Η καλύτερη Πρωτοχρονιά της ζωής μου

Καλησπέρα σε όλες τις μανούλες! Με λένε Έλενα και είμαι νέα στην παρέα σας. Έχοντας διαβάσει τις συγκινητικές ιστορίες τοκετού αισθάνθηκα την ανάγκη να μοιραστώ μαζί σας και τη δική μου.

Όλα άρχισαν το Μάιο 2012 όπου κράτησα στα χέρια μου μία θετική εξέταση β- χοριακής. Με μεγάλη μου χαρά το ανακοίνωσα στον αντρούλη μου (αρραβωνιαστικό μου τότε) και πριν καλά καλά χαρούμε εμφανίστηκαν τα πρώτα σύννεφα, ήρθε η πρώτη αποκόλληση. Ευτυχώς την καταπολεμήσαμε με ψυχραιμία με χάπια προγεστερόνης και κατάκλιση.

Οι μήνες που ακολούθησαν ήταν δύσκολοι καθώς το ζουζουνάκι μας αποδεικνύονταν «σκληρό καρύδι» και με ταλαιπωρούσε αρκετά. Τι εννοώ; Εκτός από τα συνήθη συμπτώματα μίας φυσιολογικής εγκυμοσύνης (εμετούς, ζαλάδες και υποτάσεις) είχα 2 αποκολλήσεις και στην 18η εβδομάδα πρόωρες συσπάσεις που με ανάγκασαν να νοσηλευτώ 4 ημέρες στο νοσοκομείο για παρακολούθηση.

Όλα αυτά με είχαν καταπονήσει τόσο σωματικά όσο και ψυχικά αλλά δεν έχανα το κουράγιο μου και πίστευα ότι το μωράκι μου θα τα καταφέρει. Μετά τον 6ο μήνα είχα αρχίσει να παίρνω τα πάνω μου ψυχολογικά αλλά προαισθανόμουν ότι δε θα κατάφερνα να φτάσω στην ΠΗΤ (22 Ιανουαρίου) μου και ότι θα γεννούσα νωρίτερα. Όταν το έλεγα αυτό στους γονείς και φίλους μας με κορόιδευαν (δικαίως από τη μία) αλλά το ένστικτό μου δύσκολα με διέψευδε.

Τέλη Νοεμβρίου εμφανίστηκαν οι συσπάσεις Braxton Hicks και κάθε μέρα οι συσπάσεις γίνονταν όλο και πιο έντονες. Αισίως (και με πολλές «θυσίες») μπαίνω στο μήνα μου όπου πάω στο γιατρό και με διαβεβαιώνει ότι έχουμε καιρό ακόμη (το μωρό ήταν ψηλά και ήμουν μόλις 35 εβδομάδων) και ορίζουμε το επόμενο ραντεβού 7 Ιανουαρίου. Αμ δε……

26 Δεκεμβρίου οι συσπάσεις μου ήταν ανά 5 λεπτά, με την παρότρυνση της μαμάς μου πάμε στο νοσοκομείο (Δεν μου είχαν σπάσει τα νερά και θεώρησα ότι δε γεννάω ακόμη). Με εξετάζει η μαία και είχα διαστολή 2. Πάω για υπέρηχο όπου μου λέει η γιατρός ότι είμαι μόλις 36 εβδομάδων και 1 ημέρας και ότι είχαμε χρόνο μπροστά μας εωσότου να γεννήσω. Εώς εκείνο το σημείο όλα πήγαιναν καλώς μέχρι που ήρθε η ώρα να με βάλουν για δεύτερη φορά στο καρδιοτοκογράφο…

Ξαφνικά βλέπω τη μαία έντρομη, έρχεται η γιατρός και να μου ανακοινώνει ότι θα έπρεπε να μπω επειγόντως για καισαρική. (Ο λόγος; Η διαστολή και οι πόνοι είχαν σταματήσει και είχε σαν αποτέλεσμα να ζοριστεί το μωρό και να ανεβάσει καρδιακούς παλμούς.)

Τότε  ξεκίνησε και το μαρτύριο. 

