Baby-bullying… Κι όμως συμβαίνει!!!
Σαν παιδί είχα υποστεί στο σχολείο το bullying -τότε δεν υπήρχε ο όρος… μάλλον δεν είχε πάρει ακόμη τέτοιες διαστάσεις το φαινόμενο!!!
Οι καλοί μου βαθμοί με κατέτασαν στα «φυτά», η καλή μου συμπεριφορά στα «γλυφτράκια», το ύψος μου ήταν ο λόγος που το όνομά μου είχε καταργηθεί κι είχε αντικατασταθεί από προσωνύμια του τύπου «Έβερεστ» «ψηλή» ή ακόμη χειρότερα «ψ@#?λή» (μπορείτε να μαντέψετε το φωνήεν που λείπει;;;) κι η ακμή μου ήταν η δικαιολογία που το αγόρι της Γ’ Γυμνασίου (που στο τέλος της χρονιάς εμου εξομολογήθηκε ότ με γούσταρε) μου είχε κολλήσει το παρατσούκλι AIDS… περιττό να σας πω ότι δεν θέλω καν να θυμάμαι την εφηβεία μου… ή καλύτερα από 10 έως 14 ετών!!!
Η αυτοπεποίθηση που η οικογένεια μου έχτιζε κλονίστηκε!!!
Όμως οι βάσεις μου ήταν σταθερές… και μαζί με την εφηβεία ξεπέρασα και τα τυχόν τραύματα!
Όταν έγινα μητέρα δεν είχα φανταστεί ότι η κόρη μου θα χρειαζόταν να αντιμετωπίσει σχολική κακοποίηση σε πολύ μικρότερη ηλικία!!!
Η μικρή μου στα 3 της χρόνια πήγε στον παιδικό σταθμό και ξεκίνησε με τρομερό ενθουσιασμό!!! Είχα φροντίσει κι εγώ να της τον καλλιεργήσω… ήταν το μοναδικό παιδί που έκλαιγε όταν πήγαινα να την πάρω… σε σημείο που αναρωτιώμουν τι δεν έκανα καλά στο σπίτι!!!
Βέβαια δεν άργησα να καταλάβω ότι ένα τόσο κοινωνικό και δραστήριο παιδί ήταν φυσιολογικό να θέλει να είναι σ’ ένα δημιουργικό περιβάλλον.
Είχα ακούσει για ένα κοριτσάκι, το οποίο δημιουργούσε προβλήματα στην τάξη. Μου τα μετέφερε κι η κόρη μου και προσπαθούσα να της εξηγήσω ότι επειδή δεν μιλάει Ελληνικά και δυσκολεύεται να συνεννοηθεί, θυμώνει και αντιδρά με βία… Κι ότι όλα τα παιδάκια δεν μεγαλώνουν με τον ίδιο τρόπο…Όταν δύο μήνες μετά η μικρή μου άρχισε να κλαίει και δεν ήθελε να πάει στον παιδικό, ανησύχησα. Όταν πια άρχισε να με χτυπάει ή να δακρύζει και να μαζεύεται μόλις έκανα μια απότομη κίνηση… τρελάθηκα…
Συζητώντας μαζί της δύο κουβέντες της με τσάκισαν:
«Μου είπες ψέμματα… δεν είναι ωραία στο σχολείο… εκεί όλο φωνάζουν, βρίζουν και χτυπάνε!!!«
«Μου είπες ψέμματα!!! Μου λες ότι πάντα θα με προστατεύεις κι εσύ δεν είσαι εκεί όταν με χτυπάει…«
Το παιδί μου δεχόταν ανεξέλεκτη βία από ένα τρίχρονο… Οι δασκάλες δήλωναν αδυναμία!!! Κι η δική μου εικόνα είχε τραυματιστεί στα μάτια του παιδιού μου!!!Εγώ προσπαθούσα να της εξηγήσω γιατί δέχεται βία, της έκανα μαθήματα αυτοάμυνας, της συζητούσα τον διαφορετικό τρόπο που μεγαλώνουν τα παιδια, προσπαθούσαν να αντιμετωπίσω τις εκρήξεις της με όλους τους πιθανούς τρόπους… Ποτέ δεν χαρακτήρισα το άλλο κοριτσάκι «κακό παιδί» αλλά πάντα της έλεγα ότι «μπερδεύτηκε»…Ευτυχώς σαν άνθρωπος έχω μάθει να ζητάω βοήθεια… κι απευθύνθηκα στην παιδοψυχολόγο του παιδικού σταθμού.
