Μαμά, πονάνε τα ούλα μου!
Ααααχ, η περίοδος των δοντιών… Στο πρώτο μου παιδί δεν πολυπήρα πρέφα… Η Αθηνά ήταν η σιωπηλή δύναμη. Ξυπνούσε ένα πρωί και είχε καινούργιο δόντι. Αν εξαιρέσεις τη φάση που τα σάλια έτρεχαν καταρράκτες από το στόμα της και έφταναν μέχρι το χαλί, που της έβαζες καθαρό φορμάκι και σε λίγα λεπτά ήταν λες και μπήκε για ντους, όλα τα υπόλοιπα ήταν ήρεμα. Υπέφερε βουβά.
Άρχισα να αντιλαμβάνομαι τον πόνο που μπορεί να τραβάνε τα μικρά μας, όταν φύτρωσαν οι φρονιμήτες μου πέρσι (ή πρόπερσι; Δεν θυμάμαι πια, εχω χάσει κάθε αίσθηση του χρονου). Τα ούλα μου με πονουσαν τόσο πολύ (και μαζί τους και όλη η γύρω περιοχή, μάγουλο εως γλώσσα) που ήθελα να πάρω και εγώ ενα μασητικό να του μασουλήσω. Ήθελα να βαρέσω το κεφάλι μου στον τοίχο. Ευτυχώς δεν είχα σάλια. Πάντως δεν είχα σίγουρα όρεξη να φάω. Και σας μιλάω για αυτούς που χώρεσαν μια χαρά να βγουν. Ας μη μιλήσω για τους κατω που δεν χωρούν και που όποτε το θυμουνται σπρώχνουν όλη μου τη γνάθο μπας και… Κάποια στιγμη πρέπει να τους ξεφορτωθώ, αλλά τα κάνω πάνω μου από τρόμο. Αλλά το θεμα δεν είμαι εγώ και οι φρονιμήτες μου…
Το θέμα είναι ο γιος μου και τα πρησμένα του ούλα. Την Παρασκευή κλείνει τους 5 μήνες και εδώ και μία βδομάδα τα κάτω ούλα του έχουν φουσκώσει, βλέπεις να διαγράφονται τα δύο μπροστινά δοντάκια, από πάνω εχουν ασπρίσει και αυτός ο έρμος… ααααχ, ψυχουλα μου… Αυτός ο έρμος είναι ο ορισμός του κυκλοθυμικού χαρακτήρα: εκεί που χαμογελάει σαν να κέρδισε το τζακ ποτ του Τζόκερ, ξαφνικά βγάζει μια ιαχή «Αααααα!» και δώστου μπουνίδι στο ούλο και δώστου σάλιο-καταρράκτης, να μην πω για το δάκρυ κορομηλο. Μετα είναι πάλι μέσα στην τρελή χαρά. Μετα δώστου πάλι μπουνίδι-σάλιο-κλαψούρισμα.
Μασαει ότι μασιέται, μέχρι και σίδερα θα μασούσε σαν τον Κουταλιανό, αν του τα έδινα. Τα παιχνίδια του αν είχα φωνή να μιλήσουν, θα έσκουζαν. Η Σόφι η Καμηλοπάρδαλη τσιρίζει νύχτα μέρα από το ζούληγμα και το δάγκωμα. Ευτυχώς δεν κλαίει όλη μέρα. Αλλά όταν έρχονται εκεινες οι στιγμές του πόνου, ααααχ, υποφέρει ο μπόμπιράς μου…
Μερικά πράγματα που πιάνουν: μασαζ ούλων με το (καθαρό) δάχτυλό μου. Μασουλημα Σόφις Καμηλοπάρδαλης. Μασούλημα μπουνιάς (του). Και… θηλασμός…
Τι πιπίλες και τι μασητικά! Vy-zi is the answer! Και στην περίπτωση των δοντιών, λειτουργει σαν το καλύτερο παυσίπονο. Πάνω στην γκρίνια, το βάζεις στο στηθος και περνάει στη χώρα της λησμονιας σε ενα δευτερόλεπτο, στη χώρα εκείνη που τα δόντια δεν πονάνε και μόνο ζεστασιά υπάρχει, η ζεστασιά της αγκαλιας της μάνας (πώς τα γράφω, ώρες ώρες, όμως…). Να τον βλέπεις να κοκκινίζει από το κλάμα, να χτυπιέται σαν χταπόδι σε βράχο, να τεντώνεται σαν να κανει γεφυρα και όλα να σταματούν με τον που τον βαζεις στο στήθος.
Είμαι η καλύτερη πιπίλα-μασητικο. Να, αυτά είναι τα ωραία!
Και εμείς 3,5 μηνών έχουμε αρχίσει σάλια-γκρίνια και μάσημα. Ο θηλασμός τον ανακουφίζει τόσο πολύ πόσο δίκιο έχεις!!! Η πεθερά μου χρησιμοποιούσε ένα γιατροσόφι δεν ξέρω κατα πόσο βοηθάει. Σιρόπι απο γλυκό ζεσταμένο με γαρύφαλλο και μασάζ στα ούλη με το δάκτυλο. Γενικά το γαρύφαλλο είναι καταπραϋντικό για τον πόνο!!!!!!!!!
Μάλλον προκαλεί μούδιασμα και ανακουφίζει. Και οι οδοντίατροι χρησιμοποιούν γαριφαλέλαιο κάποιες φορές. Προφανώς είναι κάτι αντίστοιχο!
Όντως η καλύτερη παρηγοριά είναι το στήθος! Αλλά και το depon μην το απορρίπτεις. Ή έστω ένα gel (τύπου mundisal). Πόσο να τον έχεις στο στήθος? Έτσι κι εγώ δεν ήθελα να δώσω depon και περνούσαμε νύχτες άγρυπνες από τους πόνους των δοντιών. Και σκασίλα μου για εμάς. Αλλά το λουλούδι υπέφερε, έκλαιγε, δεν μπορούσε να ηρεμήσει. Έτσι έδωσα depon μια φορά, και μόλις ηρέμησε και κοιμήθηκε αποκαμωμένη, μετάνιωσα για όλες τις άλλες φορές που δεν είχα δώσει. Οκ, να μην το παρακάνουμε κιόλας με τα φάρμακα. Συμφωνώ. Αλλά ο πόνος των δοντιών είναι πολύ τραγικός και χρειάζεται ανακούφιση. Μια άλλη λύση είναι να βάζεις τα μασητικά και τις πιπίλες του στην κατάψυξη. Μου το είχε προτείνει ο γιατρός μου και είδα ότι προσφέρει μια ανακούφιση μέχρι ένα σημείο βέβαια. Είχα αγοράσει και ένα μασητικό της chicco με υγρό μέσα και το πάγωνα και αυτό. Το μασούσε τρελά και πωρωμένα μόλις της το έδινα. Προφανώς η αίσθηση του κρύου πάνω στα ερεθισμένα ούλα είναι καταπραϋντική. Και δεν υπάρχει φόβος κρυώματος σε καμιά περίπτωση. Try it!