Η συζήτηση
Διάβασα στο momastery.com ένα πολύ ωραίo γράμμα μιας οικογένειας προς το παιδί τους που ξεκινάει σχολείο.
Το μετέφρασα χρησιμοποιώντας το όνομα της κόρης μου και ένα φανταστικό όνομα σαν φίλη μου.
Πιστεύω πως παρόλο που η σχολική χρονιά έχει αρχίσει, ποτέ δεν είναι αργά για να δείξουμε το σωστό δρόμο στα παιδάκια μας. Και σίγουρα θα μας βοηθήσει και εμάς σαν γονείς να σκεφτούμε μια δεύτερη φορά πριν αφήσουμε το παιδάκι μας να κοροϊδέψει κάποιον συμμαθητή ή φίλο του χωρίς να του εξηγήσουμε πως θα μπορούσε να είναι και αυτό στη θέση αυτή αύριο.
Σας ευχαριστώ πολύ,
Άννα
Έλενα μου,
Μωράκι μου
Αύριο είναι μια μεγάλη μέρα. Θα πας στο Νηπιαγωγείο – ουάου
Έλενα, – όταν πήγαινα στο νηπιαγωγείο, ήταν ένα μικρό κορίτσι στην τάξη μου που την έλεγαν Κατερίνα.
Η Κατερίνα ήταν λίγο διαφορετική σε σχέση με τα άλλα παιδιά, φορούσε περίεργα ρούχα και μερικές φορές μύριζε λίγο άσχημα.
Η Κατερίνα δεν χαμογελούσε. Είχε πάντα σκυμμένο το κεφάλι της και δεν κοίταζε ποτέ τα άλλα παιδιά. Ποτέ δεν έκανε τις εργασίες της. Νομίζω ότι οι γονείς της ποτέ δεν της θύμιζαν να τις κάνει όπως έκαναν οι γονείς μου ή οι γονείς των υπόλοιπων παιδιών ή όπως εγώ σου θυμίζω να κάνεις κάποια πράγματα. Τα άλλα παιδιά την πείραζαν πολύ την Κατερίνα και όποτε της το έκαναν, εκείνη χαμήλωνε ακόμα πιο πολύ το κεφάλι της. Εγώ ποτέ δεν την πείραξα, ούτε την κορόιδεψα. Όμως ποτέ δεν είπα και στα υπόλοιπα παιδιά να σταματήσουν να την ενοχλούν.
Και ποτέ δεν της μίλησα, ποτέ, ούτε μια φορά. Ποτέ δεν την κάλεσα να κάτσει δίπλα μου να φάμε το μεσημεριανό μας ή να παίξει μαζί μου. Έτσι πάντα ήταν μόνη της. Θα πρέπει να ένιωθε πολύ άσχημα, θα πρέπει να ένιωθε μοναξιά
Ακόμα την σκέφτομαι, κάθε μέρα. Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν με θυμάται και αυτή. Μάλλον δεν θα με θυμάται. Πιστεύω ότι αν της είχα ζητήσει μια φορά να παίξουμε μαζί, μόνο μια φορά, θα με θυμόταν
Πιστεύω ότι ο Θεός βάζει τους ανθρώπους στην ζωή μας σαν δώρα προς εμάς. Τα παιδιά που θα είναι στην τάξη σου φέτος είναι δώρα σταλμένα από το Θεό για σένα.
Γι’ αυτό το λόγο, θα σε παρακαλούσα να τους φερθείς, στο κάθε ένα παιδί, σαν ένα δώρο από το Θεό. Στο κάθε ένα παιδί.
Αγαπούλα μου, αν δεις ένα παιδάκι μοναχούλι του ή να κάθεται στεναχωρημένο ή να το πειράζουν τα άλλα παιδιά, ένα μέρος της καρδούλας σου θα πονέσει λιγάκι. Ο πατέρας σου και εγώ θέλουμε να εμπιστευτείς αυτόν τον πόνο. Σε όλη σου τη ζωή θέλουμε να δίνεις σημασία και να εμπιστεύεσαι αυτό τον πόνο. Αυτός ο πόνος στην καρδιά λέγεται ΣΥΜΠΟΝΟΙΑ και είναι το σημάδι του Θεού προς εσένα ώστε να κάνεις αυτό που πρέπει. Είναι ο Θεός που σου λέει «Έλενα! Ξύπνα! Ένα από τα μωράκια μου πονάει! Κάνε κάτι να το βοηθήσεις«
Όποτε νιώθεις συμπόνια να σκέφτεσαι πως είναι κάτι συναρπαστικό. Σημαίνει πως ο Θεός σου μιλάει και είναι ιερό. Σημαίνει πως σε εμπιστεύεται και σε χρειάζεται.
