Το μωράκι μου δεν έλεγε να βγει..!

Είμαι η Όλγα, είμαι 22 χρονών και έχω ένα πανέμορφο αγοράκι 29 μηνών… Αφού έχω διαβάσει πάρα πολλές ιστορίες σας, αποφάσισα να σας γράψω κι εγώ την δική μου…

Με τον άντρα μου, 34 χρονών, γνωριστήκαμε το καλοκαίρι του 2008 μέσω κοινού γνωστού και όλα έγιναν γρήγορα.. Τον Αύγουστο του 2009 αρραβωνιαστήκαμε… Τον Φεβρουάριο του 2010 και έπειτα από καθυστέρηση, έκανα ένα τεστ εγκυμοσύνης και βγήκε θετικό… Δεν το περιμέναμε αλλά ήταν κάτι πολύ ευχάριστο…

Πήγαμε στην γυναικολόγο για την επιβεβαίωση και μου έδωσε ΠΗΤ μέχρι 7/10/2010… Αν εξαιρέσουμε την πρωινή ναυτία κατα το 1ο μόνο τρίμηνο, ευτυχώς, όλη η εγκυμοσύνη μου ήταν πολύ καλή και χωρίς κανένα πρόβλημα… Όταν έφτασε η μέρα για τον μεγάλο υπέρηχο, ο γιατρός είπε οτι το έμβρυο ήταν μεγαλύτερο, οτι πιάστηκε νωρίτερα απ’ ότι νομίζαμε και μου έδωσε ΠΗΤ μέχρι 24/09/2010..

Ο καιρός πέρασε  γρήγορα, καθώς παράλληλα με την εγκυμοσύνη ετοιμάζαμε και το σπίτι που θα μέναμε… όταν μπήκα στον μήνα μου, πήγαινα κάθε εβδομάδα στην γιατρό μου… Και κάθε φορά μου έλεγε το ίδιο… «Όλα είναι τέλεια… Το μωρό έχει γυρίσει προς τα κάτω κλπ.. Νομίζω οτι θα βρεθούμε στην κλινική πριν το επόμενο ραντεβού..» Αλλά τίποτα… Το μωρό μου δεν ήθελε να βγει.. Κάθε βδομάδα ήμουν εκεί… Μέχρι που έφτασε η μέρα και πήγαμε στην κλινική για πρόκληση… Φυσικά από την αρχή είχα πει στην γιατρό μου οτι θα κάνουμε καισαρική, μόνο αν υπάρχει κίνδυνος για το μωρό ή για εμένα..

Φτάνουμε στην κλινική γύρω στις 8 π.μ. Αλλάζω ρούχα, με ετοιμάζουν (κλίσμα, ορό, καρδιοτοκογράφο κλπ) και περιμένω πότε θα αρχίσουν οι πόνοι… Οι ώρες περνούσαν και τίποτα… Ούτε πόνοι ούτε διαστολή.. Κάποια στιγμή η διαστολή μου πήγε 2 και φυσικά εκεί έμεινε… Κόλλησε…  Γύρω στις 3 μ.μ. άρχισαν τα πρώτα πονάκια και γύρω στις 4:30 μ.μ. με έπιασαν οι δυνατοί πόνοι, οπότε και κάναμε την επισκληρίδιο και σε λίγα λεπτά δεν ένιωθα τίποτα… Η γιατρός μου απόρησε που άντεξα τόσους πόνους.. Δεν το περίμενε…

Τέλος πάντων, μετά την επισκληρίδιο, με πήρε λιγο ο ύπνος και ο άντρας μου με τις μαμάδες μας κατέβηκαν για τσιγάρο… Στο διάστημα αυτό, ήρθε η μαία να με δει, και ξαφνικά, χωρίς να μου πει τι γίνεται μου έδωσε την μάσκα με το οξυγόνο και έφυγε.. Δεν πρόλαβα να κλείσω τα μάτια μου και ξαναέρχεται μαζί με την γιατρό μου.. Κοιτούσαν μαζί τον καρδιοτοκογράφο και κάτι έλεγαν.. Μου βγάζει η γιατρος μου το οξυγόνο και μου λέει οτι οι παλμοί του μωρού ανεβοκατέβαιναν και οτι έπρεπε να πάμε για καισαρική… Βγαίνει να φωνάξει τον άντρα μου αλλά δεν ήταν κανένας έξω και της έδωσα το κινητό του να τον ειδοποιήσει…. Ανεβαίνει αμέσως, έρχεται κοντά μου, με φιλάει, «όλα θα πάνε καλά» μου είπε και με πήραν στο χειρουργείο…

Στις 5:36 μ.μ. άκουσα το μωράκι μου να κλαίει για πρώτη φορά… Το καλύτερο συναίσθημα, τον άκουσα, μετά απο λίγο τον φίλησα και μετα τον πήραν για εξετάσεις… Στις 6 μ.μ. ήμουν στο δωμάτιό μου και δεχόμουν αγκαλιές και φιλιά απο συγγενείς κ φίλους που είχαν έρθει απο το μεσημέρι και περίμεναν να γεννήσω… Όταν τον έφεραν αργότερα στο δωμάτιο, τον αγκάλιασα και ήμουν τόσο ευτυχισμένη και ήρεμη εκείνη τη στιγμή, που ξέχασα και την καισαρική…

Το επόμενο πρωί σηκώθηκα σιγά-σιγά, με την βοήθεια της μαίας, και δεν είχα κανένα πρόβλημα.. Πέντε μέρες μετά γυρίσαμε στο σπίτι μας… Την πρώτη εβδομάδα δυσκολεύτηκα λίγο, δεν μπορούσα να σηκωθώ εύκολα απο το κρεβάτι, αν και είχα αρκετά μαξιλάρια στην πλάτη μου, αλλά τις επόμενες μέρες ήταν όλα πιο εύκολα…

Ζητώ συγνώμη για το μεγάλο μέγεθος του κειμένου και σας ευχαριστώ που διαβάσατε και την δική μου ιστορία…

Να τα χαιρόμαστε τα παιδάκια μας μανούλες και με το καλό να γεννήσουν και οι εγκυούλες της παρέας..!

—

Περιμένουμε τη δικιά σου ιστορία

στο eimaimama@gmail.com