Μεγαλύτερο κατά 2 εβδομάδες
Ήθελα να μοιραστώ μαζί σας την ιστορία μου, γιατί προβληματίζομαι έντονα και οι γιατροί όχι μόνο δεν με καθησυχάζουν, αλλά με μπερδεύουν περισσότερο. Το θέμα μου ίσως δεν είναι κάτι σοβαρό, αλλά έχει αρχίσει και επισκιάζει μια κατά τ’ άλλα υπέροχη εγκυμοσύνη. Απλώς θα ήθελα τη γνώμη και τα σχόλια άλλων μαμάδων που μπορεί να είχαν παρόμοια εμπειρία για να νιώσω λίγο καλύτερα.
Είμαι έγκυος στο πρώτο μου παιδάκι και αισίως μπαίνω στον όγδοο μήνα σε λίγες μέρες. Όλα πήγαιναν καt’ ευχήν μέχρι την περασμένη εβδομάδα που πήγαμε για τον καθιερωμένο υπέρηχο και ο γιατρός φάνηκε προβληματισμένος.
«Το παιδί, μου λέει, φαίνεται να είναι 2 εβδομάδες μεγαλύτερo»
Τι σημαίνει αυτό;
«Εσύ είσαι στην 30η εβδομάδα κύησης και το μωρό φαίνεται να είναι 32 εβδομάδων. Αυτό σημαίνει ότι έχεις ζάχαρο«
Καλά θα μου πείτε, δεν είναι τίποτα φοβερό, ο διαβήτης της εγκυμοσύνης είναι κάτι σχεδόν σύνηθες. Μέχρι τώρα όλες μου οι εξετάσεις ήταν καθαρές, αλλά ίσως να προέκυψε ξαφνικά… Μου γράφει να κάνω καμπύλη ζαχάρου (τη δίωρη με τα 75ml) και να πάω σε ενδοκρινολόγο. Πράγματι, κάνω την καμπύλη, η οποία δεν έδειξε τίποτα. Ο ενδοκρινολόγος βλέπει την καμπύλη, ότι είναι φυσιολογική αλλά κατευθείαν μου δίνει μια αυστηρότατη δίαιτα και μηχάνημα για να μετριέμαι 4 φορές τη μέρα. Και όλα αυτά χωρίς να έχουμε κάποια ένδειξη ότι έχω ζάχαρο, μόνο το ότι το παιδί είναι μεγαλύτερο. Και το αμνιακό υγρό εντάξει κι εγώ δεν έχω πάρει υπερβολικό βάρος, μόλις 8 κιλά. Δεν έχει σημασία όμως γι’ αυτους: δίαιτα και μετρήσεις.
Κάνω υπομονή 5 μέρες αν και η δίαιτα είναι εξαντλητική και οι μετρήσεις βγαίνουν σχετικά καλές (σάμπως είμαι γιατρός για να ξέρω;). Μετά την πάροδο λίγων ημερών, κάνω πάλι εξετάσεις αίματος, ούρων, δεν δείχνουν τίποτα. Πάω στο γιατρό μου και μου μιλάει για ινσουλίνη.
«Μα αφού δεν έχω ζάχαρο, για ποιο λόγο να κάνω ινσουλίνη;«
«Έλα, πώς κάνεις έτσι, θα κάνεις 1-2 ενέσεις, αυτό είναι όλο» η απάντηση…
«Μα είμαστε σίγουροι ότι λόγω ζαχάρου είναι το μωρό πιο μεγάλο;» Άλλωστε στην οικογένειά μου έχουμε ιστορικό μεγάλων μωρών (ο πατέρας μου γεννήθηκε 5,5 κιλά με φυσιολογικό τοκετό!!!).