Μου εξήγησε ότι το συγκεκριμένο παιδί αντιμετωπίζει σοβαρή κακοποίηση στο σπίτι κι ότι δουλειά κάνουν μαζί της στον παιδικό πάει στράφι, ότι η αδυναμία της να μιλήσει Ελληνικά της δημιουργεί επιθετικότητα κι όλα αυτά που κι εγώ είχα υποψιαστεί…
Όμως όσο εγωιστικό κι αν ακούγεται εμένα μ’ ένοιαζε το δικό μου παιδί!!! Της εκμυστηρεύτηκα του φόβους μου… δεν ήθελα το παιδί μου να θυματοποιηθεί, ούτε ήθελαν να την κάνω bully και της πω αυτό που έλεγαν όλοι οι άλλοι γονείς «χτύπα την κι εσύ όταν σε χτυπάει!!!«
Της παραπονέθηκα ότι ένιωθα ότι έστειλα το παιδί μου στον παιδικό σταθμό για καλό κι έβλεπα ότι ό,τι έχτιζα εγώ στο σπίτι, το γκρέμιζε το σχολείο…
Μου τόνισε λοιπόν ότι ένα παιδί που έχει καλές βάσεις από το σπίτι του, που έχει μεγαλώσει με αγάπη κι έχει ενισχυμένη αυτοπεποίθηση ΔΕΝ πρόκειται να θυματοποιηθεί ΠΟΤΕ!!! Θα το ξεπεράει και θα το διαχειριστεί!Και το είδα στην κόρη μου… δεν θυματοποιήθηκε… με στήριξη κατάφερε να το διαχειριστεί! Είναι ευαίσθητη κι εύθικτη… δυσκολεύεται να διαχειριστεί την παιδική επιθετικότητα (ίσως γιατί δεν ξέρει τι θα πει επιθετικότητα… και δεν μετανιώνω καθόλου γι’ αυτό!!!), παραπονιέται όταν το αντιμετωπίζει αλλά η μεγαλύτερη δική μου ανταμοιβή είναι όταν μου λέει (5,5 χρονών πια):
«Σ’ ευχαριστώ που είσαι η μανούλα μου και μου μαθαίνεις το σωστό. Τι κρίμα που αυτό το παιδάκι δεν έχει μια καλή μανούλα να του λέει πότε μπερδεύεται» (κάθε φορά που με έκπληξη βλέπει κάποιο παιδί να συμπεριφέρεται άσχημα)
Ζητάει τη συμβουλή μου πως να αντιμετωπίσει άσχημες κουβέντες και πράξεις και πάντα προσπαθώ να της δείχνω ότι πρέπει να μην παρασύρεται κι η ίδια σε τέτοιες συμπεριφορές… κι αυτές οι δυσκολίες μας βοηθάνε να δημιουργούμε μια σχέση εμπιστοσύνης και επικοινωνίας (ουδέν κακόν αμιγές καλού!)Κι η δική της ανταμοιβή νομίζω είναι ότι εξακολουθεί να είναι ένα παιδί που σέβεται τη διαφορετικότητα, που είναι ευγενικό, εκδηλωτικό και τρυφερό και που έχει μάθει να διακρίνει (στα πλαίσια της ηλικίας της) το σωστό από το λάθος!Τα παιδιά μας δεν μεγαλώνουν σε γυάλινο κόσμο, ούτε μπορούμε να τα προστατέψουμε από τις συμπεριφορες των άλλων και σίγουρα δεν μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο (ή τους γονείς ή τα παιδιά των άλλων)
Μπορούμε όμως να τα αγαπάμε και να τους δείχνουμε τι είναι αγάπη και σεβασμός… και να προσευχόμαστε όλα αυτά που τους διδάξαμε θα τους δυναμώσουν και θα τους δώσουν τα εφόδια που χρειάζονται για να γίνουν άνθρωποι ολόκληροι κι ισορροπημένοι!!!
Μπορούμε όμως να τα αγαπάμε και να τους δείχνουμε τι είναι αγάπη και σεβασμός… και να προσευχόμαστε όλα αυτά που τους διδάξαμε θα τους δυναμώσουν και θα τους δώσουν τα εφόδια που χρειάζονται για να γίνουν άνθρωποι ολόκληροι κι ισορροπημένοι!!!
Κι ας μην ανησυχουμε που τα παιδιά μας είναι η «εξαίρεση» κι όχι ο «κανόνας» (όπως λέει κι η μαμά Νίκη στο post της http://www.eimaimama.gr/2013/
Κάθε παιδί είναι διαφορετικό, μεγαλώνει διαφορετικά… Αν στοχος μας είναι να τα μάθουμε να σέβονται τη διαφορετικότητα, τότε ας τα μάθουμε να σέβονται και να αντιμετωπίζουν κι αυτά τα παιδιά που είναι διαφορετικά…
Με δύναμη κι αυτοπεποίθηση!!!Καλή τύχη σε όλες μας!!!
