Διαβάζοντας την ιστορία της Μαρίας για την επιλόχεια κατάθλιψη της παίρνω κουράγιο.
Έχω μια μπεμπούλα 8 μηνών σχεδόν. Στους 3 μήνες μετά τη γέννα μετά από πολύ θλίψη ανεξήγητα κλάματα και ξεσπάσματα ήρθε το αποκορύφωμα! Καθημερινή αϋπνία κρίση πανικού και άγχος!
Πάνω κάτω ήξερα τι συνέβαινε αλλά το αρνιόμουν. Άρχισα ψυχοθεραπεία και ένιωθα καλύτερα, χωρίς θεαματικά αποτελέσματα στο θέμα του ύπνου όμως. Έκανα υπομονή γιατί θηλάζω και δεν ήθελα να πάρω φάρμακα αν κ ήξερα ότι είναι συμβατά.
Ξεκίνησα αντικαταθλιπτικό εδώ και 3 μέρες γιατί, όπως είπε κ η γιατρός μου, είναι κρίμα να είμαι έτσι. Το μωρό μου θέλει μια χαρούμενη μαμά.
Ευτυχώς μου είπε ότι είναι ήπια μορφή η δική μου ιστορία. Μοιάζει πολύ με της Μαρίας γιατί γέννησα κι εγώ με ένα πολύ γρήγορο τοκετό κ ένα παιδάκι στη ΜΕΕΝ για εβδομάδα με αντλήσεις στο σπίτι, γιατί ήθελα να θηλάσω και πολλή κούραση.
Ελπίζω η Μαρία να ναι πλέον καλά και το ίδιο ελπίζω κ για μένα!!
Στο "Είμαι Μαμά!" όλοι έχουν λόγο! Θες να μοιραστείς μαζί μας μια εμπειρία σου; Να γράψεις κάποιο κείμενο σχετικό με την ειδικότητά σου; Είδες κάτι ενδιαφέρον που πιστεύεις ότι αξίζει να δημοσιεύσουμε; Επικοινώνησε μαζί μας στο eimaimama@gmail.com
Πήγαινε σε ομοιοπαθητικό άκουσε με.Ειδικα σινεμά του ύπνου θα δεις άκρως διαφορά!
Να σου ζήσει, να ναι γερό και να σου περάσουν όλα. Τα αντικαταθλιπτικά θέλουν λίγο καιρό να σε πιάσουν, κάνα 20ήμερο, μην ανησυχείς. Μην νιώθεις τύψεις, ότι κι αν σου πουν. Υπάρχει μεγάλη προκατάληψη για τα αντικαταθλιπτικά, αλλά δεν είναι έτσι. Είναι σα να έχεις αναιμία και απλά να το συζητάς, χωρίς να παίρνεις σίδηρο. Από ότι κατάλαβα, μάλλον στην δική μου ιστορία αναφέρεσαι. Χαίρομαι που δίνει κουράγιο η ιστορία μου! Θυμάμαι πως ένιωθα τότε και μου φαίνεται σαν εφιάλτης. Ήταν τρομακτικό να μην έχεις διαύγεια. Πήρε χρόνο, με πολλά σκαμπανευάσματα. Συνήλθα κι έκανα κι άλλο μωρό, με vbac αυτή τη φορά. Κι έτσι σιγά σιγά επουλώθηκε και η άσχημη εμπειρία της πρώτης γέννας. Παρόλα αυτά το άγχος πάντα υπάρχει. Είναι το άγχος της μάνας να είναι καλά τα παιδιά της, πιστεύω. Πρόσφατα διάβασα πως πολλές πρωορομαμάδες δεν πάσχουν απλώς από επιλόχειο, αλλά ΚΑΙ από μετατραυματικό στρες και αίσθημα απώλειας όλων αυτών που ονειρεύτηκαν πως θα ζήσουν στη γέννα τους. Οπότε, φαντάζομαι το σώμα ξεσπάει με κάποιο τρόπο. Είμαι καλά κι ελπίζω κι εσύ σύντομα για να χαρείς το παιδί σου.