Καμία ξεκάθαρη απάντηση… Πώς κρίνουμε έτσι αυθαίρετα εκ του αποτελέσματος; Είναι σαν να λέει κάποιος ότι τον πονάει το πόδι και αμέσως βγάζουμε τη διάγνωση ότι έχει γάγγραινα… Αν είχα ζάχαρο, θα έκανα υπομονή 2 μήνες με δίαιτα, θα έκανα και ινσουλίνη και ό,τι χρειαζόταν. Όπως βλέπω όμως δεν είναι αυτό. Θα προτιμούσα να με υπέβαλλαν σε 1000 εξετάσεις ακόμα παρά να πάμε στην εύκολη λύση «ενέσεις ινσουλίνης». Μπορεί να μην είναι κάτι φοβερό, αλλά θέλω κάποιος να μου μιλήσει απλά για να το κατανοήσω. Δεν ξέρω, τόσο ο γιατρός μου όσο και ο ενδοκρινολόγος με έχουν απογοητεύσει, καθώς συχνά φάσκουν και αντιφάσκουν μεταξύ τους. Κι εμείς με το σύζυγό μου βρισκόμαστε στη μέση, ανήσυχοι και μπερδεμένοι.
Αν το παιδι είναι όντως πολύ μεγάλο, αυτό σημαίνει ότι δεν μπορώ να γεννήσω φυσιολογικά; Δεν τη θέλω την καισαρική, εκτός αν είναι απολύτως απαραίτητη. Θέλω να την αποφύγω, θέλω να φέρω το γιο μου στον κόσμο όπως έχει προβλέψει η φύση. Γιατί πρέπει να είμαστε όλοι σε έναν μέσο όρο που έχουν οι γιατροί στο μυαλό τους; Όλα τα δάχτυλα στο χέρι μας ίδια είναι; Αν το παιδί μου είναι μεγαλόσωμο, τι πρέπει να κάνω, να το μικρύνω με το ζόρι; Στο κάτω-κάτω ούτε εγώ ούτε ο άντρας μου είμαστε μικροκαμωμένοι. Μέχρι τώρα νόμιζα ότι το να είναι μικρότερο ένα παιδί αποτελεί πρόβλημα. Τώρα διαπιστώνω ότι και μεγαλύτερο να είναι, πάλι πρόβλημα τα θεωρούν οι γιατροί…
Σας ευχαριστώ που με ακούσατε, περιμένω τα σχόλια και τις απαντήσεις που οι γιατροί αρνούνται να μου δώσουν…
ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ 9/3/13:
Θέλω ειλικρινά να σας ευχαριστήσω όλες μέσα από την καρδιά μου που διαβάσατε την ιστορία μου, που γράψατε σχόλια και απαντήσεις και κυρίως που με καθησυχάσατε και μου δώσατε δύναμη. Και πάνω απ’ όλα θέλω να ευχαριστήσω εσένα, Ολίβια, που μου έδωσες την ευκαιρία να μοιραστώ τις ανησυχίες μου, όπως και να ακούσω τόσες ενδιαφέρουσες ιστορίες και γνώμες.
Το 90% των σχολίων σας έλεγαν να πάρω μια δεύτερη γνώμη. Αν και είμαι από την Αθήνα, παντρεύτηκα και ζω στην επαρχία. Πάντα ήθελα να φύγω από την Αθήνα και γενικώς δεν ήθελα να παραδεχτώ ότι στην Αθήνα (και γενικώς στις μεγάλες πόλεις) κάποια πράγματα είναι «καλύτερα». Είμαι δασκάλα και αν άκουγα από κάποιον ότι οι δάσκαλοι της Αθήνας είναι καλύτεροι από τους δασκάλους της επαρχίας, αν μη τι άλλο θα προσβαλλόμουν. Ίσως όμως με τους γιατρούς είναι αλλιώς τα πράγματα… Ίσως βέβαια απλώς να έπεσα στην περίπτωση, δεν είναι σωστό να γενικεύουμε καταστάσεις…
Με τα πολλά, μου έκλεισε ραντεβού η μητέρα μου με έναν γυναικολόγο στην Αθήνα, στον ίδιο που είχε η ίδια όταν γέννησε τη μικρότερη αδερφή μου (έχουμε 10 χρόνια διαφορά ηλικίας). Πάντοτε θυμάμαι ότι μιλούσε με τα καλύτερα λόγια για το συγκεκριμένο γιατρό, πόσο σεβασμό δείχνει τόσο στην έγκυο όσο και στη διαδικασία του τοκετού. Ειλικρινά δεν ξέρω γιατί δεν πήγα κι εγώ εξαρχής εκεί!!! Βέβαια, και στο γιατρό που πήγα εδώ στην επαρχία, συστημένη πήγα από φίλες μου που έχουν να λένε τα καλύτερα. Τώρα πλέον είμαι πεπεισμένη ότι η σχέση γιατρού και ασθενούς είναι κάτι πολύ ιδιαίτερο και πολύ προσωπικό, δεν ταιριάζουν όλοι οι γιατροί με όλους τους ασθενείς. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για γυναικολόγο και έγκυο!