μαμά Βίκυ
[divider]
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Παρόμοια άρθρα από Σχετικές Κατηγορίες
Σχόλια
Ανάρτηση Απάντησης
Scroll Up
[invideo_end_of_body]
Αρχίζοντας παραθέτω τμήμα απο αυτά που παράθεσες: Αγαπητή Ιωάννα1971, η κόρη μου γύρισε, όχι από το νοσοκομείο, αλλά: α) με μελανιές στα χέρια β) με δαγκωνιές στα μπράτσα και στην πλάτη(!) γ) με γρατσουνιές στο πρόσωπο δ) δύο φορές με καρούμπαλο στο κεφάλι ε) με δαγκωμένη την άκρη της μύτης της (από άλλο αγοράκι, που μιμούταν άσχημες συμπεριφορές κι αντιμετώπιζε μ” αυτόν τον τρόπο το διαζύγιο των γονιών του) Εχω μείνει άφωνη και έξαλλη, καλά με τις μελανιές να το καταπιώ, αλλά δαγκωνιές και γρατζουνιές στο πρόσωπο!!!!! Θα είχα πάει στο σχολείο και θα είχε γίνει ΧΑΜΟΣ! Δεν ανεχομαι απο κανέναν μικρό ή μεγάλο να προξενεί πόνο στο παιδί μου, λυπάμαι. Καλά σου λέει η κόρη σου " μαμά δεν με προστατεύεις", για δοκίμασε να τη ρωτήσεις μετά απο 10 χρόνια για το πώς αισθανόταν τότε να δούμε τι θα σου πει. Σαφώς κ τα παιδιά που μεγαλώνουν με αγάπη έχουν γερές βάσεις, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πονάνε, αν είναι δυνατόν! Εγώ λοιπόν επειδή τα δικά μου παιδιά καλώς ή κακως δεν φταίνε να πληρώνουν τα σπασμένα των άλλων παιδιών, όταν συμβαίνουν τέτοιες καταστασεις πάω στο σχολείο και όμορφα, όμορφα λέω στον ταραξία ότι έτσι και ξανακουμπήσει το δικό μου παιδί θα γίνει χαμός. Μπορεί να ξεσπάει στα παιδάκια των υπόλοιπων μαμάδων που είναι ανεκτικές όπως εσύ. Λυπάμαι αλλά πιστεύω ότι είσαι λάθος. Τα παιδιά πρέπει να ξέρουν ότι κανένας δεν έχει το δικαίωμα να τα ακουμπήσει και να τους προξενήσει πόνο, ούτε μικρός, ούτε μεγάλος, όπως δεν έχουν και αυτά το δικαίωμα να προξενήσουν πόνο σε κάποιον άλλο. Με τον ίδιο τρόπο που η κόρη σου κάθεται και την κακοποιούν με την ανοχή σου τα παιδάκια, έτσι θα καθίσει να φάει και ένα σκαμπίλι απο έναν περαστικό άμα τύχει, έτσι θα καθίσει να την πονέσει και κάποιος μεγάλος γτ εσύ την μαθαινεις να τα ανεχεται, το έχεις σκεφτεί αυτό; Για εμένα η πιο απλή λύση είναι να αναλαμβάνει δράση ο γονιός. Συνήθως τα παιδάκια σε τόσο μικρή ηλικία ψαρώνουν εύκολα. Αν πάς και μιλήσεις αυστηρά στο παιδάκι που χτυπάει τη μικρή σου και του πεις ότι δεν θα ξαναανεκτείς τέτοια συμπεριφορά τότε α) έχεις πολύ μεγάλη πιθανότητα ο "ταραξίας" να μην ξανασχοληθεί με το παιδί σου και β) θα δεις πόσο θα φουσκώσει απο περηφάνεια το μωρό σου γτ θα αισθανθεί ασφαλής αλλά κυρίως θα αισθανθεί ότι αυτό που του υποσχέθηκες ισχύει, ότι θα το προστατεύεις. Αυτό δεν σου το είπε ο παιδοψυχολόγος; Πόσο 'προδωμένη" μπορεί να αισθάνεται η κόρη σου από τη στιγμή που στα δικά της μάτια εσύ αποτυγχάνεις να την προστατεύσεις όπως της είχες υποσχεθεί;
rania θα διαφωνήσω μαζί σου. Η μητέρα που έγραψε το άρθρο είναι πολύ σωστή. Οι γονείς καλό είναι να συμβουλεύουν τα ίδια τα παιδιά τους όταν αντιλαμβάνονται κάποιο πρόβλημα και να συζητούν με τις παιδαγωγούς του παιδικού σταθμού στο συγκεκριμένο παράδειγμα (αν το θεωρούν απαραίτητο). Δεν υπάρχει λόγος να επεμβαίνουν τόσο άμεσα στις σχέσεις που έχουν τα παιδιά μεταξύ τους. Είναι πολύ καλύτερο να αφήνουμε τα παιδιά να λύνουν μόνα τους τα θέματα που έχουν ή έστω να τα τους δίνουμε έμμεσα μια ώθηση από το σπίτι. Δε μπορούν, όμως, να τα κάνουν όλα οι γονείς. Δε λέω ότι από τη μέρα που γεννήθηκαν έχουν την ικανότητα να λύνουν μόνα τους τις διαφορές τους... μαθαίνουν σιγά σιγά... Αλλά αν εμπλέκονται οι γονείς συνέχεια, πώς θα μάθουν να τα βγάζουν πέρα μόνα τους; Δε θα είναι πάντα οι γονείς παρόντες και διαθέσιμοι ακόμα κι αν το θέλουν...