Τα υπέροχα αλλά εντελώς διαφορετικά παιδιά μου

Η πρώτη εγκυμοσύνη ήρθε μόλις παντρεύτηκα! Φοβερό;

Εγώ έτσι το είχα σκεφτεί, αλλά όλοι είχαν αντιρρήσεις τύπου μη βιαστείς, να συνηθίσετε πρώτα στο σπίτι σας (σημ. ο γάμος ήρθε μετά από μια σχέση περίπου 5 χρόνων… normal!).

Γάμος, γλέντι, γαμήλιο ταξίδι, τσοουοουουπ! ΕΓΚΥΜΟΣΥΝΗ!!

Μέσα μου το ήξερα καλά αλλά δεν το είχα συνειδητοποιήσει…

Η ανακοίνωση σε όλους μια και έξω: μαζεμένοι γονείς και ο σύζυγος και κάπου εκεί την ώρα του φαγητού, το είπα….!!! Ξεροί όλοι. Αφού συνήλθαν, ακολούθησαν οι γνωστές ευχές…..!

Η εγκυμοσύνη ήταν Τ Ε Λ Ε Ι Α !!!! Δεν έχω λόγια… Όλα μια χαρά. Το μόνο που έχω να θυμάμαι είναι τους τρείς πρώτους μήνες υπνηλία. That’s all.

Έρχεται η ώρα του τοκετού, ξεκινάμε για φυσιολογικό, ο κύριος κάπου σκάλωσε και μετά από ένα 12ωρο αποφασίζει η γιατρός μου –επιτέλους!- να κάνουμε καισαρική (πρέπει να σας πώ ότι την παρακαλούσα για καισαρική μετά τις 4 ώρες αναμονής γιατί είχα αρχίσει να φοβάμαι για τον μικρό). Super εμπειρία, καμία επιπλοκή, ο μικρός πολύ όμορφος (παρόλο που είχε ταλαιπωρηθεί δεν του φαινόταν).

Τον κύριο, που λέτε, από το μαιευτήριο, τον φώναζαν ‘κοιμίση’, όπως καταλαβαίνετε λοιπόν ήταν του ύπνου το πουλάκι μου……

Θηλασμός;;; Πολύ καλά τα πήγαμε, χωρίς σχεδόν βοήθεια.

Και ο καιρός κυλούσε ομαλά και όμορφα. Δεν κατάλαβα ούτε ξενύχτι ούτε ταλαιπωρία. Γενικά πολύ υπάκουο παιδί και όλα τα έκανε και τα κάνει με πρόγραμμα.

Μετά από 21 μήνες έρχεται η ΚΥΡΙΑ!!!!

Καλομαθημένη εγώ, μόλις έμαθα ότι ήμουν έγκυος, μια  χαρά λέω όλα καλά, αν είναι σαν τον Μωυσή μου θα περάσουμε τέλεια! Έλα όμως που από την κοιλιά ακόμη με βασάνιζε…..

Οι μήνες πέρασαν με εμένα να αγκομαχώ –με έπιασε και καλοκαίρι. Εννοείται πως θα ξαναέκανα καισαρική, κλείνουμε ραντεβού μέσα Οκτώβρη τάκα τάκα, βγαίνει η κυρία μέσα στην ξινίλα!!!!

Λέω είμαι κουρασμένη, άυπνη, δεν θα την είδα καλά….

Ανεβαίνω στο δωμάτιο, περιμένω να μου την φέρουν να την θηλάσω, πάλι στραβομουτσουνιασμένη, την βάζω στο στήθος, αποτυχία….

Κάθε 1 ώρα μου την έφερναν για να την θηλάσω –την κυρία την φώναζαν οι νοσοκόμες ‘φαγανούλα’!!!

Δεν καταφέραμε να θηλάσουμε, το πάλεψα -όσο μπορούσα- καμιά 20αριά μέρες, πρέπει να σας πώ ότι ζορίστηκα ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ, γιατί η μικρή δεν χόρταινε, εγώ επέμενα, αλλά τίποτα, με αποτέλεσμα να πάθω μαστίτιδα –τρελός πόνος!

Τέλος πάντων, είχα πάθει και μια ψιλό κατάθλιψη, αισθανόμουν άσχημα για τον μεγάλο, για την μικρή, δεν κοιμόμουν καθόλου, γιατί το μωρό είχε κολικούς και συνέχεια ήμασταν αγκαλιά, ο μεγάλος ζήλευε και μέσα σε όλα αυτά να πρέπει να γυρίσω στην δουλειά …..

Πέρασαν οι μήνες και ακόμη προσπαθώ να καταλάβω γιατί αυτή η τόση μεγάλη διαφορά;; Από τους ίδιους γονείς γίνανε και μεγαλώνουν με τον ίδιο τρόπο. Το παλικαράκι μου υπάκουο, ήρεμο και η φρου φρού μέσα στην αντίδραση και να τα κάνει ΟΛΑ!!! (και μην βιαστείτε να πείτε ότι βλέπει αδυναμία στον μεγάλο, αντιθέτως είμαστε αυτοκολλητάκια με την μικρή)

Μου έχει σπάσει το μισό σπίτι, έχει ξεμαλλιάσει το σκυλάκι της γιαγιάς, αδειάζει σχεδόν τρείς φορές την ημέρα την ντουλάπα της πετώντας κάτω ότι περιέχει και πόσα άλλα…

Τελικά, έχουν προσωπικότητα με το που έρχονται στον κόσμο, εμείς απλά είμαστε ‘βοηθητικοί παράγοντες’….

μαμά Άννα

[divider]

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com