Μεγαλύτερο κατά 2 εβδομάδες

Ήθελα να μοιραστώ μαζί σας την ιστορία μου, γιατί προβληματίζομαι έντονα και οι γιατροί όχι μόνο δεν με καθησυχάζουν, αλλά με μπερδεύουν περισσότερο. Το θέμα μου ίσως δεν είναι κάτι σοβαρό, αλλά έχει αρχίσει και επισκιάζει μια κατά τ’ άλλα υπέροχη εγκυμοσύνη. Απλώς θα ήθελα τη γνώμη και τα σχόλια άλλων μαμάδων που μπορεί να είχαν παρόμοια εμπειρία για να νιώσω λίγο καλύτερα.

Είμαι έγκυος στο πρώτο μου παιδάκι και αισίως μπαίνω στον όγδοο μήνα σε λίγες μέρες. Όλα πήγαιναν καt’ ευχήν μέχρι την περασμένη εβδομάδα που πήγαμε για τον καθιερωμένο υπέρηχο και ο γιατρός φάνηκε προβληματισμένος.

«Το παιδί, μου λέει, φαίνεται να είναι 2 εβδομάδες μεγαλύτερo» 

Τι σημαίνει αυτό;

«Εσύ είσαι στην 30η εβδομάδα κύησης και το μωρό φαίνεται να είναι 32 εβδομάδων. Αυτό σημαίνει ότι έχεις ζάχαρο«

 Καλά θα μου πείτε, δεν είναι τίποτα φοβερό, ο διαβήτης της εγκυμοσύνης είναι κάτι σχεδόν σύνηθες. Μέχρι τώρα όλες μου οι εξετάσεις ήταν καθαρές, αλλά ίσως να προέκυψε ξαφνικά… Μου γράφει να κάνω καμπύλη ζαχάρου (τη δίωρη με τα 75ml) και να πάω σε ενδοκρινολόγο. Πράγματι, κάνω την καμπύλη, η οποία δεν έδειξε τίποτα. Ο ενδοκρινολόγος βλέπει την καμπύλη, ότι είναι φυσιολογική αλλά κατευθείαν μου δίνει μια αυστηρότατη δίαιτα και μηχάνημα για να μετριέμαι 4 φορές τη μέρα. Και όλα αυτά χωρίς να έχουμε κάποια ένδειξη ότι έχω ζάχαρο, μόνο το ότι το παιδί είναι μεγαλύτερο. Και το αμνιακό υγρό εντάξει κι εγώ δεν έχω πάρει υπερβολικό βάρος, μόλις 8 κιλά. Δεν έχει σημασία όμως γι’ αυτους: δίαιτα και μετρήσεις.

Κάνω υπομονή 5 μέρες αν και η δίαιτα είναι εξαντλητική και οι μετρήσεις βγαίνουν σχετικά καλές (σάμπως είμαι γιατρός για να ξέρω;). Μετά την πάροδο λίγων ημερών, κάνω πάλι εξετάσεις αίματος, ούρων, δεν δείχνουν τίποτα. Πάω στο γιατρό μου και μου μιλάει για ινσουλίνη.

«Μα αφού δεν έχω ζάχαρο, για ποιο λόγο να κάνω ινσουλίνη;«

«Έλα, πώς κάνεις έτσι, θα κάνεις 1-2 ενέσεις, αυτό είναι όλο» η απάντηση…

«Μα είμαστε σίγουροι ότι λόγω ζαχάρου είναι το μωρό πιο μεγάλο;» Άλλωστε στην οικογένειά μου έχουμε ιστορικό μεγάλων μωρών (ο πατέρας μου γεννήθηκε 5,5 κιλά με φυσιολογικό τοκετό!!!).

Καμία ξεκάθαρη απάντηση… Πώς κρίνουμε έτσι αυθαίρετα εκ του αποτελέσματος; Είναι σαν να λέει κάποιος ότι τον πονάει το πόδι και αμέσως βγάζουμε τη διάγνωση ότι έχει γάγγραινα… Αν είχα ζάχαρο, θα έκανα υπομονή 2 μήνες με δίαιτα, θα έκανα και ινσουλίνη και ό,τι χρειαζόταν. Όπως βλέπω όμως δεν είναι αυτό. Θα προτιμούσα να με υπέβαλλαν σε 1000 εξετάσεις ακόμα παρά να πάμε στην εύκολη λύση «ενέσεις ινσουλίνης». Μπορεί να μην είναι κάτι φοβερό, αλλά θέλω κάποιος να μου μιλήσει απλά για να το κατανοήσω. Δεν ξέρω, τόσο ο γιατρός μου όσο και ο ενδοκρινολόγος με έχουν απογοητεύσει, καθώς συχνά φάσκουν και αντιφάσκουν μεταξύ τους. Κι εμείς με το σύζυγό μου βρισκόμαστε στη μέση, ανήσυχοι και μπερδεμένοι.