Αν το παιδί έχει μάθει πως ό,τι κι αν του κάνουν οι συνομήλικοι, θα έρθει ο γονιός και θα καθαρίσει, δε θα μπορέσει να βασιστεί στον εαυτό του και στην ίδια του τη δύναμη. Σημασία δεν έχει, λοιπόν, να το παίζουμε αστυνομικοί και να τρέχουμε να βάζουμε τα ξένα παιδιά σε τάξη και πειθαρχία επειδή χτύπησαν το δικό μας....αλλά να τροφοδοτούμε την εσωτερική δύναμη και την αυτοπεποίθηση του δικού μας παιδιού ώστε να μπορέσει να αυτονομηθεί και να μην έχει ανάγκη πάντα την παρουσία και την προστασία του ενήλικα. Και πες ότι τώρα γνωρίζεις πως το παιδί σου είναι θύμα επιθετικής συμπεριφοράς γιατί είδες τα σημάδια στο σώμα του και πες ότι επιβλήθηκες με την αυστηρότητα (που είπες) στο άλλο παιδί και το θέμα λύθηκε. Σε λίγα χρόνια, όταν πάει γυμνάσιο, λύκειο, πανεπιστήμιο κτλ θα τρέχεις συνεχώς να "μαλώνεις" τα άλλα παιδιά επειδή φέρθηκαν άσχημα στο δικό σου; Καθόλου "προδομένη" δε θα αισθάνεται η κόρη της, γιατί η μητέρα της βλέπει μακροπρόθεσμα και όχι βραχυπρόθεσμα....Η κόρη της όταν μεγαλώσει θα στηρίζεται στα πόδια της, θα έχει αυτοπεποίθηση και δε θα έχει ανάγκη κανέναν ενήλικα να την υπερασπιστεί και να την προστατεύσει. Τα δικά σου παιδιά είναι πολύ πιθανό να σε έχουν για πολλά χρόνια ανάγκη. Αυτά είχα να πω... Ελπίζω να τα σκεφτείς σοβαρά...
Βίκυ μη με παρεξηγεις. Είμαι φρέσκια μαμα και το παιδί μου είναι κοντά στα 3. Θα πάει παιδικό τον Σεπτέμβριο και διαβάζω αυτα τα περιστατικα και με πιάνει τρόμος. Οπότε ο τρόμος δημιουργεί αρνητισμό. Ξέρω πολύ καλά ότι αυτό που λες είναι το σωστό (και αλίμονο αν υποστήριζα να μαζευτούν υπογραφές για να φύγει ένα ταλαίπωρο μωρό για να είναι άνετο το δικό μου).. Τι να πω.. Ελπίζω να εχω την ψυχραιμία...
δεν ξέρω αν κάνεις σωστά ή όχι.. αλλά κάπως έτσι σκέφτομαι και εγώ. Παλεύω να βρω ποιό είναι το σωστό. Εκτιμώ πολύ το γεγονός ότι έχεις δώσει στο παιδί σου και την θέση του άλλου και το έχεις κάνει να κατανοεί οτι δεν είμαστε μόνοι σε αυτόν τον κόσμο.. τα πράγματα είναι αλληλένδετα και ότι αυτές οι συμπεριφορές σε κάτι οφείλονται. Δηλαδή να δει τη θέση του άλλου. Αυτό είναι καλό όχι γιατί μπορεί να αλλάξει τον άλλον .. αλλά γιατί μπορεί να επεξεργαστεί τέτοια συμβάντα σιγά σιγά και να μην προσωποποιεί άσχημες καταστάσεις λες και φταίει αυτό.. δεν φταίει αυτό που το άλλο μπορεί να έχει π.χ. ψυχολογικά προβλήματα. Δηλαδή κάποιος που μαθαίνει να αντιδρά στη βία με βία τελικά έχει και ο ίδιος πρόβλημα με τον εαυτό του. Σπουδαίο μάθημα για όλη μας την ζωή γιατί πάντα θα συναντάμε δύσκολες καταστάσεις με κάποιον θα τα τσουγκρίσουμε στο γραφείο θα μας πιέσουν.. καλό είναι τουλάχιστον να ξέρουμε ότι εμείς αξίζουμε ο άλλος αντιδρά έτσι γιατί εκείνος έχει το δικό του μονοπάτι σε αυτή τη ζωή καλό ή κακό και του δίνει ένα συγκεκριμένο οπτικό πρίσμα.. ακατανόητο πολλές φορές αλλά έτσι είναι. Θα ήθελα να αναφέρω πάντως και μια άλλη οπτική με αφορμή τη δική