Μπαίνω στο χειρουργείο και ύστερα από 10 λεπτά ήρθε στο κόσμο το αγγελούδι μας. Αρχικά δεν άκουσα κλάμα αλλά ευτυχώς με διαβεβαίωσε ο γιατρός ότι όλα έβαιναν καλώς. Ξαφνικά με την άκρη του ματιού μου βλέπω πανικόβλητους παιδιάτρους να είναι πάνω από το μωρό μου και μία εξ’ αυτών να φωνάζει λέγοντας ότι δεν κλαίει όπως θα έπρεπε, η καρδιά μου εκείνη την  ώρα πήγαινε να σπάσει, ρωτούσα συνεχώς τι συνέβαινε και η αναισθησιολόγος προσπαθούσε να με καθησυχάσει, μάταια όμως.

Στη συνέχεια, η μαία μου φέρνει ένα πλασματάκι τυλιγμένο με μία πετσετούλα, το πλησιάζει πρόσωπό μου, του δίνω ένα φιλάκι στο μέτωπο και φεύγουν.

Αφού με ετοίμασαν, με πήγαν στο δωμάτιο όπου περίμενα με αγωνία να σφίξω στην αγκαλιά μου το σπλάχνο μου, περνούσε η ώρα αλλά τίποτα. Ώσπου ήρθε η νοσοκόμα (μαμά της φίλης μου) και μου ανακοινώσε ότι μετά τη γέννα ο μπέμπης μας παρουσίασε ένα πρόβλημα και θα έπρεπε επειγόντως να  μεταφερθεί στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο των Ιωαννίνων καθώς στο νοσοκομείο Κέρκυρας όπου γέννησα, δεν υπήρχε νεογνολόγος. Εκείνη τη στιγμή αισθάνθηκα τη γη να ανοίγει και να με καταπίνει (εξαιτίας της προωρότητας και της καισαρικής συσσωρεύτηκε υγρό στα πνευμονάκια του όπου του προκάλεσε ταχύπνοια)

Μου έφεραν (ύστερα από πρωτοβουλία της αγίας νοσοκόμας) το ζουζουνάκι όπου του είπα ένα «Καλώς ήρθες» και μου τον πήραν.

Μαζί του πήγε ο αντρούλης μου που ήταν όλη την ώρα στο πλευρό μου. Η στεναχώρια μου ήταν απερίγραπτη. Γνώριζα ότι ο μπεμπούλης μου ήταν στο καλύτερο μέρος για να τον περιθάλψουν, όμως δεν έπαυε να είναι μακριά μου. Κάθε μέρα  που ήμουν στο νοσοκομείο έκλαιγα απαρηγόρητη και φρόντιζα να ενημερώνομαι συνεχώς για την πορεία της υγείας του. Έλεγα συνεχώς στον αντρούλη μου να του λέει ότι η μανούλα του τον λατρεύει και ότι αυτή η μπόρα θα περάσει σύντομα. Οι μέρες που περνούσαν μου φαίνονταν αιώνες, νόμιζα ότι έβλεπα εφιάλτη και μόλις θα ξυπνούσα θα ήταν όλα όπως τα ονειρευόμουν.

Ευτυχώς η ιστορία μας είχε αίσιο τέλος. Αφού του έκαναν τις απαραίτητες εξετάσεις και του χορήγησαν την κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή, σε 5 μερούλες πήρε εξιτήριο (σημαντικό ρόλο για την πορεία της υγείας του έπαιξε το γεγονός ότι δεν γεννήθηκε ελλιποβαρής, αλλά 2780). Ήταν παραμονή Πρωτοχρονιάς όταν μπήκαν στο σπίτι οι 2 άντρες της ζωής μου. Η χαρά μου όπως μπορείτε να φανταστείτε ήταν απερίγραπτη. Οφείλω να ομολογήσω ότι αυτή ήταν η καλύτερη Πρωτοχρονιά της ζωής μου!!!!!

Ελπίζω να μη σας κούρασα. Μακάρι να εξαλείψουν τα προβλήματα υγείας που ταλαιπωρούν τόσο τα αγγελούδια μας όσο και εμάς.

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com