της Νανάς Παλαιτσάκη
Κορίτσια, ευχαριστώ καταρχάς για την φιλοξενία. Ήρθα κοντά σας για να εκτεθώ. Γράφω εδώ γιατί μας συνδέει μια σχέση ζωής. Είμαστε μαμάδες. Το ό, τι μπορεί το δικό σου παιδάκι να είναι νεογέννητο, δεν έχει καμία διαφορά με μένα που αν και ο γιος μου είναι… 30!!!! (για να σας γλυτώσω από τις προσθαφαιρέσεις, τον έκανα στα 17 μιση)
Συνέχιζα και… μμμμμμ… συνεχίζω, αν και έχει φύγει ΕΝΤΕΛΩΣ από το σπίτι στα 17 του, να τον νοιώθω ως βρέφος, συχνά-πυκνά, εξοργίζοντάς τον φυσικά!
Δηλαδή, για να καταλάβετε τις διαστάσεις του θέματος, που μόνο μανάδες το καταλαβαίνουν, το ότι η πατούσα του χωράει στο νούμερο 46, εγώ την νύχτα, όταν κάποτε τύχει και συναντηθούμε (γιατί τα τελευταία 7 χρόνια ζει στο Μόναχο), την βλέπω σαν εκείνο το ροζουλί μικρό πατουσάκι πέντε πόντων, που φιλούσα ένα ξημέρωμα της 29ης Ιουλίου του 1982 στο μαιευτήριο «Έλενα».
Το παιδί μου είχε την τύχη να φύγει για σπουδές στα 17 του. Τότε ήταν που βλέποντας άδειο το εφηβικό του δωμάτιο, άρχισα να αποκτώ πολλά τετράποδα. Σήμερα έχω πέντε σκυλιά, έναν γάτο και μια χελώνα!
Αντιμετώπισα με σοβαρότητα την απουσία του για σπουδές πρώτα στην Ελλάδα. Υπήρξε μάλιστα στιγμή που εμφανίστηκα με το νεσεσέρ μου και με δύο κουτάβια αγκαλιά, απρόσκλητη, μπροστά στο φοιτητικό του σπίτι, νοιώθοντας ότι θα του κάνω μια ΩΡΑΙΑ ΕΚΠΛΗΞΗ !!!!
Θυμάμαι ακόμη την στιγμή που η πόρτα άνοιξε. Ο Αλέξης είδε την μανούλα με το βαλιτσάκι και τα σκυλιά στην αγκαλιά, εγώ θυμάμαι είχα ένα χαμόγελο που ξεκινούσε από το δεξί αφτί και τελείωνε στο αριστερό και «πάγωσε»
«Μαμά τι κάνεις εδώ;» Θυμάμαι ότι με ρώτησε άναυδος
«Εκπληξηηηηηηη!!!!» Είπα και έσκυψα να τον φιλήσω. Το μόνο που φίλησα ήταν το πόμολο της πόρτας! Είχε κλείσει την πόρτα, φωνάζοντας «Πήγαινε μια βόλτα σε παρακαλώ και έλα πίσω σε 10 λεπτά…»
Με τα μάτια κλαμένα έφυγα και κάθισα στο παγκάκι της πιο κοντινής εκκλησίας, περιμένοντας να περάσει ο χρόνος. Όταν γύρισα, ο Αλέξης μου έδειξε, με ύφος που φλέρταρε ανάμεσα στο σιχτίριασμα και στο χιούμορ, το όνομα που έγραφε το κουδούνι του σπιτιού του.
«Μανούλα , ελληνικά ξέρεις… Τι γράφει εδώ το κουδούνι ;»
«Αλέξιος Δούκας …» ψέλλισα αποκαμωμένη.
«Αυτό σημαίνει, μανούλα, ότι οι καλοί τρόποι θέλουν όταν κάποιος ή κάποια ετοιμάζει βαλίτσα για να πάει στο σπίτι κάποιου άλλου, ειδοποιεί…»
Κορίτσια, αν και είχα καταρρεύσει… ο γιός μου είχε δίκιο και μετά το πρώτο σοκ (όταν λέμε «μετά», εννοούμε μήνες μετά), έδωσα συγχαρητήρια στον εαυτό μου που τον δίδαξα να διεκδικεί την ζωή του. Δεν είναι καθόλου απλό.