μας εμπειρία. Τα ακόλουθα αναφέρονται σε ηλικίες 4.5 χρονών. Εμείς έχουμε ένα κοριτσάκι που χτυπάει στο σχολείο. Το κοριτσάκι δεν χτυπάει επειδή είναι κακαναθρεμένο ή επειδή έχει κακή μαμά. Είναι μια φυσιολογική οικογένεια και η μαμά του ανησυχεί πολύ και βρίσκεται σε συνεχή συνεργασία με το σχολείο και το ψάχνει. Μέσα από συνθήκες λοιπόν δώθηκε η ευκαιρία να έρθουμε λίγο πιο κοντά με αυτή την οικογένεια και παρόλο που η δική μου τις έχει αρπάξει από αυτό το κοριτσάκι μπόρεσα να δω ένα σωρό πράγματα και ήταν αφορμή για να συζητηθούν πάρα πολλά και με τη μικρή μου. Λοιπόν αυτό το κοριτσάκι παρόλο που με πληγώνει που έχει χτυπήσει το παιδί μου ... είναι ένα γλυκήτατο κατά τα άλλα κοριτσάκι, όχι επιθετικό το οποίο θέλει να έχει φίλες και μοιράζεται/χαρίζει πράγματα.. όταν όμως έρθει η ώρα που αισθάνεται αδικημένο και παραγκωνισμένο δεν έχει άλλο τρόπο αντίδρασης. Είδα όμως και μια ακόμη διάσταση.. τη συμπεριφορά της δικής μου η οποία ενίοτε μπορεί να γίνει άκρως προκλητική και δυναμική. Δεν έχει σηκώσει χέρι ποτέ από όσο ξέρω όμως μπορεί να σε βγάλει από τα ρούχα της με την επιμονή της την ξεροκεφαλιά της και την απολυτότητάς της. Μαζί με κάποιες φίλες της έχουν κάνει τελικά αυτό που λέμε κλίκα... και ενώ αν το δεις ένα προς ένα δεν κάνουν κάτι κακό ... αυτός ο δυναμισμός τους μερικές φορές μπορεί να γίνει άκρως προκλητικός.. και το λέω εγώ για το ίδιο μου το παιδί γιατί έγινα μάρτυρας της όλης κάτάστασης και από τις δύο πλευρές... Το κέρδος για εμάς ήταν ότι καταρχήν μπόρεσα να επισημάνω στο δικό μου το παιδί πράγματα για την δική του κακή συμπεριφορά που προκαλούσε ή μπορεί και να καταπίεζε άλλα παιδάκια. Το άλλο κέρδος ήταν ότι σιγά σιγά με αυτό το κοριτσάκι χτίζουν μια σχέση, της έχει πει σε συγχωρώ αλλά αν με ξαναχτυπήσεις δεν θα σε συγχωρήσω και πορεύονται .. μεγάλο μάθημα ζωής για εμένα όλο αυτό το σκηνικό και θεωρώ ότι είμαι πολύ τυχερή που το έζησε τόσο προστατευμένα και με τόση συνενόηση. Και για να συγκρίνουμε και με την άλλη πλευρά.. μια μαμά ενός άλλου κοριτσιού από την ας το πούμε 'κλίκα' της κόρης μου από όλα αυτά που σας περιέγραψα το μόνο που έχει συγκρατήσει είναι ότι ένα κοριτσάκι χτύπησε την κόρη της και διαδίδει ότι στον παιδικό σταθμό υπάρχει ενδοσχολική βία. Άρα τι έχουμε ? μια μαμά που αγνοεί το ότι και η δική της κόρη γίνεται προκλητική ... με αυτά και με αυτά δεν έχει μάθει καν ότι και η δική της έχει δείρει άλλο παιδάκι, σίγουρα δεν έχει κερδίσει καμιά φίλη και δεν έχει πάρει κανένα μάθημα ζωής. Αυτό για εμένα είναι φτωχότητα... Τώρα για το ότι οι δασκάλες δεν μπορούν να κάνουν τίποτα .. απορώ και σηκώνω τα χέρια ψηλά.. δεν ξέρω. Για το ότι το κοριτσάκι είναι αλλοδαπό .. είχα το σάββατο ακριβώς την ίδια συζήτηση με φίλη ότι είχαν ένα παιδάκι στο σχολείο που δημιουργούσε προβλήματα και ήταν αλλοδαπό και δεν μίλαγε και καλά. Μου έδωσε μια ακόμη διάσταση .. στη γιορτή του σχολείου που το αλλοδαπό παιδάκι είπε ποίημα έστω κουτσά στραβά δεν το χειροκροτούσαν. Η φίλη μου το χειροκρότησε γιατί δεν παύει να είναι ένα παιδάκι που θέλει ενθάρυνση και μια μαμά της είπε γιατί το χειροκροτάς. Άρα στο όλο θέμα βάζουμε όλοι το λιθαράκι της απομόνωσης. . . ας αναλογιζόμαστε και τις δικές μας ευθύνες.
