Μία δύσκολη εγκυμοσύνη, ένας επικίνδυνος τοκετός, μία αγαπημένη κορούλα!

Θα σας διηγηθώ της ιστορία τοκετού του δεύτερου παιδιού μου… της κόρης μου.

Όταν ανακάλυψα πως είμαι έγκυος, σαν σήμερα πριν 2 χρόνια, πραγματικά πανικοβλήθηκα…. Με τον άντρα μου συνεχώς μαλώναμε για πολύ σοβαρά θέματα επικοινωνίας που είχαμε. Η σχέση μας δεν ήταν σε φάση να φέρουμε ένα δεύτερο παιδάκι στον κόσμο. Αντιθέτως, είχαμε ήδη χωρίσει αλλά δεν το ξέραμε…

Αμφιταλαντεύτηκα, έκλαψα, πόνεσα  και αποφάσισα να μην το κρατήσω αυτό το μωρό. Δεν είχα ξανακάνει έκτρωση και ήταν το χειρότερο που μπορούσα να φανταστώ για τον εαυτό μου.

Τελικά, όμως με έπεισε ο σύζυγος να το κρατήσουμε και είπε ότι όλα θα φτιάξουν μεταξύ μας και άλλες τέτοιες χιλιοειπωμένες υποσχέσεις.

Εγώ εν τω μεταξύ, άρχισα ήδη να έχω αναγούλες, λιγούρες και να πονάω, δεδομένου ότι ο μεγάλος μου που τότε ήταν 15-16 μηνών, ήθελε αγκαλίτσες συνέχεια.

Ο άντρας μου φυσικά δεν άλλαξε τη συμπεριφορά του. Συνέχισε να μου φέρεται άσχημα και να με μειώνει, να λείπει σε δικές του δραστηριότητες και «υποχρεώσεις», εγώ να κλαίω, να πονάω και να φοβάμαι.

Το καλοκαίρι το πέρασα σχεδόν μόνη μου με το παιδί και τους γονείς μου ενώ  ο σύζυγος συνέχιζε να κάνει αυτό που έκανε πολύ καλά και πριν…

Δεν θα ξεχάσω ένα βράδυ που είχα έντονους πόνους χαμηλά και γονάτισα στην κυριολεξία από τον πόνο. Ήταν βράδυ και ήμουν όλη μέρα στο πόδι και από την κούραση, μάλλον η μήτρα μου με προειδοποιούσε να ξαπλώσω. Εκείνος με κοιτούσε ατάραχος από το κρεβάτι ξαπλωμένος και δεν έκανε τίποτα απολύτως. Ούτε λαχτάρισε, ούτε φοβήθηκε, ούτε με βοήθησε να ξαπλώσω…

Κατά τη διάρκεια του 4ου μήνα της εγκυμοσύνης μου, ο σύζυγος αρρώστησε με υψηλό πυρετό. Πήγε στο νοσοκομείο και για μέρες δεν ξέραμε τι έχει. Φυσικά εμένα (και τους δικούς μου) με ζώσαν τα φίδια. Οι γιατροί δεν μου έλεγαν τι έχει, εκείνος δεν απαντούσε σε καμιά ερώτηση και τα πεθερικά μου σφύριζαν αδιάφορα…

Μετά από πολλές μέρες και πολλές εξετάσεις μαθαίνουμε ότι είχει κολλήσει έναν ιό (κάτι σαν το τοξόπλασμα) και δεν έπρεπε με τίποτα να το κολλήσω εγώ και το έμβρυο που ‘κρατούσα’ με τόση αγάπη στην κοιλιά μου. Έκανα εξετάσεις στον μικρό μου και σε μένα και περίμενα τα αποτελέσματα. Αν κολλούσα αυτόν ιό, το μωρό που θα γεννούσα θα είχε  πρόβλημα τύφλωσης ή κώφωσης διάβαζα στα διάφορα sites. Οι γιατροί ποτέ δεν μου εξήγησαν τίποτα.

Φυσικά μέχρι να βγουν τα αποτελέσματα και να βεβαιωθώ ότι τα μωρά  μου είναι μια χαρά, πέρασα από την κόλαση. Τα πεθερικά μου φυσικά αρνήθηκαν να κάνουν τις εξετάσεις και απορούσαν γιατί δεν θέλω να τους βλέπω….

Ο ιός έκανε τον κύκλο του και γιατρεύτηκε ο εν λόγω σύζυγος μετά από 2 μήνες περίπου. Ωστόσο,  τόσο καιρό με έκανε να κλαίω καθημερινά, κανονικά, σαν να του άρεσε να με βλέπει να υποφέρω….

Η εγκυμοσύνη μου προχωρούσε ωραιότατα, ευτυχώς, και περίμενα με μεγάλη λαχτάρα να σφίξω στην αγκαλιά μου το κοριτσάκι μου.

