Νιώθω ότι με κατέστρεψε γυναικολογικά και ψυχολογικά…

Η δικη μου ιστορια νομιζω οτι δεν εχει ξανασυμβει και δεν σας κρυβω οτι ακομα δεν εχω αποφασισει αν θα κινηθω νομικα η οχι. Το σιγουρο ειναι οτι δεν θελω να συμβει σε καμια αλλη γυναικα.

Ειχα τελευταια περιοδο στις 15/11/2013. Ενα μηνα μετα κανω β-χοριακη και ηταν 331. Η χαρα μου ηταν απεριγραπτη γιατι τρελενομαι για τα παιδια αν και εχω ηδη τρια. Λιγες μερες μετα στις 22/12 μου ερχεται λιγο αιμα και πηγαινω στο εφημερευον νοσοκομειο της πολης μου. Μου κανουν β-χοριακη (4658) και μου συστηνουν να μεινω εισαγωγη για παρακολουθηση. Εγω ομως επειδη εργαζομαι ως νοσηλευτρια στο δευτερο νοσοκομειο της πολης μου, υπεγραψα και πηγα στο αλλο νοσοκομειο οπου για “καλη” μου τυχη εφημερευε ο γιατρος που ειχα στις προηγουμενες γεννες μου. Με ειδε στον υπερηχο μαζι με καποια ειδικευομενη γιατρο και μου ειπαν απο κοινου οτι ο σακος δεν ηταν καλος, δεν φαινοταν καλα, ειχα και λιγο αιμα και πως επρεπε να μην ρισκαρω με μια εγκυμοσυνη υψηλου κινδυνου μιας και ειχα ηδη τρια παιδια και να προχωρησουμε σε αποβολη του κυηματος μιας και ηταν πολυ μικρο και δεν θα χρειαζοταν ουτε αποξεση.

Μου εβαλαν δυο κολπικα υποθετα cytotec και δυο απο το στομα και μου προκαλεσαν μεγαλη απωλεια αιματος και δυνατους πονους απο τις συσπασεις της μητρας.

Την αλλη μερα το πρωι η ειδικευομενη γιατρος μου εκανε κολπικο υπερηχο παρουσια του γιατρου μου (ο οποιος εκεινη τη στιγμη ηταν μεν εκει αλλα μιλουσε στο κινητο του) και μου ειπαν οτι ο σακος που βλεπαμε την προηγουμενη μερα δεν υπηρχε πια και οτι το ενδομητριο ηταν πολυ καλο. Μου δωσαν οδηγιες, μου ειπαν οτι να περιμενω δυο κυκλους και να ξανακανω προσπαθειες για να ξαναμεινω εγκυος.

Επεστρεψα στο σπιτι μου πιστευοντας οτι ολα ειχαν τελειωσει. Την πρωτη εβδομαδα ειχα λιγο αιμα, πονακια στην κοιλια μου και αναγουλες. Πιστευα οτι ολα αυτα θα ηταν φυσιολογικα. Τρεις μερες αφου τελειωσε το κοκκινο αιμα, αρχισα να εχω λιγα καφε υγρα οταν σκουπιζομουν. Παιρνω τηλεφωνο τον γιατρο μου και μου ζητησε να παω να με δει οχι γιατι ανυσηχουσε γιατι εκεινος θεωρουσε οτι ηταν φυσιολογικα αυτα τα υγρα, αλλα για να ησυχασω εγω. Οταν εφτασα εκεινος ελειπε και ηταν μονο μια αλλη ειδικευομενη. Μου εκανε κολπικο υπερηχο και μου φανηκε οτι ακουσα καρδιακη λειτουργια. Πανικοβληθηκα και την ρωτησα τη συμβαινει. Μου ειπε να μην ανυσηχω, οτι θα ειδοποιησει τον γιατρο μου γιατι εβλεπε υπολειμματα σακου και οτι οι καρδιακοι παλμοι που μου φανηκε οτι ακουσα ειναι οι δικοι μου.

Τα ιδια μου ειπε και ο γιατρος μου οταν ηρθε σχεδον αμεσως, αλλα προσθεσε οτι επρεπε να μπω την αλλη μερα για αποξεση γιατι δεν γινοταν πια διαφορετικα.

Φευγω για το σπιτι μου για να παρω μια βαλιτσα με τα απαραιτητα και να επιστρεψω στο νοσοκομειο για την εισαγωγη. Με βασανιζε ομως εκεινος ο κτυπος της καρδουλας. Ετσι αποφασισα να παω σε εναν ιδιωτη γιατρο να δω τι συμβαινει. Στον κολπικο υπερηχο που μου εκανε διαπιστωσε μια απολυτα φυσιολογικη εγκυμοσυνη 7 εβδομαδων με καρδιακη λειτουργια και χωρις αποκολληση. Οταν του εξηγησα τι ειχε συμβει που ειπε οτι τα χαπια που μου ειχαν δωσει στο νοσοκομειο εχουν ενοχοποιηθει για τερατογεννησεις και οτι θα πρεπει να το συζητησω μαζι τους.