Αγαπητή Melini Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο κόσμος των παιδιών είναι πολύ σκληρός...δεν κρατάνε προσχήματα, δεν γνωρίζουν από τακτ... και πιθανόν ένα παιδί που πρέπει να αντιμετωπίσει μια "κλίκα", αντιμετωπίζει με τη σειρά του μια μορφή κακοποίησης, στα πλαίσια όμως της κοινωνικοποίησης... το πως θα αντιδράσει όμως είναι θέμα παιδιού καιαυτοεκτίμησης...όλες νομίζω ότι έχουμε αντιμετωπίσεικάποια στιγμή τα "αγγελούδια" μας να παραπονιούνται και ίσως να κλαίνε γατί κάποιο άλλο παιδάκι ή μια παρέα παιδιών "δεν τα παίζει"!!! Το πως κάθε παιδί θα διαχειριστεί την απόρριψη και θα εκπαιδευτεί στο να δέχεται ότι δεν μπορεί να είναι πάντα αρεστό ή ότι θα πρέπει να συμμορφώνεται με τους κανόνες της παρέας προκειμένου να κοινωνικοποιηθεί,ε ίναι θέμα διαπαιδαγώγησης! Σε ότι αφορά στο ότι το κοριτσάκι ήταν αλλοδαπό,έχω να επισημάνω την απόλυτη απογοήτευση αλλά και θυμό που ένιωσα όταν το παιδάκι αυτό (ή μάλλον η μαμά του) τόλμησε να πάει σ'ένα πάρτυ... η συμπεριφορά των άλλων μαμάδων ήταν αν μη τι άλλο απάνθρωπη! Άκουσα μια γιαγιά θυμωμένη να λέει στην εγγονούλα της επειδή την χτύπησε "Τώρα θα δεις τι έχω να της κάνω...θα την μαυρίσω στο ξύλο" και πήγε απειλητικά πάνω από το παιδάκι κουνώντας το δάχτυλο και φωνάζοντας(μπροστά στη μητέρα που δεν έβγαλε άχνα). Εγώ έγινα η κακιά σ'εκείνο το πάρτυ...που έβαλα στη θέση τους μερικές... κι όταν ασχολήθηκα με τη μικρή και ήρεμα της μίλησα και τηςέδειξα πως να παίζει...ήταν ένα ήρεμο και γλυκύτατο παιδί!!! Το μόνο που μετανιώνω είναι ότι δεν μίλησα στη μητέρα...αλλά ένιωθα άσχημα...ήταν ήδη σε τραγική θέση!!!
συγνωμη μαμα Βικυ χαιρομαι που το παιδι σου μπορεσε και ξεπερασε αυτη την ιστορια, ομως απο ενα σημειο και μετα αρχισα να συμπασχω με το κοριτσακι που τηνχτυπουσε. Αληθεια η παιδοψυχολογος του σταθμου πως κοιμαται καθε βραδυ; Αμ οι δασκαλες; Βαρεθηκα πια τους δημοσιουπαλληλισκους της κακιας ωρας που μονιμως ξερουν, αλλα....δεν μπορουν να κανουν τιποτα. Αμα στα 3 του χρονια το παιδακι αντιδρα με αυτο τον τροπο ε, και κανεις δεν νοιαζεται, αλλος ενας παραβατης του νομου θα βγει στην κοινωνια πολυ συντομα.
Κάτι τέτοια διαβάζω και ακόμη να τη στείλω τη δική μου παιδικό (είναι 3 ετών). Να δώ πόσο θα αντέξω... Παραθέτω κάποιες ερωτήσεις και σχόλια. 1) Είναι δυνατόν να κακοποιείται το παιδάκι (το επιθετικό)σπίτι του και να το ξέρουν στον παιδικό και η παιδοψυχολόγος ή διευθύντρια του παιδικού να μην έχουν απευθυνθεί κάπου? 2)Δε νομίζω πως ένα παιδάκι 3 ετών (το παιδάκι που δέχεται τη βία) να είναι έτοιμο σε μία τόσο ευαίσθητη ηλικία να διαχειριστεί μία τέτοια κατάσταση (έστω και με τις συμβουλές της μαμάς). Άλλο ένα παιδάκι πχ δημοτικού και άλλο το παιδάκι του παιδικού. 3)Άν υπάρχουν αρκετοί παιδαγωγοί στο συγκεκριμένο παιδικό δεν θα έπρεπε (λέω εγώ τώρα) να προλαβαίνουν ή/και να αντιμετωπίζουν τέτοιου είδους καταστάσεις επιτυχώς? Τι θα πεί 'οι δασκάλες δήλωναν αδυναμία'? Ο διαχειρισμός τέτοιου είδους καταστάσεων δεν είναι μέρος της δουλειάς τους? (!!!)
καλησπέρα, ναι το ιδανικο θα ήταν αυτο που λέει η μαμα Βίκυ,αλλα δεν νομίζω οτι είναι.Εγώ πίστεύω στο μέτρο.Ναι να δείχνουμε κατανόηση για το άλλο επιθετικό παιδάκι γιατι μπλά -μπλά..,αλλά πόσες φορές,;;;;;υπάρχουν χαρακτήρες και χαρακτήρες!!!στο παιδάκι μου τι θα πώ,δείξε αγάπη και σεβασμό,,,μεχρι να παμε στο νοσοκομείο ή στον άλλο κόσμο;;Συγνώμη τόσο μεγαλοψυχη δεν είμαι κορίτσια.Ισως σε κάποια άλλη εποχή και ηλικία!! ...... σχετικά με την κακοποιηση που γνωρίζουν στο σχολειό,αν βρισκόμασταν στο εξωτερικό θα είχε παει Η ΠΡΟΝΟΙΑ και θα τους έπαιρναν τα παιδια!! είτε για σωματική βία ειτε για ελλειψη ΦΑΓΗΤΟΥ!!(Ω,ΝΑΙ υπαρχει και αυτο) απο γονεις που ΕΧΟΥΝ ΑΝΕΣΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ!! το εχω ακουσει και αυτό!! ΤΙ ΚΑΝΟΥΝ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΞΕΡΟΥΝ,,ΤΙΠΟΤΑ ....,αυτα τα ωραία!!!...!!
