Ο μικρός μου φιλοξενούμενος

Καιρό τώρα διαβάζω τις ιστορίες εγκυμοσύνης/γέννησης των μικρών αστεριών σας και έτσι αποφάσισα επιτέλους και εγώ να μοιραστώ μαζί σας και την δική μου! Για την ακρίβεια την γέννηση του μικρότερου από τα τρία παιδάκια μου!

Μετά από δύο εγκυμοσύνες και δύο γέννες (με καισαρική) οι οποίες ήρθαν πολύ εύκολα και ήταν ευχάριστες χωρίς κανένα απολύτως σύμπτωμα, ήταν θέμα χρόνου να αποφασίσουμε και για ένα τρίτο παιδάκι. Εγώ πίστευα βέβαια πως αφου τα δύο πρώτα παιδάκια μου ήρθαν έτσι εύκολα και απλά το ίδιο θα γινόταν και τώρα! Για όχι;

Τελικά δεν ήταν έτσι, μια χημική και μια παλλίνδρομη κύηση ήταν τα πρώτα βήματα στο ταξίδι για το τρίτο μωρό μου. Δεν το έβαλα κάτω ήθελα το μωράκι αυτό και θα ερχόταν το ήξερα !Σύντομα ήταν στην κοιλίτσα μου όμως αυτή η εγκυμοσύνη ήταν διαφορετική, ξεκίνησε με αιμορραγίες σχεδόν μέχρι τον 5ο μήνα! Φόβος για το σποράκι μου, θα ήταν καλά;

Φτάνει επιτέλους η μεγάλη μέρα! Ανυπομονησία να γνωρίσω το αγοράκι μου, άγχος καθόλου και τα μόνα θέματα που είχα ήταν να θηλάσω αμέσως και κρεβάτι στο παράθυρο!! χαχαχα! Τόσα ήξερα!!

Ξεκινάει η διαδικασία και σε δευτερόλεπτα βλέπω το μωράκι μου, είναι γερό, έτσι φαίνεται. Ομως η ευτυχία μου διακόπτεται ξαφνικά όταν ακούω τους γιατρούς να μιλάνε για αιμορραγία, μου λένε να μην αγχώνομαι αλλά καταλαβαίνω πως κάτι πάει πολύ λάθος. Σε λίγα λεπτά άπειρα κεφάλια από πάνω μου η πίεση μου στα ύψη και οι τελευταίες λέξεις που θυμάμαι πριν την ολική νάρκωση είναι «Χρειαζόμαστε αίμα και γρήγορα!«. Το μόνο που προλαβαίνω να κάνω είναι να προσευχηθώ να προλάβω να μεγαλώσω τα μωρά μου.

Ξυπνάω έχοντας χάσει την αίσθηση του χρόνου, μοιάζει δευτερόλεπτα αλλά από το βλέμμα του άντρα μου καταλαβαίνω πως ήταν πολύ περισσότερο! Το πόρισμα: είχε ανοίξει η μήτρα στην προηγούμενη τομή και είχε περάσει μέσα ο πλακούντας. Ήμασταν τυχεροί είπε ο γιατρός, με μια δυνατή κλωτσιά του μωρού θα μπορούσε να έχει γίνει εσωτερική αιμορραγία και να έχουμε χαθεί και οι δύο (και εκεί σκέφτομαι πως τόσους μήνες παραπονιόμουν ότι το μωρο μου το καταλαβαίνω να κινείται αλλά ότι δεν κλωτσάει όπως οι άλλοι…. ήξερε το αστέρι μου)

Αντί να βρεθώ στην ανάνηψη λοιπόν θηλάζοντας το μικράκι μου βρέθηκα στην εντατική γεμάτη σωληνάκια όπου υπήρχε φλεβα πάνω μου. Έκανα 3 μέρες να τον δω, 3 μέρες που φάνηκαν αιώνας, μόνη μου με ελάχιστα λεπτά την μέρα να βλέπω τον άντρα μου που έφευγε τρέχοντας να πάει να ταίσει το μωρό μας που βρισκοταν στην ΜΕΝΝ με ένα ταμπελάκι φιλοξενούμενος!! Εκεί είχα το χρόνο να αναθεωρήσω πολλά,να ξεχωρίσω επιτέλους τα σημαντικά από τα δευτερεύοντα και να εκτιμήσω τα δεδομένα!

Μανούλες, να είμαστε όλες καλά να μεγαλώνουμε τα παιδάκια μας! Να μπορούμε να τα έχουμε αγκαλιά! Και όσες προσπαθείτε για νινάκι μην το βάζετε κάτω τα δύσκολα έρχονται για να τα αντιμετωπίζουμε και μην φοβάστε όταν ένα τόσο μικρό σποράκι έρχεται για να μείνει θα μείνει σε πείσμα στατιστικών και θεωριών. Ο μικρός μου «φιλοξενούμενος» είναι η ζωντανή απόδειξη!

Συγνώμη αν σας κούρασα με το τεράστιο κείμενο μου αλλά πριν κλείσω θα ήθελα να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στις μανούλες από δω που με σκεφτόντουσαν και χωρίς να με ξέρουν με πήραν τηλέφωνο τις μέρες που ήμουν στην εντατική!! Δεν θα το ξεχάσω ποτέ!!!

μαμά Δέσποινα

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com