…την πρωτη φορα που αρχισα να νιωθω μαμα ηταν οταν ειδα την φωτογραφια της στον υπερηχο…. Τι τελειο συναισθημα!!! Μετρουσα τις μερες να την κρατησω στην αγκαλια μου!!!! Και ναι! Μετα απο 9 μηνες, 1 εβδομαδα και αρκετη ταλαιπωριαααααααααα την εφερα στην ζωη!!!
Το κλαμα της βαλσαμο στην πονεμενη μου και τρομαγμενη μου καρδια!!! Μου την ακουμπησαν για δευτερολεπτα στο προσωπο μου και την πηραν να την»καθαρισουν». Την επομενη μερα την περιμενα να την θηλασω.. και να!! Μπαινει η νοσοκομα με το πυρεξακι μεσα και ερχεται προς το μερος μου!!!
– Το μωρακι σας, μου λεει
Χαμογελαω και μου την δινει αγκαλια! Της λεω «Γιατι ειναι ετσι το παιδι;;» (ειχε ακομα ξεραμενα αιματα στα μαλλακια του)
– Ξερετε, εεεε, δεν ειχε ζεστο νερο και θα την κανουμε μπανιο σημερα το μεσημερι…
Μενω και την κοιταω σαν χαζη!! Φευγει…. Το μεσημερι περιμενω… αλλα τιποτε!! Το παιδι απλυτο! Θελω να την ταισω, αλλα κανεις να βοηθησει με το θηλασμο! Προσπαθω μονη μου και η μπεμπα δεν συνεργαζεται. Ζηταω βοηθεια απο μια νοσοκομα. Μου δειχνει και μου λεει «Θα τα καταφερεις!!!«
Και ναι!!! Τα καταφερνουμε και οι δυο!! Η χαρα μου μεγαλη!!!
Αργοτερα ζηταω απο την μητερα μου να παει να βρει την υπευθυνη και να της δωσει το μωρο για να πλυθε. Και αφου εγινε και αυτο, μου την φερνει στο δωματιο να την ντυσω με τις κορδελες της και τα φρουφρου της. Την σφιγγω στην αγκαλια μου και δεν αφηνω κανεναν να την παρει (αχ τι τραβηξε η μαμακα μου εκεινες τις μερες) σαν υστερικη εκανα!!!
Την επομενη μου λενε οτι εχει ικτερο…. Χωρις να μου εξηγησουν τι ειναι και εγω ασχετη τελειως με αυτα αρχιζω και κλαιω…. Η μπεμπα μπαινει στην λαμπα στο διπλανο θαλαμο και εγω στο δωματιο να κλαιω συνεχεια και το στηθος μου να ειναι πιο σκληρο απο ποτε! Μου λεει μια κοπελα «Ζητα το θηλαστρο του νοσοκομειου. Θα παθεις ζημια….«
Η νοσοκομα αφαντη!!! Αλλαζε η βαρδια της και φροντισε να εξαφανιστει!!! Μπαινω και το παιρνω μονη μου. Προσπαθησα πολλες φορες αλλα τζιφος!! Τι κομπρεσες ζεστες, τι να το βγαζω με το χερι στο μπανιο, τιποτε αυτο!!! Εκει γεματο…. Βλεπετε δεν φροντισαν να με ενημερωσουν οτι μπορω να μπω στο θαλαμο που ηταν το παιδι μου να το ταισω!!!! Μπαινει η νοσοκομα στο δωματιο να μου κανει παρατηρηση (!!) γιατι πηρα το θηλαστρο χωρις αδεια!!! Εγινε χαμος!!! Με ακουσε ολο το νοσοκομειο!!!
Εκεινη φοβηθηκε και αφου φροντισα να σκεπαστω με το σεντονι για να κλαψω εξαφανιστηκε! Καποια στιγμη εμφανιστηκε η γιατρος μου και με ενημερωσε οτι μπορουσα να μπω να θηλασω την μπεμπα!
«Γιατι το λετε τωρα;;;; Γιατι δεν με ενημερωσατε πιο νωρις;;;«
Η απαντηση;;;;
«Τωρα σε ειδα!!!»
Μπαινω στο θαλαμο να θηλασω…. Μου φερνουν την μικρη και τα δακρια μου ποταμι!!! Μου δινουν ενα μπουκαλι γαλα να της το δωσω και τους λεω θελω να την βαλω στο στηθος μου.. Εκεινη επιμενει οτι το μωρο δεν θα χορτασει και προτεινει να πιει πρωτα το μπουκαλι και μετα στο στηθος!!!
Δεν το δεχομαι και την βαζω να πιει το γαλα της μαμας της…. Με κοιταζε με τα μικρα ματακια της σαν να μου ελεγε «Παρε με απο δω!!!»
