Ο Σωτήρας μου

Έχω διαβάσει αρκετές ιστορίες και πηρα το θάρρος να γράψω και γω την δικιά μου, μήπως και ξελαφρώσω λίγο.

Με τον αντρα μου παντρευτήκαμε τον Οκτώβρη του 2009. Μια εβδομάδα πριν τον γάμο ανακαλύπτω οτι εχω κύστη κοκκυγος και την χειρουργώ 6 μήνες μετα (φρικτοι πόνοι και μεγάλες αιμορραγίες). Στο χειρουργείο ανεβάζω πίεση 21 και τότε ξεκινα ένας αγώνας εξετάσεων για να δούμε που οφείλεται η συνεχόμενη υψηλή πίεση.

Το συμπέρασμα… «ιδιοπαθής υπέρταση«, δηλαδη την προκαλεί ο οργανισμός μου.

Ύστερα απο αλλαγές φαρμάκων καταλήξαμε στο ποια μου ταιριάζει και επιτρέπεται στην διάρκεια εγκυμοσύνης. Ακολουθουν προγεννητικός έλεγχος (ολα καλα), απλά γνώριζα απο τον γυναικολόγο μου οτι οταν θα ερχόταν η εγκυμοσύνη, θα έπρεπε να ειμαι πολύ ήρεμη λόγω πίεσης.

Αρχες Φεβρουαρίου του 2012 και μετά απο έναν χρόνο ελεύθερων προσπαθειών, μένω εγκυος. Ακολουθει το πρώτο ραντεβού στον γιατρο μου και μας επιβεβαιώνει τα ευχαριστα και ότι όλα ειναι καλα. Μετά απο 3 ημέρες βλέπω πολύ αίμα, φεύγουμε επειγόντως για δημόσιο μαιευτήριο, άγχος, αγωνία και πόνος, ένιωθα οτι ολα έχουν χαθεί.

Στον υπερηχο ειδαμε το σποράκι μου και την καρδούλα του να χτυπά χαρούμενη σαν να μου έλεγε «Ειμαι εδώ«

Οι γιατροί μας είπαν οτι είχα μία μικρή αποκόλληση και ύστερα απο τηλεφωνικη επικοινωνία με τον «γιατρο μου» μου συστήθηκε ακινησία μέχρι να φύγει η αποκολληση. Οι μέρες περνούσαν πολύ αργα και περίμενα πότε θα σηκωθω για να χαρώ λιγάκι… Ετσι περασε ενας μηνας και ενα ακόμη ραντεβου στον γιατρό όπου και παλι μας ειπε οτι όλα ειναι μια χαρα. Οταν του ειπα οτι μερικες φορες ένιωθα βάρος χαμηλά, μου απάντησε οτι οποτε νιωθω ετσι να ξεκουράζομαι (μα πόσο να ξεκουραστώ απορούσα, αφού ήμουν όλη μερα στον καναπέ)

Ενα βράδυ πριν το ραντεβού σε ειδικο κεντρο για την αυχενική, άρχισα να νιώθω φρικτούς πόνους, ηταν σαν να με σουβλιζανε. Μιλαω με τον γιατρό μου και μου λεει να πάρω Buscopan, τα επαιρνα σαν καραμέλες και δίχως αποτελεσμα.

Ξημερωνει η μερα για την αυχενική και με βρίσκει κουρελι, άυπνη και να σφαδάζω… Βρισκω την δύναμη και πάμε για την εξέταση. Παρακάλεσα την γιατρό να μην με πιέσει εαν γίνεται πολυ γιατι ποναω… Και εκείνη με το που ακούμπησε τον υπέρηχο πάνω μου άρχισε να μετράει 1, 2 ,3… 7 ινομυωματα!

Τρόμαξα, δεν ήξερα τι ειναι αυτά και είχα άγνοια για το τι με περίμενε….

Στο επόμενο ραντεβού με τον «γιατρο μου», όταν του είπα οτι η άλλη γιατρός βρήκε ινομυώματα, εκνευριστηκε και μου απάντησε «Δεν ειδε αυτη οτι ο πλακούντας σου είναι χαμηλά«, αλλο αγχος πάλι.

Στις εξετάσεις ξαφνικά φάνηκε οτι ο αιματοκρίτης μου ειχε πέσει από 40 στο 32, μου συνέστησε τότε Filicin.

Ετσι είχα φτάσει στον 5ο μήνα, όταν ξαφνικά ενα βραδυ άρχισε το αίμα να τρέχει ποτάμι… Πανικος, κλάματα και φύγαμε πάλι σφεντονα για το νοσοκομείο (πάντα όλα τα πάθαινα την νύχτα) Αμέσως υπέρηχος, το αιμα ποτάμι και το σποράκι εκει με την καρδούλα του να χτυπα μελωδικά. Εχοντας ακατάσχετη αιμοραγια, πέρασαν 3 μερες ώσπου να μου κανουνε τον μεγαλο υπέρηχο για να δουνε τι φταιει… Ο γιατρος ερχοτανε και με έβλεπε σαν επισκεπτης, την μια μου έλεγε οτι ίσως χρειστω μεταγγιση, γιατι ο αιματοκριτης ειχε παει 27 και την αλλη οταν του ειπα οτι εχω πολλα υγρα μου απάντησε «Μάλλον θα εχουν σπάσει τα νέρα σου«

Η ψυχολογια μου ειχε πιασει πατο, ειχα αναγκαστεί να υποχρεωνομαι ακομα και στα πεθερικα μου να μου φέρνουν την παπια (γιατι σε αυτο το φοβερο νοσοκομειο ημουν σε ενα μονοκλινο ξεχασμενη απο γιατρους, νοσοκομες και επρεπε παντα να ειναι καποιος διπλα μου για να μου φέρνει την πάπια)

Μετα απο μια εβδομαδα πήρα εξιτηριο με συστασεις απο τον γιατρο μου για πληρη ακινησια και ραντεβου τελη Αυγουστου για να γεννησω (διοτι το μωρο δεν θα χωραγε με τα ινομυωματα) με ΠΗΤ 7/10/2012.

