μου βγαινει ολη η φρικη που εζησα εκει, ολα τα φαρμακα, τα τσιμπηματα, το σοκ απο δω του «αρων αρων φευγεις» και με αυτο το τροπο μαλιστα… Νιωθω κακοποιημενη ψυχικα, θα επρεπε να θυμαμαι αυτες τις μερες με νοσταλγια κι εγω προσπαθω να τα ξεχασω ολα.

Δε ξερω ποιος φταιει, αν φταιει καποιος, η κακια μου η μοιρα ισως, το να σου λενε ομως τελευταια στιγμη «πετας για Αθηνα» ενω ημουνα μεσα στα ποδια τους ολους αυτους τους μηνες και με βλεπανε και γνωριζανε και ισως μπορουσανε να το πουνε νωριτερα, το οτι δε ρωτησανε καν  «εχει αυτο το ζευγαρι λεφτα;;; εχει που να μεινει ο αντρας της;;;; μηπως θα μεινει στο δρομο εκει στην Αθηνα;;«, το να ρωταω τον αναισθησιολογο «τωρα δε μ’ αναλαμβανεις, αλλα αν σου ερχομουν με σπασμενα νερα τι θα εκανες;;» και να μου λεει «αλλο τοτε, τοτε θα σ αναλαμβανα» και του λεω «ποια η διαφορα τελικα;» και να καθεται να με κοιταει….. φρικη, φρικη φρικη… Μου καταστρεψανε την πιο ομορφη μερα της ζωης μου, δε ξερω ποιος, δε με νοιαζει…. 

Καπου εδω πρεπει να κλεισω γιατι τα δακρυα παλι τρεχουνε, το κεφαλι μου θα σπασει, αλλα θα περασει που θα παει, χρονο χρειαζομαι μονο…

Απο εμενα και τη ντοματιτσα, φιλια σε ολες.

Μαμα Γιαννα 🙂

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com