Συμφωνώ με τη λογική της μαμάς Βίκυς, τα παιδιά δεν είναι δυνατό να μεγαλώνουν με τη λογική της επιθετκότητας και της επιφυλακτικότητας. Πρέπει να μεγάλώνουν μαθαίνοντας την αγάπη, την καλοσύνη και την μεγαθυμία. Το κυριότερο όμως είναι ότι πρέπει να μάθουν να υπερασπίζονται τον εαυτό τους και να μιλούν στους γονείς τους. Επίσης συμφωνώ με την λόγική της μαμάς Βίκυς που λεει ότι ένα παιδί με δυνατή αυτοπεποίθηση είναι δύσκολο να γίνει θύμα bullying. ΑΛΛΑ συμφωνώ και μαζί σου μαμά Ρ.! Και πιστεύω ότι όταν φτάνουμε στο σημείο οι δασκάλες να σηκώνουν τα χέρια ψηλά, τότε παίρνουμε το παιδάκι μας και φεύγουμε από κει για να μπορέσουμε να το προστατέψουμε. Γιατί όπως είπα στο παραπάνω σχόλιό μου: αν το επιθετικό παιδάκι σου στείλει το δικό σου στο νοσοκομείο, πόσο μεγάθυμη θα μπορείς να είσαι τότε????
Είναι πραγματικά απίστευτα λυπηρό να μην μπορεί να βοηθηθεί το κοριτσάκι που υφίσταται κακοποίηση στο σπίτι...@Νame ακόμα και το Χαμόγελο του παιδιού να ειδοποιηθεί οι γονείς και η γειτονιά θα πουν οτι συμβαίνει το αντίθετο...Δυστυχως αυτή ειναι η πραγματικότητα!Υπάρχουν περιπτώσεις που το περιβάλλον ξέρει και δε μιλάει για το τι συμβαίνει πραγματικά πίσω απο την κλειστή πόρτα κάθε σπιτιού!!! Όλα λοιπόν έχουν μια εξήγηση για τη βιαιη συμπεριφορά της στο σχολείο... Πίσω απο τέτοιες παραβατικές συμπεριφορές κάποιο δράμα κρύβεται!! Ευχομαι πραγματικά να σωθει το κοριτσάκι!! (πολύ στεναχωρέθηκα ρε παιδια)
Το χαμόγελο του παιδιού δεν έχει τη δικαιοδοσία να κάνει κάτι. Το ξέρω από ιδίαν πείρα και σε περίπτωση πάρα πολύ βαριά. Το σχολείο/νηπιαγωγείο όμως μπορεί να καλέσει τις κοινωνικές υπηρεσίες. Οι πιθανότητες και πάλι είναι να μην ασχοληθεί η αρμόδια κοινωνική λειτουργός ακόμα κι αν συμβεί το θαύμα να κινητοποιηθεί η δασκάλα/νηπιαγωγός. Είναι απάνθρωπο αυτό που συμβαίνει. Κάνουμε θέμα το bullying ενός παιδιού, αλλά όχι την κακοποίηση του θύτη. Όσο συμβαίνει αυτό, τα "δικά μας" παιδιά, θα συνεχίσουν να κινδυνεύουν και τα "άλλα" παιδιά, τα "κακά", θα συνεχίζουν να χειροτερεύουν, να ζουν στη δυστυχία και στον πόνο. Το "δικό μου παιδί" πάνω απ΄όλα.
Αγαπητή Name, Δεν είναι εγωιστικό να λες το δικό μου παιδί παν' απ' όλα...γιατί είναι αλήθεια για κάθε μάνα!!! Είμαι της άποψης "μην κοιτάς τι κάνουν οι άλλοι για σένα αλλά τι κάνεις εσύ για τον εαυτό σου και για τους άλλους" (παράφραση της ιστορικής φράσης του Κέννεντυ) Το να ενημερώσεις και να υπογραμμίσεις το θέμα, είναι ότι κάνεις κάτι... το να μην οδηγήσεις το απιδί σου σε αντίποινα, είναι ότι κάνεις κάτι... το να μη ζητήσεις να περιθωριοποιηθεί το συγκεκριμένο παιδί αλλά να αντιμετωπιστεί,είναι ότι κάνεις κάτι... Ας μη γελιόμαστε, ισχύει αυτό που λέει η Αλεξάνδρα...όλοι κάνουν σαν να μην τρέχει τίποτα... γιατί ένα παιδί που κακοποιεί κακοποιείται! Και κακοποίηση δεν είναι μόνο το ξύλο, ο λεκτικός εξευτελισμός, ή οοι άλλες γνωστές "μέθοδοι"... κακοποίηση είναι κι η πλημελλής άσκηση της γονεϊκής επίβλεψης και μέριμνας... Μια μάνα που λέει στο παιδί της να είναι τσαμπουκάς απλά βαριέται να του διδάξει τρόπους συμπεριφοράς και τοα φήνει χωρίς όρια...κι αυτή για μένα το κακοποιεί!!!