Κατά βάθος το ένστικτό μου έλεγε αυτό που μου είπατε οι περισσότερες: πάρε δεύτερη γνώμη. Και όχι μόνο αυτό… Κάτι μέσα μου μου έλεγε έντονα ότι έπρεπε να αλλάξω γιατρό. Η λογική μου όμως αντιδρούσε: να αλλάξω γιατρό τώρα στον όγδοο; Λίγο πριν το τέλος; Προσπαθούσα να το εκλογικεύσω λέγοντας στον εαυτό μου ότι θα άλλαζα γιατρό όταν και αν με το καλό μείνω έγκυος σε δεύτερο παιδάκι. Όμως δεν ησύχαζα.
Να μην σας τα πολυλογώ, το ραντεβού με το γυναικολόγο στην Αθήνα πήγε καλύτερα από κάθε προσδοκία! Μια ευγενέστατη φυσιογνωμία που αμέσως μου ενέπνευσε εμπιστοσύνη ότι όλα θα πάνε καλά. Κοιτάει τις εξετάσεις μου και μένει έκπληκτος όταν του λέω για την ιστορία με το ζάχαρο. «Οι εξετάσεις σου είναι μια χαρά, δεν βλέπω το λόγο που μπήκες σε όλη αυτή τη διαδικασία, δεν έχεις ζάχαρο». Του εξέφρασα την ανησυχία μου για το πόσο μεγάλο είναι το μωρό και αν θα μπορέσω να γεννήσω με φυσιολογικό τοκετό. Ακόμα πιο καθησυχαστικός!
«Υπάρχουν περιπτώσεις που μικρά μωρά δεν έχουν πάρει σωστή θέση και ο τοκετός είναι δύσκολος. Σε άλλες περιπτώσεις πάλι μεγάλα μωρά είναι σε πολύ καλή θέση και ο τοκετός είναι ομαλός».
Αμέσως μετά κάναμε υπέρηχο και doppler. Περιττό να σας πω ότι καθ’ όλη τη διάρκεια δεν έπαιρνα ούτε ανάσα, μόνο άκουγα τον χειριστή του υπερήχου να απαγγέλει τις μετρήσεις, ενώ μία κοπέλα τις κατέγραφε. Ο μπεμπάκος μου κλοτσούσε μερικές φορές, ήθελε να τους δυσκολέψει. Εγώ όμως ούτε ανάσα!!! Στο τέλος με διαβεβαίωσαν ότι το μωρό μου είναι 100% υγιές και φυσιολογικό, ότι βρίσκεται σε πολύ καλή θέση και ότι δεν έχω να ανησυχώ για τίποτα… Δεν μπορώ να σας περιγράψω πώς ένιωσα, κόντεψα να βάλω τα κλάματα από την ανακούφιση! Στην κυριολεξία πήγε η καρδιά μου στη θέση της…
Με το σύζυγό μου δεν χρειάστηκε να πούμε δεύτερη κουβέντα. Με το βλέμμα και μόνο συνεννοηθήκαμε: αλλάζουμε γιατρό επιτόπου!!! Μετά από ένα μήνα με άγχος, δίαιτα, μετρήσεις ζαχάρου, νιώσαμε και πάλι ανάλαφροι και χαρούμενοι… Και κάτι μέσα μου μου λέει ότι όλη αυτή η ηρεμία και η χαρά θα μας ακολουθήσει και στη διαδικασία του τοκετού, χάρη σε αυτόν τον υπέροχο γιατρό. Υποθέτω ότι το σωστό θα ήταν να πάρω τον άλλο και να την ενημερώσω ότι άλλαξα γυναικολόγο. Προς το παρόν αποφεύγω να το κάνω, αισθάνομαι πολύ άβολα. Όπως και να ‘χει όμως, προέχει η υγεία μας, η δική μου και του παιδιού μου. Αν παρεξηγηθεί, πρόβλημά του, εκείνος με ανάγκασε να φύγω με τη συμπεριφορά του.