Η ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΣ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ
Ιστορικά δραματικές στιγμές στην ζωή μου είναι οι παραμονές κατάταξης του Αλέξη στον ελληνικό στρατό. Συνυπολογίστε τους εξής παράγοντες για να καταλάβετε ότι η «μάνα φαντάρου» είναι μια ειδική κατηγορία που δεν έχει να κάνει με μόρφωση, χρώμα μαλλιών, κοινωνική ζωή, ιδεολογίες, καριέρες, ρόλους, ηλικία, θρησκεία, πολιτικό κόμμα, μορφωτικό επίπεδο, τρόπο ζωής (μάνας ) κ.λ.π.
ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΣΤΑΜΑΤΑΕΙ Η ΛΟΓΙΚΗ, ΑΡΧΙΖΕΙ Η ΥΠΟΨΗΦΙΑ ΜΑΝΑ ΦΑΝΤΑΡΟΥ ΤΗΝ ΔΡΑΣΗ
Είμαι κόρη λοκατζή της σχολής Ευελπίδων, ζω στου Παπάγου ανάμεσα σε στρατιωτικούς, δίδαξα ως καθηγήτρια του πολεμικού ναυτικού αξιωματικούς και… μαθαίνω από το παιδί μου, το οποίο ζούσε ήδη ΜΟΝΟ του στην Γερμανία 4 χρόνια, ότι έρχεται στην Ελλάδα για να καταταγεί στον Ελληνικό στρατό!!!
Νομίζω την ώρα που μου ανακοίνωσε στο τηλέφωνο ότι μας χώριζε ένας μήνας από την στιγμή που θα ερχότανε Ελλάδα για να παρουσιαστεί στην Κόρινθο, τις διαταραγμένες σκέψεις μου κατέκλυσαν οι σκηνές του «Ελαφοκυνηγού». Ένας λυγμός είχε «κουμπώσει» στον λαιμό μου και νομίζω, τι ντροπή, μα τι ντροπή και κατάντια, αμέσως μετά το τηλεφώνημα με το γιό μου, κάλεσα τον πατέρα του…
Θυμάμαι την φωνή μου. Εκείνος νομίζοντας ότι μεγάλο κακό με βρήκε, αν και σε μια επαγγελματική συνάντηση, διέκοψε για να με ρωτήσει «Τι συμβαίνει;»
«Το παιδί με πήρε… έρχεται για να πάει φαντάρος… (ξέσπασα σε λυγμούς)»
«Το ξέρω και τακτοποιώ τα χαρτιά του…»
Ένιωσα σαν να παρακολουθούσα τους δικούς μου ανθρώπους να οργανώνουν μια τεράστια συνωμοσία με αποκλειστικό στόχο την φυσική μου εξόντωση! ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΦΑΝΤΑΡΟΣ, Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΕΝΗΜΕΡΟΣ ΚΑΙ ΨΥΧΡΟΣ ΝΑ ΕΤΟΙΜΑΖΕΙ ΤΑ ΧΑΡΤΙΑ ΤΟΥ!!!!!
Έκλεισα το τηλέφωνο και πια έβλεπα αλλά και άκουγα κραυγές και μουσικές από το «ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΩΡΑ». Είδα απέναντι μου, την φωτογραφία του πατέρα μου με την στολή των αλεξιπτωτιστών, να με κοιτάζει κατάματα και εξοργίστηκα νομίζοντας ότι με ειρωνευότανε!!
ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΚΕ ΣΤΗΝ ΚΟΡΙΝΘΟ… μήνα Ιούνιο. Στο στρατόπεδο τον πήγαμε με τον πατέρα του, ακούγοντας μουσική και τα αναφιλητά μου, μαζί με το σιωπηλό κλάμα της θείας του, αδελφής του μπαμπά του, κατάσταση που είχε προκαλέσει στον γιό μου και τον μπαμπά του τουλάχιστον ιλαρότητα!!!
