Μία μάνα φαντάρου είναι πάντα «τραγική φιγούρα»

Μία μάνα φαντάρου είναι πάντα «τραγική φιγούρα»

της Νανάς Παλαιτσάκη

Κορίτσια, ευχαριστώ καταρχάς για την φιλοξενία. Ήρθα κοντά σας για να εκτεθώ. Γράφω εδώ γιατί μας συνδέει μια σχέση ζωής. Είμαστε μαμάδες. Το ό, τι μπορεί το δικό σου παιδάκι να είναι νεογέννητο, δεν έχει καμία διαφορά με μένα που αν και ο γιος μου είναι… 30!!!! (για να σας γλυτώσω από τις προσθαφαιρέσεις, τον έκανα στα 17 μιση)

Συνέχιζα και… μμμμμμ… συνεχίζω, αν και έχει φύγει ΕΝΤΕΛΩΣ από το σπίτι στα 17 του, να τον νοιώθω ως βρέφος, συχνά-πυκνά, εξοργίζοντάς τον φυσικά!

Δηλαδή, για να καταλάβετε τις διαστάσεις του θέματος, που μόνο μανάδες το καταλαβαίνουν, το ότι η πατούσα του χωράει στο νούμερο 46, εγώ την νύχτα, όταν κάποτε τύχει και συναντηθούμε (γιατί τα τελευταία 7 χρόνια ζει στο Μόναχο), την βλέπω σαν εκείνο το ροζουλί μικρό πατουσάκι πέντε πόντων, που φιλούσα ένα ξημέρωμα της 29ης Ιουλίου του 1982 στο μαιευτήριο «Έλενα».

Το παιδί μου είχε την τύχη να φύγει για σπουδές στα 17 του. Τότε ήταν που βλέποντας άδειο το εφηβικό του δωμάτιο, άρχισα να αποκτώ πολλά τετράποδα. Σήμερα έχω πέντε σκυλιά, έναν γάτο και μια χελώνα!

Αντιμετώπισα με σοβαρότητα την απουσία του για σπουδές πρώτα στην Ελλάδα. Υπήρξε μάλιστα στιγμή που εμφανίστηκα με το νεσεσέρ μου και με δύο κουτάβια αγκαλιά, απρόσκλητη, μπροστά στο φοιτητικό του σπίτι, νοιώθοντας ότι θα του κάνω μια ΩΡΑΙΑ ΕΚΠΛΗΞΗ !!!!

Θυμάμαι ακόμη την στιγμή που η πόρτα άνοιξε. Ο Αλέξης είδε την μανούλα με το βαλιτσάκι και τα σκυλιά στην αγκαλιά, εγώ θυμάμαι είχα ένα χαμόγελο που ξεκινούσε από το δεξί αφτί και τελείωνε στο αριστερό και «πάγωσε»

«Μαμά τι κάνεις εδώ;» Θυμάμαι ότι με ρώτησε άναυδος

«Εκπληξηηηηηηη!!!!» Είπα και έσκυψα να τον φιλήσω. Το μόνο που φίλησα ήταν το πόμολο της πόρτας! Είχε κλείσει την πόρτα, φωνάζοντας «Πήγαινε μια βόλτα σε παρακαλώ και έλα πίσω σε 10 λεπτά…»

Με τα μάτια κλαμένα έφυγα και κάθισα στο παγκάκι της πιο κοντινής εκκλησίας, περιμένοντας να περάσει ο χρόνος. Όταν γύρισα, ο Αλέξης μου έδειξε, με ύφος που φλέρταρε ανάμεσα στο σιχτίριασμα και στο χιούμορ, το όνομα που έγραφε το κουδούνι του σπιτιού του.

«Μανούλα , ελληνικά ξέρεις… Τι γράφει εδώ το κουδούνι ;»

«Αλέξιος Δούκας …» ψέλλισα αποκαμωμένη.