Τι μου έμαθε αυτή η ιστορία; Να ακούω το ένστικτό μου, αυτή τη φωνή μέσα μου που μιλάει σιγά αλλά καθαρά. Δεν ξέρω αν έγινε ποιο δυνατό τώρα που ετοιμάζομαι να γίνω μανούλα, αλλά τώρα πλέον πιστεύω ότι η γυναικεία διαίσθηση πολύ σπάνια πέφτει έξω τελικά. Ποτέ δεν είναι αργά να κάνεις αυτό που σου υπαγορεύει το ένστικτό σου, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει να αλλάζεις γυναικολόγο 2 μήνες πριν την ΠΗΤ! Σας ευχαριστώ όλες και πάλι, ήσαστε για μένα ένα πολύτιμο στήριγμα!
Τι εννοείς δεν έχεις διαβήτη? Μήπως το 1.20 και το 1.30 σου φαίνεται λίγο? Πρέπει να μετριεσαι πριν το φαγητό και μια ώρα μετά. Πριν δεν επιτρέπεται να έχεις πάνω απο 0.90 και μετά πάνω από 1.20 το πολύ 1.30. Η ινσουλίνη είναι μέτρο που παίρνει ο γιατρός όταν το σακχάρο είναι πολύ υψηλό και δεν διορθώνεται με διατροφή. Αν ΔΕΝ έχεις διαβήτη και κκάνεις ένεση ινσουλίνης θα πάθεις υπογλυκαιμικο σοκ.. Την καμπύλη σακχάρου την κάνουμε νωρίς, 21 εβδομάδα. Πως έφτασες στην 30η χωρίς να έχεις κάνει και επιπλέον πως βγάζουν συμπερασμα: "μεγάλο μωρό.. Αααα διαβήτης θα είναι!" Λίγο μπακάλικο ακούγεται... Ο διαβήτης δεν είναι παίξε γέλασε στην.κύηση. Άλλαξε επείγοντος γιατρό!!!!!!
Πράγματι Ιωάννα μου, οι μετρήσεις μου κυμαίνονταν σε αυτά τα επίπεδα που περιγράφεις κι εσύ. Ίσως να μην ήταν 130 μετά το φαγητό, μία φορά έφτασε και στο 137. Αν είδες, σε κάποιο μήνυμα που μου είχε στείλει η Ειρήνη, της έχω στείλει αναλυτικά κάποιες από τις μετρήσεις μου. Γι' αυτό το "μπακαλίστικο" που λες θα συμφωνήσω απόλυτα, αυτό είναι που με έβαλε σε σκέψεις και γι' αυτό θα πάω μέσα στην εβδομάδα στην Αθήνα, σε άλλο γυναικολόγο να πάρω μια δεύτερη γνώμη. Όντως, το ζάχαρο δεν είναι για να αστειεύεται κανείς, είτε πρόκειται για διαβήτη κύησης, είτε όχι...