Συγνώμη, ξέρουν ότι το παιδί κακοποιείται στο σπίτι και δεν έχουν κάνει τίποτα για αυτό;
Αν το άλλο παιδάκι σου πέταγε το δικό σου από τη σκάλα και έσπαγε το κεφάλι του, θα έλεγες τα ίδια?
Αγαπητή Ιωάννα1971, η κόρη μου γύρισε, όχι από το νοσοκομείο, αλλά: α) με μελανιές στα χέρια β) με δαγκωνιές στα μπράτσα και στην πλάτη(!) γ) με γρατσουνιές στο πρόσωπο δ) δύο φορές με καρούμπαλο στο κεφάλι ε) με δαγκωμένη την άκρη της μύτης της (από άλλο αγοράκι, που μιμούταν άσχημες συμπεριφορές κι αντιμετώπιζε μ' αυτόν τον τρόπο το διαζύγιο των γονιών του) Ευτυχώς δεν φτάσαμε λοιπόν στο νοσοκομείο αλλά πλησιάσαμε πολύ κοντά! Για μένα δεν έχει σημασία η βαρύτητα της κακοποίησης αλλά η κακοποίηση αυτή καθ' αυτή... η λεκτική ή ψυχολογική κακοποίηση δεν είναι ελαφρύτερη για τί δεν αφήνει σημάδια στο σώμα...αφήνει στην ψυχή κι είναι εξίσου αν όχι περισσότερο σημαντική
Πολύ σωστά όλα αυτά που λες και χαίρομαι που μαθαίνεις στην κόρη σου την σωστή συμπεριφορά. Παράλληλα όμως μ' αυτά, πρέπει και να καταγγείλουμε όσους "επαγγελματίες" αποδεικνύονται ανίκανοι να αντιμετωπίζουν τέτοιες καταστάσεις και βάζουν σε κίνδυνο την ψυχική υγεία των παιδιών. Γιατί εσύ ήσουν τυχερή και το κατάλαβες κι έδρασες μόνη σου και ευτυχώς το παιδί (φαίνεται να) βγήκε αλώβητο. Συγχρόνως όμως πλήρωνες για τις υπηρεσίες φύλαξης του παιδιού σ' ένα χώρο που προφανώς ήταν ακατάλληλος (όταν λες ότι οι δασκάλες δήλωναν αδυναμία κι ότι η παιδοψυχολόγος - ο Θεός να την κάνει - σου είπε ότι αφού βάζεις εσύ τις σωστές βάσεις, η κόρη σου θα το ξεπεράσει από μόνη της !!!). Λογικά η κόρη σου δεν θα ήταν το μόνο "θύμα" του κακοποιούντος παιδιού. Με τα άλλα τα παιδάκια τι γίνεται ; Ατωνών την ασφάλεια ποιος την εγγυάται ; Ως μαμάδες, ναι, έχουμε πρωταρχική υποχρέωση στα δικά μας παιδιά, αλλά όταν βλέπουμε και ανεχόμαστε καταστάσεις που έχουν αρνητικό αντίκτυπο και σε άλλα παιδάκια, τότε είμαστε συνυπεύθυνοι για όποια κακοποιήση συμβαίνει εκεί.
Ο παιδικός σταθμός ήταν δημοτικός-σ'ένα Δήμο που όλα υπολειτουργούν- κι ήταν δραματικά υποστελεχομένος: 2 δασκάλες για 27 παιδάκια. Οι δασκάλες εντόπισαν το πρόβλημα και κάλεσαν τις κοινωνικές υπηρεσίες του Δήμου που έστειλαν κοινωνική λειτουργό και παιδοψυχολόγο... Οι άλλες μαμάδες θεωρούσαν ότι έπρεπε να μαζευτούν υπογραφές για να διωχθεί το συγκεκριμένο παιδί από τον παιδικό... εγώ διαφώνησα... Ακόμη κι ο Εισαγγελέας ανηλίκων δηλώνει ότι "δεν προλαβαίνει" να σχοληθεί ακόμη και με πιο σοβαρές μορφές κακοποίησης!!! Σε τέτοια κοινωνία μεγαλώνουμε τα παιδιά μας... και νομίζω ότι πρέπει να τους διδάξουμε να παίζουν με τα χαρτιά που τους έχουν μοιραστεί!
ta perissotera paidia einai epithetika to vlepw kai se auta pou den pane sxolio kapoioi goneis vrhskoun teleio na einai zwhro kai na xtupaei kai den to stamatane oute me kalo oute me kako tropo mono "pseftoparaponiounte"gia to poso zwhro einai,to idio kai oi pappoudes fusika.auto me fovizei kata poso enw mathainw to paidi mou na zei sto 2013 kapoioi einai sto 2013px.