Πίστευα ότι οι άντρες ήταν και είναι γουρούνια. Εκείνη την στιγμή το επιβεβαίωσα. Τσακώθηκα με τον μπαμπά του, όπως δεν είχα τσακωθεί την εποχή που τον ζήλευα θανατηφόρα ….
Πριν κλείσει η πόρτα του στρατοπέδου, καθίσαμε στο απέναντι καφενείο για ένα «τελευταίο καφέ»… ήμουνα διαλυμένη…
ΟΙ ΕΠΟΜΕΝΕΣ ΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΝΥΧΤΕΣ περνούσαν με μένα να προσεύχομαι για όλους τους φαντάρους του κόσμου, μετρώντας αντίστροφα για την Κυριακή στο επισκεπτήριο. Νομίζω ότι οι άνθρωποι που συγκεντρωθήκαμε για να δούμε τον Αλέξη ήμασταν τόσοι που σκεφτήκαμε κάποια στιγμή να πάμε με πούλμαν!
ΤΟ ΑΠΟΚΟΡΥΦΩΜΑ ΤΟΥ ΔΡΑΜΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΟΡΚΩΜΟΣΙΑ
Όσες μάνες το έχουν ζήσει θα το καταλάβουν. Μπήκαμε με τον μπαμπά του πάντα στο αχανές στρατόπεδο της Κορίνθου με κατεύθυνση τον χώρο της ορκωμοσίας. Στο βάθος είδα παρατεταγμένους εκατοντάδες στρατιώτες, που ντυμένοι όλοι στο χακί, μου μοιάζανε ίδιοι. Όταν ξεκίνησε η τελετή, εγώ έκλαιγα σιγανά. Οι άλλες μητέρες επίσης!! Την στιγμή που άκουσα «Θα υπερασπιστώ μέχρι την τελευταία ρανίδα του αίματός μου….», κατέρρευσα στην αγκαλιά της διπλανής άγνωστής μου μάνας, ξεσπώντας σε αναφιλητά!!!!
Νομίζω ότι είχα καταφέρει, τόση ήταν η οδύνη μου, να με κρατήσει από τον ώμο και ο πατέρας του γιου μου… Υποβασταζόμενη, κατευθύνθηκα προς το μέρος που θα ακολουθούσε η παρέλαση.
Καταφέραμε, από την περηφάνια, αλλά και από την σύγχυση της περηφάνιας και της συγκίνησης, ΝΑ ΜΗΝ ΕΝΤΟΠΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΑΣ!!!!!
Όταν η παρέλαση τελείωσε, μας κάλεσε στο κινητό… Συναντήσαμε έναν Αλέξη εκπληκτικά χαρούμενο, ο οποίος μας σύστηνε τους νέους του φίλους, όπως και τον λοχία του… Ο ΑΛΕΞΗΣ ΗΤΑΝ ΝΤΥΜΕΝΟΣ ΣΤΑ ΧΑΚΙ ΚΑΙ ΚΑΛΑ!!!!!!
Νομίζω ότι για εκείνον η περίοδος του στρατού, ήταν μια από τις πολύ εποικοδομητικές εμπειρίες της ζωής του. Θέλω να κρατήσω το ενδιαφέρον σας για μια τρομακτική εμπειρία που είχα κατά την διάρκεια της θητείας του και θέλω να ξέρετε ότι υπήρξα ως μάνα φαντάρου αξιοθρήνητη….
Με ατελείωτη αγάπη για όσους υπηρετούν στις ένοπλες δυνάμεις και σε όλα τα όπλα.
ΝΑΝΑ!
