Η καισαρική ήταν πολύ διαφορετική απ’ ότι φοβόμουν

Έχω ακούσει άπειρες ιστορίες και θα ήθελα να μοιραστώ την δική μου εμπειρία ειδικά όσο αφορά την καισαρική τομή. Έχουν περάσει 4 μήνες από τον τοκετό και η αλήθεια είναι ότι αυτό που θυμάμαι πιο έντονα από την πρώτη στιγμή που έμεινα έγκυος είναι το μόνιμο άγχος μου -τους 3 πρώτους μήνες να «δέσει» το παιδί, εξετάσεις… και ένα απίστευτο άγχος κάθε φορά που περίμενα τα αποτελέσματα. Ευτυχώς είχα πάντα δίπλα μου τον άντρα μου (από την πρώτη κιόλας επίσκεψη στον γυναικολόγο και τον γιατρό μου τον οποίο πια τον θεωρώ οικογένεια)

Οι μήνες περνούσαν τόσο γρήγορα και δεν είχα κανένα σύμπτωμα, ζαλάδες εμετούς και ναυτίες δεν ένιωσα ούτε μια στιγμή  Η κοιλίτσα μου φούσκωνε λίγο λίγο και θυμάμαι ότι ο γιατρός μου δήλωσε περιχαρής σαν ΠΗΤ 31/12/2012.  Θα κάναμε φυσιολογική γέννα (με επισκληρίδιο), αλλά περίπου στον 8ο μήνα τα πράγματα άλλαξαν. 

Ο γιατρός είδε στον υπέρηχο οτι το μωρό δεν παίρνει αρκετό βάρος και οτι ο ομφάλιος λώρος έχει τυλιχτεί γύρω από τον λαιμό του. Μου πρότεινε καισαρική και σε αντίθεση με τις περισσότερες περιπτώσεις που ξέρω με τα ίδια ακριβώς χρήματα. Εκεί άρχισα λίγο να φοβάμαι. Είχα ακούσει και τόσα για τις καισαρικές (δεν είναι καλό για το μωρό γιατι αναπνέει απότομα και μπορεί να του δημιουργηθούν αναπνευστικά προβλήματα, δεν μπορείς να ανέβεις ούτε σκάλες από τους μετεγχειριτικούς πόνους, δεν μπορείς καν να φτερνιστείς χωρίς να πιέζεις την τομή κλπ)

Κλείσαμε ραντεβού λοιπόν στις 18/12/2012, στο μαιευτήριο «Μητέρα», όλα έγιναν τόσο γρήγορα και ο μόνος μου φόβος ήταν για το μωρό, δεν με ένοιαζε τίποτα, το να πάθω κάτι εγώ ήταν κάτι που το είχα βάλει σε δεύτερη μοίρα. Δεν πόνεσα ούτε μία στιγμή, σας μιλάω ειλικρινά και συνήθως δεν με πιστεύουν. Και δεν μιλάω για την στιγμή της γέννας που καταλάβαινα τα πάντα αλλά δεν ένιωθα πόνο αλλά κυρίως για μετά.

Απο την 2η μέρα περπατούσα κανονικά, έκανα μπάνιο μόνη μου και γενικά έκανα οτι κάνει και μία γυναίκα που γέννησε φυσιολογικά. Σίγουρα δεν είναι πάντα έτσι, παίζει ρόλο ο γιατρός, ο κάθε οργανισμός κλπ, αλλά το θέμα είναι, μην μας πιάνει πανικός και στενοχώρια όταν ακούμε καισαρική τομή (εγώ άκουσα χιλιάδες φορές μετά την γέννα και ειδικά από γυναίκες μεγαλύτερης ηλικίας «Πω πω γέννησες με καισαρική»  συνοδευόμενες πάντα με αυτόν τον μορφασμό συμπόνοιας).

Ε ναι!!!! Με καισαρική γέννησα και ήταν και μια χαρά….

Δεν λέω σίγουρα το να γεννήσεις φυσιολογικά είναι μια εμπειρία που δεν υποκαθιστά η καισαρική, αλλά δεν είναι ανάγκη να γεμίζουμε τύψεις και ενοχές τις γυναίκες που δεν μπορούν ή δεν θέλουν να γεννήσουν φυσιολογικά

Η μικρή μου γεννήθηκε 2.640 και όταν άκουσα πρώτη φορά το κλάμα της δεν δάκρυσα, ένιωσα ανακούφιση, ανακούφιση για τους μήνες που φοβόμουν μην πάθει κάτι, μήπως κάνω κάτι και άθελα μου της κάνω κακό… Όταν ο γιατρός μου, μου είπε οτι είναι υγιέστατη κι ας είναι λίγο μικρούλα, πέταξα στα ουράνια, την ακούμπησαν πάνω μου, ένα τόσο δα πλασματάκι και σταμάτησε να κλαίει, με κοίταξε με τα τεράστια μάτια της και ήταν οτι πιο όμορφο έχω δει.

Σήμερα είμαστε 4 μηνών και έχουμε μεγαλώσει πάρα πολυ.

Ο λόγος που ήθελα να μοιραστώ την ιστορία μου μαζί σας είναι για να πώ 2 πράγματα:

Το ένα αφορά τις μέλλουσες μανούλες, μην ακούτε δεξιά κι αριστερά τι σας λέει ο καθένας, κάθε γέννα είναι μοναδική και ο μόνος αρμόδιος είναι ο γιατρός σας. Οτι συνέβη σε οποιονδήποτε, ακόμα και σε μένα, δεν σημαίνει οτι θα συμβεί και σε σας.

Το άλλο αφορά τις γυναίκες που πιστεύουν οτι να φέρεις ένα παιδάκι στον κόσμο, είναι μόνο γέλια και χαρές. Δυστυχώς δεν είναι έτσι, φυσικά και είναι οτι πιο όμορφο και μοναδικό μπορεί να σου συμβεί, αλλά είναι και μία τεράστια ευθύνη. Εγώ τουλάχιστον δεν έχει περάσει μέρα που να μην φοβηθώ. Βέβαια μόλις μου χαμογελάσει στο τέλος της μέρας, τα ξεχνάω όλα και αυτό δεν θα το άλλαζα με οτι φόβο κι αν νιώθω.

Σας ευχαριστώ, που με διαβάσατε

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com