Οταν ο Θεος σου δινει οσα μπορεις να αντεξεις… σε κανει πιο δυνατο!!!

Ειμαι με τον αντρα μου 8  χρονια ερωτευμενη και παντρεμενη τα 4… Ο Θεος μας εκανε το μεγαλυτερο δωρο τον γιο μας, πριν 12 μηνες…

Λοιπον… παντρευτηκαμε και οπως τα περισσοτερα ζευγαρια μετα απο καποιους μηνες ειπαμε πως θα θελαμε ενα παιδακι και εκει αρχιζει η ιστορια μου. Mετα απο 1 χρονο προσπαθειων ξεκινησαμε εξετασεις, σαλπιγγογραφια, υστεροσκοπηση προκλησεις ωορηξιας και σπερματεγχυσεις και παλι τιποτα. Λογω πολυκυστικων ωοθηκων και για μα μην βασανιζομαστε αλλο, καταφυγαμε στην εξωσωματικη οπως χιλιαδες ζευγαρια. Ευτυχως πετυχε με την πρωτη προσπαθεια, μας βοηθησε ο Θεος, ο πολυ καλος γιατρος και η ηλικια μου και ολα πηγαν καλα.

Για να μην σας κουραζω, μενω εγκυος σε διδυμα. Μεχρι εκει ολα καλα, τοση ευτυχια δεν ειχα νιωσει ποτε ως τοτε, αν και ειχα πολυ δυσκολη εγκυμοσυνη με αιμορραγιες, αποκολλησεις καθε 2 εβδομαδες, εμετους, ζαλαδες κλπ. Δεν με ενοιαζε τιποτα, μου αρκουσε που ηταν καλα τα μωρα μου!

Κανουμε την αυχενικη, ολα τελεια. Βλεπουμε το φυλο, αγορακι και κοριτσακι (το ονειρο μου), αλλα λογω των αποκολλησεων δεν αφηνα τον εαυτο μου να το πιστεψει. Ελεγα να κανουμε και το β επιπεδου και μετα θα το πιστεψω πως ολα ειναι καλα να χαρω την εγκυμοσυνη, να κανω ονειρα… Οπως και εγινε, κανουμε το β επιπεδου ολα τελεια, οι αιμορραγιες ειχαν σταματησει, ολα καλα και λεμε ραντεβου με τον γιατρο μου σε 3 εβδομαδες. Ηταν οι καλυτερες της ζωης μου!!!

Παμε λοιπον στον γιατρο και εζησα την χειροτερη μερα της ζωης μου. Μετραει το αγορακι μου, ολα καλα. Παει στο κοριτσακι μου και ο γιατρος παγωνει και μας λεει “Δεν το βλεπω καλα”

Εγω χωρις να τον βλεπω του λεω “Παλι σβουρες κανει;” και μου ξαναλεει οτι δεν το βλεπει καλα.

Ειναι νεκρο!!! (Ειχε τυλιχτει με τον λωρο)

Η απογνωση ειναι παρα πολυ μικρη λεξη για να περιγραψει αυτο που νιωσαμε! Το αγορακι μου ηταν πολυ μικρο για να γεννηθει και ειχε πολλες πιθανοτητες, ΑΝ τα καταφερνε τελικά, να γεννηθει με παρα πολλα προβληματα και αν ανοιγε εστω και λιγο ο σακος απο το κοριτσακι μου θα κινδυνευαμε και εγω και το αγορακι μου. Μου δινει 2 αντιβιωσεις, αυξησε τις αντιπηκτικες, εξετασεις μερα παρα μερα, υπερηχους συνεχεια σε μαιευτηρια. Καναμε τον σταυρο μας και καθε μερα που περνουσε, ημασταν τυχεροι που κερδιζαμε λιγο ακομα χρονο για να μεγαλωσει το παιδακι μας.

Εσπασαν τα νερα απο το κοριτσακι ενα μηνα μετα και αναγκαστικα το μωρακι μας γεννηθηκε στις 29 εβδομαδες κυησης 1400 gr με ολικη ναρκωση και καισαρικη.

Διασωληνωθηκε και πηγε στην ΜΕΝΝ αμεσως. Εγω τον ειδα την επομενη μερα, ενα αποστεωμενο μωρακι με πολλα σωληνακια, καλωδια, μασκες, λαμπες, μηχανηματα να κανουν μπιπ, αναπνευστηρα κλπ… Τον αγγιξα μια εβδομαδα μετα, τον πηρα αγκαλια μετα απο ενα μηνα και τον φεραμε στο σπιτι μας 2 μηνες μετα!!!

Ειχε επισκεπτηριο 2 μισαωρα την μερα που πηγαιναμε τον βλεπαμε και μας ελεγαν για την πορεια της υγειας του. Περασαμε παρα πολλες δυσκολες στιγμες, αλλα το μικρο μας προωρακι εμαθε να ειναι μαχητης απο το πρωτο δευτερολεπτο της ζωης του και καταφερε, με την βοηθεια των γιατρων και του προσωπικου της ΜΕΝΝ, να βγει νικητης. Και μας εκανε και εμας να δουμε οτι μπορουμε να  αντεξουμε πιο πολλα απο οσα φανταζομασταν και να γινουμε πιο δυνατοι, να καταλαβουμε πως τιποτα δεν ειναι αυτονοητο και πως πρεπει να ευχαριστουμε τον Θεο για την καθε μερα που ξημερωνει και ειμαστε καλα!

Δεν θα ξεχασω ποτε την πρωτη αγκαλια που τον πηρα, 1550 gr! Μολις μου τον δωσανε αγκαλια μαζευτηκε κουβαρι, γιατι δεν ηξερε οτι υπαρχει και αγκαλια μου δεν μας πονανε και δεν μας παιρνουν αιμα, δεν μας εξεταζουν (μεχρι τοτε αυτο ειχε ζησει), υπαρχει ομως η αγκαλια της μανουλας που δινει μονο χαδια. Τον ακουμπησαν στο μερος της καρδιας μου γυρισε το κεφαλακι του λιγο με ειδε και χαλαρωσε στην αγκαλια μου.

Σημερα ειναι ενα πανεμορφο (κατα τη γνωμη μου, σαν μανα κουκουβαγια) αγορακι που δεν διαφερει σε τιποτα απο τα παιδακια της ηλικιας του. Ολη αυτη η περιπετεια ειναι πισω μας και ειμαστε καλα. Ευχομαι ο Θεος να εχει καλα ολα τα παιδακια του κοσμου και το δικο μου ακομα περισσοτερο. Οσο για μενα ευχομαι να μας δωσει καποια στιγμη  ενα κοριτσακι. Και το αγγελουδι μας που ειναι στον ουρανο και δεν θα ξεχασουμε ποτε να προστατευει το αδελφακι του.

[divider]

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com