Την επομενη βγαινω και παω στο σπιτι…. ψυχολογια μηδεν! Να κοιταζω την κουνια και να ειμαι απαρηγορητη!!!
Πηγαινα να την ταισω 3 φορες την ημερα… Ολο «θα την παρετε» μας ελεγαν και ολο την κρατουσαν μεσα…. Ζητησα να βγαλω το γαλα και να το αφηνω (ειδα καποιες που το κανανε), αλλα δεν με αφησαν!! Ειπε καποια εξυπνη «Δεν χρειαζεται, αφου πινει το ξενο»
Ειπα, εστω 3 φορες καθημερινα καλα ειναι απο το τιποτα…. Την τελευταια μερα παιρνουν τηλεφωνο να παμε να την παρουμε…. δεν πηγα! Δεν ειχα το κουραγιο…. Πηγε ο αντρας μου…
Και ξαφνικα μπαινει στο σπιτι με την καλαθουνα στο χερι και μου λεει «Κοιτα ποια σου εφερα!!!«
Αυτο ηταν!!! Τρελαθηκα απο χαρα! Ηταν οι πιο ομορφες στιγμες για μενα!!!
Σημερα η καρδουλα μου ειναι 4 χρονων και της εχω χαρισει κ ενα αδερφακι…..
μαμά Ιουλία
Στο "Είμαι Μαμά!" όλοι έχουν λόγο! Θες να μοιραστείς μαζί μας μια εμπειρία σου; Να γράψεις κάποιο κείμενο σχετικό με την ειδικότητά σου; Είδες κάτι ενδιαφέρον που πιστεύεις ότι αξίζει να δημοσιεύσουμε; Επικοινώνησε μαζί μας στο eimaimama@gmail.com
Εγω γέννησα στη Γερμανία, όπου και ζω και όλες μα όλες οι νοσοκόμες "πάλευαν" να με βοηθήσουν στο θηλασμό. Εκτός του ότι έρχονταν μόλις τις φώναζα, έρχονταν και απο μόνες τους στο δωμάτιο να δουν πως τα πάμε και να με ρωτήσουν αν χρειάζομαι κάποια βοήθεια με τη μικρή, η οποία ανέβασε ίκτερο τη δεύτερη μερα και ήταν κατακίτρινη η καημένη. Αλλα εδώ στη Γερμανία τα βάζουν στις λάμπες, μονο σε εξαιρετικά δύσκολες καταστάσεις. Μου είπαν να τη θηλάζω συχνά, ώστε να λερώνει τουλάχιστον 7-8 πάνες την ημέρα και να την έχω πάντα κοντά στο παράθυρο να τη βλέπει το φως και ο ήλιος. Και αφού φύγαμε (για ικτερο δεν κρατούν τα μωρά μέσα), μου είπαν και οι γιατροί του νοσοκομείου αλλα και η παιδίατρος, να τη βγάζω όσο πιο πολυ γίνεται στο φως. Και παρόλο που σα λεχώνα δε βγήκα 40 μέρες απο δω και απο κει, εβγαινα κάθε μερα βόλτα με το καρότσι (ήταν και καλοκαίρι βέβαια) και σε λίγες εβδομάδες το μωρο ήρθε στα ίσα του. Και να φανταστείς, ότι ο καιρός της Γερμανίας ειναι πολυ πιο μουντός απο της Ελλάδας! Εκει με τον ήλιο που έχει, θα ήταν οκ σε λίγες ημέρες.
Και εγώ στο Αλεξάνδρα γέννησα τον γατούλη μου πρίν 14 μήνες και έχω να πώ οτι ήταν όλα ΤΕΛΕΙΑ!!!!!!!Οι νοσοκόμες όλο χαμόγελο και πάντα πρόθυμες να με βοηθήσουν.Ένα 24ωρο αποχωρίστηκα το μικρό μου κ η νοσοκόμα με ξύπναγε κάθε 3 ώρες να τον θηλάσω κ αν δεν έτρωγε με άφηνε απλά να τον κρατάω.Ειλικρινά αν και ο τοκετός μου ήταν πολύωρος,επόδυνος και για πολύ καιρό δεν ήθελα να ακούω για γέννα στο συγκεκριμένο νοσοκομείο θα γεννούσα 100 φορές........Τους ευχαριστώ όλους μέσα απο τη καρδιά μου!
Και γω στο ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ γεννησα και κοριτσια ηταν τελεια!! Το προσωπικο απιστευτα εξυπηρετικο και ο γιατρος μου με τη μαια μου συνεχεια διπλα μου!!! Οτι και να λενε για τα δημοσια νοσοκομεία εγω εχω να πω μονο τα καλυτερα!!! Ο θεος να τους εχει ολους καλα!!!