Δυο άγγελοι στον ουρανό και δυο στην αγκαλιά μου

Τους αγωνιστικους μου χαιρετισμους σε ολες τις μανουλες…

Η δικια μου ιστορια εχει και χαρα και συγκινηση, αλλα και μεγαλη αγωνια και θλιψη… για να μην… πληττουμε προφανως.

Το 2006 τον Οκτωμβριο διαπιστωσα οτι ειμαι εγκυος, ενω ειχαμε ηδη ενα κοριτσακι δυομισι σχεδον ετων. Το προσπαθουσαμε αρκετα εκεινο τον χρονο, αλλα προφανως τα διαφορα δυσκολα περιστατικα που μας ετυχαν, δεν αφηναν την ψυχολογια μου να δουλεψει υπερ. Ειχαμε χασει ξαφνικα τον αγαπημενο μου νονο, λιγο καιρο μετα και τον πεθερο μου ξαφνικα και στο μεσοδιαστημα διεγνωσαν και την μαμα μου με καρκινο.

Δεν ξερω αν και εσεις πιστευετε στην «παρεμβαση» του Θειου, εγω τοτε το ειχα μεγαλη αναγκη παντως.

Ειχα ταξει το μωρο λοιπον  στον Αγιο Ραφαηλ (πριν ακομα μεινω εγκυος) για να βοηθησει την μανουλα μου… που να ‘ξερα…

Παμε στον γυναικολογο μου για τον πρωτο υπερηχο, ολα φυσιολογικα εκτος απο μια μικρη αποκολληση. Τον επομενο μηνα παμε για τον δευτερο υπερηχο και κει που ειμαι ξαπλωμενη και με εξεταζει, διπλα και ο συζυγος με ρωταει «Ποσα μωρα ειχαμε πει; Ενα;«

«Ενα» απανταμε και μεις… και πεταει τη ομορφη βομβα… «τελικα δεν ηταν αποκολληση, διδυμα ειναι!«

χαχχαχχαχα, εδω ειναι τα γελια που σας ελεγα. Ουτε στα πιο τρελα μας ονειρα!

Χαρες πανηγυρια, καθε μηνα εντατικοι ελεγχοι για να  ειμαστε ακομα πιο σιγουροι οτι ολα πανε καλα μεχρι που φτασαμε στο β’ επιπεδου… τα μωρα ηταν ενα κοριτσακι και ενα αγορακι… το κοριτσακι λοιπον ειχε, οπως φαινοταν, υγρο στο κεφαλι (μην με ρωτησετε λεπτομερειες, τα εχω σβησει ολα απο τον «σκληρο» μου δισκο…)… μουδιασα ολοκληρη, ενιωσα το αιμα να εχει κατεβει στα δαχτυλα τον ποδιων. Ο αντρας μου ηταν εκτος Αθηνων για δουλεια και εγω εδω μονη να νομιζω οτι θα τρελαθω. Γυρναω στο σπιτι στης μαμας μου και με το που της λεω τα νεα, βαζει τα κλαματα και μου λεει «εγω, εγω να πεθανω, απο μενα να παρει χρονο και να τον δωσει στο μωρο«

Δεν φανταζεστε τα μεσα μου πως εγιναν….

Εκανα αμνιοπαρεκεντηση, δεν εδειξε κατι ανησυχητικο… ο γιατρος μου ηταν κατηγορηματικος οτι το υγρο θα το απορροφησει ο οργανισμος της μπουμπους μεχρι την γεννα. Εψαξα και βρηκα τον πρωτο υπερηχο… τα μωρα ειχαν διαφορετικους πλακουντες, λεω λοιπον, αυτο που ειδαμε στον πρωτο υπερηχο, αυτο εχω ταξει στον Αγιο.

Απο τον πλακουντα λοιπον ειδα συγκινημενη οτι ηταν η μπουμπου… τυχαιο; Εστω…

Με προετοιμασε με κορτιζονες με το που μπηκα στον 8ο γιατι ημουν μικροκαμωμενη και με μια τεραστια κοιλια (με ρωτουσαν απο τον 6ο αν ειμαι στις μερες μου) και φοβοταν για προωρο τοκετο. Μαλιστα ειχαμε πει οτι με το που εμπαινα ενατο θα καναμε καισαρικη. Αλλα οπως ειναι γνωστο, τα μωρα εχουν δικη τους αποψη περι αυτου….

Στην 34η βδομαδα ειχα ολη μερα μικροπονακια στα οποια δεν εδωσα σημασια μεχρι το βραδυ που συνδυαστηκαν και με αιμα. Αρχισε ενα αγωνας δρομου γιατι φοβοταν ο γιατρος μου, επειδη στην πρωτη μου γεννα που γεννησα φυσιολογικα, ο τοκετος κρατησε μια ωρα μονο, οτι σαν δευτερη γεννα θα ηταν πιο γρηγορη και η θεση των μωρων ηταν θεμα… Ο μπεμπης ειχε εγκαρσια θεση και η μπεμπα ισχιακη.

Αισιως οταν φτασαμε στο μαιευτηριο, με ετοιμασαν και στις 16 Μαιου 2007 12:00 πμ γεννηθηκε η μπουμπου και ενα λεπτο μετα ο μπεμπης. Ηταν δυο πανεμορφα πολυ διαφορετικα μεταξυ τους μωρα. Ολες αυτες τις ωρες ειχα το ονομα του Αγιου στο στομα μου και βοηθησε στο να ειναι μια χαρα και τα δυο μωρα. Το υγρο οντως δεν υπηρχε πλεον και οχι μονο αυτο, αλλα ηταν και ειναι ενα χαρισματικο παιδι το οποιο μονο πρωρο δεν το ελεγες, ουτε τωρα το φανταζεται κανεις.

Σας ειπα την ημερομηνια γεννησης τους γιατι εχει σημασια… δυο χρονια πριν ειχαμε χασει τον νονο μου, ο οποιος ειχε γεννηθει 16 Μαιου το 1946…. η μαμα μου εζησε να χαρει και την γεννηση των διδυμων μου αλλα ενα χρονο μετα, οταν γινοντουσαν ενος ετους, μας αφησε την μερα τον γενεθλιων τους….

Πριν ακομα μαθω οτι ειχα διδυμα, ειδα ενα ονειρο που δεν θα ξεχασω ποτε οσο ζω. Ημουν στο μαιευτηριο και ανεβαινα την σκαλα μαζι με τον γιατρο μου και συνανταω ξαφνικα τον νονο μου. Με αγκαλιασε, με φιλησε, αρχισε να με ρωταει για ολους και ειδικοτερα για την πρωτη μου κορη που ειχε το ονομα της μαμας μου, Σοφια. Του ειπα λοιπον οτι ειναι μια χαρα, οτι θα την δει και οτι θα αποκτησει αδελφακι και κεινη την στιγμη συγκινημενος, σκυβει και φιλαει την κοιλια μου.

Ξυπνησα και συγκινημενη αλλα και τρομαγμενη, γιατι του ειχα πει οτι θα δει την Σοφουλα μου… τελικα αυτο που καταλαβα ηταν οτι εννοουσα τη μαμα μου…. 16 Μαιου… αυτη η ημερομηνια παντα θα μου θυμιζει κατι ομορφο, αλλα και την απωλεια….. Ας ειναι, μου πηρε δυο αγαπημενους ανθρωπους αλλα φροντισε να μου δωσει δυο αγγελακια στην θεση τους….

Υ.Γ. Τον νονο μου τον ελεγαν Μιχαλη…. και αλλος αρχαγγελος…

μαμά Κατερίνα

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com