Κάποιες φορές η μαγεία της συμπόνιας θα σε κάνει να μπεις στη μέση και να θες να σταματήσεις μια άσχημη κατάσταση αμέσως.
Η συμπόνια μπορεί να σε οδηγήσει στο να πεις σε αυτόν που ενοχλεί κάποιον, να το σταματήσει και μετά να πεις στο παιδάκι που το ενοχλούσαν να έρθει να παίξετε μαζί. Μπορεί να καλέσεις ένα παιδί που κάθεται μόνο του να έρθει να φάτε παρέα. Μπορείς να διαλέξεις ένα παιδί να συμμετάσχει στην ομάδα σου πρώτο, ενώ συνήθως το διαλέγουν τελευταίο. Αυτά τα πράγματα μπορεί να σου φανούν δύσκολα να τα κάνεις αλλά μπορείς να τα καταφέρεις.
Κάποιες φορές μπορεί να νιώσεις συμπόνια αλλά να μην καταφέρεις να μπεις στη μέση αμέσως και να βοηθήσεις το παιδάκι που νιώθει ενοχλημένο. Συμβαίνει και αυτό μερικές φορές, είναι εντάξει, μην το φοβάσαι. Μου έχει συμβεί και εμένα. Μπορεί εκείνη τη φορά να επιλέξεις να μιλήσεις για αυτό το συμβάν στη δασκάλα σου και σε εμάς, τους γονείς σου. Εμείς θα είμαστε δίπλα σου γιατί είμαστε ομάδα, είμαστε ομάδα μαζί με όλη σου την τάξη. Το να ζητάς βοήθεια για κάποιον που τη χρειάζεται, που νιώθει ενοχλημένος δεν είναι κάρφωμα. Κάνεις το σωστό. Εάν κάποιος από την τάξη σου χρειάζεται βοήθεια, σε παρακαλούμε να μας το πεις. Μαζί θα βρούμε τη λύση και θα το βοηθήσουμε.
Όταν ο Θεός σου μιλάει κάνοντας την καρδιά σου να πονάει, κάνοντας σε να νιώσεις συμπόνια για κάποιον συμμαθητή ή φίλο σου, απλά κάνε κάτι. Σε παρακαλώ μην αγνοήσεις το Θεό που σου ψιθυρίζει
Θα ήθελα να μην είχα αγνοήσει το Θεό όταν μου είχε μιλήσει για την Κατερίνα. Τον θυμάμαι να προσπαθεί, θυμάμαι να νιώθω συμπόνια, αλλά εγώ διάλεξα το φόβο και όχι την συμπόνια. Μακάρι να μην το είχα κάνει. Η Κατερίνα θα μπορούσε να είχε κάνει μια φίλη και εγώ να την είχα βοηθήσει.
Έλενα – Δεν μας ενδιαφέρει αν είσαι η πιο έξυπνη ή η πιο γρήγορη ή η πιο αστεία. Θα υπάρξουν πολλοί διαγωνισμοί στο σχολείο και δεν μας ενδιαφέρει αν θα κερδίσεις κάποιον από αυτούς ή και κανέναν. Δεν μας ενδιαφέρει αν οι φίλες σου σε θεωρούν την πιο όμορφη ή αν θα σε επιλέξουν πρώτη ή τελευταία για να συμμετάσχεις στην ομάδα του σχολείου. Δεν μας ενδιαφέρει αν η δασκάλα θα σε συμπαθήσει ή όχι. Δεν μας ενδιαφέρει αν θα έχεις τα καλύτερα ρούχα ή τις καλύτερες συλλογές από κούκλες κτλ. Απλά δεν μας ενδιαφέρει.
Δεν πας στο σχολείο για να γίνεις η καλύτερη σε όλα. Ήδη σε αγαπάμε όσο πιο πολύ μπορούμε. Δεν χρειάζεται να κερδίσεις την αγάπη μας και δεν μπορείς να τη χάσεις. Τα πράγματα έτσι έχουν.
Σε στέλνουμε στο σχολείο για να εξασκηθείς στο να είσαι γενναία και ευγενική.
Οι ευγενικοί άνθρωποι είναι γενναίοι άνθρωποι. Το να νιώθεις γενναία, δεν είναι ένα συναίσθημα για το οποίο θα πρέπει να περιμένεις.