Ψυχραιμία και όλα θα λυθούν. Το πιο πιθανό είναι να σου πουν να κάνεις λίγη διατροφή και θα είσαι ΟΚ. Με το καλό το μωράκι σου! :)
Ιωάννα μου τα παραλές λίγο... Αυτά που γράφεις δεν είναι απόλυτα. Δεν είναι οτι ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ, είναι οτι καλό είναι να έχεις αυτές τις τιμές που λες. Στην εγκυμοσύνη είναι αποδεκτό και το 140 και λίγο πιο πάνω. Είμαι πολλά χρόνια διαβητική και ένα ξέρω: Οι γιατροί στο διαβήτη (και ειδικά στην εγκυμοσύνη) τα παραλένε, γιατί οι ασθενείς δεν μπορούν να ακολουθήσουν εύκολα μια διατροφή και κάνουν βλακίτσες κρυφά. Με τις τιμές που έχει η Αννα αν δεν είναι με διατροφή και ειναι με ο,τι να-ναι φαγητό, δεν έχει τίποτε. Απλά έχει τάση για διαβήτη κύησης και πρέπει να προσέχει. Αν είναι με διατροφή, τότε υπάρχει ένα προβληματάκι. Δεν είναι τόσο φοβερό πράγμα πια ο διαβήτης σε τόσο ελαφριά μορφή. Για να έχει στην πραγματικότητα επιπτωση στο έμβρυο, θα πρέπει οι τιμές να είναι άνω του 200 και σε καθημερινή βάση, επίσης θα πρέπει να ανεβοκατεβαίνει το ζάχαρο μέσα στη μία ωρα πάνω από 50-60 η και 100 μονάδες. Παίζει ρόλο και το γρήγορο ανεβοκατέβασμα, όχι μόνο οι τιμές. Δεν υπάρχει λόγος να τρομάζει κανείς γιατί το ζάχαρο το ανεβάζει και το άγχος και η πίεση.
Beatrice δεν τα παραλέω. Η ενδοκρινολόγος που με παρακολουθούσε (στενά) μου είχε πει ότι στο παγκόσμιο συνέδριο διαβητολογίας του 2009, άλλαξαν τα όρια και έγιναν ακόμα πιο αυστηρά από αυτά που είπα παραπάνω. Το 1.30 έγινε 1.20 και η οδηγία που είχαν λάβει οι γιατροί ήταν να φροντίζουν αυτό το 1.20 να μένει εκεί. Μιλάμε για κύηση και για μέτρηση 1 ώρα μετά το φαγητό. Είχα διαβήτη κύησης και έκανα ινσουλίνη 3 φορές την ημέρα και πάρα πολύ σκληρή διατροφή. Τρυπιόμουν πάνω από 20 φορές τη μέρα (γιατί έκανα 5 με 6 γεύματα) και οι μετρήσεις μου παρόλη την ινσουλίνη ήταν μονίμως οριακές. Έκανα πολύ αγώνα μέχρι που γέννησα για να διατηρώ το σάκχαρο σε κάπως νορμάλ επίπεδα. Μετριόμουν κάθε μέρα όλη μέρα και μια φορά την εβδομάδα πήγαινα στην ενδοκρινολόγο με τις μετρήσεις και αποφασίζαμε πως θα κινηθούμε την επόμενη εβδομάδα. Ταυτόχρονα με παρακολουθούσε και διαιτολόγος ειδικός σε διαβητικές δίαιτες. Έκανα κάθε δύο εβδομάδες εξαιτάσεις αίματος σε δύο χρόνους και την καμπύλη την έκανα δύο φορές. Μια στην 21η εβδομάδα και μια στην 27η. Παρόλο τον αγώνα, στην 34η εβδομάδα έκανα μέτρηση μικρολευκοματίνης σε ούρα 24ώρου και η τιμή ήταν τσιμπημένη. Οπότε η δίαιτα έγινε ακόμα πιο αυστηρή. Στη γέννα μου (φυσικά γέννησα με καισαρική) στον ορό μου είχαν γλυκόζη (γιατί όταν φεύγει ο πλακούντας πέφτει το σάκχαρο) για να μην πάθω σοκ υπογλυκαιμίας. Ευτυχώς το μωρό μου αναπτύχθηκε κανονικά και γεννήθηκε 2860Kg. Γέννησα στην 39η +4 ημέρες εβδομάδα. So, μη μου λες ότι τα παραλέω. Έχω φάει μεγάλο πακέτο και δεν θεωρώ τον διαβήτη παίξε γέλασε!
