Αντιμέτωποι με ένα τρομερό δίχρονο
Εδω και ενα μηνα η κορη μου έκλεισε τα 2 και τους τελευταιους μηνες ερχομαστε αντιμετωποι με τα λεγομενα terrible twos ή αλλιώς τα τρομερά δυο. Βλεπω να ερχονται απο πίσω με φόρα τα horible threes και γι’ αυτο θα ηθελα να μοιραστούμε μαζι καποια «κολπα» για να τα κανουμε πιο ευκολα. Καταστασεις που πανω κατω ολοι αντιμετωπιζουμε σε αυτες τις ηλικίες.
Ξεκιναω με τα ταπερ-κατσαρολες. Αυτα τα ντουλαπια εαν ειχαν στομα θα τσίριζαν πολυ δυνατα απο την κακομεταχειρηση. Η κορη μου λοιπον λατρευε να ανοιγει τα ντουλαπια και να τα βγαζει εξω. Μολις τα εβγαζε ΟΛΑ, εφευγε. Καθε μερα 3-4 φορες τα μαζευα. Μιλαω στον αοριστο γιατι απο τοτε που τα αφησα εξω πεταμενα μια ολοκληρη μερα και νυχτα, δεν ηθελε να ξαναασχοληθει. Ηταν λιγο δυσκολο να κινηθουμε ειναι η αληθεια, αλλα επιασε και τωρα πια δεν βρισκει κανενα ενδιαφερον.
Επιχειρηση βολτα και τσιριδα αγκαλιααααααααα:
Το καροτσι απο 15 μηνων δεν θελει ουτε να το δει. Ολες οι βολτες γινονται με τα ποδια. Οταν ομως εφτασε τα 13,5 κιλα ηταν αδυνατον να περπαταμε αγκαλια. Η σκηνη πεφτω κατω και τσιριζω αγκαλιαααα ειναι γνωστη νομιζω σε πολλες απο εσας. Αυτο που κανω πλεον (και εφοσον ξερω οτι δεν ειναι απο κουραση αλλα καπριτσιο) οταν γονατιζει και φωναζει αγκαλια, γονατιζω και εγω και ανοιγω τα χερια μου.
«Ελα αγκαλιτσα στη μαμα«
Τρεχει και την κραταω ετσι λιγη ωρα. Οταν σηκωνομαι, αλλες φορες συνεχιζει να περπαταει σαν να μην εγινε τιποτα και αλλες απλωνει ξανα τα χερια. Στη δευτερη περιπτωση της δειχνω εναν τοιχο ή μια γωνια και της λεω «Μολις φτασουμε εκει, η μανουλα θα σε παρει αγκαλιτσα«. Κατα 90% μεχρι να φτασουμε το εχει ξεχασει και συνεχιζει να περπαταει, συνηθως χορευοντας και τραγουδωντας.
Επιχειρηση κουκλες:
Εχει δυο κουκλες μωρα και θελει να τις αλλαζει συνεχεια… Αυτο που εκανα ειναι να γεμισω ενα χαμηλο συρταρι στο δωματιο της με παλιες πανες και χαρτια μεσα σε ενα τελειωμενο πακετο μωρομαντηλα. Τα εχω με την ιδια σειρα που κραταω και τα δικα της. Ετσι τωρα ανοιγει το συρταρι και νιωθει τοοοοσο χρησιμη που τα κανει μονη της και ταυτοχρονα δεν φωναζει συνεχεια «Δωσε πανα, θελω αλλαξω Λιλα» (οπου Λιλα=το μωρο)
Ενα πολυ δυσκολο κομματι, οπως ισως συμφωνησετε οι περισσοτερες ειναι το Σουπερ Μαρκετ….
Εκει πλεον δεν θελει να καθεται στη θεση για παιδια, αλλα μεσα στο καροτσι. Την βαζω λοιπον μεσα και παιζει με καποια απο τα πραγματα. Αν εχω γυαλινα ή επικινδυνα, τοτε τα κραταω στο χερι ή τα κρεμαω με σακουλα εξω απο το καροτσι. Οταν αρχιζει να τσιριζει «θελω ΑΤΟ » τοτε της λεω εχουμε σπιτι τετοιο. Μπορει να λεω αυτη την ατακα και 20 φορες. Αλλα τελευταια εχει συνδεσει το ΣΜ με το χυμο. Οποτε απλα της ανοιγω ενα χυμο μεχρι να κανουμε τα ψωνια. Αυτη ειναι η συμφωνια μας και δεν ζηταει τιποτα αλλο και πινει και τα φρουτα της.