Είναι μια απόφαση. Είναι μια απόφαση ότι η συμπόνια είναι πιο σημαντική από το φόβο, από το να ακολουθείς απλά το πλήθος, από το προσαρμόζεσαι απλά στις καταστάσεις.
Πίστεψε με αγάπη μου είναι. Είναι πολύ πιο σημαντική.
Μην προσπαθήσεις να γίνεις η καλύτερη σε όλα αυτή τη χρονιά
Απλά να είσαι ευγνώμων, ευγενική και γενναία. Αυτά είναι όλα που χρειάζεται να είσαι.
Να προσέχεις τους συμμαθητές και τη δασκάλα σου. Ανήκετε ο ένας στον άλλον .
Είσαι ένα πολύ τυχερό κοριτσάκι που θα μπορέσεις να ανοίξεις όλα αυτά τα δώρα φέτος .
Σ’ αγαπώ τόσο πολύ που η καρδιά μου μπορεί να εκραγεί.
Να ευχαριστηθείς τα δώρα σου..
Και σ’ ευχαριστώ που είσαι το πιο αγαπημένο μου δώρο .
Σ’ αγαπώ πολύ,
Η μαμά σου
Ωραίο κείμενο, αλλά μου άφησε ανάμεικτα συναισθήματα. Κυρίως γιατί αν σαν παιδί είχες την τάση να "συμπαραστέκεσαι" σε παιδιά που έμεναν συνήθως απομονωμένα θα είχες δει ότι πολλές φορές υπάρχει κάποιος λόγος που συμβαίνει αυτό και δεν είναι απλός ρατσισμός ή bullying. Ήμουν από πάντα μου ψυχοπονιάρα με τέτοιους ανθρώπους και από τους μισούς πληγώθηκα. Όχι, δε θα πω τίποτα στα παιδιά μου. Κι εμένα ούτως ή άλλως δε μου είπε κανείς να κάνω παρέα όλα τα παιδιά της τάξης ή να βοηθάω όποιον νόμιζα ότι το χρειαζόταν, από μόνο του μου βγήκε. Δυστυχώς δεν είναι όλοι οι άνθρωποι καλοί ή καλά στα μυαλά τους και δεν είναι δουλειά ενός παιδιού να το λύσει αυτό. Γι΄αυτό και στην κόρη μου που μου λέει ότι φέτος θέλει να καλέσει στα γενέθλιά της όλη την τάξη εκτός από ένα παιδί που τη χτυπάει θα το αφήσω έτσι. Της είπα μήπως αν το καλέσεις γίνεται φίλοι και δε σε χτυπάει πια, μου είπε δεν το θέλω και θα σταματήσω εδώ. Θεωρώ πως αν και μικρή ξέρει με ποιους θέλει να κάνει παρέα και με ποιους όχι και δε θέλω να την πιέσω καθόλου σε αυτό ή έστω να προσπαθήσω να της αλλάξω μυαλά. Πιστεύω πως μόνη της ξέρει να κρίνει καλύτερα που να δίνει κομμάτια του εαυτού της και που να κρατάει αποστάσεις.
ΥΠΕΡΟΧΟ ΚΕΙΜΕΝΟ.....ΥΠΕΡΟΧΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ....ΔΑΚΡΥΣΑ....ΥΠΑΡΧΟΥΝ,ΑΚΟΜΑ ΑΝΘΡΩΠΟΙ,ΕΚΕΙ ΕΞΩ....ΧΙΛΙΑ ΜΠΡΑΒΟ ΣΤΗ ΜΑΝΟΥΛΑ ΠΟΥ ΤΟ ΕΓΡΑΨΕ!!!ΤΟ ΠΑΙΔΑΚΙ ΤΗΣ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΕΝΑΣ ΠΟΛΥ ΚΑΛΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ!!!