Στο σπίτι τα προβλήματα και οι καυγάδες δεν σταματούσαν.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ όταν ήμουν στον 8ο μήνα, που μου ζήτησε, εντελώς φυσιολογικά, να τον βοηθήσω να σηκώσει μια πολύ βαριά γλάστρα-βαρέλι από τη βεράντα «για να μην τη χαλάσει ο βοριάς». Τέτοια μου έλεγε και έβγαινα εκτός εαυτού…Έλεγε πολλά που με κάνανε να νιώθω φόβο και ανασφάλεια.

Είχα αποφασίσει να πάω να γεννήσω μόνη μου αλλά φυσικά δεν βρήκα τη δύναμη και με πήγε εκείνος, εκείνο το κρύο πρωινό του Φλεβάρη στο νοσοκομείο για προγραμματισμένη καισαρική…

Όταν ξύπνησα εκείνο το πρωί, ήρθε η νοσοκόμα να με ετοιμάσει. Όταν μου έβαλε τον καθετήρα πόνεσα τόσο πολύ που φώναξα. Σε λίγα λεπτά μου σπάσανε τα νερά. Και από εκείνη την ώρα ξεκινάει ο μεγάλος πόνος. Ένας πόνος βαθιά μέσα στην κοιλιά μου, κοντά στο μωρό μου. Δεν με πίστευε κανείς γιατί νομίζαμε ότι είναι από τον καθετήρα. Δεν ήξερα αν είναι πόνοι τοκετού μιας και δεν τους είχα νοιώσει στην προηγούμενη γέννα μου.

Αυτό που είχε συμβεί ήταν ότι έπαθα ρήξη μήτρας λίγη ώρα πριν μπω στο χειρουργείο. Έσπασε η μήτρα μου και κινδύνευα και εγώ και το μωρό μου. Ακόμα και ο γιατρός, απ’ ότι μας είπε μετά, δεν το κατάλαβε αμέσως και χρειάστηκε να με ανοίξει και να με κλείσει δύο φορές. Έμεινα στο χειρουργείο περίπου 5 ώρες…. Οι γονείς μου τρελάθηκαν από την αγωνία τους… Μόνο αυτοί όμως….

Αργότερα ο σύζυγος ανέφερε το γεγονός σαν να μιλούσε για μια ξένη. Δεν τρόμαξε, δεν δόξασε την Παναγία που ζήσαμε, δεν με πήρε αγκαλιά να μου πει καμιά γλυκιά κουβέντα…. η γνωστή αδιαφορία….

Η κόρη μου γεννήθηκε υγιέστατη και αέρινη… 2.570 kg.

Τη λάτρεψα μόλις την είδα και ήταν τόσο μικρούλα μα τόσο δυνατή…. Μόλις συνήλθα από τη νάρκωση και τους πόνους της δύσκολης καισαρικής, την πήρα στην αγκαλιά μου και την έβαλα στο στήθος μου. Έπιασε αμέσως τη θηλή με το μικρούτσικο στοματάκι της και με κοίταξε με τα μεγάλα της όμορφα μάτια! Ο πιο εύκολος θηλασμός ever!  Λατρεία! Αυτή η μικρή ξέρει να τα καταφέρνει!

Σήμερα η λουλουδένια μου είναι 15 μηνών. Είναι ένα  πανέμορφο, ανεξάρτητο κοριτσάκι και είμαστε τόσο δεμένες! Θηλάζουμε ακόμα και αγαπιόμαστε πολύ!

Είμαι μια χωρισμένη μανούλα με 2 παιδιά που η καρδιά μου λαχταράει για αυτά. Πληγωμένη γιατί αυτός ο άντρας που κάποτε ερωτεύτηκα πολύ με έκανε να πονέσω τόσο με την αδιαφορία του. Σίγουρα φταίω και εγώ για να το αξίζω όλο αυτό. Αλλά ο Θεός με ευλόγησε με τη μητρότητα και θέλω να ρουφήξω κάθε σταγόνα χαράς με τα παιδιά μου!

Εκείνος ακόμα κάνει ό, τι μπορεί να με κάνει να φοβάμαι και να μη μπορώ να βρω την ηρεμία μου με ατελείωτα δικαστικά έγγραφα.

Επίσης, συνειδητοποιώ ότι οι χωρισμένες μανούλες αποτελούν μια δικιά τους κατηγορία «μανούλας» που θέλω άλλες 5 σελίδες να περιγράψω….

Και τέλος, θέλω να φωνάξω ότι αν και βίωσα τη μητρότητα με έναν πικρό και δύσκολο σύζυγο, και πάλι μπορώ να πω με σιγουριά ότι είμαι πολύ ευτυχισμένη που έγινα μανούλα και δεν θα το άλλαζα με τίποτα αυτό!!!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com