Ειναι μια πολυ δυσκολη ηλικια που κυριαρχει πολυ το ΕΓΩ και η αντιγραφη. Ετσι με τον αντρα μου αποφασισαμε για μια ολοκληρη εβδομαδα να μη μας δει καθολου στη τηλεοραση και στους υπολογιστες. Εγω πηρα ενα βιβλιο και ο αντρας μου διαβαζε εφημεριδα οποτε καθοταν. Το αποτελεσμα ηταν να εκτιμησει τα βιβλια της και τωρα καθεται με τις ωρες και διαβαζει παραμυθια στις κουκλες της. Βεβαια με το που επεφτε για υπνο επαιρναν φωτια ολα τα ηλεκτρονικα μαραφετια (τηλεοραση, ταμπλετ, λαπτοπ) αχαχαχχα
Αυτα ειναι καποια λιγα δικα μου τρικ για να βοηθηθει και να με βοηθησει και εμενα να μεινω ηρεμη.
Θα ηθελα πολυ να ακουσω και τα δικα σας τρικακια και μυστικα για τις δυσκολες αυτες ηλικιες.
Ειναι πιο ευκολο να μοιραζομαστε απλες μικρες κινησεις απο το μαλωνουμε.
Ευχαριστω που με διαβασατε και περιμενω μικρες, απλες ιδεες και για τους επομενους μηνες που θα κοντευουμε στα 3.
Μαμα Γιουλη
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Συμφωνώ σε όσα γράφεις Γιούλη. Νομίζω ότι λόγω κούρασης|συνήθειας|κλπκλπκλπ έχουμε ξεχάσει ή δε δίνουμε τόση σημασία σε κάτι σχετικά απλό αλλά χρονοβόρο: να εξηγούμε στα παιδιά μας κάποια πράγματα από πριν = να βάζουμε κανόνες. Όταν π.χ. είναι να πάμε σούπερ, μιλάμε με το παιδί (ή τα παιδιά στην περίπτωσή μου) από πριν φτάσουμε (μέσα στο αυτοκίνητο ή στο σπίτι) και τους εξηγώ ότι θα πάμε σουπερ, δεν μπορούμε να πάρουμε παιχνίδια, μπορείτε να πάρετε από ένα ποπκορν ή έναν χυμό ή.... Ξέρουν από πριν. Ναι πιθανόν να το ξεχάσουν και να ζητήσουν και παραπάνω, ναι πιθανόν να θέλουν το δικό τους, αλλά με επιμονή και υπομονή μαθαίνουν τα παιδιά μας. Και έτσι γίνονται σύμμαχοί μας στην προσπάθεια να ψωνίσουμε από το σούπερ (για να δούμε μικροί μου βοηθοί, θα τα καταφέρετε να βοηθήσετε τη μαμά σήμερα και να διαλέξουμε τα πιο όμορφα και καλά φρούτα; Γιώργο πώς σου φαίνονται αυτές οι φράουλες; πόσες μπανάνες λες να πάρουμε;) Τις περισσότερες φορές τα καταφέρνουμε και όχι μόνο βγαίνουμε αλώβητοι από τέτοιες βόλτες, αλλά και τα παιδιά αισθάνονται περήφανα που βοήθησαν τη μαμά. Όταν υπάρχουν από πριν οι κανόνες, οι "συμφωνίες' που πολλές φορές κάνουμε γονείς&παιδιά, συνήθειες που γίνονται καθημερινότητα, βρίσκω από τη δικιά μου εμπειρία ότι τα παιδιά έχουν πιο θετική συμπεριφορά.
Φανταστικες οι τακτικες και της Ελπιδας. Εκτος απο τα πραγματα της κουκλας θα βαλω κ εγω τα πραγματα της στη κουζινα χαμηλα ;). Ευχαριστω για την ανταποκριση μαμαδες...