Το υπέροχο αυτό κείμενο μου δίνει την αφορμή να σας διηγηθώ μια πραγματική ιστορία. Στο μέρος που ζούμε υπάρχει ένα αυτιστικό παιδάκι το οποίο με βάση τη χρονολογία γέννησής του θα έπρεπε να πηγαίνει στη Δευτέρα Δημοτικού. Όμως λόγω και της κατάστασής του φέτος πηγαίνει στην Πρώτη. Στο ίδιο τμήμα με την κόρη μου. Από πέρσυ που πήγαιναν μαζί στο Νήπιο έχω εξηγήσει στην κόρη μου ότι το παιδάκι αυτό έχει κάποιο πρόβλημα και να μην σκεφτεί ποτέ να το κοροϊδέψει. Αντίθετα αν κάπου μπορεί να το βοηθήσει, να το κάνει με χαρά, αν και έχει πάντα δική του αποκλειστική δασκάλα. Για εμένα είναι ευλογία το ότι υπάρχει αυτό το παιδάκι στο τμήμα μας. Ετσι μπορώ να μάθω στο παιδί μου τις αξίες της διαφορετικότητας, της συμπόνιας - συμπαράστασης και της αγάπης στο συνάνθρωπο. Στην τάξη μας υπάρχει επίσης ένα κοριτσάκι που έχει αδερφούλα ένα χρόνο μεγαλύτερη. Συζητώντας πέρσυ με τη μαμά του μου έλεγε ότι ήταν χαρούμενη που η κόρη της δεν ήταν στην ίδια τάξη με το αυτιστικό παιδάκι και που τελικά δεν πήγαινε στην πρώτη γιατί θεωρούσε ότι θα ήταν εμπόδιο στην πρόοδο της τάξης και τροχοπέδη για να προχωρήσει η κόρη της. Να όμως που το παιδάκι αυτό πηγαίνει φέτος μαζί με τη μικρότερη κόρη της. Θεία δίκη? Ισως. Χάρηκε μια χρονιά η μαμά αλλά το βρήκε μπροστά της. Ξέρετε τι κάνει κάθε Κυριακή η μαμά αυτή που δεν ήθελε το αυτιστικό παιδάκι στην ίδια τάξη με την κόρη της? Κατήχηση σε παιδιά και μιλάει για αγάπη! (Τα σχόλια δικά σας)
ΑΚ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΡΑΤΣΙΤΡΙΑ ΚΑΙ KATA TA ΣΧΟΛΙΚΑ ΜΟΥ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΒΑΘΜΙΔΕΣ ΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΣΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΦΟΙΤΗΣΑ ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑ ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑ ΚΑΙ ΤΡΙΤΟΒΑΘΜΙΑ ΔΕΧΘΗΚΑ ΚΑΠΟΙΕΣ ΜΟΡΦΕΣ ΑΠΟΜΟΝΩΣΗΣ, ΚΟΡΟΪΔΊΑΣ ΚΤΛ ΑΛΛΑ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΗΜΑΣΙΑ ΣΤΗΝ ΔΕΔΟΜΕΝΗ ΣΤΙΓΜΗ ΑΠΛΑ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΠΩΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΕΩΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΤΗΝ ΤΑΞΗ ΜΟΥ ΕΙΧΑΜΕ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΜΕ ΕΙΔΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ (ΦΩΝΑΖΕ, ΠΕΙΡΑΖΕ ΤΑ ΑΛΛΑ ΠΑΙΔΙΑ, ΓΕΛΑΓΕ ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ ΑΛΛΑ) ΜΗ ΜΕ ΡΩΤΑ ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΙΧΕ ΚΑΠΟΙΑ ΕΙΔΟΣ ΤΡΕΛΛΑΣ ΑΛΛΑ ΛΕΠΤΟΜΕΡΙΕΣ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΜΑΘΑΜΕ ΠΑΝΤΩΣ ΑΥΤΙΣΤΙΚΟ ΔΕΝ ΗΤΑΝ. ΑΠΛΑ ΤΟ ΕΝ ΛΟΓΩ ΠΑΙΔΙ ΘΕΩΡΩ ΟΤΙ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΦΟΙΤΑ ΣΕ ΕΙΔΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΑΛΛΑ ΛΟΓΩ ΤΟΥ ΟΤΙ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΔΕΝ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΤΟ ΑΠΟΔΕΧΘΟΥΝ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΤΟ ΟΤΙ ΗΤΑΝ ΕΠΙΦΑΝΕΙΣ ΣΤΗΝ ΜΙΚΡΗ ΜΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΑΥΤΟ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΦΟΙΤΗΣΕ ΣΤΟ ΕΙΔΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΠΟΥ ΓΙΑ ΚΑΛΗ ΜΑΣ ΤΥΧΗ ΕΧΕΙ Η ΠΕΡΙΟΧΗ ΜΑΣ. ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΕΠΙΣΗΜΑΝΩ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΕ ΙΔΙΑΙΤΕΡΟΤΗΤΕΣ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΦΟΙΤΟΥΝ ΣΤΑ ΕΙΔΙΚΑ ΣΧΟΛΕΙΑ Η ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΥΤΑ ΝΑ ΤΟΠΟΘΕΤΟΥΝΤΑΙ 2 ΔΑΣΚΑΛΟΙ ΣΤΗΝ ΤΑΞΗ ΚΙ ΑΥΤΟ ΓΙΑΤΙ ΕΓΩ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΜΜΑΘΗΤΕΣ ΜΟΥ ΔΕΝ ΕΙΧΑME ΤΙΣ ΙΣΕΣ ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ ΜΕ ΑΛΛΑ ΠΑΙΔΙΑ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΑΣ ΔΟΘΗΚΑΝ ΟΙ ΣΩΣΤΕΣ ΒΑΣΕΙΣ ΠΟΥ ΔΙΔΑΣΚΟΝΤΑΙ ΣΤΙΣ ΕΝ ΛΟΓΩ ΤΑΞΕΙΣ ΛΟΓΟ ΤΟΥ ΟΤΙ Η ΠΡΟΣΟΧΗ ΤΩΝ ΔΑΣΚΑΛΩΝ ΜΑΣ ΗΤΑΝ ΠΑΝΤΟΤΕ ΣΤΟΝ ΕΝ ΛΟΓΟ ΣΥΜΑΘΗΤΗ ΜΑΣ ΠΟΥ ΤΡΑΒΟΥΣΕ ΜΕ ΤΟΝ ΕΝΑ Η ΑΛΛΟ ΤΡΟΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΣΟΧΗ ΤΟΥΣ ΜΕ ΤΗΝ ΑΛΛΟΚΟΤΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΟΥΣ. ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΚΑΤΑΦΕΡΑΜΕ ΝΑ ΒΓΑΛΟΥΜΕ ΤΗΝ ΥΛΗ, ΑΠΟΚΤΗΣΑΜΕ ΕΛΕΙΠΕΙΣ ΓΝΩΣΕΙΣ ΟΙ ΔΑΣΚΑΛΟΙ ΔΕΝ ΗΘΕΛΑΝ ΝΑ ΜΑΣ ΑΝΑΛΑΒΟΥΝ ΚΑΙ ΣΚΕΨΟΥ ΟΤΙ ΕΓΩ ΕΜΑΘΑ ΝΑ ΤΟΝΙΖΩ ΣΤΗΝ ΕΚΤΗ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΑΠΟ ΕΝΑ ΔΑΣΚΑΛΟ ΚΑΛΗ ΤΟΥ ΩΡΑ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΙ ΑΥΤΟ ΓΙΑΤΙ ΑΛΛΑΞΑ ΤΜΗΜΑ ΛΟΓΟ ΚΑΠΟΙΩΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΝ ΠΟΥ ΕΙΧΑΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΕΙ ( ΝΑ ΤΟΝΙΣΩ ΟΤΙ Η ΕΝ ΛΟΓΟ ΑΛΛΑΓΗ ΕΓΙΝΕ ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ ΑΠΟ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΚΑΙ ΟΧΙ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΕΠΙΔΙΩΞΑ ΕΓΩ Η ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ) . ΣΚΕΨΟΥ ΟΤΙ ΕΧΩ ΔΥΣΛΕΞΙΑ ΑΛΛΑ ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΑΣΚΑΛΟΥ ΜΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΕΩΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ ΤΟ ΑΝΤΙΛΗΦΘΗΚΑΝ ΛΟΓΟ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΗΣ ΠΡΟΣΟΧΗ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΓΡΑΦΩ ΚΑΝΩ ΠΟΛΛΑ ΛΑΘΗ ΑΠΛΑ ΗΜΟΥΝ ΤΥΧΕΡΗ ΚΑΙ ΒΟΗΘΗΣΑ ΤΟΝ ΕΥΑΤΟ ΜΟΥ ΛΟΓΩ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ ΣΤΗΝ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ. ΕΧΩ ΕΝΑ ΚΟΡΙΤΣΑΚI 2,5 ΧΡΟΝΩΝ ΚΑΙ ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ ΠΑΡΑΚΑΛΑΩ ΝΑ ΑΠΟΚΤΗΣΕΙ ΤΑ ΕΦΟΔΙΑ ΠΟΥ ΕΓΩ ΣΤΕΡΗΘΗΚΑ ΣΤΑ ΜΑΘΗΤΙΚΑ ΜΟΥ ΧΡΟΝΙΑ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΛΛΛΛΛΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΝΑ ΑΠΟΚΤΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΙΣ ΣΩΣΤΕΣ ΒΑΣΕΙΣ. ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ΠΩΣ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΑΘΟΥΜΕ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΝΟΥΝ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΣΕΒΟΝΤΑΙ ΤΑ ΑΛΛΑ ΠΑΙΔΙΑ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΥ ΧΡΩΜΑΤΟΣ, ΚΑΤΑΓΩΓΗΣ, ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΕΠΙΒΡΑΔΕΟΥΝ ΤΗΝ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΙΝΟΙ ΜΑΧΗΤΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΑΥΤΑ ΚΑΙ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΤΟΥΣ. ΣΥΓΝΩΜΗ ΕΑΝ ΚΟΥΡΑΣΑ Η ΜΑΚΡΗΓΌΡΗΣΑ ΑΠΛΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΑΝΑΦΕΡΩ ΚΑΙ ΕΓΩ ΤΗΝ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΜΟΥ.
