Φτάσαμε τα 20..!

Είμαι η Νάγια.

Αυτή, ξέρετε, η μαμά της Μάρσιας. Καί γυναίκα του Νάκου. Χαίρομαι πολύ που δέν είμαι απλώς η Νάγια, αλλά μαμά της καί γυναίκα του. Πρωτίστως γυναίκα του. Γιατί δέν θα ήμουν μαμά της, άν πρώτα δέν ήμουν γυναίκα του.

Είμαι αυτή που πέρσυ περίπου τέτοια εποχή, έγραψε στο eimaimama το κείμενο ‘Καί του χρόνου… 20!‘. Ναί, ήρθε το ‘καί του χρόνου’, δηλαδή το ‘φέτος’ καί σε λίγο καιρό, ‘κλείνουμε’ με τον καλό μου 20 ολόκληρα χρόνια μαζί.

Επί τροχάδειν, γιατί δέν θέλω να επαναλαμβάνομαι… Εγώ 15,εκείνος 16 χρονών, πρώτο βλέμμα στο φροντιστήριο ξένων γλωσσών. ρώτη αγκαλιά, πρώτο φιλί, πρώτο σκίρτημα, πρώτο, πρώτο, πρώτο.. Αισθάνομαι πολύ τυχερή που καταφέραμε να προχωρήσουμε μαζί στη ζωή, μία ζωή που μέχρι τώρα είναι γλυκιά, με όλα τα υπέροχα πράγματα, αλλά καί τα προβλήματα της καθημερινότητας που από κανενός τη ζωή δέν λείπουν.

Στον άντρα μου χρωστάω πολλά. Είναι εκείνος ο άντρας της ζωής μου που με έκανε να νοιώσω ασφάλεια καί σιγουριά, παρόλο το νεαρό της ηλικίας του. Πάντα ώριμος κι έτοιμος να αντιμετωπίσει καταστάσεις. Πάντα ‘μάγκας’. Η μαγκιά ενός άντρα, λένε, φαίνεται από το πόσο μεγάλο είναι το χαμόγελο της γυναίκας που έχει δίπλα του. ‘Αν κρίνω από αυτό, ο άντρας μου είναι ‘καρα-μάγκας’ κι εγώ ‘χαζοχαρούμενη’!

Η ζωή μου μαζί του, το έχω ξαναπεί (ή μάλλον ξαναγράψει), κάνει τα βουνά να φαίνονται βοτσαλάκια παραλίας. Εκείνος μετακινεί όλα τα ‘βουνά’ της ζωής μου καί τα κάνει ‘καταπράσινες πεδιάδες’. Καμιά φορά σκέφτομαι πως θα ήθελα να ισχύει το παλιό ‘καθεστώς’, όταν οι γυναίκες έπαιρναν το όνομα του άντρα τους. Αυτό θα ήταν μία πραγματική τιμή για μένα…’ Οχι, μή θεωρήσετε ότι είμαι παλαιών αρχών ή παραδοσιακή, όχι. Απλά νομίζω πως δέν μπορώ να κάνω αρκετά, ώστε να δείξω σ’αυτόν τον άνθρωπό πόσο ψηλά είναι μέσα στην καρδιά μου, πόσο βαθιά είναι μέσα στο μυαλό μου, πόσο έχει κατακλύσει όλο μου το ‘είναι’. Καί τέλος πάντων, είναι ο ένας καί μοναδικός μου. Ο βασιλιάς μου. Ο φίλος μου. Το στήριγμά μου. Καί θα είναι για πάντα.

Την ‘ημέρα των ερωτευμένων’ δέν συνηθίζουμε να τη γιορτάζουμε. Ούτε καν επετείους γάμου (πολιτικού, θρησκευτικού). Για εμάς, η σπουδαία μέρα είναι η 25 Φεβρουαρίου, όταν όλα ξεκινούσαν. Αν καί κάθε μέρα, κάθε καινούργια μέρα, είναι για την οικογένειά μας μέρα αγάπης. Γιατί το παιδί μας ξυπνά με τα γέλια μας καί τα φιλιά μας. Γιατί το βράδυ δέν κοιμόμαστε άν δεν αγγίζουμε ο ένας τον άλλον. Καί δέν είναι αυτό που λένε ‘περνάμε τέλεια κι αυτό βγαίνει πρός τα έξω’, χαχα…. είναι η αλήθεια μας.

Νάκο μου…. είμαι τόσο τυχερή που σε έχω!
Η κόρη μας είναι τόσο τυχερή που έχει έναν μπαμπά σαν κι εσένα!
Σ’ ευχαριστώ που η ζωή μας αξίωσε να βαδίσουμε πλάι-πλάι!
Σ’ ευχαριστώ που δέν περνάει μέρα που να μή μου δείξεις πόσο με αγαπάς καί πόσο σημαντικές είμαστε για εσένα, η κόρη σου κι εγώ.

Καί νά…. τα 20 χρόνια! Σε πέντε χρόνια… 1/4 του αιώνα. Αλλά, ας ζούμε κάθε μέρα που έρχεται κι ας μήν απλώνουμε τη σκέψη μας τόσο μακριά. Μόνο υγεία θα μας ευχηθώ για να είμαστε μαζί καί να καμαρώνουμε το κοριτσάκι μας.

Ούτως ή άλλως… ήμασταν, είμαστε καί θα είμαστε μαζί σαν ένα στην αιωνιότητα….!!!!!!

Νάγια