Σαν να περιγράφεις τον γιο μου ένα πράγμα....Το παιδί μου 17 μηνών στα ερχόμενα γενέθλια για δώρο δεν θα ζητήσει αυτοκινητάκι...το iphone 5 ή κανένα ταμπλετ θα ζητήσει. Άστα...
είσαι φοβερή! να μας γράφεις συχνά!!!
Πολύ χρήσιμη συζήτηση. Η κόρη μου πλησιάζει τα 3. Δεν μπορώ να θεωρήσω ότι περνάμε terrible twos. Μάλλον για horrible threes μας κόβω, αλλά το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Το πειθήνιο, χαλαρό και ήρεμο παιδάκι που άκουγε τη μαμά, δεν έκανε ζημιές και πάντα έπαιζε ήσυχα με τα υπόλοιπα παιδάκια έχει μεταμορφωθεί σε Troll! Ουρλιάζει «ΘΕΛΩ ΑΥΓΟ ΚΙΝΤΕΡ ΤΩΡΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!! ΤΩΡΑ ΣΟΥ ΕΙΠΑΑΑΑΑ!!!!!» χτυπώντας τα χέρια στο τραπέζι! Κι αν δεν γίνει το δικό της μπορεί να μείνει ξαπλωμένη μπρούμυτα στο πάτωμα (όποιο πάτωμα κι αν είναι αυτό) με τις ώρες! Κλαιει και κοπανιέται σε βαθμό υστερίας όταν έρθει η ώρα να φύγουμε από κάπου. Αν κάποιο παιδάκι της πάρει το παιχνίδι από το χέρι αρχίζει να φωνάζει και να κλαιει και να κοπανάει ότι βρει μπροστά της. Γενικώς έχει γίνει φοβερά υπερκινητική (ενώ μέχρι τώρα ήταν πολύ cool) και εξαιρετικά απαιτητική. Εμείς δεν είχαμε ποτέ πρόβλημα με τα ντουλάπια της κουζίνας, ή γενικότερα τα ντουλάπια του σπιτιού (και τα συρτάρια). Ίσως γιατί από όταν ήταν μωρό έχω βάλει παντού STOP (αυτά που έχει το ΙΚΕΑ) και έμαθε ότι δεν ανοίγουν έτσι απλά. Στις πρίζες πάλι ποτέ δεν πήγε, ποτέ δεν έδειξε ενδιαφέρον. Τις έχω ταπώσει όλες βέβαια με τάπες ασφαλείας, αλλά την αφήνουν αδιάφορη. Ίσως το γεγονός ότι ήμουν ήσυχη ότι όλα είναι ασφαλή και δεν έκανα παρατηρήσεις (μη εδώ, μη εκεί κλπ) βοήθησε στο να μην της προκαλέσει το ενδιαφέρον για σκανταλιά! Δεν ξέρω... Αυτό που κάνει όμως και είναι επικίνδυνο (και για την ίδια αλλά και για τους υπόλοιπους γύρω της) είναι ότι βρίσκει διασκεδαστικό να πετάει τα πράγματα ανεξέλεγκτα στον αέρα. Μαζεύει κάποια παιχνίδια στην αγκαλιά της (πχ. κατσαρολικά) και χοπ τα πετάει προς τα πίσω! Όποιος είναι πίσω της την έκατσε! Anyway, κάνουμε υπομονή γιατί είναι μια φάση που θα περάσει. Δεν της κάνουμε όλα τα χατίρια. Ενίοτε την αφήνουμε να κοπανιέται, αλλά το δικό της δεν γίνεται. Την βάζουμε και τιμωρία η οποία περιέργως λειτουργεί καλά (παρόλο που υποτίθεται ότι είναι μικρή ακόμα). Είναι μάχη. Οδυνηρή κυρίως για μένα γιατί δεν μπορώ να την βλέπω να κλαιει και να χτυπιέται (γιατί εκείνη το ξεχνάει αμέσως). Αλλά η μάχη πρέπει να δοθεί. Διαφορετικά θα γίνει ένα κακομαθημένο σκατόπαιδο και θα βγει στη ζωή πιστεύοντας ότι της ανήκουν τα πάντα και πάντα γίνεται το δικό της. Αυτή η σκέψη με βοηθάει να ανταπεξέρχομαι!