Απλά οι σκέψεις μου...Υπέροχο όλο και πόσο όμορφα δοσμένο...Θα μπορούσα να το κοινοποιήσω σε άλλο σάιτ, με αναφορά φυσικά;
Να μου πει κάποιος, γιατί εγώ δεν κατάλαβα... Η Κατερίνα ήταν ένα αυτιστικό παιδί??? Κάθε φορά κλαίω με κάτι τέτοια που διαβάζω, γιατί όταν εγώ ήμουν στη Β' Τάξη, είχα υπερασπιστεί ένα κοριτσάκι, συμμαθήτριά μου, που είχε πρόβλημα εκ' γενετής στα χέρια της... Το αγόρι αυτό που κορόιδευε, ήταν πιο μεγάλος από μας. Με έσπρωξε και πέφτοντας έσπασα το χέρι μου... Περιττό να πω ότι αυτό το αγόρι αργότερα έγινε εγκληματίας και τώρα είναι στη φυλακή... Πολλές φορές από μικρός φαίνεσαι τι είσαι..........
teleio
Δεν είναι όμως μόνο το bullying, είναι και ο ρατσισμός. Πριν λίγο καιρό ήμασταν σε ένα παιδικό πάρτυ. Ως συνήθως οι γονείς συζητούσαμε μεταξύ μας για το πόσο όμορφα είναι τα παιδάκια μας, πόσο έξυπνα κλπ κλπ κλπ. Με πλησιάζει λοιπόν μια μαμά και με ρωτά «Έμαθα ότι η κόρη σου έκανε αμυγδαλές και κρεατάκια προσφάτως, σε ποιο νοσοκομείο και με ποιο γιατρό, αν έμεινα ευχαριστημένη κλπ» Της απαντώ λοιπόν ότι το κάναμε στο Παίδων, ότι δεν έμεινα ιδιαιτέρως ευχαριστημένη με τον συγκεκριμένο γιατρό και ότι οι υποδομές του νοσοκομείου λόγω και της οικονομικής κρίσης δεν είναι ότι καλύτερο αλλά στο κάτω κάτω μια μέρα ήταν και πέρασε. Η απάντηση λοιπόν που έλαβα ήταν η εξής «Α εγώ δεν θέλω το Παίδων διότι φαντάζεσαι να πέσεις στο ίδιο δωμάτιο με κανένα τσιγγανόπαιδο??? Δεν το ανέχομαι ως άνθρωπος!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!» Δυστυχώς η σαστιμάρα μου αλλά και ο χώρος που βρισκόμασταν δεν μου επέτρεψε να της απαντήσω αναλόγως, πράγμα για το οποίο τώρα κατηγορώ τον εαυτό μου. Σκεφτείτε λοιπόν γονείς με τέτοιο τρόπο σκέψης, γονείς που δεν μπορούν να ανεχτούν για μια μέρα δίπλα τους τους τσιγγάνους γονείς που έχουν στο νοσοκομείο το άρρωστο παιδάκι τους, με ποια ουσιαστικά μηνύματα διανθίζουν το παιδάκι τους και πως αυτό το παιδάκι θα αντιδράσει στα πλαίσια του σχολικού περιβάλλοντος στην όποια διαφορετικότητα, από το γεγονός ότι ένα παιδάκι είναι κίτρινο, κόκκινο, μπλε, μαύρο, φτωχό, άρρωστο, ανάπηρο ή απλά έξω από τα δικά μας στάνταρ. Ελπίζω μόνο να καταφέρω να θωρακίσω τα παιδάκια μου τόσο ώστε να έχουν το θάρρος της γνώμης τους και να μπορούν να υπερασπιστούν τους «αδύναμους» από κάθε άποψη συμμαθητές τους απέναντι σε κάθε είδους ρατσισμό και σε κάθε είδους bullying...