Ιωάννα μου, πράγματι έφαγες μεγάλο πακέτο, δεν το συζητώ. Έτσι όπως μου τα λες τότε έχω κι εγώ ζάχαρο, μου είχαν πει ότι τα όρια στις εγκύους είναι λίγο πιο ελαστικά...
Αντιθέτως Άννα μου. Τα όρια στις εγκύους είναι πιο αυστηρά. Αλλά μην ασχολείσαι με εμάς. Βουρ στον γιατρό!
κι εγώ τα ίδια έκανα, καθε βδομάδα γιατρό κλπ κλπ κλπ... και 6 ινσουλίνες την ημέρα με ακατέβατο ζαχαρο παρόλη τη διατροφη (επειδή ήδη έχω διαβήτη και με την εγκυμοσύνη γαμήθηκε ο Διας κι εχω και θυρεοειδη), και φυσικά καισαρική... Και ορό με μειγμα ινσουλίνης-γλυκόζης και όλα αυτά τα ...συμπαθητικά είχα κι εγώ. Εγώ ζω καθε μέρα με διατροφή και κάθε μέρα με μετρήσεις εδώ και πολλά χρόνια, ίσως γι αυτό δεν τρελαίνομαι με το θέμα. Εγώ είπα οτι αν ξεφύγεις λίγο από τις τιμές που σου λένε (όσο η Αννα δλδ) δεν παθαίνει κανείς τίποτε. Σου είπα οτι τα παραλές ΛΙΓΟ. Δεν είναι παιξε-γέλασε, δεν είναι και τραγικό όμως.
α, και να συμπληρώσω οτι το μωρό μου δεν ήταν μεγάλο λόγω ζαχαρου για 2 λόγους 1)ήταν από την αρχή μεγάλο 2)συνέχισε να μεγαλώνει υπερβολικά και μετά τη γεννα. Ειναι 7,5 μηνών κι εχει υψος-βάρος ενός παιδιού 9-12 μηνών. Το παιδάκι είχε γονίδιο (του μπαμπα του που ήταν τεράστιος). Επίσης ούτε υπογλυκαιμίες έπαθε παρόλο που στο τέλος της εγκυμοσύνης είχα καθημερινά από 150-250 και καμια φορά 300άρες παρόλη την ινσουλίνη...(ντόιοιοιν!!!!)