(στη φωτογραφία, ο Αλέξης ΠΡΙΝ πάει φαντάρος)
—
Τη Νανά Παλαιτσάκη θα τη βρείτε -εκτός των άλλων- στο www.mylady.gr
Στο "Είμαι Μαμά!" όλοι έχουν λόγο! Θες να μοιραστείς μαζί μας μια εμπειρία σου; Να γράψεις κάποιο κείμενο σχετικό με την ειδικότητά σου; Είδες κάτι ενδιαφέρον που πιστεύεις ότι αξίζει να δημοσιεύσουμε; Επικοινώνησε μαζί μας στο eimaimama@gmail.com
Δύο γιους εχω με 4 χρόνια διαφορά μεταξύ τους. Μια μέρα, μου λέει ο μεγάλος: "Μάνα τελείωσα με την σχολή και κόβω αναβολή. θα πάω πρωτα φαντάρος και μετά θα κάνω μεταπτυχιακό." ΟΚ!!!!!!Σε δύο μέρες έρχεται ο μικρός και μου λέει: "Μάνα, τωρα που τελείωσα με πανελλήνιες (δευτερη φορά εδινε), κόβω αναβολή, θα πάω πρώτα φαντάρος και μετά θα αρχίσω σπουδες" ΟΚ!!!!!!!!! ΟΚ????????? Τι έγινε ρε παιδιά; Απο που μου ήρθε; "Νοέμβρη, φεύγουμε! Αυλώνα. Μαζί" ΜΑΖΙ;;;;;;;;;;; ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ ΦΑΝΤΑΡΟΙ; Λίγες μερες πριν φύγουν το σπίτι γέμισε χακί. ψωνια απο δω, ασιδερωτα απο κει, Ετοίμαζα τα φανταράκια μου. Και ήρθε η μέρα που πήγαμε στον σταθμό να φύγουν. Μανούλες, κοπέλες, έκλαιγαν και αγκάλιαζαν το παλικάρι τους που έφευγε και εγω; ποιον να πρωτοαγκαλιάσω; Τον μεγάλο μου με την αλλεργία ή το μικρό μου το άφαγο; Και έφυγαν. Δάκρυ δεν εριξα. Νίκησε η περηφάνια την ανησυχία. Η ορκωμοσία, ήταν υπέροχη. Τα είχα εντοπίσει, δίπλα δίπλα ήταν και εγω καμάρωνα. Οκ συγκινήθηκα αλλά καμάρωνα! Έκλαψα οταν ηρθαν σπιτι μαζί με την άδεια οκρωμοσίας και τα άπλυτα τους! 9 πλυντήρια! Δυο μερες επλενα σιδέρωνα. Μεταθέσεις, ο ένας Πάτρα, ο άλλος Νευροκόπι. Και εφόσον μου έλεγαν οτι είναι καλά, ήμουν κι εγω καλά. Λοιπόν, περήφανη και ελεύθερη μάνα! άδειο το σπίτι, όπου ήθελα πήγαινα, αν ήθελα μαγείρευα, αν δεν ήθελα όχι. Τέλεια εποχή, μεχρι την δεύτερη μετάθεση. Θεσσαλονίκη ο ένας, λίγο εξω απο την Θεσσαλονίκη ο άλλος. Χριστέ μου! Κάθε μερα καποιος ηταν σπίτι. Σαν τα τρένα, ενας πήγαινε, άλλος ερχόταν. Μαγείρευα, δεν έτρωγαν, δεν μαγείρευα, ήθελαν να φανε γιατί είχαν μπριάμ στο στρατόπεδο. "Βρέ!!!! ούτε η πατρίδα δεν σας άντεξε και σας έστειλε πίσω στην μάνα σας" Αυτοι ήταν φαντάροι, εγω εκανα τις αγκαρείες. Λάντζα, μαγειρέματα, πλυσιμο , σιδερο... και Αύγουστο, ΑΠΟΛΥΘΗΚΑΜΕ και οι τρεις. Τα παιδιά, άντρες πια, πήραν τον δρόμο τους και εγω κάνοντας ανασκόπηση, καταλαβαίνω πως έχουν αλλάξει. Πιο υπεύθυνα έγιναν, ωρίμασαν (ναι ναι και το τρελλομικρό μου)και εγω πέρασα την περίοδο που ήμουν με συναισθήματα ανάμεικτα. Αγχος, περηφάνια, αγωνία και ελευθερία(το πρωτο διάστημα βέβαια...) Μανούλες, ότι δεν μπορείτε να αποφύγετε, αντιμετωπίστε το με ψυχραιμία και χιούμορ! 9 μήνες είναι και φεύγουν γρήγορα.