Δυστυχως μας περιβάλλουν παρα πολλοι ανθρωποι με τετοιο τροπο σκέψεις και το χειροτερο ειναι οτι καποιοι απο αυτους ειναι δασκαλοι γιατροι αστυνομικοι και κυριως γονεις!
Θα ήθελα να σχολιάσω και εγώ κάτι σε σχέση με τον ρατσισμό για τον οποίο αναφέρθηκες. Δεν είμαι ρατσίστρια, σε κανέναν. Έχω φίλους γκει, το παιδί μου πάει στο νηπιαγωγείο με τσιγγάνους και ένα από τα πιο συμπαθητικά και πανέξυπνα κοριτσάκια που έχω δει είναι τσιγγάνα και το βρίσκω φοβερό παιδί. Δυστυχώς όμως είχα την ατυχία να πέσω στον ίδιο θάλαμο με τσιγγάνους στο Παίδων. Ο μικρός μου είχε μπει μέσα με γαστρεντερίτιδα για 48 ώρες, και ήταν από τις χειρότερες της ζωής μου, αρχικά με τους γιατρούς που χρειάστηκε το παιδί να κάνει 2 φορές εμετό μπροστά τους για να καταλάβουν ότι δεν είναι καλά και δεν ταξιδεψαμε 150 χλμ μετά από υπόδειξη του παιδιάτρου μας για βολτίτσα 11 την νύχτα στο νοσοκομείο και μετά στον θάλαμο.... Κατ΄αρχήν δεν μπορούσαμε να αναπνεύσουμε, η μυρωδιά που ανέδιδαν από το διπλανό κρεβατι... ήταν το κάτι άλλο! Και εμείς που δεν είχαμε γαστρεντερίτιδα ήμασταν μόνιμα με τάση για εμετό, και όταν πολύ ευγενικά ζητούσαμε να ανοίξουμε το παράθυρο απλά δεν μας αφήναν. Επίσης για ένα πιτσιρίκι που όπως το δικό μας δεν είχε κάτι ιδιαιτέρως σοβαρό, είχαν έρθει καμμιά 20αριά άτομα, και τουλάχιστον 5( επίσης με την υπέροχη μυρωδιά) ήταν μονίμως μέσα στο δωμάτιο, δυστυχώς ήταν χειμώνας, οι μύτες που τρέχαν και ο βήχας που ακουγόταν (για χέρι μπροστα στο στόμα ούτε κατά διάνοια) δεν μπορώ να σου το περιγράψω. Πίστεψέ με, ακόμα και για εμάς που δεν είμαστε ρατσιστές, ήταν μια πολύ άσχημη εμπειρία. Δεν ξέρω αν η γνωστή σου είχε ακούσει καμμιά εμπειρία ανάλογη με την δική μας, αλλά δεν θα κατηγορήσω ποτέ ξανά άνθρωπο που δεν θέλει τόσο κοντινή επαφή και μάλιστα σε νοσοκομείο για παιδιά με τσιγγάνους!
Δεν θα διαφωνήσω μαζί σου σε αυτό. Ξέρω πολύ καλά, διότι έχω μεγαλώσει στην ίδια γειτονιά με ρομά ότι είναι ιδιαίτεροι άνθρωποι και με ιδιαίτερες συνήθειες. Ούτε και εμένα εννοείται θα ήταν η καλύτερή μου να περάσω αυτό που πέρασες... Όμως δυστυχώς η συγκεκριμένη κοπέλα θα είχε πρόβλημα να συναναστραφεί όχι μόνο τους ρομά γιατί είναι βρώμικοι αλλά και τους αλβανούς - πακιστανούς κλπ γιατί είναι ξένοι, το παιδάκι από το χωριό που η προφορά του είναι λίγο διαφορετική γιατί είναι βλαχάκι κλπ κλπ κλπ Και δυστυχώς ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΝΗ
Μόλις το διάβασα στα παιδιά μου... Ευχαριστούμε για την δημοσίευση του κειμένου.