«Αυτό σημαίνει, μανούλα, ότι οι καλοί τρόποι θέλουν όταν κάποιος ή κάποια ετοιμάζει βαλίτσα για να πάει στο σπίτι κάποιου άλλου, ειδοποιεί…»

Κορίτσια, αν και είχα καταρρεύσει… ο γιός μου είχε δίκιο και μετά το πρώτο σοκ (όταν λέμε «μετά», εννοούμε μήνες μετά), έδωσα συγχαρητήρια στον εαυτό μου που τον δίδαξα να διεκδικεί την ζωή του. Δεν είναι καθόλου απλό.

Η ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΣ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ

Ιστορικά δραματικές στιγμές στην ζωή μου είναι οι παραμονές κατάταξης του Αλέξη στον ελληνικό στρατό. Συνυπολογίστε τους εξής παράγοντες για να καταλάβετε ότι η «μάνα φαντάρου» είναι μια ειδική κατηγορία που δεν έχει να κάνει με μόρφωση, χρώμα μαλλιών, κοινωνική ζωή, ιδεολογίες, καριέρες, ρόλους, ηλικία, θρησκεία, πολιτικό κόμμα, μορφωτικό επίπεδο, τρόπο ζωής (μάνας ) κ.λ.π.

ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΣΤΑΜΑΤΑΕΙ Η ΛΟΓΙΚΗ, ΑΡΧΙΖΕΙ Η ΥΠΟΨΗΦΙΑ ΜΑΝΑ ΦΑΝΤΑΡΟΥ ΤΗΝ ΔΡΑΣΗ 

Είμαι κόρη λοκατζή της σχολής Ευελπίδων, ζω στου Παπάγου ανάμεσα σε στρατιωτικούς, δίδαξα ως καθηγήτρια του πολεμικού ναυτικού αξιωματικούς και… μαθαίνω από το παιδί μου, το οποίο ζούσε ήδη ΜΟΝΟ του στην Γερμανία 4 χρόνια, ότι έρχεται στην Ελλάδα για να καταταγεί στον Ελληνικό στρατό!!!

Νομίζω την ώρα που μου ανακοίνωσε στο τηλέφωνο ότι μας χώριζε ένας μήνας από την στιγμή που θα ερχότανε Ελλάδα για να παρουσιαστεί στην Κόρινθο, τις διαταραγμένες σκέψεις μου κατέκλυσαν οι σκηνές του «Ελαφοκυνηγού». Ένας λυγμός είχε «κουμπώσει» στον λαιμό μου και νομίζω, τι ντροπή, μα τι ντροπή και κατάντια, αμέσως μετά το τηλεφώνημα με το γιό μου, κάλεσα τον πατέρα του…

Θυμάμαι την φωνή μου. Εκείνος νομίζοντας ότι μεγάλο κακό με βρήκε, αν και σε μια επαγγελματική συνάντηση, διέκοψε για να με ρωτήσει «Τι συμβαίνει;»

«Το παιδί με πήρε… έρχεται για να πάει φαντάρος… (ξέσπασα σε λυγμούς)»

«Το ξέρω και τακτοποιώ τα χαρτιά του…»

Ένιωσα σαν να παρακολουθούσα τους δικούς μου ανθρώπους να οργανώνουν μια τεράστια συνωμοσία με αποκλειστικό στόχο την φυσική μου εξόντωση! ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΦΑΝΤΑΡΟΣ, Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΕΝΗΜΕΡΟΣ ΚΑΙ ΨΥΧΡΟΣ ΝΑ ΕΤΟΙΜΑΖΕΙ ΤΑ ΧΑΡΤΙΑ ΤΟΥ!!!!!

Έκλεισα το τηλέφωνο και πια έβλεπα αλλά και άκουγα κραυγές και μουσικές από το «ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΩΡΑ». Είδα απέναντι μου, την φωτογραφία του πατέρα μου με την στολή των αλεξιπτωτιστών, να με κοιτάζει κατάματα και εξοργίστηκα νομίζοντας ότι με ειρωνευότανε!!