Αν το παιδι είναι όντως πολύ μεγάλο, αυτό σημαίνει ότι δεν μπορώ να γεννήσω φυσιολογικά; Δεν τη θέλω την καισαρική, εκτός αν είναι απολύτως απαραίτητη. Θέλω να την αποφύγω, θέλω να φέρω το γιο μου στον κόσμο όπως έχει προβλέψει η φύση. Γιατί πρέπει να είμαστε όλοι σε έναν μέσο όρο που έχουν οι γιατροί στο μυαλό τους; Όλα τα δάχτυλα στο χέρι μας ίδια είναι; Αν το παιδί μου είναι μεγαλόσωμο, τι πρέπει να κάνω, να το μικρύνω με το ζόρι; Στο κάτω-κάτω ούτε εγώ ούτε ο άντρας μου είμαστε μικροκαμωμένοι. Μέχρι τώρα νόμιζα ότι το να είναι μικρότερο ένα παιδί αποτελεί πρόβλημα. Τώρα διαπιστώνω ότι και μεγαλύτερο να είναι, πάλι πρόβλημα τα θεωρούν οι γιατροί…

Σας ευχαριστώ που με ακούσατε, περιμένω τα σχόλια και τις απαντήσεις που οι γιατροί αρνούνται να μου δώσουν…

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ 9/3/13:

Θέλω ειλικρινά να σας ευχαριστήσω όλες μέσα από την καρδιά μου που διαβάσατε την ιστορία μου, που γράψατε σχόλια και απαντήσεις και κυρίως που με καθησυχάσατε και μου δώσατε δύναμη. Και πάνω απ’ όλα θέλω να ευχαριστήσω εσένα, Ολίβια, που μου έδωσες την ευκαιρία να μοιραστώ τις ανησυχίες μου, όπως και να ακούσω τόσες ενδιαφέρουσες ιστορίες και γνώμες.

Το 90% των σχολίων σας έλεγαν να πάρω μια δεύτερη γνώμη. Αν και είμαι από την Αθήνα, παντρεύτηκα και ζω στην επαρχία. Πάντα ήθελα να φύγω από την Αθήνα και γενικώς δεν ήθελα να παραδεχτώ ότι στην Αθήνα (και γενικώς στις μεγάλες πόλεις) κάποια πράγματα είναι «καλύτερα». Είμαι δασκάλα και αν άκουγα από κάποιον ότι οι δάσκαλοι της Αθήνας είναι καλύτεροι από τους δασκάλους της επαρχίας, αν μη τι άλλο θα προσβαλλόμουν. Ίσως όμως με τους γιατρούς είναι αλλιώς τα πράγματα… Ίσως βέβαια απλώς να έπεσα στην περίπτωση, δεν είναι σωστό να γενικεύουμε καταστάσεις…

Με τα πολλά, μου έκλεισε ραντεβού η μητέρα μου με έναν γυναικολόγο στην Αθήνα, στον ίδιο που είχε η ίδια όταν γέννησε τη μικρότερη αδερφή μου (έχουμε 10 χρόνια διαφορά ηλικίας). Πάντοτε θυμάμαι ότι μιλούσε με τα καλύτερα λόγια για το συγκεκριμένο γιατρό, πόσο σεβασμό δείχνει τόσο στην έγκυο όσο και στη διαδικασία του τοκετού. Ειλικρινά δεν ξέρω γιατί δεν πήγα κι εγώ εξαρχής εκεί!!! Βέβαια, και στο γιατρό που πήγα εδώ στην επαρχία, συστημένη πήγα από φίλες μου που έχουν να λένε τα καλύτερα. Τώρα πλέον είμαι πεπεισμένη ότι η σχέση γιατρού και ασθενούς είναι κάτι πολύ ιδιαίτερο και πολύ προσωπικό, δεν ταιριάζουν όλοι οι γιατροί με όλους τους ασθενείς. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για γυναικολόγο και έγκυο!