ΕΧΤΕΣ ΜΟΥ ΕΙΠΕ ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΟΥ ΣΥΖΗΤΟΥΣΑΜΕ ΓΙΑ ΤΟ BYLLING ΟΤΙ΄΄΄ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΨΑΡΙ ΤΡΩΕΙ ΤΟ ΜΙΚΡΟ΄΄.ΔΕΝ ΣΥΜΦΩΝΩ Σ ΑΥΤΟ Κ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΦΑΝΤΑΣΤΩ ΟΤΙ ΠΑΝΤΑ ΟΙ ΑΔΥΝΑΜΟΙ ΘΑ ΤΟΥΣ ΤΡΩΝΕ ΟΙ ΔΥΝΑΤΟΙ.ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΥΤΟ ΘΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΩ ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ Κ ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΝΕΙ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΚΑΚΟ ΑΛΛΑ Κ ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ...ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΜΟΥ ΤΩΡΑ ΞΕΚΙΝΑΕΙ ΤΟ ΠΡΟΝΗΠΙΟ ΑΧ!!!
Το καταχωρησα στα αγαπημενα μου για να θυμηθω να το διαβασω στα παιδια μου μια μερα!
ενας τροπος να κανουμε τον κοσμο μας λιγο καλυτερο ειναι να ξεκινησουμε απο μας κ τα παιδια μας..
Υπέροχο κείμενο
Αν αντί για το bulling, μιλάγαμε στα παιδιά μας μόνο για την αγάπη και τη συμπόνοια, πόσο πιο απλά θα ήταν τα πράγματα...
Εμένα πάλι με αγχώνει που ξέρω ότι υπάρχουν παιδιά που ενδέχεται να ταλαιπωρήσουν το δικό μου, όταν θα πάει σχολείο! Αν οι γονείς όλοι έκαναν αυτό που ζητάει η maroulita ίσως οι πιθανότητες να ήταν πολύ λιγότερες και με τη συνδρομή των δασκάλων πάντα (αν και πιεστεύω ότι δεν είναι 100% στο χέρι των γονιών/δασκάλων αλλά παίζει ρόλο και η "πάστα")! Έχω υποστεί bullying στην παιδική μου ηλικία από τους συμμαθητές μου στο σχολείο (τραυματική εμπειρία) και ακόμα δεν έχω αποφασίσει αν θέλω το παιδί μου να είναι μεγάθυμο και φιλεύσπλαχνο ή δυναμικό και διεκδικητικό ώστε να αποφύγει τα "κατατόπια"!! (Αυτό η σύνδεση του όλου θέματος με το Θεϊκό στοιχείο.. δεν μου πολυ-άρεσε... ψυχαναγκαστικό το βρίσκω!)
Και τώρα σκέφτηκα ότι δεν έλαβα υπόψιν την περίπτωση το δικό μου να ταλαιπωρήσει άλλα.. σαν κλασική κουκουβάγια.
8ermh paraklhsh apo mia mama-nhpiagwgo....manoules,diabaste auto to gramma sta paidakia sas otan ftasoun sthn hlikia nhpiagwgeiou,h' peite ta me ta dika sas logia!den fantazeste poooooooooooooooooooso polu 8a boh8hsete kapoia sunadelfo na xeiristei auto to polu duskolo kommati sthn ekpaideush toso mikrwn paidiwn!!!!!
Υπέροχο κείμενο. Συγκινηθηκα η μάνα πάλι. Ο μεγάλος μου γιός είναι έτσι ακριβώς. Πέρυσι στην πρώτη όταν έδειραν το φίλο του έτρεξε και το είπε στη δασκάλα του γιατί ο μικρός φοβότανε μην το δείρουν. Ναι δεν είναι ο καλύτερος μαθητής της τάξης αλλά είναι πολύ καλό παιδί. Κάθε μέρα που περνάει με κάνει να καμαρώνω όλο και περισσότερο. Μακάρι να γίνουν ολα μου τα παιδιά καλοί και χρήσιμοι άνθρωποι.
Τόσο απλή σκέψη αλλά τόσο μεγάλη συγχρόνως! Μπράβο!
Φοβερό γράμμα, ελπίζω να το θυμηθώ όταν μεγαλώσει ο γιος μου....
Υπέροχο....άγγιγμα ψυχής!
Τι όμορφο κείμενο! Και πόσο σημαντικό είναι να μάθουμε στα παιδιά μας να μπαίνουν στα παπούτσια του άλλου! Θα το διαβάσω στο γιο μου όταν έρθει η ώρα.