Εφυγα γεματη θυμο τοσο για τον εαυτο μου που συμφωνησα να λαβω εκεινα τα χαπια, οσο και για τον γιατρο μου που τον ειχα απολυτη εμπιστοσυνη και ειχε κανει τετοιο τρομερο λαθος. Πηγα τελικα στο νοσοκομειο και την επομενη μερα υποβληθησα σε αποξεση.

Το ιδιο απογευμα πηρα εξιτηριο με οδηγιες να επανελθω στις 13/1/2014 για κολπικο υπερηχο. Εκεινη η μερα εφτασε και εγω ξαναπηγα στο νοσοκομειο. Αυτη την φορα ηταν ο ιδιος ο γιατρος μου ο οποιος οταν μου εκανε τον υπερηχο μου ειπε οτι λυπαται πολυ, αλλα ειχε παραμεινει ενα μικρο υπολλειμμα μεσα στην μητρα και θα επρεπε να ξαναμπω για αποξεση σε δυο μερες. Εφυγα για το σπιτι μου…. δεν φανταζεστε πως! Μετα απο λιγες ωρες και πολλες σκεψεις αποφασισα να παω αυτη την φορα στο αλλο δημοσιο νοσοκομειο της πολης μου για να δω τι θα μου ελεγε καποιος γιατρος εκει. Για καλη μου τυχη επεσα πανω σε εναν εμπειρο γιατρο ακουστο στην πολη μου.

Μου εκανε κολπικο υπερηχο και διαπιστωσε οτι ημουν 8 εβδομαδων με καρδιακη λειτουργια, χωρις αποκολληση… και κατα την διαγνωση του μια φυσιολογικη εγκυμοσυνη. τα χασα, δεν μπορουσα να πιστεψω αυτο που ακουγα. Του ειπα ολο το ιστορικο απο την αρχη αλλα… εκεινος δεν με πιστεψε. Προφανως με περασε για μυθομανη.

– Δεν γινεται αυτο κυρια μου! μου ειπε κατα λεξη.

Εφυγα απογοητευμενη και αποφασισμενη να δεχτω την κακη μου μοιρα.

Στις 15/1/2014 εκανα αποξεση για δευτερη φορα. Το απογευμα της ιδιας μερας μετα απο πονους που ειχα, η ειδικευομενη της κλινικης μου εκανε κολπικο υπερηχο για να δει γιατι πονουσα. Και εκπληκτη ακουω να μου λεει αυτη και καποια αλλη που ηταν μαζι της οτι ειχα υπολειμμα στη μητρα και γι’ αυτο πονουσα. Αρχισα να κλαιω, με επιασε υστερια, δεν μπορουσα να ηρεμησω με τιποτα. Ειδοποιησαν τον γιατρο μου ο οποιος ηταν στο σπιτακι του αλλα και τον ψυχιατρο γιατι ημουν σε ασχημη κατασταση ψυχολογικα.

Ολο το βδαδυ δεν ηρεμησα. Ο πονος ηταν αφορητος, τα παυσιπονα δεν με πιανανε. Στις 6 το πρωι εμφανιστηκε ο γιατρος μου και με μεταφερανε με εναν τραυματιοφορεα σε ενα αλλο δωματιο που ηταν εξεταστηριο για να με δει και ο ιδιος στον υπερηχο. Εστειλε ομως την βοηθο του στο χειρουργειο για να φερει καποια εργαλεια. Μου ειπε οτι υπηρχε ενα υπολειμμα το οποιο θα προσπαθουσε να το απομακρυνει εκει, χωρις ναρκωση, χωρις τιποτα. Πονεσα πολυ, ουρλιαζα και τον παρακαλουσα να με αφησει και να με ξαναβαλει στο χειρουργειο. Εκεινος ομως δεν με ακουγε, συνεχιζε να τραβαει με μια λαβιδα πηγματα μεσα απο την μητρα μου και να σκουπιζει το εσωτερικο της με γαζες.

Εκλαιγα, φωναζα Ωσπου καποια στιγμη τελειωσε και ταυτοχρονα εφυγε και ο πονος μου. Μου ειπε οτι πια ολα ειχαν τελειωσει και οτι θα μπορουσα να παω στο σπιτι μου παιρνΟντας διπλη αντιβιωση. Με καθησυχασε οτι ολα θα πανε καλα και οτι παρ’ ολη την ταλαιπωρια μου θα καταφερω να αποκτησω το τεταρτο παιδακι που επιθυμουμε.

Εγω εχω χασει την ελπιδα μου. Με τις λιγες γνωσεις που εχω πιστευω οτι  με εχει καταστρεψει γυναικολογικα αλλα και ψυχικα.

Ένας μήνας έχει περασει αλλα το δακρυ μου δεν εχει στερεψει. Το μυαλο μου ειναι παντα θολωμενο και ακομα δεν μπορω να επιστρεψω στα καθηκοντα της δουλειας μου. Δεν ξερω ποσος χρονος θα χρειαστει για να το ξεπερασω και να συνεχισω την ζωη μου.

Αυτη την στιγμη ειναι ολα μαυρα.

[divider]

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com