Κατά βάθος το ένστικτό μου έλεγε αυτό που μου είπατε οι περισσότερες: πάρε δεύτερη γνώμη. Και όχι μόνο αυτό… Κάτι μέσα μου μου έλεγε έντονα ότι έπρεπε να αλλάξω γιατρό. Η λογική μου όμως αντιδρούσε: να αλλάξω γιατρό τώρα στον όγδοο; Λίγο πριν το τέλος; Προσπαθούσα να το εκλογικεύσω λέγοντας στον εαυτό μου ότι θα άλλαζα γιατρό όταν και αν με το καλό μείνω έγκυος σε δεύτερο παιδάκι. Όμως δεν ησύχαζα.

Να μην σας τα πολυλογώ, το ραντεβού με το γυναικολόγο στην Αθήνα πήγε καλύτερα από κάθε προσδοκία! Μια ευγενέστατη φυσιογνωμία που αμέσως μου ενέπνευσε εμπιστοσύνη ότι όλα θα πάνε καλά. Κοιτάει τις εξετάσεις μου και μένει έκπληκτος όταν του λέω για την ιστορία με το ζάχαρο. «Οι εξετάσεις σου είναι μια χαρά, δεν βλέπω το λόγο που μπήκες σε όλη αυτή τη διαδικασία, δεν έχεις ζάχαρο». Του εξέφρασα την ανησυχία μου για το πόσο μεγάλο είναι το μωρό και αν θα μπορέσω να γεννήσω με φυσιολογικό τοκετό. Ακόμα πιο καθησυχαστικός!

«Υπάρχουν περιπτώσεις που μικρά μωρά δεν έχουν πάρει σωστή θέση και ο τοκετός είναι δύσκολος. Σε άλλες περιπτώσεις πάλι μεγάλα μωρά είναι σε πολύ καλή θέση και ο τοκετός είναι ομαλός».

Αμέσως μετά κάναμε υπέρηχο και doppler. Περιττό να σας πω ότι καθ’ όλη τη διάρκεια δεν έπαιρνα ούτε ανάσα, μόνο άκουγα τον χειριστή του υπερήχου να απαγγέλει τις μετρήσεις, ενώ μία κοπέλα τις κατέγραφε. Ο μπεμπάκος μου κλοτσούσε μερικές φορές, ήθελε να τους δυσκολέψει. Εγώ όμως ούτε ανάσα!!! Στο τέλος με διαβεβαίωσαν ότι το μωρό μου είναι 100% υγιές και φυσιολογικό, ότι βρίσκεται σε πολύ καλή θέση και ότι δεν έχω να ανησυχώ για τίποτα… Δεν μπορώ να σας περιγράψω πώς ένιωσα, κόντεψα να βάλω τα κλάματα από την ανακούφιση! Στην κυριολεξία πήγε η καρδιά μου στη θέση της…

Με το σύζυγό μου δεν χρειάστηκε να πούμε δεύτερη κουβέντα. Με το βλέμμα και μόνο συνεννοηθήκαμε: αλλάζουμε γιατρό επιτόπου!!! Μετά από ένα μήνα με άγχος, δίαιτα, μετρήσεις ζαχάρου, νιώσαμε και πάλι ανάλαφροι και χαρούμενοι… Και κάτι μέσα μου μου λέει ότι όλη αυτή η ηρεμία και η χαρά θα μας ακολουθήσει και στη διαδικασία του τοκετού, χάρη σε αυτόν τον υπέροχο γιατρό. Υποθέτω ότι το σωστό θα ήταν να πάρω τον άλλο και να την ενημερώσω ότι άλλαξα γυναικολόγο. Προς το παρόν αποφεύγω να το κάνω, αισθάνομαι πολύ άβολα. Όπως και να ‘χει όμως, προέχει η υγεία μας, η δική μου και του παιδιού μου. Αν παρεξηγηθεί, πρόβλημά του, εκείνος με ανάγκασε να φύγω με τη συμπεριφορά του.

Τι μου έμαθε αυτή η ιστορία; Να ακούω το ένστικτό μου, αυτή τη φωνή μέσα μου που μιλάει σιγά αλλά καθαρά. Δεν ξέρω αν έγινε ποιο δυνατό τώρα που ετοιμάζομαι να γίνω μανούλα, αλλά τώρα πλέον πιστεύω ότι η γυναικεία διαίσθηση πολύ σπάνια πέφτει έξω τελικά. Ποτέ δεν είναι αργά να κάνεις αυτό που σου υπαγορεύει το ένστικτό σου, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει να αλλάζεις γυναικολόγο 2 μήνες πριν την ΠΗΤ! Σας ευχαριστώ όλες και πάλι, ήσαστε για μένα ένα πολύτιμο στήριγμα!