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΚΕ ΣΤΗΝ ΚΟΡΙΝΘΟ… μήνα Ιούνιο. Στο στρατόπεδο τον πήγαμε με τον πατέρα του, ακούγοντας μουσική και τα αναφιλητά μου, μαζί με το σιωπηλό κλάμα της θείας του, αδελφής του μπαμπά του, κατάσταση που είχε  προκαλέσει στον γιό μου  και τον μπαμπά του τουλάχιστον ιλαρότητα!!!

Πίστευα ότι οι άντρες ήταν και είναι γουρούνια. Εκείνη την στιγμή το επιβεβαίωσα. Τσακώθηκα με τον μπαμπά του, όπως δεν είχα τσακωθεί την εποχή που τον ζήλευα θανατηφόρα ….

Πριν κλείσει η πόρτα του στρατοπέδου, καθίσαμε στο απέναντι καφενείο για ένα «τελευταίο καφέ»… ήμουνα διαλυμένη…

ΟΙ ΕΠΟΜΕΝΕΣ ΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΝΥΧΤΕΣ περνούσαν με μένα να προσεύχομαι για όλους τους φαντάρους του κόσμου, μετρώντας αντίστροφα για την Κυριακή στο επισκεπτήριο. Νομίζω ότι οι άνθρωποι που συγκεντρωθήκαμε για να δούμε τον Αλέξη ήμασταν τόσοι που σκεφτήκαμε κάποια στιγμή να πάμε με πούλμαν!

ΤΟ ΑΠΟΚΟΡΥΦΩΜΑ ΤΟΥ ΔΡΑΜΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΟΡΚΩΜΟΣΙΑ

Όσες μάνες το έχουν ζήσει θα το καταλάβουν. Μπήκαμε με τον μπαμπά του πάντα στο αχανές στρατόπεδο της Κορίνθου με κατεύθυνση τον χώρο της ορκωμοσίας. Στο βάθος είδα παρατεταγμένους εκατοντάδες στρατιώτες, που ντυμένοι όλοι στο χακί, μου μοιάζανε ίδιοι. Όταν ξεκίνησε η τελετή, εγώ έκλαιγα σιγανά. Οι άλλες μητέρες επίσης!! Την στιγμή που άκουσα «Θα υπερασπιστώ μέχρι την τελευταία ρανίδα του αίματός μου….», κατέρρευσα στην αγκαλιά της διπλανής άγνωστής μου μάνας, ξεσπώντας σε αναφιλητά!!!!

Νομίζω ότι είχα καταφέρει, τόση ήταν η οδύνη μου, να με κρατήσει από τον ώμο και ο πατέρας του γιου μου… Υποβασταζόμενη, κατευθύνθηκα προς το μέρος που θα ακολουθούσε η παρέλαση.

Καταφέραμε, από την περηφάνια, αλλά και από την σύγχυση της περηφάνιας και της συγκίνησης, ΝΑ ΜΗΝ ΕΝΤΟΠΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΑΣ!!!!!

Όταν η παρέλαση τελείωσε, μας κάλεσε στο κινητό… Συναντήσαμε έναν Αλέξη εκπληκτικά χαρούμενο, ο οποίος μας σύστηνε τους νέους του φίλους, όπως και τον λοχία του… Ο ΑΛΕΞΗΣ ΗΤΑΝ ΝΤΥΜΕΝΟΣ ΣΤΑ ΧΑΚΙ ΚΑΙ ΚΑΛΑ!!!!!!

Νομίζω ότι για εκείνον  η περίοδος του στρατού, ήταν μια από τις πολύ εποικοδομητικές εμπειρίες της ζωής του. Θέλω να κρατήσω το ενδιαφέρον σας για μια τρομακτική εμπειρία που είχα κατά την διάρκεια της θητείας του και θέλω να ξέρετε ότι υπήρξα ως μάνα φαντάρου αξιοθρήνητη….

Με ατελείωτη αγάπη για όσους υπηρετούν στις ένοπλες δυνάμεις και σε όλα τα όπλα.

ΝΑΝΑ!        

(στη φωτογραφία, ο Αλέξης ΠΡΙΝ πάει φαντάρος)

—

Τη Νανά Παλαιτσάκη θα τη βρείτε -εκτός των άλλων- στο www.mylady.gr