Οταν τον ρώτησα «Μα καλα, δεν θα κάνω καμπυλη, β επιπέδου, ντόπλερ;«, μου απάντησε «Οχι μωρε, γιατι και οταν τα κάνουν, τα βλέπουν όλα;«

Αυτο ήταν, απο εκεινη την στιγμή τον διέγραψα. Βρηκε μια μερα ο άντρας μου απο συστάσεις συναδέλφων του έναν γιατρο, ο οποίος την ιδια μερα μας δέχτηκε επειγόντως, μας τα εξήγησε όλα με καθε λεπτομέρεια και οτι η κατασταση μου ήταν υψηλου κίνδυνου λόγω ινομυωματων. Μετα απο 2 εβδομαδες μου έκλεισε ραντεβού ο ίδιος και παρουσια του μπηκα σε ιδιωτικο πλεον νοσοκομειο για την β επιπέδου και τότε έφαγα αλλη μια σφαλιαρα: είχα ενα τεράστιο αιμάτωμα και το σπορακι ειχε καταπιει αιμα.

Παλι εισαγωγη και παρακολουθηση. Μετα απο 3 μερες πηρα εξιτηριο και συστασεις για πληρη ακινησια… Ούτε τουαλετα. Δραμα, ημουν ανημπορη και εξαρτιόμουν πληρως απο την μαμα μου και τον αντρα μου, παρακαλουσα πότε θα άκουγα την πόρτα και θα εμπαινε κάποιος ετσι απλα για να ενιωθα ασφαλεια και παρέα. ‘Ορεξη για φαι καμια, μονο άγχος και φοβος για το αυριο.

Ο νεος μου γιατρος με έπαιρνε καθε τρεις και λιγο για να δει τι κάνω.

Οταν πλεον στην 27 εβδομαδα πήρα το οκ απο τον γιατρο μου να σηκωθω και να περπατήσω μεσα στο σπίτι, έπαθα το απίστευτο… Ενιωσα  κατι να τρεχει… Αντε πάλι νοσοκομείο, εισαγωγή και διάγνωση υψηλή ρηξη και εχασα λίγα αμνιακα (μόνο για μια φορα ομως). Ελα ομως που άρχισε να ανεβαίνει τρελα η CRP (λοιμωξη). Αμεσως αντιβιώσεις… Αυτη ανέβαινε κι αλλο, μου ξεκίνησαν και ενδοφλεβια, με τρυπαγανε συνεχεια και μου παιρνανε απο που βρίσκαμε αίμα.

Ο γιατρός  μου συνεχεια δίπλα μου, κάθε βραδύ ερχόταν να με φιλήσει για καληνύχτα και να μου εξηγήσει τα παντα.

Οταν πλέον το βραδυ της 11/7/2012 οι μονάδες ειχαν ανέβει τρελά και ενω βρισκόμουν στην 27 εβδομαδα, υπηρχε κινδυνος για το μωρο, διοτι οι αντιβιώσεις δεν κανανε τιποτα γιατι η λοίμωξη υπηρχε στον σακο. Οταν εχασα αυτα τα λίγα αμνιακα, μπηκε μικρόβιο στον σακο και απλά μετα η τρύπα ξαναεκλεισε.

22:55 ακουσα το κλάμα του και με μια γρηγορη ματια είδα τον μικρο ηρωα μου, αμέσως μου τον πήρανε για την μονάδα. Γεννηθηκε 1.100 αλλα ήταν πολύ δυνατός. Στο χειρουργείο ήταν ολο το νοσοκομείο παρων για να δουνε την περίπτωση μου, το αιμάτωμα ηταν οσο ο πλακουντας και το μεγαλο ινομύωμα ειχε φτασει να είναι οσο το κεφαλάκι του μώρου, τα αμνιακα μου ηταν μαύρα απο το μικροβιο. Και το πιο τρελό, σε όλη την εγκυμοσύνη είχα πίεση μικρού παιδιου (απο αλλου το περίμενα και από αλλου το βρήκα)

Ο ήρωας μου έμειμε 68 ήμερες στην μόναδα, μονο για να πάρει βαρος, απο την λοίμωξη δεν ειχε επηρεαστεί καθόλου και ο σωτηρας μου, ο γιατρός μου, ειναι ακόμα κοντα μας.

To χειρότερο ηταν όμως όταν ευχήθηκαν στην πεθερα μου για τον ερχομό του μωρου, εκείνη απάντησε ότι είναι επιφυλακτική (και αυτό δυστυχώς υποτίθεται ότι δεν το εχω μαθει)

Σας κούρασα, το ξέρω, αλλα αυτο που κατάλαβα εγώ μεσα απο ολα αυτα ειναι ότι μετα απο μια τρικυμία, ερχεται η γαληνη και για όλους υπάρχει ένας φύλακας άγγελος.

ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΜΙΑ ΕΦΙΑΛΤΙΚΗ ΕΓΚΥΜΟΣΥΝΗ ΚΑΙ ΓΕΝΝΑ ΚΕΡΔΙΣΑ ΤΟΝ ΑΝΤΡΑΚΟ ΜΟΥ.

μαμά Μαρία

—

Έχεις μια ιστορία να μας πεις;

Ανυπομονούμε να τη διαβάσουμε!

Την περιμένουμε στο eimaimama@gmail.com