Προσπάθησα να δώσω έναν δραματικό τόνο στο θέμα γιατί πολύς κόσμος δεν θεωρεί τον διαβήτη σοβαρό πρόβλημα ίσως γιατί δεν έχει συμπτώματα (τουλάχιστον έντονα). Να μην αρχίσω με τον θυρεοειδή μου... Μεγάααααλη ιστορία. Απορώ πως κατάφερα να μείνω έγκυος με διαβήτη και τριπλό πρόβλημα στον θυρεοειδή και στα πρόθυρα της (πρόωρης) εμηνόπαυσης!!!! Ίσως επειδή έφαγα πακέτο για να κάνω παιδί, φορτίζομαι όταν οι γιατροί (ή οι έγκυες) δεν αντιμετωπίζουν τις εγκυμοσύνες ως πολύτιμες. Σόρυ αν ακούστηκα επιθετική! :)
Δηλαδή ο υπέρηχος δείχνει μέσες άκρες, αν κατάλαβα καλά... Δεν υπάρχει κάποιος πιο εξελιγμένος υπέρηχος που να δίνει πιο ακριβή αποτελέσματα; Επίσης, είναι αλήθεια ότι δεν κάνει να κάνουμε συχνά υπέρηχο γιατί μπορεί να είναι βλαβερό για το μωρό; Απ' ότι βλέπω και από τις δικές σας περιπτώσεις, οι γιατροί έχουν μια τάση να μεγαλοποιούν και να τραγικοποιούν τα πράγματα... Όπως έγραψα και στην ιστορία μου, έχουν ένα μέσο όρο στο μυαλό τους και αλίμονο σε όποιον αποκλίνει από αυτόν, είτε προς τα πάνω είτε προς τα κάτω... Μια μέλλουσα μανούλα όμως (ειδικά μια πρωτάρα) έχει χίλια δυο άγχη, κακώς οι γιατροί επιμένουν να μας αγχώνουν ακόμα περισσότερο! Δεν είπα να μην ψαχνόμαστε καθόλου και να γεννάμε τα παιδιά μας με μια εξέταση αίματος και τίποτε άλλο, όπως κάποτε. Τώρα όμως μου φαίνεται ότι φτάσαμε στο άλλο άκρο, κοντεύουν να μας τρελάνουν!
Πάντως εμένα σε όλη μου την εγκυμοσύνη το μωρό φαινόταν 2 βδομάδες μεγαλύτερο και καμιά φορά και τρεις. Ο γιατρός μου με είχε κατααγχώσει αφού μου έλεγε συνέχεια ότι το μωρό είναι μεγάλο και θα φτάσει τα 4 κιλά! Περιττό να σου πω ότι γέννησα 40 εδδομάδων κλεισμένες με φυσιολογικό τοκετό και το μωρό ήταν 2980!!!!!
ρε κοριτσια τι λεμε τωρα? ο υπερηχος δν βλεπεει στανταρ μεγεθος κ βαρος.εγω κοπελα μου ειχα ζαχαροδιαβητη τωρα στην κορη μου κ εκανα κ εγω αυστηρη διαιτα(μιλαμε για πεινα ετσι?) κ οταν εκανα το ντοπλερ στο ελενα εκτως οτι ειδαμε οτι η μικρη ηταν ισχυακη μου την εβγαλαν με μακροσωμια κ μεγαλο κεφαλι συν οτι ηταν κ αυτη μεγαλη κ τρελαθηκα η μανα.γεννησα στις 38 εβδομαδες με καισαρικη γτ η μικρη δν γυρισε κ σε πληροφορω οτι η μικρη μονο μεγαλη δν ηταν! Γεννηθηκε μολις 3100 ενω μου ελεγαν πανω απο 3.500 κιλα κ 49 ποντους ουτε μεγαλο υψος ειχε ουτε μεγαλο κεφαλι ουτε τπτ!!! μην αφηνεις βρε κοριτσι μου να σε τρελαινουν χωρις λογο!
Άννα μου μόλις μπήκα στον 8ο μήνα και το παιδάκι μου είναι κατά 2,5 εβδομάδες μεγαλύτερο από ότι θα έπρεπε. Ο γιατρός μου εφόσον έκανα εξετάσεις και δεν έχω σάκχαρο μου είπε ότι όλα είναι καλά και απλά θα γεννήσω ένα μεγάλο παιδάκι! Το ίδιο είχε συμβεί και στο πρώτο μου παιδάκι που από τον έβδομο και μετά ήταν πάντα πολύ μπροστά στις μετρήσεις. Βγήκε 3600 στις 38 εβδομάδες. Επίσεις μπορεί στον επόμενο υπέρηχο που θα κάνεις να έχει μειωθέι η διαφορά (Αυτό μου είχε συμβεί στην πρώτη εγκυμοσύνη). Πάρε και μια δεύτερη γνώμη για να νιώσεις καλύτερα πάντως. Με το καλό!!!!